Οι παίκτες του Μίτσελ, έβγαλαν αυταπάρνηση, πάθος, τα πνευμόνια τους, την ψυχούλα τους. Όμως έτρεξαν απίστευτα στο 45λεπτο και στο δεύτερο μέρος, «έσκασαν». Δεν είχαν δύναμη να μαρκάρουν, να αναπτυχθούν και πάνω απ’ όλα, δεν μπορούσαν καν να πιέσουν τους προσωπικούς τους αντιπάλους.

Πάει πολύ να φας τρία γκολ από κεφαλιές. Να 'χεις γλιτώσει πέναλτι και να δέχεσαι τρία… καρμπόν τέρματα. Να μην μπορούν να πιέσουν, να ακολουθήσουν τους παίκτες της Παρί. Δυστυχώς, αυτή ήταν η εικόνα με την οποία έκλεισε ο αγώνας. Τα πάντα είχαν αρχίσει αλλιώς.

Μα και ο φανατικότερος φίλος των νταμπλούχων αυτό το ξεκίνημα δεν το φανταζόταν. Γιατί ανέκαθεν «μιλάει» το Καραϊσκάκη στα ματς, όμως απέναντι στην Παρί, είναι λογικό να πεις, ότι η γαλλική ομάδα δεν θα έτρεμε. Παρ’ όλα αυτά, οι Ολυμπιακοί ήταν όπως έπρεπε. Ο κόσμος άφησε την ομάδα να… οδηγήσει το ματς. Τρομερό ξεκίνημα, απίστευτος ρυθμός και συγκλονιστική όρεξη.

Μην «κρεμάσουμε» τον Σάμαρη

Μπορούν να ειπωθούν πολλά για έναν αγώνα, αλλά τα πιο απλά πράγματα είναι αυτά που «σημαδεύουν» την εξέλιξη. Ο Σάμαρης έκανε το ματς της ζωής του σε αυτό το 45λεπτο. Ό,τι και να γράψεις είναι λίγο. Ο Ολυμπιακός κέρδισε έναν παίκτη. Που όχι μόνο μαρκάρει, αλλά ξέρει και τι να κάνει την μπάλα! Και αν στο δεύτερο μέρος, ήταν στις φάσεις των δυο(από τα τρία) γκολ και του πέναλτι των Παριζιάνων, κανείς δεν έχει δικαίωμα να τον «κρεμάσει» ή να του καταστρέψει την ψυχολογία. Το παιδί αυτό, στο πρώτο ματς της ζωής του σε αυτή την τεράστια διοργάνωση, απέδειξε ότι ξέρει να παίξει.

Φαινόταν λοιπόν, ότι θα έπρεπε να σκοράρει η ομάδα του Πειραιά, όμως κόντρα στο μομέντουμ της αναμέτρησης, δέχθηκε γκολ. Αυτή η εκπληκτική πάσα του Ιμπραχίμοβιτς «έκοψε» την άμυνα στα δυο. Την… πλήρωσε η ομάδα, στενοχωρήθηκε ο κόσμος, αλλά εκεί που όλοι πίστευαν ότι «κόπηκαν» πόδια, ο Ολυμπιακός όρθωσε ανάστημα. Αυτό ήταν το πιο τρομερό απ’ όλα. Όχι μόνο δε λύγισαν. Αλλά συνέχισαν. Να 'χεις δυο δοκάρια, να δέχεσαι γκολ από την Παρί και να …σηκώνεσαι όρθιος, είναι κάτι το ανεπανάληπτο για πρεμιέρα Τσάμπιονς Λιγκ και με τόση διαφορά (οικονομική) στο ρόστερ.

Για το γκολ του Βάις, δεν θα γράψω κάτι. Όταν αποκτήθηκε, τη μέρα που ανακοινώθηκε, έγραψα ένα σχόλιο! Δεν ισχύει κάτι περισσότερο ή λιγότερο. Αυτός ο ποδοσφαιριστής έτσι όπως παίζει θα το… ρίξει το Καραϊσκάκη. Και άρχισε να δημιουργεί τα ρήγματα από την πρώτη γκολάρα του. «Ποδιά» στον Μαρκίνιος, κοφτή ντρίμπλα στον επόμενο και πλασέ στην κλειστή γωνία. Γκολάρα… Ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει τις εντυπώσεις. Είχε κλέψει την παράσταση και πέρα από το σκορ, είχε μοιράσει χαμόγελα στον κόσμο του! Αυτό ήταν που μέτραγε…

Το έκανε να φαίνεται εύκολο η Παρί

Κι εκεί που στην ανάπαυλα ο κόσμος στο Καραϊσκάκη ήταν περήφανος, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι (όχι όλοι) άρχιζαν να αδειάζουν το γήπεδο (κακώς) πριν τελειώσει το ματς. Σας περιέγραψα στην αρχή τι συνέβη. Γιατί έγιναν αυτά. Τα ντουμπλαρίσματα στην άμυνα, οι εναλλαγές θέσεων από την γαλλική ομάδα και η είσοδος του Λαβέτσι. Όμως αυτό πέτυχαν οι Άραβες. Να φτιάξουν με τα εκατομμύριά τους ένα σύνολο, που και ομαδικά να μην παίζει, θα μπορεί με μεμονωμένες φάσεις να κερδίζει. Με δυο- τρεις κινήσεις, μακριά από οποιοδήποτε σύστημα. Η Παρί το έκανε να φαίνεται εύκολο, αλλά ήταν τόσο δύσκολο. Ο Ολυμπιακός μπήκε με δυο δοκάρια στην αναμέτρηση και η αντίπαλός του, κατάφερε να τον τιμωρήσει. Κρίμα…

Όσο κι αν παραξενεύει κάποιον το τελικό σκορ, η εικόνα αδικεί τους Πειραιώτες. Υποθετικά όμως δεν γίνεται να μιλάμε. Οι «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να κοιτάξουν μπροστά. Και στην τελική, αν αγωνιστούν με την ίδια όρεξη απέναντι σε Μπενφίκα και Άντερλεχτ, τότε τα αποτελέσματα θα είναι μια χαρά…