Σε άλλο γήπεδο...

Ήταν σχεδόν ενάμιση χρόνο αήττητος ο Ολυμπιακός και μια κεφαλιά του Μιχάι (που μπήκε αναγκαστικά στο ματς) έδωσε τέλος σε αυτό το σερί. Όπως γνωρίζετε (θα το γράψω και στο τέλος του άρθρου) είμαι από αυτούς που ξενερώνουν τους στατιστικολόγους. Δε πολυφτιάχνομαι με αήττητα και τέτοιες ιστοριούλες.

Αυτά είναι για να κλείνουν καμιά σελίδα στις εφημερίδες, για να τα συζητάνε στα καφενεία και για να γίνονται αφιερώματα. Το ζήτημα είναι να παίζεις καλά και να παίρνεις κούπες, ειδικά όταν είσαι ομάδα τίτλων, όπως ο Ολυμπιακός. Όταν είσαι η μεγαλύτερη ομάδα της χώρας μάλιστα, δεν έχεις θέμα και να μην παραδέχεσαι την κακή σου βραδιά.

Ο Ολυμπιακός δε το ήθελε όσο ο αντίπαλός του αυτό το ματς. Όχι ότι ο δικέφαλος έκανε φοβερά και τρομερά πράγματα, αλλά οι ποδοσφαιριστές του, ήταν από την αρχή πιο δραστήριοι, καλά στημένοι στο γήπεδο, ακολουθώντας πιστά το πλάνο τους. Ίσως ο Ολυμπιακός με αυτό το 0-1 να έκανε και τεράστιο δώρο στον Άμπελ Φερέιρα, ανεβάζοντας ξανά τις μετοχές του. Και στις δηλώσεις του ο Πορτογάλος άλλωστε είχε άλλο… αέρα στο τέλος. Το αν σώθηκε, θα το δείξει το εγγύς μέλλον.

Η ουσία είναι ότι στο μεγαλύτερο διάστημα (για να μην γράψω σε όλο), οι πρωταθλητές ήταν σε άλλο γήπεδο. Εντελώς… Δε μπήκε η ομάδα όπως την είχαμε συνηθίσει στα περισσότερα φετινά της παιχνίδια και κυρίως μετά την εποχή της καραντίνας. Ο Ολυμπιακός είχε κανά- δυο μέτρα πιο πίσω τις γραμμές του, σε ταχύτητα ήταν κανά- δυο "κλικ" πιο κάτω και γενικά δε σου "γέμιζε το μάτι" ότι θα πιέσει σωστά. Και έτσι έγινε.

Την ίδια ώρα, ο ΠΑΟΚ μπήκε με καλή ψυχολογία και για να το γράψω και πιο απλά, την εικόνα που θα ‘πρεπε να 'χει στο ματς κυπέλλου, την είχε σ’ αυτή την αναμέτρηση. Οι Θεσσαλονικείς και κυκλοφόρησαν καλά τη μπάλα και πάτησαν την κόκκινη περιοχή και είχαν ποικιλία στην απειλή. Αναλογικά αν το δείτε, και μόνο που πήραν κάποια συνεχόμενα κόρνερ (όχι ότι είναι κάτι) πήραν ψυχολογία, αύξησαν την δύναμη τους και "ενημέρωσαν" τον σκοπό της επίσκεψής τους στο Καραϊσκάκη.

Ο ΠΑΟΚ είχε καλή κατοχή της μπάλας και με αυτό τον τρόπο, μπόρεσε να γυρίσει και τον Ολυμπιακό ακόμη πιο πίσω. Ο Μαρτίνς δικαιολογημένα ήθελε όλο αυτό να το αλλάξει και ήταν σωστός στο φινάλε που παραδέχθηκε ότι στα τελευταία τέσσερα ματς η ομάδα του δεν δείχνει αυτά που μπορεί να κάνει. Το σχήμα του Φερέιρα γέμισε τον άξονα, θωράκισε ανασταλτικά τον ΠΑΟΚ, αλλά του έδωσε και καλύτερη κυκλοφορία.

