Έχω εκφράσει τόσες φορές την αμφιβολία μου για αυτό το παιδί τον Λοτζέσκι. Οφείλω να ξεκινήσω το σχόλιο, όχι φυσικά αναθεωρώντας τις απόψεις μου- αφού ο Ματ έκανε κάτι μήνες να εμφανιστεί- απλά έχω χρέος να τονίσω πως το παιδί αυτό στους δυο τελευταίους τελικούς του πρωταθλήματος, έπαιξε όσο μπορούσε. Έδωσε πάρα πολλά και ήταν ο μοναδικός άξιος συμπαραστάτης του Πρίντεζη.

Το κακό ξέρετε ποιο είναι; Ότι μάλλον αισθάνθηκε οικεία, αφού η γενική εικόνα δίπλα του, δεν είχε να κάνει με Ολυμπιακό, αλλά με την… Οστάνδη. Σας φαίνεται βαρύ; Συγγνώμη, αλλά μιλάμε για τον Ολυμπιακό του Πειραιά και όχι καμιά κωλοπετεινίτσα, που θα έχει ανάγκη στις αποτυχίες να γυρεύει συνέχεια δικαιολογίες. Ναι οι διαιτητές, ναι η ΚΕΔ, ναι ο Βασιλακόπουλος, ναι ο Γιαννακόπουλος, ναι οι βολές, ναι οι τιμωρίες, ναι, ναι, ναι, αλλά πέρα από αυτά, πού είναι το πείσμα σου; Ο τσαμπουκάς σου; Ο εγωισμός σου; Πού είναι η εικόνα που στην τελική οφείλει να εμφανίζει η συγκεκριμένη ομάδα; Την είδατε εσείς; Αν ναι, πάω πάσο…

«Σημασία δεν έχει ο προορισμός. Μετράει το ταξίδι…» Κάτι τέτοια δε λένε; Ε λοιπόν, η απάντησή μου είναι …τρίχες κατσαρές! Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, σε οποιοδήποτε άθλημα, σημασία έχει πάντα ο προορισμός. Το ταξίδι μετράει, το ταξίδι σαγηνεύει, το ταξίδι καθηλώνει, αλλά αυτό που μένει πάντα για την συγκεκριμένη ομάδα είναι το αποτέλεσμα! Για τον μπασκετικό Ολυμπιακό λοιπόν, μετά και το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, το αποτέλεσμα είναι μια τρύπα στο νερό! Εκτός αν πιστεύουν ορισμένοι ότι η κατάκτηση του διηπειρωτικού τον Σεπτέμβρη, αρκεί για να καλύψει οποιαδήποτε πίκρα έχει ο κόσμος της ομάδας. Μπα… Μετά το ταξίδι στην Βραζιλία, οι στόχοι αυτής της παρέας ήταν συγκεκριμένοι: Πρώτος και κυριότερος(πάντα) το πρωτάθλημα. Μετά η όσο γίνεται καλύτερη πορεία στην Ευρωλίγκα και τέλος, αν «κάτσει» το κύπελλο της ομοσπονδίας του Βασιλακόπουλου. Για να το πάρω ανάποδα. Κύπελλο χάθηκε, χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Με την διοργάνωση της παρεούλας της ΕΟΚ, ουδείς ασχολείται. Στην Ευρωλίγκα, ως πρωταθλητής Ευρώπης λύγισε σε πέμπτο ματς από την Ρεάλ, ίσως αν είχαν γίνει καλύτερες κινήσεις για αντι-Λο, να ‘χε πάει και στο Μιλάνο. Πάντως δε λες ότι απέτυχε. Όμως στο πρωτάθλημα, ήρθε η τρύπα στο νερό. Γιατί ξεκινάς με -2, οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες, όμως καταφέρνεις παρ’ όλα αυτά να φέρεις την κούπα στο σπίτι σου. Και αντί να τη σηκώσεις, την προσφέρεις πίσω στον αντίπαλό σου. Ε, ο Παναθηναϊκός δεν είναι και καμιά ομαδίτσα να κάθεται να δίνει τα δώρα πίσω.

Στον Πειραιά λοιπόν, απέκτησαν χίλιους λόγους για να προβληματιστούν και άλλους τόσους για να καθίσουν προσεκτικά να δουν τι θα κάνουν στα επόμενα 24ωρα. Αν θέλετε τη γνώμη μου όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Όμως δεν υπάρχει λόγος να επικρατεί και παράνοια. Από το πρωί του πέμπτου τελικού παρατηρούσα, ακόμη και μπαρούφες που 'χαν να κάνουν με παίκτες. Στον Ολυμπιακό κουμάντο κάνουν οι Αγγελόπουλοι και αυτοί θα αποφασίσουν τελευταίοι. Κανένας «μπούρδας» και κανένα site δε θα πάρει απόφαση για αυτή την ομάδα. Ο τίτλος χάθηκε αν θέλετε, εντός οικίας. Ελάτε τώρα, κάνεις το μπρέικ και έχεις την ευκαιρία να τελειώσεις στο σπίτι σου. Παίζεις άσχημα, βαράς τούβλα για βολές και δίνεις δικαιώματα. Ε μετά, έχοντας πελώρια γνώση των παραδόσεων και των γεγονότων, πως έχεις απαίτηση να νικήσεις και δεύτερη φορά στο ΟΑΚΑ;

