Τόσο «καυτή πατάτα» δεν είχε κρατήσει ποτέ ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια. Να πρέπει κάθε φορά, κάθε εβδομάδα, κάθε 40λεπτο να παίζει την ύπαρξή του. Ήταν και είναι όμως δικό του… κατόρθωμα. Να πάει μέχρι εκεί, να χάσει και εύκολα παιχνίδια και να ‘χει το κεφάλι του τοποθετημένο στην καρμανιόλα.

Αυτό είναι το αληθινό πρόβλημα της ομάδας του Πειραιά για τη φετινή Ευρωλίγκα και κανένα άλλο. Όταν η Μπάμπεργκ δυο φορές σε «σκοτώνει» και η Ζαλγκίρις σου ρίχνει 20αρα, θα ‘ρθει η ώρα που θα υποχρεωθείς να ακούς τους συναγερμούς ακόμη και στον ύπνο σου! Αυτό έπαθε ο Ολυμπιακός και έτσι έφτασε σε σημείο να μη βάζει στις αποσκευές του την παραμικρή δικαιολογία.

Αφήστε που μιλάμε και για ανθρώπους, που καμιά φορά χτυπάνε και… στον ύπνο τους (μη γελάτε, μόνο αυτό δεν έχει γίνει). Η αναμέτρηση με την Χίμκι, είχε και ένα άλλο ξεχωριστό στοιχείο . Οι Ρώσοι μόνο αδιάφοροι δεν ήταν. Έπαιζαν και αυτοί την τύχη τους, έπαιζαν το δικό τους «αύριο», ήξεραν ότι τουλάχιστον στο δικό τους σπίτι θα μπορούσαν να ρίξουν τη ζαριά. Και κατά το « φέρε μια ζαριά καλή και για μένα ρε ζωή», ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς με το φοβερό μαλλί του πρόσμενε από την ομάδα του να παιδέψει τους Πειραιώτες, με περισσότερη διάρκεια και συνέπεια απ’ ότι στο ΣΕΦ! Αφήστε δε, που όχι απλά «παιδεύτηκαν» οι Πειραιώτες, αλλά εκτελέστηκαν δίχως οίκτο από τους αντιπάλους τους. Στο παιχνίδι του ΣΕΦ, τρεις φορές πήρε διαφορά η Χίμκι, αλλά ο Ολυμπιακός την υπερκάλυψε. Στη Μόσχα όμως, γνώριζαν άπαντες πως θα ήταν όλα διαφορετικά!

Τούτη τη φορά, τα πάντα ξεκίνησαν καλά σε θέμα ρυθμού και λαθών, αλλά ήταν κατάμαυρα στα ριμπάουντ. Έχαναν τη μια μπάλα μετά την άλλη. Και όταν ανανεώνουν τις προσπάθειες ομάδες, που ‘χουν σουτέρ, θα σου κάνουν και ζημιά. Όταν τους δίνεις την ευκαιρία, θα σε βλάψουν. Το πρώτο λάθος ο Ολυμπιακός, το έκανε στο 11’ , αλλά δεν υπήρχε πάρει τίποτε από αυτό. Η Χίμκι στην έδρα της είναι κορυφαία στο τοπ 16 σε σκοράρισμα και ασίστ. Και σε αυτούς τους τομείς, είχαν ρίξει βάρος οι παίκτες του Σφαιρόπουλου. Όσο όμως άλλαζαν στην άμυνα, τα μις ματς έβλαπταν και τα ριμπάουντ «πονούσαν». Ο Ολυμπιακός πήγε να αντιδράσει και από ένα σημείο και μετά άρχισε να τρώει… πέναλτι. Γιατί όταν επιμένεις στο hedge out απέναντι σε μια πυροβολαρχία, κάποια στιγμή θα υποφέρεις. Κάποια στιγμή θα δεχθείς σουτ ελεύθερα! Ακόμη κι από… συνήθεια έκλειναν μέσα στη ρακέτα. Ακόμη κι αν δεν έπρεπε.

