Πού θα πάει, πού θα βγει;
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για το δίκαιο αποκλεισμό του Ολυμπιακού από το Europa League και το αν μπορεί να "γυρίσει" το σκηνικό στην συνέχεια της σεζόν.
Μη σας ξεγελάει ο τίτλος. Δεν θα ακολουθήσει το "Πάτερ Ημών". Ο Ολυμπιακός είναι κακός, δε "γεμίζει το μάτι" και πληρώνει συνεχώς τις επιλογές του. Αυτό το κέντρο της άμυνας, έχει γίνει πλέον "καρμανιόλα" και εμποδίζει κάθε όνειρο αυτής της ομάδας. Ξεκινάω επιγραμματικά για να μην παρεξηγηθώ:
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε δίκαια ( 2-2).
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε στο Κίεβο και όχι τόσο στο Καραϊσκάκη.
Ο κόσμος του αποδοκίμασε και πάλι, αλλά πιστεύω ότι ήταν ένα ξέσπασμα των αγώνων που προηγήθηκαν και δεν είχε να κάνει με το συγκεκριμένο 90λεπτο.
Οι Πειραιώτες θα πρέπει να ασχοληθούν με τις… εσωτερικές υποθέσεις πλέον και να σοβαρευτούν για να φτάσουν στους στόχους τους.
Όταν είσαι στο Champions League και περνάς στους «32» του Europa, είναι αποτυχία να μην πας τουλάχιστον στην επόμενη φάση!
Και στην τελική ρε αδερφέ, δεν τρως γκολ από μπάλα που… ταξιδεύει τόση ώρα. Γιατί αυτό έγινε στο πρώτο γκολ των Ουκρανών. Μη κολλάτε στο γιατί πήραν το ριμπάουντ. Να κολλάτε στο γιατί πήραν την πρώτη κεφαλιά.
Και αφού ξεκαθαρίσαμε στην κουβέντα μας τα βασικά, τώρα μπορώ να καταπιαστώ με κάποια πιο… ειδικά πραγματάκια. Όχι, δε θα σας κουράσω, εξάλλου οι "ερυθρόλευκοι" δεν είναι καλά και το γνωρίζουν όλοι. Όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι στο συγκεκριμένο 90λεπτο με τη Ντνίπρο σε έναν "βαρύ" αγωνιστικό χώρο και με όλες τις συνθήκες εις βάρος τους, «πολέμησαν» όσο μπορούσαν. Στο τελευταίο 20λεπτο, αντί να δείχνουν προδομένοι από δυνάμεις, πίεζαν, έτρεχαν, κυνηγούσαν να πάρουν το ματς.
Η γνώμη μου είναι (και δεν απαιτώ να συμφωνήσετε μαζί μου), ότι για το συγκεκριμένο ματσάκι, δεν άξιζε να φύγουν αποδοκιμασμένοι από τον κόσμο. Εξάλλου, είναι και το παράδοξο της ελληνικής εξέδρας βρε αδερφέ. Δε γίνεται να βάζει το γκολ ο Τσόρι, να χειροκροτεί όλο το γήπεδο και επειδή η ομάδα βγήκε όλη μπροστά για να βάλει και τρίτο γκολ, ξαφνικά να την κράξουν, που δέχθηκε την τζάμπα ισοφάριση.
Κάποιοι θα πείτε "οι αποδοκιμασίες πήγαιναν στην διοίκηση. Τον Μαρινάκη και τους συνεργάτες του". Εκεί δε θα πω κάτι. Την πίκρα ο κόσμος τη βγάζει σε αυτόν που παίρνει αποφάσεις. Λογικό. Όμως οι δέκα άνθρωποι που πραγματικά πάλεψαν στο χορτάρι και έμειναν στη λήξη να χειροκροτήσουν, ήταν άδικα (κατ’ εμέ) να εισπράξουν γιούχα και κράξιμο. Με όλο το συμπάθιο και τον σεβασμό, αυτή η αντίδραση δεν άρμοζε στους ποδοσφαιριστές. Το ΞΑΝΑΛΕΩ: Για τον χθεσινό αγώνα. Μη μπλέκουμε τα προηγούμενα, όπου ομολογουμένως η ομάδα έδειχνε αλλού να πατάει και αλλού να βρίσκεται…
Κι όμως το ξεκίνημα ήταν γουστόζικο! Η Ντνίπρο γράφτηκε κι αυτή στη μακρόσυρτη λίστα των ομάδων που μπαίνουν στο Καραϊσκάκη και τρώνε γκολ από τον Ολυμπιακό πριν καλά- καλά ζεσταθούν. Εδώ έχουν γονατίσει ομάδες κι ομάδες, σιγά μη γλίτωνε η Ντνίπρο. Οι Πειραιώτες μπήκαν με διάθεση Champions League, παρότι το γήπεδο δεν ήταν τόσο "καυτό". Παρότι η εικόνα δε θύμιζε τις τεράστιες βραδιές της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Η ομάδα του Περέιρα όμως γνώριζε τι έπρεπε να ζητήσει στον αγωνιστικό χώρο. Και το έκανε σωστά. Μπήκαν φουριόζοι, άρχισαν να παίζουν τη μπάλα κάτω και με σωστό τρόπο. Ήρθαν από τα πλάγια οι "ερυθρόλευκοι" για να δημιουργήσουν σκηνικά, ενώ πέρασαν και κάποιες κάθετες φαρμακερές. Μια από αυτές, του Μιλιβόγεβιτς βρήκε τον Μήτρογλου σε θέση που δεν αστοχεί. Ο Κώστας είχε προειδοποιήσει πρώτα, αλλά στο 14’ δε χαρίστηκε.
