Ελάτε τώρα, δεν ήταν πολλοί αυτοί που έδιναν τις πιθανότητες στον Ολυμπιακό! Δεν πειράζει… Για αυτό είναι και ωραίος ο αθλητισμός.

Εξάλλου και στο ΟΑΚΑ, που τον είχαν για φαβορί, έχασε. Και να σκεφτείτε ότι το φινάλε της αναμέτρησης στη Βαλένθια, έμοιαζε με τον αγώνα στο κύπελλο. Μόνο που εδώ πάρθηκαν οι σωστές αποφάσεις. Θα ξεκινήσω, με κάποια πραγματάκια που οι πολλοί δεν είδαν. Είναι και λίγο… επιστήμη το μπάσκετ, δεν φταις να μην καταλαβαίνεις στο 100% τι γίνεται. Εδώ μπερδεύονται οι ''ειδικοί'', από τον κόσμο θα έχουμε απαιτήσεις; Λοιπόν:

Ο Ολυμπιακός μετά από καιρό είχε τρομερή συσπείρωση. Και μην πάει ο νους σας στον Μπαρτζώκα. Οι συνθήκες τι επέβαλλαν.

Όταν ο Χάντερ έπεσε κάτω με κράμπα, έτρεξαν όλοι οι συμπαίκτες του να δουν τι έχει. Καιρό είχα να το αντικρύσω…

Ο Λαφαγιέτ μοίρασε 5 ασίστ και πήρε 4 ριμπάουντ.

Ο Μάντζαρης έβαλε δυο φαρμακερά τρίποντα.

Ο Σπανούλης φίλησε τον Χάντερ γιατί πολύ απλά, κατάλαβε ότι ο Αμερικανός είχε δώσει την ψυχή του σε μια κακή βραδιά του Ντάνστον.

Ο Τόμιτς ''έβαλε χέρι'' στους παίκτες, όταν πήγαν να… ξεφύγουν και να χάσουν την ηρεμία τους.

Τα πάντα όμως, ο Ολυμπιακός τα είχε κερδίσει στο ταξίδι του. Αυτή η ομάδα δεν κέρδισε τη Βαλένθια με το συγκλονιστικό της μπάσκετ. Η νίκη αυτή, ήταν νίκη- περηφάνιας για όσους μπήκαν να ιδρώσουν. Νίκη που συγκίνησε όσους ξέρουν να στέκονται δίπλα σε αυτή την παρέα. Ο Ολυμπιακός τη μοίρα του, τη γνωρίζει. Κόντρα στη Λαμποράλ θα ‘χει ένα 8αρι χιλιάδες. Αλλά τουλάχιστον θα είναι πιστοί…

Μπορεί λοιπόν οι ''ερυθρόλευκοι'' να μην πήγαν στον ψυχίατρο που τους συμβούλευσα μετά το ΟΑΚΑ, αλλά μπήκαν στο αεροπλάνο και εξαφανίστηκαν. Διάβαζαν στο ίντερνετ την κάθε απίθανη ανάλυση εναντίον τους. Ο Τόμιτς και οι συνεργάτες του, έπρεπε να δουλέψουν για την Βαλένθια και την ίδια ώρα, κοίταζαν τις εφημερίδες να ‘χουν μοστράρει τη μούρη του Κολέ. Και όμως όλοι τους, πήγαν και έκαναν την δουλειά τους. Την ώρα που οι Αγγελόπουλοι έκαναν πρόταση στη Στρασμπούρ, η αποστολή του Ολυμπιακού, ετοιμαζόταν για να πολεμήσει. Παρά τις απουσίες. Χωρίς τον Πρίντεζη, ο Ολυμπιακός έμενε άποντος στο ποστ- απ παιχνίδι. Χωρίς τον Παπαπέτρου και τον Ντάρντεν, δεν είχε φουλ- ενέργεια και «γεμάτα» 3αρια. Ο Λοτζέσκι τέσσερις μέρες απροπόνητος. Ο Κατσίβελης απλά συμπλήρωσε την δωδεκάδα. Ο Χριστοδούλου και ο Σίμονς δεν έπαιξαν. Ο Ντάνστον σε άσχημο βράδυ. Ε και τι έγινε; Ποιος θα απαγορεύσει στον Σπανούλη να κερδίσει; Στον Σλούκα, στον Μάντζαρη, στον Λοτζέσκι να παέι να παίξει και στο «4»; Ποιος θα εμποδίσει αυτή την ομάδα, να ρίξει τη… ζαριά της; Το ίντερνετ; Το θέμα του Κολέ; Ελάτε τώρα! Για τον Ολυμπιακό μιλάμε.

Τον Ολυμπιακό που ‘χει μάθει να πληγώνεται και να ''πονάει''. Και …καπάκι να σου λέει ''μόνος μου θα σηκωθώ και θα ξαναπερπατήσω''.

