Ήταν άσχημο το βράδυ της Κυριακής στο Ηράκλειο για τον κόσμο του Ολυμπιακού, είχε προηγηθεί και η κακή Παρασκευή στο ΣΕΦ με την Αρμάνι. Μιλάμε για Ολυμπιακό όμως, μη ξεχνιόμαστε. Εκεί που νομίζεις ότι έσκυψε το κεφάλι, το σηκώνει και επανέρχεται. Αντιδρά. Ωραία Πέμπτη για την ομάδα του Πειραιά.

Πρώτα το πειστικό διπλό στο Λουξεμβούργο και μετά ο μπασκετικός άσος με την Μακάμπι. Εκεί που κλονίζεται η πίστη των φίλων του, εκεί που ο αντίπαλος θεωρεί ότι τον «έχει του χεριού του» εκεί ακριβώς, ξεκινάει ο Ολυμπιακός. Αυτός ήταν πάντα, αυτός είναι και αυτός θα είναι, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και τίτλων.

Σήμερα θα σας κουράσω αφού πρέπει να τα πούμε όλα. Mixed με ασπρόμαυρο και πορτοκαλί φόντο. Ή μάλλον όχι. Κατακόκκινο. Πάμε… Φυσικά θα μπορούσε να βάλει και περισσότερα γκολ ο Ολυμπιακός, αλλά ποιος δίνει τώρα βάση σε αυτό; Αυξήθηκαν οι ελπίδες του για πρόκριση, μιας και η Μπέτις πήρε ξεκάθαρο προβάδισμα, ζαλίζοντας την Μίλαν.

Ουσιαστικά, με δυο ακόμη χτυπήματα σε Σεβίλλη και Καραϊσκάκη, η ομάδα του Γκατούζο πέφτει νοκ-άουτ. Μέχρι εκεί όμως, υπάρχει δρόμος. Για να προλάβω και όσους πάρουν σβάρνα να πουν το μακρύ και το κοντό τους, μειώνοντας την Ντουντελάνζ, δε θεωρώ ότι οι περισσότερες ελληνικές ομάδες είναι καλύτερες από τους Λουξεμβούργιους, ούτε ότι ο Ολυμπιακός βρήκε έναν «πεθαμένο» αντίπαλο.

Αν είχαν την εικόνα αυτή οι Πειραιώτες στην Κρήτη και ο ΟΦΗ θα φάνταζε στα μάτια σας, όπως ο Ευρωπαίος αντίπαλος. Το μοναδικό που βγαίνει από το στόμα ενός ανθρώπου που ασχολείται με το ποδόσφαιρο και ξέρει τι βλέπει, ειδικά για το πρώτο 45λεπτο του αγώνα στο Λουξεμβούργο είναι το «δεν υπάρχει αυτό»! Ο Ολυμπιακός μπήκε καλύτερα και απ’ ότι περίμενε ο Μαρτίνς.

Οι παίκτες του πήραν την πρωτοβουλία, έδειξαν στους γηπεδούχους ότι είναι αποφασισμένοι να κερδίσουν και μπορώ να πω ότι αυτή τη φορά έκαναν όλα όσα δεν έπραξαν στην Κρήτη. Βέβαια, δεν ήταν ίδια σύνθεση. Και μόνο που ξαναμπήκε ο Φορτούνης στην ενδεκάδα, εξασφάλισε στον Ολυμπιακό, ποιότητα, τρανζίσιον, απειλή, δεύτερο παίκτη να πατάει περιοχή, αλλαγή κατεύθυνσης της μπάλας, ποικιλία στην κίνηση της ανάπτυξης και φυσικά αξιοποίηση όλων των συμπαικτών.

Ο Γκερέρο δεν αισθανόταν «καλαμιά στον κάμπο», αλλά ο φουκαράς, ήταν το νέο… θύμα της κακοδαιμονίας. Ο Ολυμπιακός έμεινε από νωρίς χωρίς φορ, όχι ότι τα γκολ που έχασε, πρέπει να είσαι παίκτης περιοχής για να τα βάλεις.

Απώλεσαν ευκαιρίες με διάφορους τρόπους. Είτε γιατί πήραν να κάνουν το κάτι παραπάνω και το …ξεχείλωσαν, είτε γιατί τελευταία στιγμή «κόλλησαν», είτε γιατί δε τους ήθελε η μπάλα, είτε γιατί βιάστηκαν να πασάρουν ή από την άλλη καθυστέρησαν.

