Κάθε νίκη έχει σημασία, κάθε ροζ φύλλο έχει γλύκα! Ο Ολυμπιακός ξανακέρδισε τον Παναθηναϊκό . Είχε ένα σούπερ ημίχρονο, ένα χάλια δεκάλεπτο και μια τελευταία περίοδο σκληρών αποφάσεων. Ρίσκο που πρέπει πάντα να παίρνει η μεγάλη ομάδα. Ο Ολυμπιακός καλοί μου φίλοι έχει αλλάξει χαρακτήρα.

Είτε κερδίζει, είτε χάνει, δεν είναι η ομάδα που θυμάστε παλιά. Πλέον δεν τρομάζει στους 18 χιλιάδες αντίπαλους οπαδούς. Κάνει το παιχνίδι του, αντέχει και πολεμάει πέρα από τον αντίπαλο και τον εαυτό του. Ένα 40λεπτο με μπόλικο ρίσκο. Από προπονητή και παίκτες. Ο Σφαιρόπουλος από την πρώτη περίοδο είχε εμφανίσει «άλλα κόλπα» στον Πασκουάλ. Στην άμυνα, στο κυνήγι του Καλάθη, στον τρόπο της επίθεσης. Και όταν η κατάσταση «χάλασε» πάλι ήρθαν οι σωστές αποφάσεις για να μη χαθεί η νίκη. Όσο για το τέλος; «Δε τις βάζει όλες» είπε στον πάγκο του για τον Καλάθη και δικαιώθηκε. Ρίσκο. Και; Αυτή είναι η ζωή άλλωστε. Και μετά άλλη μια απόφαση: «Χάσε τη βολή» είπα στον Γιώργο. Ο Πρίντεζης τι έκανε; Την έβαλε! Ρίσκο! Ε και; Είπαμε αυτή είναι η ζωή. Όπως εκείνο το κωλοπαίχνιδο στην Πόλη με τη Γαλατά, που πίστευαν ότι θα το πάρουν και το έχασαν. Τούτη τη φορά πίστευαν ότι θα το πάρουν, πάλι τα σκάτωσαν στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά στην τελική ευθεία, ήξεραν πώς να πατήσουν.

Μπορεί οι φίλοι του ΠΑΟ να στηρίζουν την ομάδα τους, αλλά κακά τα ψέματα, δημιούργησαν …ελληνική ατμόσφαιρα σε Ευρωπαϊκό αγώνα, χάρη στον αντίπαλο και όχι λόγω διοργάνωσης. Αυτό που έγινε όταν εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός για ζέσταμα, δεν έχει γίνει ποτέ με άλλη ομάδα στο συγκεκριμένο γήπεδο και δε θα γίνει και ποτέ στην ιστορία. Όσα χρόνια και να περάσουν, ακόμη και εξωγήινοι να εμφανιστούν και να φτιάξουν ομάδα. Τα κόκκινα ρούχα είναι κυριολεκτικά «κόκκινα πανιά» και έτσι δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που οι παίκτες του Σφαιρόπουλου πρέπει πάντα να ξέρουν να τη διαχειρίζονται. Και έχουν μάθει. Πολύ καλά μάλιστα. Θέλετε και απόδειξη; Ιδού:

Χωρίς λάθος σε όλη την πρώτη περίοδο, η ομάδα του Πειραιά είχε πάρα μα πάρα πολύ καιρό να το επιδείξει. Ξεκίνησε με τον Μπίρτς να σουλατσάρει στα πικ ‘ν ρολ με τον Σπανούλη και να καρφώνει τις μπάλες για πλάκα. Οποιοδήποτε μις- ματς το τιμωρούσε ο Ολυμπιακός και ενώ το μαρκάρισμα του Καλάθη, το ανέλαβαν τα 3αρια της ομάδας. Δεν ήθελε να πάρει διαφορά ο πρωταθλητής Ελλάδας σε αυτό το διάστημα. Να αφήσει το στίγμα του ήθελε και το κατάφερε. Το δεύτερο δεκάλεπτο, έγινε ευκολότερο. Γιατί σε αυτό το διάστημα οργίασε ο Σπανούλης, ενώ ο Σφαιρόπουλος είχε πάντα απάντηση για ό,τι προσπαθούσε να πράξει ο αντίπαλος κόουτς. Γιανγκ και Μιλουτίνοβ δε τα πήγαν άσχημα με τον Μπουρούση, αλλά ο Ολυμπιακός πέρα από την αμυντική του ηρεμία, έβγαζε τέτοιο πλουραλισμό στην επίθεση που δεν είχε τρόπο ο Παναθηναϊκός να τον σταματήσει. Ξαφνικά πήρε φόρα ο Χάκετ. Κι όταν ο Ιταλός σταμάτησε, «κόλλησε» δυο ψυχρά σουτάκια ο Γκρίν. Πήγε ο Πασκουάλ να «σφίξει» την άμυνα για να μην πάθει ό,τι στο ξεκίνημα; Η κόκκινη περιφέρεια ήταν έτοιμη. Έβγαζε τους παίκτες του να πιέσουν; Ντράιβ ή πλάγιο πικ ‘ν ρολ και η μπάλα κάτω από το καλάθι. Ο Ολυμπιακός όμως πέρα από την επίθεση, πέρα από την άμυνα, πέρα από την τακτική, είχε ηρεμία. Έτρωγε καλάθια στο μεγαλύτερο διάστημα του ημιχρόνου αποκλειστικά και μόνο από προσωπικές ενέργειες ή τρίποντα. Ελαχιστότατες συνεργασίες «έβλαψαν» την ομάδα του Πειραιά.

