Το πιο ωραίο για τον Ολυμπιακό, είναι ότι δε τα παρατάει. Το πιο ωραίο είναι ότι ανεξαρτήτως αντιπάλου, το πάει ως το τέλος, όταν έχει προσανατολισμό στο παιχνίδι του και όταν δεν κάνει κουταμάρες όπως στο Βελιγράδι. Και ναι, ξέρω καλά πως όταν τελείωσε η αναμέτρηση στο γήπεδο Καραϊσκάκη, πολλοί σκέφτηκαν εκείνο το δεύτερο ημίχρονο εναντίον του Ερυθρού Αστέρα. Είναι όμως και η ρημάδα η μπάλα περίεργη.

Τι να κάνουμε; Έξω ο Φορτούνης, έξω ο Βαλμπουενά, μειωμένη η ποιότητα και πας με πλάνα ειδικών καταστάσεων. Γιατί έτσι κάνουν όλες οι ομάδες στα προπονητικά τους κέντρα, όταν έχουν απουσίες. Η Μπάγερν γλίτωσε στα τελευταία λεπτά του Πειραιά, όπως δε γλίτωσε με την Άουγκσμπουργκ λίγα 24ωρα πριν.

Θα 'χουν πολλά να πουν ο Κόβατς με τους ποδοσφαιριστές του, λιγότερα ο Μαρτίνς με τους δικούς του. Ο Πορτογάλος φυσικά και θα κάνει ανάλυση, ίσως μιλήσει και με τον τρόπο που λειτούργησαν τα στόπερ, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Σε τέτοια βράδια, τα όνειρα από τους εφιάλτες απέχουν ελάχιστα.

Ο Ολυμπιακός απέφυγε και τα δυο. Δεν ήταν παράλογο το σκηνικό με τους Βαυαρούς να γυρνάνε μπάλα και τους Πειραιώτες στο δικό τους μισό του γηπέδου, να προσπαθούν να κλείσουν κάθε διάδρομο. Σκηνικό ασυνήθιστο για Ολυμπιακό και Καραϊσκάκη, αλλά απέναντί του ήταν ένα αληθινό μεγαθήριο.

Ο τρόπος κίνησης και μόνο των φιλοξενούμενων, το πώς έπαιζαν -κυρίως- χωρίς την μπάλα, ήταν το κυριότερο δείγμα ότι αυτό το βράδυ, οι "ερυθρόλευκοι" είχαν απέναντί τους κάτι πολύ ισχυρό. Κι όμως κόντρα σε αυτή την εικόνα, ο Ολυμπιακός βρήκε γκολ με εξαιρετικό ξεδίπλωμα, αναγκάζοντας μάλιστα και τον Κόβατς, να διαφοροποιήσει στο "καπάκι" την διάταξη της ομάδας του. Το 1-0, έφερε τον Κουτίνιο αριστερά, τον Γκνάρμπι δεξιά και τον Μίλερ πίσω/ δίπλα στον Λεβαντόφσκι. Ο άνθρωπος-γκολ (που δε κωλώνει ούτε θεωρεί υποτιμητικό να γυρίσει και να μαρκάρει) "χτύπησε" με δυο τέρματα, αλλά θέλω λίγο να σταθώ πρώτα στο κόκκινο προβάδισμα.

Η οξυδέρκεια του Ποντένσε για την αλλαγή παιχνιδιού, το σούπερ όβερ-λαπ του Τσιμίκα στην πλάτη του Μασούρα και η άμεση πάσα του τελευταίου. Και βέβαια σούπερ σέντρα του Έλληνα αριστερού μπακ για το κεφάλι του Ελ Αραμπί που δε χαρίστηκε στον Νόιερ. Η μοναδική αλήθεια είναι πως η ισοπαλία του 45λεπτου, ήταν μια χαρά για τον Ολυμπιακό. Και για την εικόνα του αγώνα, αλλά και για τον τρόπο που πάλεψαν οι ποδοσφαιριστές του. Εξάλλου, όσοι είχαν συνηθίσει -και με το δίκιο τους- να βλέπουν τους "ερυθρόλευκους" να… πνίγουν τον αντίπαλο στο σπίτι τους, αυτή τη φορά, το είχαν ξεχάσει. Όλα τα μέτρα των Γερμανών, οι γραμμές τους απίστευτα ψηλά και για αυτό εξάλλου, μπόρεσε η ομάδα να τους "χτυπήσει" και τρεις φορές στην κόντρα. Ο Μαρτίνς δε μπορούσε να αλλάξει πολλά. Τα τρία κεντρικά χαφ, πάλευαν με την τρεχάλα να κλείσουν χώρους και να μην δημιουργηθεί υπερφόρτωση για τα στόπερ και τα μπακ.