Γενικά, έχασαν φάσεις και ο αντίπαλος πορτιέρε έγινε ήρωας μόνο και μόνο επειδή δε τους ήθελε το τόπι και ο ίδιος ο εαυτός τους. Ο Μαρτίνς ξανάβλεπε το ντουέτο Μπουχαλάκη- Καμαρά να κάνει όσα στην αρχή της σεζόν. Και ο Ανδρέας είναι αυτός που καταφέρνει να κρατάει προσηλωμένο τον συμπαίκτη του γιατί πολύ απλά δε σταματάει να του μιλάει και να τον κρατάει στη θέση του.

Ο Ναουέλ έδειξε… ελαττώματα Φετφατζίδη στο τελείωμα, ενώ ο Χριστοδουλόπουλος με το που μπήκε παρουσιάστηκε έτοιμος για να κάνει καλό ματς. Κινητικός ο Λάζαρος, του βγήκαν φάσεις, μόνο δε του «έκατσε» το γκολ. Μπορεί να εκνευρίστηκε, αλλά κατά τη γνώμη μου τα νέα είναι χαρμόσυνα από τον διεθνή χαφ. Γιατί τα γκολ θα έρθουν, ο ρυθμός του έλειπε.

Το καλό για την ομάδα του λιμανιού, ήταν πως δεν «έριξε» τις επιδόσεις της στο δεύτερο μέρος. Ξέρετε στην τελική πόσο εύκολο είναι να σε… πλακώσει η απογοήτευση και η αγανάκτηση; Συνέχισαν όμως με το ίδιο τέμπο και επειδή η μπάλα είναι στιγμές, εκεί που η γκαντεμιά είχε απλώσει δίχτυα, ο Μαρτίνς είδε ένα μικρό άστρο να φεγγοβολάει πάνω από το κεφάλι του.

Ετοίμαζε τον Ελαμπντελαουί για τη θέση του Τοροσίδη. Πολύ σωστή αλλαγή, αφού ο Νορβηγός καλπάζει και ο Έλληνας αμυντικός έκανε απλά τα τυπικά. Όμως με τον χρόνο να σε πιέζει, θες και έξτρα πράγματα. Πριν γίνει η αλλαγή ο Τοροσίδης έβαλε το γκολ με την ασίστ του Φορτούνη. Ε, άξιζε λίγη τύχη ο Ολυμπιακός μετά από τόσες χαμένες ευκαιρίες.

Το ζήτημα λοιπόν στην συνέχεια και με την Μπέτις να κάνει πάρτι στο Μιλάνο (σιγά το παράξενο), ήταν οι «ερυθρόλευκοι» να μη χάσουν το τρίποντο της νίκης. Το πέτυχαν, αφού ήρθε και το… κερασάκι από τον αρχηγό τους που το άξιζε. Εμφανίστηκε ξανά στην ενδεκάδα και άλλαξε όλη την ομάδα! Αυτή είναι η ψυχρή αλήθεια.

Ο Μαρτίνς με το υποχρεωτικό 4-6-0 το πήρε το ματς και θα συνεχίσει ο άνθρωπος να δουλεύει με την ησυχία. Σε αυτή την ησυχία που προτείνω να τον αφήσουν και να πάψουν να ζητάνε απομακρύνσεις, αντικαταστάσεις και άλλα τέτοια.

Και λάθη θα κάνει και όλα δε γίνεται να του βγουν, αλλά έχει πάρει μια καινούργια ομάδα και προσπαθεί να τη βάλει σε μια σειρά. Ας τον αφήσουν λοιπόν να το προσπαθήσει.

Όπως αφήνουν τον Ντέιβιντ Μπλάτ. Και ο Αμερικανός έβαλε άλλο ένα ροζ φύλλο στο τσεπάκι του. Με καινούργια ομάδα και αυτός. Νέα πρόσωπα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Και στους πάγκους και εντός γραμμών. Βίοι παράλληλοι και ανάγκη υπομονής και στήριξης από τον κόσμο τους. Η αξία και της μπασκετικής νίκης είναι τεράστια. Δε γινόταν δεύτερο σερί χαμένο ματς μέσα στο σπίτι.

Η ομάδα πατάει γερά με το 3-1 στην βαθμολογία και μπορεί να ετοιμάζεται με σοβαρότητα για τον… Γολγοθά που ξεκινάει. Μια ματιά στο πρόγραμμα θα σας πείσει. Η Μακάμπι, δεν είναι κακή ομάδα και θα τιμωρήσει πολύ κόσμο. Αφήστε που με Πάργκο και Ουίλμπεκιν, μιλάμε για σύνολο έτοιμο να μπει 8αδα. Ο Σπάχια έκανε «μπαμ» ότι ήθελε να παίξει όπως η Αρμάνι.

