Όλα μπορούν να έχουν ένα όριο. Ακόμη και μια άσχημη ήττα για μια ομάδα που είναι μέσα σε όλους τους στόχους της. Το μόνο που δε μπορεί να γίνεται σε μια τέτοια ομάδα, είναι να υπάρχει χαλάκι, ώστε να κρύβονται πράγματα από κάτω.

Ο Ολυμπιακός ρεζιλεύτηκε στην Φερνάντο Μπουέσα Αρένα και σε αυτό δε μπορεί να υποβάλει κανείς ένσταση. Επειδή το μυαλό του κάθε φιλάθλου μπορεί να… ταξιδεύει παντού, καλό είναι να ειπωθούν ορισμένα πράγματα, τα οποία ίσως και να κάνουν καλό στη συνέχεια. Οι Βάσκοι έστησαν πάρτι. Από την δεύτερη περίοδο και έπειτα. Ολυμπιακός δεν υπήρχε. Κανείς, από τον πρώτο ως τον τελευταίο σε πάγκο και παρκέ.

Όλοι "ήπιαν θάλασσα" προπονητές και παίκτες. Και όλοι είναι υπόλογοι για την τραγική αυτή εμφάνιση. Οι "ερυθρόλευκοι" διατηρούν και μια παράδοση που τους θέλει όταν χάνουν, να χάνουν "χοντρά". Όμως θα πρέπει να δείξουν ότι έχουν και εγωισμό γιατί δε γίνεται να εμφανίζονται τόσο απαθείς και από ένα σημείο και μετά να γίνονται… Χριστιανοί μπροστά στα λιοντάρια. Η ήττα όσον αφορά στο ρεκόρ και τη βαθμολογία είναι το λιγότερο. Η εικόνα είναι αυτή που βλάπτει και στενοχωρεί. Κάθε ματς είναι άλλη ιστορία. Δε γίνεται να αποθεώνονται στις νίκες και να περνάει στο… ντούκου όταν έχουν τα χάλια τους.

ΟΣΟ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ ΣΤΟ Α' ΗΜΙΧΡΟΝΟ...

Παράδεισος και κόλαση μαζί το πρώτο ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να δείξει στο μπασκετικό κοινό, τι πρέπει να κάνει μια ομάδα στην Φερνάντο Μπουέσα Αρένα για να κερδίσει την Μπασκόνια, αλλά και τι πρέπει να κάνει για να ζήσει τον απόλυτο εφιάλτη. Με 21 πόντους στην πρώτη περίοδο και 9 στην δεύτερη!!! Όλα έχουν εξήγηση. Τα πάντα! Όσο υπήρχε Πρίντεζης, υπήρχε και ομάδα. Ισορροπία και μόνιμη απειλή. Μπήκαν καλά. Έβαλαν τα μακρινά σουτ. Και δημιούργησαν μπελάδες στους αντιπάλους τους. Η περιφερειακή άμυνα ήταν όπως έπρεπε, αλλά από ένα σημείο και μετά άρχισαν τα προβλήματα.

Πούλαγε μπάλες, δυο φορές ο Σπανούλης ψηλά, αλλά δε το πλήρωσε γιατί έβαλε δυο δύσκολα σουτ τριών πόντων. Δε το συνέχισε όμως, όπως και οι συμπαίκτες του. Είχε ενέργεια η ομάδα, αλλά τη κατανάλωνε λάθος. Ο Πουαριέ και ο Βόιτμαν είχαν γίνει ήρωες. Δίχως Πρίντεζη, ο Παπαπέτρου έφαγε ξύλο και ο Ουίλτζερ απέδειξε γιατί ο Τιλί θα μπει στην ομάδα όταν είναι έτοιμος (ξεκίνησε ήδη ατομικό ο Γάλλος, τελείωσε με τους γιατρούς όπως έγραψε αποκλειστικά το ΦΩΣ πριν δυο ημέρες).

Ο Ολυμπιακός βρήκε 21 πόντους γιατί είχε απειλή. Στην δεύτερη περίοδο όμως «κόλλησε» και έζησε εφιάλτες. Κάποια στιγμή ο Σφαιρόπουλος έβαλε τον Τόμπσον, στην πρώτη κιόλας επίθεση ο Αμερικανός μπερδεύτηκε, φάνηκε στην τηλεόραση να ρωτάει "που πάω;". Πού πήγε; Στον πάγκο ξανά… Η Μπασκόνια απέκτησε τρίτο ήρωα τον Γκαρίνο. Ναι, σωστά έχετε διαβάσει, τα "πρώτα βιολιά" ήταν περιορισμένα. Ούτε Σενγκέλια, ούτε Γκρέιντζερ, ούτε Τίμα, ούτε ο Μπομπουά με εξαίρεση τα ρήγματα που δημιουργούσε χάρη στην εκρηκτικότητα.