Εξάλλου για αυτό και μπήκαν. Ο Ολυμπιακός έναν τρόπο είχαν να απειλήσει και το ξέραμε αυτό από την… κλήρωση. Να κουβαλήσει την μπάλα ο Ποντένσε, ή να βγει ένα από τα δυο μπακ. Και όσοι πόνταραν στον Ελαμπντελαουί, πήγαν "κουβά" στο πρώτο μέρος, αφού το γκολ ήρθε από τον Τσιμίκα.

Και ενώ οι Πειραιώτες δεν είχαν βρεθεί πίσω στο σκορ όταν η εικόνα ήταν θολή για αυτούς, το έπαθαν σε ένα διάστημα, που είχαν ξεθαρρέψει. Έτσι όμως είναι η μπάλα. Και έτσι γίνεται, όταν δε μπορείς να διώξεις την μπάλα από την περιοχή σου. Όσο είναι μέσα σε αυτή και εκεί βρίσκεται ένας τεράστιος εκτελεστής, τότε το πιθανότερο είναι να στενοχωρηθείς. Ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, βάζει γκολ όποτε θέλει και όπως θέλει, ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες. Ο πιο φορμαρισμένος φορ στον πλανήτη τις τελευταίες εβδομάδες.

Έτσι έδωσε και το προβάδισμα στην ομάδα του (υποψία οφσάιντ υπάρχει, αλλά το VAR έδειξε γκολ), αναγκάζοντας μετά από λίγο τον Μαρτίνς να βάλει τον Λοβέρα αντί του Μπουχαλάκη, για να γίνει πιο απειλητικός. Η Μπάγερν όμως είχε αποφασίσει να απαντήσει στην όποια επιθετικότητα του Ολυμπιακού, με την ποιότητά της. Κίνηση, κοντινές πάσες και γερμανικό πείσμα. Απλά υπήρχε και ελληνικό πείσμα. Ωραία μάχη έγινε. Στο γκολ του Τολισό, ένα θα επισημάνω. Ο Μίλερ αρχικά έχασε τη μπάλα και κυνήγησε τον Μασούρα για να την ξαναπάρει. Μετά όλα ήταν απλά για τους συμπαίκτες του με τον Γάλλο να τελειώνει τη φάση εύστοχα.

Δεν διαπρέπει στην Bundesliga -ακόμη τουλάχιστον- η ομάδα του Κόβατς, αλλά για να πάρει το ματς στο Καραϊσκάκη, ήταν αρκετά όπως αποδείχθηκε όλα αυτά που έκανε. Ο Ολυμπιακός το κυνήγησε ως το τέλος, είχε παίκτες που δεν έπιασαν το πικ των επιδόσεών τους, μείωσε 2-3, πεισματικά το πάλεψε ως το τέλος και κανείς μα κανείς δε μπορεί να διαμαρτυρηθεί για παράδοση όπλων.

Συζητήθηκαν πολλά (δικαίως) μετά το Βελιγράδι, όμως όχι αυτή τη φορά. Ποτέ μα ποτέ, προσωπικά δε θα κολλήσω στον τοίχο μια ομάδα που καλείται να τα βγάλει πέρα κόντρα σε σύνολο που κάνει διπλάσιες πάσες και ανά πάσα στιγμή σου λέει " πρόσεχε θα με δεις στην περιοχή σου στο πι και φι".

Ο Ολυμπιακός το λειτούργησε καλά. Όσο πέρναγε η ώρα, πολέμησε. Όταν μπαίνει τρίτη αλλαγή ο Πέρισιτς καταλαβαίνετε για τι ρόστερ μιλάμε στους Γερμανούς. Προσωπικά δε ξέρω που θα βγει το ευρωπαϊκό ταξίδι του Ολυμπιακού.

Είναι δεδομένο πως ο στόχος όλων είναι το πρωτάθλημα και ήδη ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες, το μυαλό όλων έχει πάει στην ΑΕΚ! Όμως δε μπορώ να μην τονίσω ότι είναι πολύ όμορφο και σημαντικό να μην παραδίδεις τα όπλα. Ποτέ. Όποιον κι αν έχεις απέναντί σου. Εξάλλου για αυτά τα βράδια ζεις… Η ποιότητα των Γερμανών πήρε το διπλό από την ψυχή των Ελλήνων. Τι να γίνει; Αυτά έχει η ζωή. Κι επειδή πολλοί "τα έχουν" με τον Σεμέδο (όχι τόσο άδικα αυτή τη φορά, γιατί σίγουρα δεν είχε απόδοση Champions League, ούτε καν Europa), θα γράψω αυτό: Αυτός είναι ο καλύτερος αμυντικός, τον στηρίζεις στα δύσκολα, όχι όταν κόβει μπάλα, σώζει γκολ και αποθεώνεται απ’ όλη την κοινωνία. Νόμος…