Αν σταμάταγε εκεί το ματς, ο Ολυμπιακός θα ‘χε κερδίσει. Όμως όταν βγήκαν για το δεύτερο μέρος οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν με δέκα πόντους διαφορά(!) την τρίτη περίοδο. Και οι λόγοι απλοί. Διαφοροποιήθηκε η «πράσινη» άμυνα. Περισσότερη πίεση και από τη στιγμή που οι φιλοξενούμενοι δεν είχαν ίδια ψυχραιμία, με το που μειώθηκε η διαφορά, μπήκε και το ΟΑΚΑ «στο κάδρο». Ο Καλάθης έπαιζε μόνος του. Έψαχνε άλλον έναν και τον βρήκε αργότερα. Ο Ολυμπιακός έβαλε 14 πόντους στο δεκάλεπτο και οδηγήθηκε στην… καρμανιόλα του γηπέδου. Όπως έγραψα αρχικά όμως, αυτή η ομάδα μπορεί να τρελάνει τους πάντες. Δε κωλώνουν πουθενά. Και φυσικά δε διστάζουν να πάρουν και τα ρίσκα τους. Ο Ρίβερς ντύθηκε τιμωρός, ανέλαβε την κατάσταση και έδωσε «αέρα» νίκης με το 76- 72. Ήταν αυτός που έψαχνε ο Καλάθης. Όμως είπαμε: Πάει ο Ολυμπιακός που ξέρατε. Μόλις «πήραν τα πάνω τους» και πίστεψαν οι γηπεδούχοι, τσουπ, ο βρυκόλακας σηκώθηκε όρθιος! Οι «ερυθρόλευκοι» βρήκαν την ποιότητα των παικτών στις αντιδράσεις τους αμυντικά. Την ψυχραιμία τους στο πως ισοφάρισαν με Σπανούλη, Πρίντεζη και την τεράστια απόφαση του Σφαιρόπουλου για τις βολές του Καλάθη! Αυτό είναι το μπάσκετ: Αν ο Καλάθης τις είχε βάλει και τις δυο, αν είχε κερδίσει ο ΠΑΟ, τώρα το 90% θα έκραζε τον προπονητή που έδωσε την εντολή στον Παπανικολάου. Ο Σφαιρόπουλος με 11- 3 πλέον (και οι δυο από τις ήττες περσινές που δε τον «πόνεσαν») κόντρα στο «τριφύλλι» πήρε την απόφαση. Αυτός και ο εαυτός του. Χαμένη βολή. Τα υπόλοιπα, σας τα έγραψα στην αρχή…

Ο Ολυμπιακός για να δούμε λίγο και την ουσία, πήρε μια νίκη αποδυτηρίων και ψυχολογίας. Μπορεί να περιμένει τη Μακάμπι με «αέρα» και ψυχολογία, αλλά και γνώση των όσων έπραξε στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Και στα τρία εξαιρετικά δεκάλεπτα, αλλά και στο τρίτο που τα «’κανε μούσκεμα».

Θα γράψω δυο λόγια για όλα τα παιδιά: Ο Σπανούλης έκανε από τα καλύτερά του παιχνίδια, αλλά εδώ επιβάλλεται να γνωρίζετε αυτό: Το ότι ο Γκρίν έχει 4 πόντους και ο Λοτζέσκι 6 δε τους καταδεικνύει σε «κακή βραδιά». Είναι σημαντικό το ότι κινούνταν στο παρκέ δίπλα στον αρχηγό και ο Πασκουάλ δεν ήξερε από ποιον να φυλαχτεί. Πλέον υπάρχουν «δολοφόνοι» δίπλα στον Βασίλη και αυτό του παρέχει την άνεση να κάνει τα δικά του, με λιγότερη πίεση. Στην τελευταία φάση, όλο το γήπεδο φοβήθηκε μη πάθει τα… προ μηνών. Το ήξεραν όμως και οι Ολυμπιακοί. Είπαμε: Ρίσκο γεννημένο στο λιμάνι. Η μπάλα πέρασε στον Πρίντεζη και ο Γιώργος τελείωσε τον αγώνα. Ο Χάκετ «αναστήθηκε» την κατάλληλη στιγμή, Παπαπέτρου(υπεραπαραίτητος), Παπανικολάου (μαχητικότατος και καλά κάνει και σουτάρει κι ας τα χάνει), Μάντζαρης(δαγκάνα) και Μπίρτς(αεριωθούμενο) έδωσαν πολλά. Ακόμη και ο Μιλουτίνοβ στις μάχες του με τον Μπουρούση! Άφησα τελευταίο τον Γιάνγκ για να γράψω το εξής: Επιτέλους θύμωσε! Επιτέλους πήδηξε στον Θεό. Επιτέλους πήρε μπάλα και γύρισε όπως πέρυσι να σκοράρει. Δε με νοιάζει που το έχασε. Με νοιάζει που ‘χει πάρει το «μήνυμα»!