Όμως δεν έχει Τζέιμς, ούτε Νέντοβιτς. Στην πρώτη περίοδο ο Ολυμπιακός είχε αντίπαλο την… παγωμάρα του και μόνο αυτή. Ο Μάντζαρης με τον Τουπάν φρόντισαν να επαναφέρουν την τάξη. Ο Βαγγέλης μπήκε στο –7 και πήγε το ματς στο +2. Γενικά η ομάδα είχε αρκετούς ήρωες. Και στην τελική, όταν οι αρχηγοί προσφέρουν κάμποσα, ο Ολυμπιακός δύσκολα χάνει.

Ο Σπανούλης «μίλησε» κάθε φορά που τον είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός, ο Πρίντεζης ήταν σταθερός, ενώ στο εξαιρετικό επιθετικό δεύτερο δεκάλεπτο, ήταν ο Τουπάν που έκανε πολλή δουλειά. Ο Ολυμπιακός πήγε ψηλά την επίθεσή του, με έναν επίμονο αντίπαλο. Και το γράφω αυτό γιατί, οι Ισραηλινοί κατάφερναν να μένουν κοντά στο σκορ (σχετικά), παρότι η εικόνα του αγώνα έδειχνε πως οι «ερυθρόλευκοι» είχαν μομέντουμ και πρώτο λόγο επί μονίμου βάσεως.

Η στατιστική δε λέει αλήθεια σε όλους τους τομείς, αλλά δεν έχει και σημασία. Ο Μπλατ δικαιολογείται να παραπονεθεί για ανεβοκατεβάσματα απόδοσης. Στα θετικά, ότι εμφανίστηκε ο Γκος. Ο Μιλουτίνοβ (αναμενόμενο) δε ταίριαζε με τους αντίπαλους ψηλούς και ήταν το inside game που κυνήγησε από ένα σημείο και μετά ο Σπάχια. Ο Τουπάν ήταν ο πολυτιμότερος του ματς (έβαλε και το τρίποντο- μαχαιριά για το 86 -77).

Ο Βεζένκοφ έδωσε και αυτός (επιτέλους υπάρχει παίκτης να διώχνει τη μπάλα από τη στεφάνη). Είπα για τους αρχηγούς, για τον Μάντζαρη, για την σούπερ αξιολόγηση του Γκος (μπορεί και καλύτερα) αλλά στη γενική εικόνα, ο Μπλατ πρέπει να κρατήσει την σούπερ άμυνα της δεύτερης περιόδου και να συζητήσει με τους παίκτες του, για τα άλλα δεκάλεπτα. Και δεν έχει να πει και λίγα.

Όταν βάζει πάνω από 80 (88 έβαλε χόρτασε ο κόσμος), ο Ολυμπιακός δε χάνει από την Μακάμπι. Και πιστεύω πως όταν φτάνει τόσο ψηλά επιθετικά, δύσκολα θα φεύγει με κίτρινο φύλλο αγώνα. Μόλις περιορίστηκαν τα λάθη και προστατεύθηκε η μπάλα, ο Ολυμπιακός πήγε το ματς ήρεμα.

Στο δεύτερο ημίχρονο είχε 11/17 δίποντα και 5/11 τρίποντα. Η Μακάμπι πήρε 10 επιθετικά ριμπάουντ, αν αυτό επαναληφθεί στην Μόσχα ή το ΟΑΚΑ, τα αποτελέσματα δε θα είναι ευχάριστα για τους Πειραιώτες. Επί της ουσίας, ρεκόρ 3- 1 σε ένα ξεκίνημα- παλούκι. Μια χαρά.

Θα ‘ρθουν κι άλλες νίκες, θα γίνουν και ήττες. Είπαμε, είναι πολύ νωρίς για μεγάλα λόγια. Ή πιο σωστά, δε χρειάζονται λόγια. Ο Ολυμπιακός πρέπει να δουλεύει και την άνοιξη θα τα μάθει όλα…

ΥΓ. Οι καρδιές δεν είναι χιλιάδες. Είναι εκατομμύρια. Όταν θα φτιάχνετε μια διαφήμιση θα το κάνετε σωστά. Τυχεροί είστε που δεν υπάρχουν Κόκκινες Ασίστ. Για την ώρα τουλάχιστον…