Μεγάλο πράγμα η καθημερινότητα. Εξάλλου το κάνει πολλά χρόνια ο Ολυμπιακός και μια καλή ομάδα ή πιο σωστά κάποιοι σούπερ εκτελεστές όπως ο Σβέντ, μπορούν να το διαβάσουν. Και αυτό συνέβη… Δέχεσαι επιμέρους 17- 2 και με τον Σπανούλη στον πάγκο, αν δεχθούμε ότι ο αρχηγός της ομάδας είναι ο πιο… σοφτ ανασταλτικά. Η Χίμκι βρήκε ρυθμό, γυρνώντας δαιμονισμένα τη μπάλα. Έπρεπε να παίξει άμυνα «δυο εναντίον δυο» στα πικ ‘ν ρολ, δεν το έκανε. Έπρεπε να «δέσει» ανασταλτικά δίχως βοήθειες για να μη φάει τρίποντα. Δεν το έκανε. Βγάζοντας τον Χάντερ ψηλά, μπήκαν τρία τρίποντα. Καλύτερα ο κοντός και χωρίς βοήθεια κι αν μπει μέσα ο Σβέντ. Ξεκίνησε με hedge out ως το 8 λεπτό. Στη συνέχεια το γύρισε σε συνεχείς αλλαγές. Τρώει τα σουτ, ξανακάνει hedge out και μετά πάλι αλλαγές. Ρίσκαρε η ομάδα του Πειραιά και πήγε στα αποδυτήρια με 9/18 τρίποντα και 10/21 δίποντα στην καμπούρα της!

Η μόνη ελπίδα για τον Ολυμπιακό, με όλα αυτά που είχε πάθει, ήταν να βγει η κλασική κόπωση των Ρώσων. Μια ομάδα που είναι απροπόνητη από τον Κουρτινάιτις και ο Ιβάνοβιτς την έχει βάλει σε άλλο καλούπι. Πάντα «σκάνε» στα δεύτερα ημίχρονα και αυτό ήλπιζαν οι «ερυθρόλευκοι», που είχαν δεχθεί όλα τα πέναλτι. Μα όλα τα πέναλτι… Στο εκτελεστικό απόσπασμα από μια Χίμκι που γύρναγε τη μπάλα πανεύκολα. Και όταν η συγκεκριμένη ομάδα έχει ελεύθερα σουτ, ο αντίπαλος καλείται να κάνει την προσευχή του, με ελάχιστες πιθανότητες να βοηθήσει κάποιος άγιος η καλός Θεούλης, που στην τελική έχει σοβαρότερα πράγματα για να ασχοληθεί, από ένα παιχνίδι μπάσκετ! Α ξέχασα: Και η μεγαλύτερη ελπίδα μετά το 54- 36; Ότι απλά ήταν ο… Ολυμπιακός. Που μπορεί να ανατρέψει κάθε κατάσταση. Στο 26’ είδαμε την ελληνική πεντάδα, τον Πρίντεζη σέντερ και ο Μόνια έβαλε τρίποντο εκτός λογικής για το 62- 44. Όμως η ψυχολογία ήταν… ρωσική. Κοντό σχήμα λοιπόν, η επόμενη επιλογή του Σφαιρόπουλου.

Ο Ολυμπιακός όμως αντιδρούσε μόνιμα λάθος. Παράδειγμα, το μπάσιμο του Κόπονεν με τον Πρίντεζη να τον πιέζει, ο Παπανικολάου έκλεισε άσκοπα στη βοήθεια, πάσα στον Χάνεϊκατ, τρίποντο από τη γωνία και 67-47. Η διαφορά εκτινάχθηκε και χωρίς τον Σβέντ. Οι Ρώσοι εκτελεστές, έκαναν κυριολεκτικά ό,τι γούσταραν. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Η εμφάνιση της ομάδας ήταν άσχημη στα όρια της τραγικής για «τελικό των τελικών» όπως σωστά χαρακτήρισε το ματς ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Και στους 27 πόντους διαφορά, είδαμε και ζώνη από την ομάδα! Στο ΣΕΦ η ομάδα όρθωσε το ανάστημα, το πάλεψε, κράτησε τις ελπίδες της, είχε και δίπλα τον κόσμο. Όμως κάθε φορά που ταξίδεψε μακριά από τον Πειραιά(με εξαίρεση τη Βιτόρια) είχαμε ολοκληρωτική παράδοση. Και ήττες με διάφορους τρόπους, αλλά με μια μόνιμη «σφραγίδα»: Εγκατάλειψη… Υπάρχουν πάρα πολλά να πεις, αλλά όταν μια ομάδα είναι πεσμένη και μετά από τέτοια ήττα, οφείλεις να δείξεις σεβασμό στην ιστορία της! Και δίχως να ‘χω όρεξη να δικαιολογήσω κανέναν(σαλάτα τα ‘καναν φέτος), θέλω να πω ότι ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα έχει γράψει ιστορία(κυρίως την τελευταία εξαετία) και κανείς δε δικαιούται να τον αντιμετωπίσει σα μια ομάδα της πλάκας. Το φετινό 1- 6 μακριά από το λιμάνι, το πλήρωσε πανάκριβα… Πιο ακριβά απ’ όσο στοίχιζε το περσινό ρόστερ που κατά το ήμισυ διαλύθηκε.