Φυσικά και Λαμποράλ πανάξια έχει αποσπάσει όλες τις θετικές κριτικές. Μια νοικοκυρεμένη ομάδα, ένα μαχητικό σύνολο, ένας προπονητής που έχει συγκεκριμένα όπλα και τα μεταχειρίζεται τέλεια. Μόνο που αυτή τη φορά, ο Ολυμπιακός δεν ήταν σε κατάσταση πρώτης φάσης.

Δεν ήταν και πολύ στο "ψάξιμο", δεν είχε ημιμάθεια στην άμυνα. Η πιο σκληρή ομάδα της Ευρωλίγκας ήταν στη Φερνάντο Μπουέσα Αρένα. Και να ξέρετε ότι χάνει- κερδίζει η ομάδα του Πειραιά θα "σβήνει" στο παρκέ και θα κάνει τον αντίπαλο να "φτύνει αίμα". Όποιος αγωνίζεται κόντρα στον Ολυμπιακό, μετά ζητάει δέκα μέρες άδεια για να ξαναβρεί δυνάμεις. Η νίκη των "ερυθρόλευκων" είναι πέρα για πέρα δίκαιη.

Νωρίς για ανάλυση, νωρίς για πολύ μπλα- μπλα που να αφορά το μέλλον στην Ευρωλίγκα. Κάθε αγώνας όμως "χωράει" κριτική, ειδικά όταν μια ελληνική ομάδα δεν αλλοιώνει τον χαρακτήρα της, κρατάει την εικόνα της και "φωνάζει" προς όλους, ότι θα συνεχίσει να το παλεύει.

Θεωρώ ότι το +9 του Ολυμπιακού στο ημίχρονο, τον αδικεί. Αλλά μεγαλύτερο ανέκδοτο από το να διαμαρτύρονται οι Βάσκοι στους διαιτητές κατά την ανάπαυλα, δεν υπήρχε. Και θέλω να σταθώ εδώ. Είχαν 2/11 τρίποντα, είχαν μόλις 2 ασίστ, είχαν βάλει 18 πόντους στο πρώτο και 16 στο δεύτερο δεκάλεπτο, την ώρα που εντός έδρας "ξεσκίζονται".

Ήταν πολύ σοφτ όπως παραδέχτηκε ο Σενγκέλια πριν αποδυτήρια. Και είχαν εκτελέσει καλοί μου φίλοι (και φίλες) 17 βολές σε ισάριθμα λεπτά. Τι άλλο να τους κάνουν οι διαιτητές; Να κάνουν και …λει- απ; Ο Ολυμπιακός είχε μπει σωστά. Και το "σωστά", δεν έχει να κάνει μόνο με την όρεξη της άμυνας ή τα εύστοχα σουτ. Ούτε καν με την μαχητικότητα στα πολλά κερδισμένα ριμπάουντ.

Ξέρετε ποιο είναι το σωστά; Σωστά είναι να βγαίνει ένας παίκτης, να μπαίνει ο άλλος και να προσπαθεί το ίδιο. Σωστά είναι να αποχωρεί με δυο φάουλ στα εκατό δευτερόλεπτα ο Μιλουτίνοβ και να εμφανίζεται ο Χάντερ να διαλύει όποιον βρέθηκε μπροστά του. Σωστά είναι να μπαίνει ο Όντομ που ακόμη δεν ξέρει τα ονόματα των συμπαικτών του και με τη φάτσα βγαλμένη από άγριο ουέστερν (που τον κυνηγάει ο σερίφης) να "σκοτώνεται" στην άμυνα και να πασχίζει να δώσει πραγματάκια.

Σωστά είναι να μειώνει η Λαμποράλ 28- 29, να παίρνει ταιμ άουτ ο Σφαιρόπουλος και να επιστρέφουν στο ματς και να φτάνουν και διψήφια διαφορά σε δευτερόλεπτα. Σωστά είναι να τελειώνουν με 22/24 βολές(απίστευτο ε;) Ναι για τον Ολυμπιακό μιλάμε, οι δικοί του παίκτες το έκαναν αυτό.

Σωστό είναι να βγαίνει από τα αποδυτήρια η ομάδα για το δεύτερο μέρος και να 'χει διπλή ένταση. Σωστό είναι να μπαίνει ο Τζέιμς να ξεκουράσει τον Χάντερ και να κρατάει τη δυναμική της φροντ λάιν. Όχι, δε θα γράψω πολλά για τους τρεις Έλληνες διεθνείς. Θα ήταν ιδιαιτέρως μειωτικό. Υμνολογία για τον Σπανούλη που μόλις οι Βάσκοι πίστεψαν, αυτός τους έκανε να… ξεπιστέψουν; Ντροπή!