Η εικόνα του Ολυμπιακού έδωσε σε όλους να πιστέψουν ότι το βράδυ θα ήταν μεγάλο. Όμως αυτό μέσα σε ένα 8λεπτο ανατράπηκε. Γιατί πολύ απλά έτσι είναι η μπάλα. Γιατί όταν σου φέρνουν από στημένη φάση τη μπάλα στην περιοχή, ο τερματοφύλακάς σου κάνει αποκρουσάρα, αλλά τον "κρεμάς", χάνοντας το ριμπάουντ, ε είσαι και άξιος της τύχης σου. Αυτή η φάση κόστισε στον Ολυμπιακό ένα ημίχρονο. Η Ντνίπρο ισοφάρισε και τα «φτερά κόπηκαν». Ο κόσμος-όχι όλοι- εκεί που έδειχνε ότι θα στηρίξει, άρχισε να αγανακτεί. Κι όμως η ομάδα ήταν πιο ορεξάτη από κάθε άλλη φορά. Ο Αφελάι έτρεχε σαν τρελός δεξιά κι αριστερά, ο Ντουρμάζ πάλευε να πάρει μάχες, όλοι ήταν σε ένα επίπεδο που ήθελαν να κάνουν πράγματα. Όμως η διπλή ζώνη των Ουκρανών, ο τρόπος που πρέσαραν και φυσικά η ψυχολογία τους , τους παρείχε κάθε δικαίωμα να αδράξουν τα υπόλοιπα λεπτά.
Η κατάσταση ήταν ούτως ή άλλως δύσκολη για τους "ερυθρόλευκους" και έγινε, ακόμη χειρότερη μόλις έμειναν με παίκτη λιγότερο. Εκεί πια το σκηνικό καταστροφής είχε ολοκληρωθεί. Οι ελάχιστες ελπίδες για πρόκριση, είχαν εξαφανιστεί και αυτές. Ο Περέιρα έκανε τις αλλαγές που έπρεπε(δυο, δεν έκανε άλλη) όμως κι αυτός συνέχιζε να περνάει δύσκολες ώρες, όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια. Η γη είχε φύγει από τα πόδια των Ολυμπιακών και όλοι απλά ανέμεναν το φινάλε.
Αυτό που αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω, είναι ότι η δεκάδα που έμεινε στο γήπεδο, προσπάθησε. Με τις δυνάμεις που είχε, με τα λάθη της, τα σωστά της, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε. Το αν λειτουργούν λάθος, το αν κάποιοι είναι "λίγοι" ή δε νιώθουν τη δυναμική της ομάδας, είναι άλλο ζήτημα. Όμως προσπάθησαν, πολέμησαν και ο κόσμος το κατάλαβε. Για αυτό και τους βοήθησε και χάρηκε στο 2- 1. Οι αποδοκιμασίες λοιπόν, όπως έγραψα και πιο πάνω, τουλάχιστον δεν αρμόζουν με την εικόνα του Ολυμπιακού των δέκα παικτών.
Και εδώ που τα λέμε, εύκολα "θάβεις" ένα σύνολο, έναν ποδοσφαιριστή, μια προσπάθεια. Το δύσκολο είναι να κρίνεις με ηρεμία. Και στο λιμάνι, έχουν να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη αλήθεια: Μέχρι τώρα στα λεγόμενα μεγάλα ματς, έχουν θέματα. Στα ματς που πρέπει να επιβληθούν, έχουν ζήτημα, πλην του εντός έδρας με τον Παναθηναϊκό.
Με Ατλέτικο και Γιούβε εντός, δεν επιβλήθηκαν. Ο πιο μαχητικός Ολυμπιακός εμφανίστηκε στο Τορίνο στις 4 του Νοέμβρη. Έκτοτε αναζητείται. Όλα τα μεγάλα παιχνίδια δεν "κυνηγήθηκαν" όπως θα έπρεπε. Το τι φταίει το ξέρουν καλύτερα εντός στρατοπέδου. Και θα πρέπει να το φτιάξουν για να βρεθεί μια άκρη ενόψει της συνέχειας. Που δεν είναι και τόσο απλή! Όταν υπάρξει συνέχεια βέβαια...