Ο Ολυμπιακός καθυστερούσε με τη μπάλα (οι κοντοί του), ενώ όταν μπήκαν οι Ρόμπερτς- Στρέλνιεκς έδειξαν επηρεασμένοι από την απουσία τους. Ο Μιλουτίνοβ πάσχιζε μόνος, ενώ ο Μακλίν όπως και στα Δυο Αοράκια, αποδείκνυε απλά, ότι η συγκεκριμένη ομάδα (Μπασκόνια) δε του ταιριάζει καθόλου. Το + 6 των Βάσκων ήταν τελικά συμπαθητικά για τους Πειραιώτες που τα ‘χαν κάνει… θάλασσα μόνοι τους. Είχαν 1/10 τρίποντα στο 20λεπτο οι γηπεδούχοι, αλλά 7 ριμπάουντ περισσότερα. Και στην τελική όταν όλοι λένε «η άμυνα του Ολυμπιακού», γιατί να μην ειπωθεί και το ότι η Μπασκόνια σταμάτησε τους Πειραιώτες στους 30 πόντους; Να ‘μαστε δίκαιοι…

Γενικά ο Ολυμπιακός ήταν και κοιμισμένος κάποιες στιγμές. Δε γίνεται να μπαίνεις στο δεύτερο μέρος και με την επαναφορά να πουλάς μπάλα. Ούτε γίνεται να σου παίρνουν το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο στο δικό σου καλάθι!

Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΗΣ ΜΠΑΣΚΟΝΙΑ

Το δεύτερο μέρος ήταν ακόμη πιο εφιαλτικό. Η Μπασκόνια έκανε ρεκόρ πόντων σε μια περίοδο (την τρίτη με 36!!!) και να σκεφτείτε απέναντί της ήταν η άμυνα του Ολυμπιακού. Η διαφημισμένη άμυνα. Μια άμυνα που την έκανε ό,τι ήθελε ο Μπομπουά. Δε θα γράψω τίποτα καθαρά μπασκετικό για αυτό το δεύτερο μέρος. Θα είναι μειωτικό για την ομάδα. Τα έκαναν μαντάρα και πρέπει οι ίδιοι να αποφασίσουν πως είναι σωστό να αντιδρούν σε κάποιες συνθήκες. Φυσικά και δε χάθηκε κάτι, θεωρώ δεδομένο ότι θα επιστρέψουν. Όμως πρέπει να κοιτάξουν και τα θέματα που έχουν (άλλωστε το λέμε συνέχεια) κατάματα:

• Όσο ο Ρόμπερτς και ο Στρέλνιεκς δεν είναι καλά, η περιφέρεια είναι στο – 30% της δυναμικής της. Ήταν και οι δυο τραυματίες, αλλά επειδή θα επανέλθουν πρέπει και να βρεθεί ισορροπία.

• Ο Μιλουτίνοβ ξεπερνάει τον επηρεασμό από τον τραυματισμό του. Θα ‘ναι καλύτερος στη συνέχεια.

• Ο Τόμπσον είναι «αλλού γι’ αλλού» κάποιες φορές. Το δέχομαι, το γνωρίζω, αλλά δε μου αρκεί ως δικαιολογία. Ο Χόλις είναι συμπαθητικότατος και φοβερός τύπος. Και ποτέ δε δημιουργεί θέμα στην ομάδα. Όμως ο Σφαιρόπουλος πρέπει να αποφασίσει. Ή θα τον ταρακουνήσει ή θα πρέπει να κάνει κάτι άλλο. Γιατί ο κόσμος δε ξέρει τι γίνεται. Και βλέπει έναν εκτελεστή να μπαινοβγαίνει στο παρκέ και να μην παίρνει καν μπάλα. Οπότε ή κερδίζεις τον παίκτη ή τον αλλάζεις. Είναι απλό. Αλλιώς όλο αυτό που συμβαίνει είναι άσχημο για την ομάδα.

• Πάντως από το να σουτάρουν τρίποντα άλλοι ή ο Σπανούλης από τα 8 μέτρα (κι ας βάζει κάποια ο Βασίλης), προτιμώ να σουτάρει ο Τόμπσον. Εγώ…

• Τη Μπασκόνια στην Κρήτη την κέρδισαν γιατί απλά την «πλάκωσαν στο ξύλο» ο Παπανικολάου και ο Αγραβάνης.

• Ένα πράγμα ξέχασαν στον Ολυμπιακό. Ότι η Μπασκόνια μπορεί να μην είναι ομαδάρα ή φαβορί για φάιναλ- φορ. Αλλά είναι η μοναδική στην Ευρώπη που μέσα στην έδρα της, αν σε βρει χαλαρό, τραγικό ή αδιάφορο θα σε χτυπάει κάτω σαν… χταπόδι. Και οι «ερυθρόλευκοι» τούτη τη νύχτα, είχαν χάσει το μελάνι τους από νωρίς.

• Πας να κάνεις επαναφορά στο δεύτερο μέρος και χαρίζεις μπάλα; Από εκεί φαίνεται τι θα γίνει μετά.

• Θέλει πολλή δουλειά ο Ολυμπιακός για να φτάσει σε αυτό που πολλοί φαντάζονται ότι είναι. Τουλάχιστον όσοι διαβάζετε, ξέρετε ότι η ομάδα έχει πολλά να λύσει ακόμα.

Όπως και να ‘χει, η βαριά αυτή ήττα θα πρέπει να αναλυθεί και να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα και ψυχραιμία. Η συγκεκριμένη ομάδα το έχει αυτό και το κάνει. Τα λέμε μετά την Μακάμπι…

Photo credits: Eurokinissi