Ο Ολυμπιακός δε μπορούσε να δημιουργήσει αντιπερισπασμό μέσω των άκρων του, δεν έφτανε καν καλά η μπάλα σε αυτά. Το πιο σοβαρό πρόβλημα των πρωταθλητών, ήταν οι γραμμές τους. Και αυτό φαινόταν όταν έχαναν τη μπάλα. Οι Πειραιώτες που φέτος πέρα από την επιθετική ποικιλία τους και τα όργια των Βαλμπουενά-Ελ Αραμπί, είχαν να το λένε για τις σωστές επιστροφές τους. Αυτή την Κυριακή δε μπορούσαν να το διαφημίσουν. Ο ΠΑΟΚ πίεζε ψηλά και όταν έκλεβε μπάλες δημιουργούσε σοβαρά ζητήματα.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε δημιουργία. Καμία! Αν κατέβαινε ο Ελαμπντελαουί με προϋποθέσεις, είχε καλώς. Αλλιώς τίποτα… Ώσπου ο Μαρτίνς γύρισε στο 4-2-3-1 με Φορτούνη πίσω από τον Ελ Αραμπί και Μπρούνο στη μια πλευρά, Βαλμπουενά στην άλλη. Όπως άρχισε τη σεζόν η ομάδα και πριν οργιάσει με το 4-3-3. Είχε ένα διάστημα παραπάνω από μισή ώρα για να γίνει πιο επικίνδυνος και πιο… Ολυμπιακός. Δε το έκανε. Ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει τις εντυπώσεις, αλλά και αυτοί με τη σειρά τους στην πρώτη ώρα αγώνα, ενώ τα έκαναν καλά τα περισσότερα, έδειχναν να σαστίζουν όταν πλησίαζαν κοντά στον στόχο. Αυτό είναι και λίγο ψυχολογικό βέβαια , κάτι που δεν παρουσίαζαν όταν ήταν να καλύψουν τα μετόπισθεν.

Η χρησιμότητα των τριών στόπερ φάνηκε από νωρίς για τους Θεσσαλονικείς, ήταν όμως πολύ σωστές και όλες οι καλύψεις που έδιναν. Ο Τσιμίκας έμεινε μακριά από τα καλά του βράδια γιατί πολύ απλά δε μπορούσε να τα κάνει εύκολα. Ο Ολυμπιακός δε μπορούσε να κάνει το παιχνίδι του, δε κυκλοφορούσε , δύσκολα άλλαζαν τρίτη μπάλα.

Όποιες ελπίδες δημιουργίας κινδύνου εμφανίζονταν μόνο όταν έκλεβαν μπάλα και έβρισκαν ανοργάνωτο (όχι για πολύ) τον ΠΑΟΚ. Γενικά από την αρχή ως το τέλος του ματς ο Ολυμπιακός δεν είχε συνέπεια στο παιχνίδι του και σίγουρα όχι περισσότερη από τον αντίπαλό του. Καμία επιθετική διάθεση και μικρή φλυαρία. Απλά υπάρχει η ποιότητα και το ταλέντο, σε συνδυασμό και με το ότι -επαναλαμβάνω- οι Θεσσαλονικείς δε το πολυπίστεψαν.

Με αυτά τα στοιχεία δινόταν σε κάποιον η εντύπωση ότι το ματς θα έμενε στα… κουλούρια. Ο ΠΑΟΚ όμως με την ενέργεια του Ροντρίγκο και το σερβίρισμα στον Μιχάι, το πήρε το ματς. Ο Ολυμπιακός μετράει αντίστροφα για την απονομή και 100% οι σκέψεις όλων στον Πειραιά είναι στον τελικό κυπέλλου και στο παιχνίδι με τους Γούλβς. Θα τελειώσω όπως άρχισα και μπορεί να ξενερώσω κάποιους αλλά η γνώμη μου είναι, οπότε συμπαθάτε με.

Κάποτε βαριόμουν να βλέπω συνέχεια να παίζουν σε μια σεζόν Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός στο μπάσκετ! Φέτος πραγματικά κουράστηκα να παρακολουθώ τα Ολυμπιακός- ΠΑΟΚ. Έξι φορές. Δώδεκα ημίχρονα. Ο δικέφαλος ήταν πολύ καλός στο πρώτο από τα δώδεκα και στα δυο τελευταία. Σε όλα τα ματς που είχαν ουσία και ενδιαφέρον, ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και για αυτό εξάλλου, διεκδικεί το ντάμπλ.

Μπορεί να πικράθηκαν στον Πειραιά για το αήττητο, αλλά όπως ξέρετε προσωπικά εμένα (όπως και του μεγάλου Γιούργκεν Κλόπ) μου περνάει αδιάφορο. Το θέμα δεν είναι να μη χάνεις ή να μη φέρνεις ισοπαλία. Το θέμα είναι, να σηκώνεις την κούπα…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ 0-1: Ο Μιχάι σταμάτησε το "ερυθρόλευκο" σερί στο 90'

Μαρτίνς: "Η μία ήττα δεν ακυρώνει ό,τι έχουμε πετύχει"