Για τον Πρίντεζη που δούλεψε με σταθερότητα; Το ίδιο. Ο πολυμήχανος Μάντζαρης δεν περιμένει τον Κολόμβο για να… ανακαλυφθεί . Το ότι δεν παίζει στην εθνική είναι θέμα γαλανόλευκης. Εδώ μιλάμε για Ολυμπιακό και Ευρωλίγκα. Εντάξει, είναι για γέλια αυτός ο παίκτης να αντιμετωπίζεται στην εθνική της χώρας του σαν "τελευταία τρύπα του ζουρνά", όμως είναι καλοκαιρινή συζήτηση.

Ο Ολυμπιακός ήταν σωστός. Ήταν αντάξιος της σοβαρότητας του παιχνιδιού. Το τοπ- 16 είναι όλη η διοργάνωση. Και εδώ τρέλες και χαλαρότητες δε χωράνε. Ο Σφαιρόπουλος το ‘χει περάσει στην ομάδα και όσοι μπήκαν να παίξουν, ήξεραν που πατούσαν και που βρίσκονταν. Ό,τι κι αν έπραξε ο καθένας. Επαναλαμβάνω, είναι πολύ νωρίς. Μην τρελαίνεστε, θα δούμε πολλά τους επόμενους μήνες. Όμως φασούλι- φασούλι γεμίζει το σακούλι.

Και αν αυτό στο λιμάνι, το βάλουν όλοι στο μυαλό τους, ίσως στο τέλος κάνουν και την υπέρβαση(γιατί περί υπέρβασης θα πρόκειται) και θα διαψεύσουν και εμένα (με μεγάλη μου χαρά) που δεν τους έχω προβλέψει φέτος για φάιναλ- φορ (αντίθετα με πέρυσι που πίστευα ότι θα κατακτούσαν το τρόπαιο και πραγματικά αν η τελική φάση δεν ήταν στην Μαδρίτη, θα το έπαιρναν). Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να είναι μια "πολεμική μηχανή" και αυτό είναι κάτι που πρέπει να γεμίζει περηφάνια τον κόσμο του, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Όταν η ομάδα που υποστηρίζετε, σκορπάει χωρίς δεύτερη σκέψη όλες τις δυνάμεις, όλη την παλικαριά, όλο το κέφι, αν μη τι άλλο εξασφαλίζει το "μπράβο" ακόμη κι ας χάσει. Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ, είναι πολύ μεγάλο κλάμπ. Είναι όπως η Ρεάλ, η Μπάγερν και άλλα θηρία στο ποδόσφαιρο. Κι όμως, δε παίζουν δαντελένια, δεν είναι φρου- φρου κι αρώματα.

Οι τύποι "σκίζονται" και όταν ο Σφαιρόπουλος δει πως "μπάζουν νερά", καλεί αμέσως σε τάιμ άουτ και καταφέρνει να τους επαναφέρει μετά από ένα λεπτό στην αρχική τους δαιμονισμένη κατάσταση. Αυτή η άμυνα, καθοδηγεί, αλλά σιγά- σιγά θα ‘ρθουν και οι πόντοι που περιμένετε. Πάντα θα υπάρχει βέβαια η επιθυμία για κάτι καλύτερο. Και εγώ ούρλιαζα ότι ήταν λίγη ποσοτικά η ομάδα στην αρχή της σεζόν(το κατάλαβαν και διορθώθηκε) και εσείς από κάτω θα αρχίσετε να γράφετε πάλι για τον Παπανικολάου(επιβάλλεται να μη χαθεί για του χρόνου). Επόμενος στόχος η Μπάμπεργκ. Κάθε 40λεπτο σε αυτό τον όμιλο είναι και μια περιπέτεια!

Δυο επισημάνσεις για το τέλος:

1. Γυρνάει ο Λοτζέσκι , ο Μιλουτίνοβ βγαίνει εκτός και ο Ολυμπιακός γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνος!

2. Υπόκλιση στον Γιάννη Μπουρούση. Δυο νύχτες άυπνος, ταξίδι- Οδύσσεια για να συνοδεύσει τη σύζυγό του που «έχασε» τον πατέρα της, στα… καπάκια ταξίδι για να φτάσει μια ώρα πριν το τζάμπολ να παίξει και μετά, ξανά σε πτήσεις για να είναι στην κηδεία το μεσημέρι της Παρασκευής. Το πάλεψε όσο γινόταν, δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από παίκτη που έχει αγωνιστεί σε Ολυμπιακό και εθνική με σπασμένο χέρι και με πρησμένο αστράγαλο