Υπάρχουν στιγμές, που δε γίνεται να ξεκινήσεις με ποδόσφαιρο. Πρέπει να πεις άλλα. Να τονίσεις πράγματα πολύ σημαντικά, που είναι μακριά από συστήματα και τακτικές. Το τέλος του ματς στο Καραϊσκάκη, βρήκε έναν κόσμο ευτυχισμένο.

Έναν κόσμο χαρούμενο, έναν κόσμο περήφανο. Όχι για το 2-1. Αλλά για την υγεία. Για την ανατροπή. Για τη συμπεριφορά. Και πάνω απ’ όλα για το κλίμα υγείας. Για τα χαμόγελα. Για τους πανηγυρισμούς του Καμπιάσο, που θα μπορούσε να είχε μια μούρη μέχρι το χόρτο. Για τους τούμπες του Ιντέγε, που κάθε φορά παραδίδει μαθήματα του πως παίζεται η θέση του σέντερ φορ. Για τα χαμόγελα του Ερνάνι που βγήκε αλλαγή και του Πάρντο, του συγκλονιστικού αυτού «τελειωματάκια».

Σας τα είχα πει. Σας είχα προειδοποιήσει για τον Κολομβιανό από την ημέρα της μεταγραφής του. Δεν υπάρχει καλύτερος στην Ελλάδα να τελειώνει φάσεις.

Ο Πειραιάς έγινε μεθυσμένη πόλη, όχι για τους 9 βαθμούς. Ούτε για την πρωτιά τούτη τη στιγμή με τη Μπάγερν. Βρε ούτε για το 2- 1. Όμως το λιοντάρι που σήκωσαν οι οπαδοί πριν το ματς, έχει κάθε δίκιο να φουσκώνει από περηφάνια, για την ομάδα της πόλης του. Τη στιγμή, που ακούμε κάποιους να αναζητούν δικαιολογίες μπας και μειώσουν αυτή την ομάδα, ξαφνικά, έρχεται ένα δίωρο ποδοσφαίρου, που υποχρεώνονται να εξαφανιστούν.

Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε καμιά ομαδάρα. Ξέρετε όμως καλοί μου φίλοι τι κέρδισε; Τον εαυτό του! Πώς να πεις σε αυτά τα παιδιά ότι μπορούν να χάσουν; Πίσω στο σκορ με 0- 1. Η Ντίναμο στα αποδυτήρια με ψυχολογία. Ξαφνικά, τραυματισμός ενός από τους πιο φορμαρισμένους παίκτες της ομάδας. Και «καπάκι» λίγο αργότερα χαμένο πέναλτι. Οποιοσδήποτε θα είχε λυγίσει. Σε γεμάτο Καραϊσκάκη; Σε γήπεδο που η …αγανάκτηση μπορεί να έρθει ανα πάσα στιγμή; Ελάτε τώρα κοροϊδευόμαστε! Αυτοί οι παίκτες όμως, αυτή η συγκεκριμένη ομάδα που έφτιαξε ο Μάρκο Σίλβα, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι ποδοσφαιριστές. Είναι ρομπότ! Και έχουν καρδιά και ψυχή λιονταριού. Ρομπότ, που δε λυγίζουν πουθενά. Ρομπότ που δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ρομπότ που δεν ακούνε κανέναν, παρά μόνο τον προπονητή τους. Ο Σίλβα απαιτούσε και αυτοί προσπαθούσαν. Δε λύγισαν, δε χάλασαν την τακτική τους. Βρε δε πα να ανησυχούσε ο κόσμος. Δε πα να έπεφταν κάτω οι Κροάτες. Περίμεναν οι ποδοσφαιριστές των νταμπλούχων. Δε θα τελείωνε ο αγώνας αν δεν κέρδιζαν. Με αυτή την ψυχολογία έπαιζαν. Και στο τέλος το χάρηκαν με την ψυχούλα τους. Πέρυσι υπήρχε μπόλικη μουρμούρα στο Καραϊσκάκη. Τώρα, δε μπορούσε να φύγει κανείς. Δε τολμούσε να κουνηθεί κάποιος, δίχως να απολαύσει τις εκδηλώσεις των παικτών.

Μόνοι τους , στην κοσμάρα τους, στις βουτιές τους. Τρεις σερί νίκες στο Τσάμπιονς Λιγκ, 9 βαθμοί, πρωτιά με Μπάγερν και 9Χ9 στο πρωτάθλημα. Ποιος μπορεί να πει κάτι; Το ποδόσφαιρο, είναι όμορφο άθλημα και το κάνει ακόμη πιο όμορφο μια ομάδα που ξέρει τι να ζητήσει από τον εαυτό της.

Ξέρετε ότι δε θα γράψω ούτε σήμερα εγώ κάτι για τον Σίλβα. Τα ‘παμε αυτά καιρό τώρα...