Έχουν δίκιο όσοι χαίρονται για το διπλό αυτό. Απλά εγώ θα πω ότι είναι πολύ νωρίς και το μεγαλύτερο κέρδος είναι η ηρεμία. Αυτή πρέπει να αποκτήσουν. Και να αφήσουν τον Τόμιτς, να ''παίξει το δικό του χαρτί''. Η γνώμη μου είναι, πως ήρθε η ώρα. Να πάρει την μεγάλη ευκαιρία του. Γιατί όχι;

Όποιος άλλος κι αν πήγαινε στην Ισπανία, χαμένα θα τα ‘χε. Ο Μίλαν όχι. Γιατί ήξερε τι γινόταν. Όλοι ήξεραν

Και τι να τους πεις εδώ που τα λέμε; Ο Πέτγουεϊ για παράδειγμα, έκανε μια ανοησία στο τέλος του ημιχρόνου. Πήρε καλή τοποθέτηση, έκλεψε , αλλά η σφαλιάρα που έριξε στη μπάλα αποδείχθηκε η τέλεια ασίστ προς τον Σάτο για να βάλει τρίποντο. Όμως και του Αμερικανού για τον οποίο έχουμε γράψει τόσα τι να του προσάψεις; Μόνος του ήταν, αφού ο Αγραβάνης μπαίνοντας, αμέσως έδειξε ότι δεν ήταν στην ψυχολογία της αναμέτρησης. Η Βαλένθια δεν είναι Απόλλωνας και τα δυνατά κορμιά των Ισπανών έδωσαν άσχημο μάθημα στον Δημήτρη. Ο Ολυμπιακός γενικά κατάφερε να ηρεμήσει τους αντιπάλους του. Δεν τους έδωσε πολύ... ανοιχτό γήπεδο, πλην των πρώτων φάσεων της αναμέτρησης. Ο Σπανούλης μπόρεσε να δημιουργήσει ρήγματα και αν ο Λοτζέσκι είχε τύχη, η διαφορά στο 20λεπτο θα ‘ταν μεγαλύτερη. Ο Χάντερ δούλευε καλά και την ίδια ώρα, ο Τόμιτς προσπαθούσε να τη «βγάλει καθαρή» και με τις πατέντες και τα κοντά σχήματα. Γιατί είπαμε, όλα τα ‘χει ο Ολυμπιακός να ''σακατευτούν'' και τα 3αρια του, ήταν το πιο... δραματικό απ’ όλα. Ο Περάσοβιτς φώναζε και ξαναφώναζε. Υπήρχαν στιγμές που οι μπασκετμπολίστες του, είχαν τέτοιο πανικό για να σκοράρουν γρήγορα που έβγαιναν εκτός από κάθε σύστημα. Και ο Κροάτης δεν το άντεχε. Ο πάγκος του Ολυμπιακού ήταν πολύ πιο ήρεμος και ο Τόμιτς σαφέστατα είχε κερδίσει τις εντυπώσεις. Δεν ξέραμε στο πρώτο μέρος αν θα κέρδιζε και τον αγώνα, αλλά εδώ που τα λέμε, για την τωρινή κατάσταση του Ολυμπιακού, ίσως και αυτό να πέρναγε σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην γενική εικόνα, που περιμέναμε να διακρίνουμε την ομάδα του Πειραιά, για όλους τους λόγους που ανέφερα στην αρχή του κειμένου.

Και όταν ήρθε το δεύτερο ημίχρονο, εκεί πια οι Πειραιώτες έβγαλαν όλα τα αποθέματα Κουράγιου. Βρε με τέσσερις κοντούς. Βρε με αλλαγές και ρίσκο στα μαρκαρίσματα. Βρε με πατέντες. Βρε με ό,τι θέλετε. Και επειδή του Πέτγουεϊ του ''’χουμε αλλάξει τα φώτα'', θα πρέπει να πούμε, ότι λειτούργησε ιδανικά στην άμυνα και έβγαλε απίστευτη ενέργεια. Στο τέλος βέβαια, επειδή για Ολυμπιακό μιλάμε, είχε και… θρίλερ η ιστορία. Λογικό δεν είναι;

Συμπερασματικά ήταν νίκη ψυχολογίας, πίστης και στήριξης. Καμία σχέση με την βαθμολογία. Μην τα μπερδεύετε. Είναι νωρίς. Το μόνο που χρειάζεται τώρα ο Ολυμπιακός, είναι να επιστρέψουν οι λαβωμένοι και να βρει η ομάδα τον ρυθμό της. Ξαφνικά δεν έγινε υπερομάδα και δεν κατέκτησε κάτι. Απλά, ανέπνευσαν και μπορούν να αισθάνονται λίγο πιο δυνατοί.