Αυτό βέβαια το τελευταίο δε σου επιτρέπει να φτάνεις στα Βόρεια Προάστια και να «αμολάς αητό». Δε σου επιτρέπει να έχεις μια άμυνα- αγκινάρα, δε σου δίνει το δικαίωμα να σουλατσάρεις εντός των γραμμών με το ύφος του κακομοίρη, δεν σε αφήνει άμοιρο σε όλα αυτά που θα σου κάνει ο αντίπαλος. Γιατί ο Παναθηναϊκός που όλος ο κόσμος(ακόμη κι ο δικός του) θεωρούσε «ψόφιο», άρχισε ακόμη και να τρέχει. Να παίρνει πόντους από παντού, να κάνει πλάκα στο τελευταίο πεντάλεπτο του ημιχρόνου. Το διανοείστε; Του ημιχρόνου! Πήγαν 20 χιλιάδες να δουν ντέρμπι και έβλεπαν φιλικό. Ρε παιδιά, 53 πόντους οι «πράσινοι» τους περισσότερους μήνες, τους πετύχαιναν σε 35 λεπτά, όχι σε 20’. Και εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός για να τους το προσφέρει. Ο αγώνας συμπαθάτε με, δε χωράει ανάλυση. Γιατί οι «ερυθρόλευκοι» μάλλον είχαν μείνει στα αποδυτήρια στο δεύτερο ημίχρονο. Και τι θέλετε τώρα; Να γράψω «μπράβο» για την αντεπίθεση και το 74- 68 του 36’30’’; Ωραία μπράβο. Και γιατί να κυνηγάς σε τέτοιο παιχνίδι. Όταν πας να πάρεις κούπα πρέπει να «μασάς σίδερα» απ’ την αρχή. Και φυσικά στο γήπεδό σου, μην ξεχνιόμαστε. Γιατί την είχε την καλή ευκαιρία ο Ολυμπιακός. Το πρωτάθλημα χάθηκε με 3- 2, αλλά το μπρέικ το έκανε. Απλά μετά το ξέχασε. Στο λιμάνι, έχουν κάθε δικαίωμα να στενοχωρηθούν για όλα αυτά που έκαναν. Να στενοχωρηθούν για το πρώτο ματς στο οποίο πρώτα έπαιξαν τραγικά και στο τέλος το έχασαν και μόνοι. Να στενοχωρηθούν που στο δεύτερο ματς έδειξαν την καλή τους εικόνα, λες και αποχαιρετούσαν τον κόσμο. Να στενοχωρηθούν γιατί στο τρίτο παιχνίδι πίστεψαν ότι είναι πρωταθλητές και ξέχασαν να κατέβουν στο τέταρτο. Ο Ολυμπιακός απέτυχε κυρίες και κύριοι και είμαστε υποχρεωμένοι να το παραδεχτούμε.

Υπεύθυνοι; Όλοι! Από την διοίκηση που το προηγούμενο καλοκαίρι πήρε αποφάσεις που δεν την δικαίωσαν(εκ του αποτελέσματος). Τον προπονητή, που δεν αντικατέστησε ποτέ επάξια τον Έισι Λο. Και δε μιλάω για τη μιάμιση μέρα περιθώριο. Μιλάω για το δίμηνο που στο τέλος εμφανίστηκε ο Σερμαντίνι(!). Ο Μπαρτζώκας οφείλει να εξηγήσει και για την εικόνα των δυο τελευταίων αγώνων, αλλά ειδικά του τέταρτου στο ΣΕΦ. Για να μπει σα Χριστιανός στα λιοντάρια ο Ολυμπιακός στο πέμπτο ματς, χρειάστηκε να εμφανιστεί «εκτός τόπου και χρόνου» μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Και έχει ευθύνη ο προπονητής για την εικόνα των παικτών. Ευθύνες φυσικά και για τους παίκτες, μιας και όταν γράφω για την ωραία αυτή παρέα(που πράγματι είναι) δε γίνεται να μη σχολιάζουμε και τα κατορθώματά τους. Ο Σπανούλης κατώτερος της αξίας και των προσδοκιών απέναντι στην παλιά του ομάδα. Πρόσφερε ελάχιστα και τον ακολούθησαν αρκετοί. Τόσο αυτός όμως, όσο και οι υπόλοιποι Έλληνες, έχουν αποδείξει και ποιοι είναι και τι μπορούν να κάνουν. Να αρχίσω πάλι να λέω για τους ξένους; Να σας πω κάτι; Κάπου είναι και άδικο… Τι φταίνε κι αυτοί; Πέρυσι ήταν μόνος ο Χάινς, φέτος μόνος ο Ντάνστον. Ο Λοτζέσκι ανέβασε ρυθμούς στο τέλος. Ο Πέτγουεϊ, μια του ύψους, μια του βάθους. Ο Σίμονς χάνει τη μπάλα μέσα από τα χέρια του. Ο Κόλινς; Αυτός θα ‘ναι ο μεγάλος κερδισμένος. Γιατί θα βρει συμβόλαιο το καλοκαίρι που δεν περίμενε, χάρη στο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό. Ο Σερμαντίνι; Δεν καταλάβαμε φέτος… Ο Ολυμπιακός είχε και τον Λο, εμφάνισε και τον Μουν! Άλλο κι αυτό!!! Και βέβαια, μέχρι τώρα υπάρχει και ο Μπέγκιτς που πάει στο ΣΕΦ και προπονείται μόνος…

Για επίλογο θέλω να γράψω το εξής, εμπειρικά και μόνο: Υπάρχει οργή, υπάρχει πόνος, υπάρχει πίκρα, υπάρχει θυμός. Τα δέχομαι και τα καταλαβαίνω όλα και από όλες τις πλευρές. Προσοχή όμως, μη διαλυθεί σε μια εβδομάδα, ότι «χτίστηκε» με τόσο κόπο σε μια τριετία! Τα ξαναλέμε…