Πριν από καιρό μιλώντας με τον Γιάννη Μπουρούση, του είχα πει "έλα ρε με τον καμαρότο", εννοώντας τον Πάμπλο Λάσο. Ο Γιάννης έπαιζε στην Ρεάλ, ήθελα να τον πειράξω, μιλώντας βέβαια για το παρουσιαστικό του τεχνικού των Ισπανών και όχι βέβαια το μπασκετικό του σκέλος. Στην τελική να σας πω και κάτι;

Δεν είναι κανάς τρομερός προπονητής, αλλά είναι ένας τέλειος διαχειριστής. Είναι ο άνθρωπος που έχει στην ομάδα του ένα σύνολο πολύ δύσκολο να πειθαρχήσεις. Αυτοί οι παικταράδες έχουν κατηγορηθεί για πολλά.

"Εγωπαθείς, θεατρίνους, κακομαθημένους, παρτάκηδες" και άλλα πολλά τους έχουν πει. Ναι, μπορεί και να είναι. Σκεφτείτε λοιπόν, ότι αυτός ο άνθρωπος τους έχει διαχειριστεί υπέροχα. Και τους οδήγησε και πάλι (όπως το ’15 στην Μαδρίτη) στην κορυφή της Ευρώπης . Ο Πάμπλο Λάσο παρουσίασε μια έτοιμη ομάδα. Η Ρεάλ Μαδρίτης κύριοι:

• Μια ομάδα που μαζί με τον Ολυμπιακό "χτυπήθηκε" από τους περισσότερους τραυματισμούς. Απλά αυτή είχε την τύχη να γυρίσουν οι παίκτες της την κατάλληλη στιγμή.
• Μια Ρεάλ που έχει τόσους παίκτες Ισπανούς. Μεγάλο πράγμα που παίζει ρόλο. Στα δύσκολα. Και οι Ελληνικές ομάδες θα πρέπει να χαίρονται να έχουν Έλληνες, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
• Η Ρεάλ που ήρθε στο Βελιγράδι δίχως να την πιστεύουν πολλοί, ήταν όμως πανέτοιμη.
• Κέρδισε την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό και την Φενέρ στον τελικό. Με μαγκιά και σωστό επιθετικό μπάσκετ!

Ο Λάσο δεν είναι "μάγειρας",όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν. Στην τελική, αν το κοουτσάρισμά του σε αυτό το Final Four, το είχε κάνει ο Ομπράντοβιτς θα μας τα 'χαν κάνει τσουρέκια. Ή μήπως κάνω λάθος;

ξαναπαίρνει κούπα η Ρεάλ . Σε ένα κομβικό χρονικό σημείο. Που ο Ντόνσιτς μπορεί να χαιρετήσει. Με Eurobasket, EuroLeague και όλα τα MVP. Μάγκας ο μικρός. Αν και κατά τη γνώμη μου, πολυτιμότερος της Ρεάλ ήταν ο Φαμπιάν Κοζέρ. Οι Καστιλιάνοι, ένα κακό διάστημα είχαν στη διοργάνωση.

Το πρώτο δεκάλεπτο του ημιτελικού. Τίποτ’ άλλο. Ο... αέρας των Τούρκων έπρεπε κάπως να κοπεί. Είχαν αποκτήσει ύφος. Μια νεόπλουτη ποδοσφαιρική ομάδα, που πήρε τον Ομπράντοβιτς για προπονητή και τον γέμισε λεφτά για να αποκτά όποιον γουστάρει. Ωστόσο να παραδεχτούμε ότι και οι Τούρκοι έφτασαν στο τέλος του δρόμου. Έπαιξαν τελικό για να υπερασπιστούν τον τίτλο τους. Το έκαναν, έχασαν. Λογικά θα συνεχίσουν. Η Ρεάλ δίκαια κατέκτησε τον τίτλο. Διαχειρίστηκαν σωστά το ματς. Δούλεψαν με την επίθεση και απέδειξαν ότι καλή η άμυνα, αλλά επιτέλους κάντε μας τη χάρη. Ζήτω η επίθεση! Ζήτω τα καλάθια! Ζήτω το μπάσκετ!

Δεν αρνούμαι ότι πρέπει να αμυνθείς, πρέπει να προσέξεις τα νώτα σου. Προς Θεού, όχι να είσαι «χωνί». Αλλά αν δε βάλεις, τι ζητάς από την… ζωή σου; Σας τα έγραψα και μετά τον ημιτελικό. Ήρθαν στο Βελιγράδι για να επιτεθούν. Να τρέξουν. Να βάλουν μεγάλα σουτ. Να συνεργαστούν. Να δημιουργήσουν συνθήκες "ένας με έναν" και να αραδιάσουν το ταλέντο τους. Το έκαναν. Θα έχανε η Ρεάλ μόνο από τον Μέλι; Λίγο ο Σλούκας έπιασε καλή απόδοση στο δεύτερο δεκάλεπτο , όλοι οι άλλοι τίποτα.

Η Φενέρ, μπλοκαρίστηκε. Και με την Ζάλγκιρις το έπαθε, απλά εκεί σώθηκε από τον Ντίξον. Κάθε μέρα δεν είναι όμως… γιορτή. Η Ρεάλ πήγε το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο εκεί που ήθελε. Έκανε την Φενέρ να τρέχει, να κυνηγάει και πάνω απ’ όλα, έβρισκε πανεύκολα δρόμους στο σκοράρισμα. Αυτό ήταν το κακό για τους Τούρκους. Δε μπορούσαν να φράξουν κανέναν... δρόμο. Κι αν πίεζαν ψηλά, εμφανιζόταν ένας ψηλός είτε λεγόταν Ρέγιες είτε Ταβάρες, να τους βλάψει. Όλοι έδωσαν και κάτι στον Λάσο και αυτό ήταν σημαντικό. Αντιθέτως, πολλά από τα "βιολιά" της Φενέρ, λιποθύμησαν.

Καλά τα έφερε η μοίρα και νίκησε η Ζάλγκιρις, γιατί πολύ απλά αυτή το ήθελε, αυτή το είχε ανάγκη και αυτή θα το γιόρταζε όπως και συνέβη. Οι Λιθουανοί τρελάθηκαν από τη χαρά τους. Οι Ρώσοι αν είχαν κερδίσει, θα έλεγαν ένα "good game" στους αντιπάλους τους και θα έφευγαν. Όταν τελειώσει αυτή η ιστορία των χορηγών και των τηλεοράσεων, θα μπορούν οι χαμένοι των ημιτελικών να γυρνάνε σπίτια τους από το βράδυ της Παρασκευής και θα ‘ναι όλα καλύτερα.

Για την ιστορία απλά να γράψω, πως η Ζάλγκιρις έφτασε σε κάποιο σημείο να παίζει τόσο καλά, όσο στα ματς με τον Ολυμπιακό. Έχτισε 21 πόντους διαφορά, αλλά τα… φόρτωσε στον πετεινό και οι Ρώσοι έφτασαν ακόμη και να επιχειρήσουν σουτ νίκης!

Αυτό ήταν και το Final Four καλοί μου φίλοι και καλές μου φίλες. Αυτή ήταν η φετινή EuroLeague. Τα λέμε σε λίγους μήνες και βέβαια η ευχή είναι μια: Να πάνε στην Βιτόρια αυτοί που το αξίζουν. Το αν θα υπάρξει ελληνική συμμετοχή, θα το δούμε. Εξάλλου, όποιος βιάζεται σκοντάφτει…