Ο Πορτογάλος βέβαια, που άκουσε κανέναν. Ο Καμπιάσο έμεινε εκτός αρχικής ενδεκάδας γιατί πολύ απλά, δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος να «σπάσει» το ντουέτο Κασάμι- Μιλιβόγεβιτς, όταν αυτοί οι δυο έχουν «δέσει» τόσο καλά. Ελβετός και Σέρβος αποτέλεσαν τις αρχικές επιλογές και χθες, από τη στιγμή άλλωστε που και στην Κροατία τα είχαν πάει περίφημα. Ο Ερνάνι πήρε θέση βασικού με το «σπαθί του». Οι επιδόσεις του τελευταία το επέβαλλαν, ενώ κέρδισε κι άλλον έναν ποδοσφαιριστή ο κόουτς, ξεκινώντας τον σε αγώνα του Τσάμπιονς Λίγκ. Ίσως βέβαια να περίμεναν έναν πιο φορτσάτο Ερνάνι οι φίλοι της ομάδας δίχως να τον δουν στο πρώτο μέρος. Όχι ότι έφταιγε αυτός που η ομάδα του βρέθηκε πίσω στο σκορ.

Το 0- 1 ήταν προϊόν ενός βαρετού 45λεπτου, για όσους γουστάρουν σούπερ θέαμα. Και να εξηγούμαι: Ξεκίνησε το ματς με τον Ολυμπιακό να παλεύει να πάρει τα μέτρα, να κάνει παιχνίδι, να δείξει τις ικανότητες της ομαδικότητάς του. Ο Μάμιτς είχε μελετήσει προσεκτικά το παιχνίδι των νταμπλούχων. Δεν τους άφησε περιθώρια και κλείνοντας όλους τους διαδρόμους, τους οδηγούσε σε νευρικές κινήσεις. Και σα να μην έφταναν αυτά, ήρθε μια απλή ποδοσφαιρική φάση. Επίθεση από αριστερά, σέντρα, ο Σιόβας δεν πρόλαβε να πάρει πίσω βήματα, ο Χότζιτς βγήκε σωστά, κεφαλιά- οβίδα- εκτέλεση του Ρομπέρτο και γκολ. Δεν ήταν θέμα ότι προηγήθηκαν οι Κροάτες. Το θέμα ήταν πως ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να αναζητήσει τρόπο παιχνιδιού πιο ορθολογικό. Τρόπο παιχνιδιού πιο,,, άγριο. Τρόπο παιχνιδιού πολύ πιο θυμωμένο. Να πάρει αυτός τη μπάλα και όχι οι αντίπαλοί του που είχαν την κατοχή έστω και με 51- 49.

Μέσα στο Καραϊσκάκη , για να ‘χεις την κατοχή πρέπει να είσαι η… Μπάγερν. Και η Ντίναμο σίγουρα δεν είναι Μπάγερν. Ο Σίλβα ήθελε πέρα από τις δικές του κινήσεις, να δει νευρικότητα από τους ποδοσφαιριστές του. Η Ντίναμο είναι ομάδα ψυχολογίας. Αν την ζαλίσεις, αν της «δηλητηριάσεις» το παιχνίδι της χάνεται. Και έτσι έγινε. Με πρωταγωνιστή τον Ιντέγε, αυτό το μεγάλο θωρηκτό, ο Ολυμπιακός συνέχισε να έχει ψυχολογία. Να επιμένει. Να πιέζει και να περιμένει την ώρα του. Πήραν βοήθεια και από τον πάγκο οι «ερυθρόλευκοι». Ο Πάρντο μπήκε για να σκοράρει δυο φορές, χρειαζόταν και ο Φινμπόγκασον και δεν κώλωσε ο Σίλβα να γυρίσει σε 4- 4- 2 βγάζοντας τον συγκλονιστικό, τον απίστευτο Κασάμι, που έκανε Κούρσα- Μπόλτ για να πανηγυρίσει.

Δείτε και τους πανηγυρισμούς των Καμπιάσο και Πουλίδο. Δείτε πως αντιδρούν οι παίκτες όταν έχουν ρόλο, όταν μια ομάδα έχει υγεία, όταν ξέρει τι να προσφέρει στον εαυτό της. Με 18 τελικές προσπάθειες, από αυτή την Ντίναμο δε χάνεις. Με τίποτα! Θα πάει στο Μόναχο ο Ολυμπιακός και πιστέψτε με, το τελευταίο που θα έχει αυτή η ομάδα θα είναι άγχος. Πιστέψτε με ότι όσο και να έρθει εκεί το παιχνίδι, θα ‘χουν φροντίσει να παίξουν με τον δικό τους τρόπο. Μην πάμε όμως τόσο μακριά. Μέχρι τότε, υπάρχουν ο Ηρακλής, η διακοπή και ο Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός μοίρασε κι άλλη χαρά στον κόσμο του. Μαζεύει βαθμούς για τη γενική βαθμολογία της χώρας και στέλνει και το μήνυμα, ότι ο πρωταθλητής Ελλάδας, κερδίζει τον οποιονδήποτε, οπουδήποτε και με όλους τους τρόπους. Με προβάδισμα, με «απαντήσεις» στα γκολ που δέχεται, αλλά και με ανατροπές…