Με το που τελείωσε το ματς στο Βελιγράδι , ένας καλός φίλος, ο Δημήτρης Μελέτης, απλός αναγνώστης του site και του Φωτός, μου έστειλε μήνυμα. Μου έγραψε ότι μόνο εγώ πίστεψα τον Αγραβάνη, πολύ περισσότερο κι από τον Σφαιρόπουλο. Όχι καλέ μου φίλε, δεν είναι θέμα πίστης. Είναι λογικής. Ο Ολυμπιακός έχει πολλά παλικάρια.

Ένα από αυτά είναι και ο Αγραβάνης. Παιδί με περίσσιο θάρρος, ψυχή, ικανότητες. Σίγουρα ο Σφαιρόπουλος μπορεί να τον έχει χρησιμοποιήσει περισσότερο. Αλλά και ο προπονητής ξέρει τι κάνει και ο παίκτης ξέρει πως πρέπει να αντιδράσει. Μια ομάδα είναι οικογένεια. Ούτε χρειάζονται μούτρα από τους αθλητές, ούτε «διαγραφή» από τους προπονητές. Ο Ολυμπιακός ποτέ δε λειτούργησε έτσι. Άλλωστε ο Αγραβάνης έχει παίξει στα τελευταία ματς. Όχι μόνο σε αυτό στο Βελιγράδι, όπου ξανάβαλε τον Ολυμπιακό στην αναμέτρηση.

Ξεκίνησα έτσι, μιας και ήταν το μεγάλο μαντάτο. Το άλλο καλό νέο, είναι πως η ομάδα του λιμανιού, έχει μπει στην τριάδα. Και μπήκε με τον τρόπο που κατέκτησε την κούπα στην Πόλη.

Ο Γκριν έκανε τον… Σπανούλη, πάσαρε την ώρα που έπρεπε και ο Πρίντεζης έβαλε το πεταχτάρι. Σιγά μη το χάριζε στους Σέρβους, που έβγαλαν παλικαριά και φυσικά στην έδρα τους που κόχλαζε έκαναν τα πάντα να νικήσουν την ελληνική ομάδα! Πέρα από τον Αγραβάνη, τον Γκριν και τον Πρίντεζη όμως, δέσποσε και πάλι ο Κώστας Παπανικολάου. Με το μεγαλύτερο βαθμό σταθερότητας όχι στο ματς, αλλά εδώ και μήνες. Ο Κώστας που αποτελεί την κολόνα για τους «ερυθρόλευκους» σε εποχές δύσκολες. Ο Ολυμπιακός φίλοι και φίλες, πέρασε από το γήπεδο- καζάνι, με τον Σπανούλη να μη μπορεί να βοηθήσει και τον Λοτζέσκι να μην είναι 12αδα. Πολλές ομάδες θα το κατάφερναν;

Η ομάδα μπήκε στο ματς για να κερδίσει. Μπήκε για να μη συμβιβαστεί με την πραγματικότητα που δημιουργεί ο Ερ. Αστέρας στο σπίτι του. Ο Σφαιρόπουλος με την πίεση στην περιφέρεια και με τις σωστές αλλαγές ανασταλτικά, έβλεπε τους Σέρβους να… τρακάρουν και τους μπασκετμπολίστες του να εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους. Οι κοντοί των Σέρβων, είτε τράκαραν, είτε σούταραν με απίστευτη δυσκολία. Ελάχιστες φορές εργάστηκαν σωστά και με εξαίρεση ένα πικ ‘ν ρολ Τζένκινς- Κούζμιτς, για να δεχθεί καλάθι η ομάδα του Πειραιά, έπρεπε να «φτύσει αίμα» ο αντίπαλος. Και όταν τρως 17 πόντους σε 20 λεπτά, καταλαβαίνει και ένας άσχετος με το άθλημα, ότι η ομάδα σου είναι έτοιμη να κλείσει κάθε μονοπάτι, κάθε διάδρομο και κάθε ελπίδα στον αντίπαλό της. Πολύς κόσμος είχε να λέει για την επίθεση βέβαια, αλλά δεν είναι έτσι. Με τον Σπανούλη μακριά από τον ρυθμό του, τον Γκριν να αντιμετωπίζεται με πάθος και τους ψηλούς να μπλοκάρονται. Όσο όμως η άμυνα κράταγε, η ομάδα κυριαρχούσε.

Κλασικά, ήρθε το τρίτο δεκάλεπτο. Και εκεί –κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτό- όλοι «βούλιαξαν». Ο Αστέρας βρήκε φάσεις με τον Σιμόνοβιτς, ο Κούζμιτς ανανέωσε επιθέσεις και ο Γκούντουριτς μπορεί να ‘ταν άστοχος, αλλά διατηρείτο ως μόνιμη πηγή κινδύνου. Κακά τα ψέματα, η ζυγαριά είχε γείρει στην πλευρά του γηπεδούχου. Και δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει το σκηνικό, αν δεν έρχονταν οι σερί πόντοι (11 παρακαλώ) από τον Αγραβάνη. Μόνος του μείωσε το ματς, μόνος του έβαλε σκοτούρες στον Ράντονιτς και φυσικά όταν το είδαν οι συμπαίκτες του, πήραν κι αυτοί κουράγιο.

Το παιχνίδι πήγε στο έξτρα πεντάλεπτο και αυτό συνέφερε την ελληνική ομάδα για έναν μόνο λόγο. Ήταν αυτή που ακολουθούσε. Ο Αστέρας πίστεψε πως θα κέρδιζε, όχι ο Ολυμπιακός. Για την… κλοπή πήγαιναν πλέον οι παίκτες του Σφαιρόπουλου. Και την ολοκλήρωσαν με το πεταχτάρι του υπαρχηγού. Και ο Γιώργος δεν έκανε μεγαλειώδη εμφάνιση, «έφαγε ξύλο» μπόλικο. Οι Σέρβοι έχουν κλέψει φέτος την παράσταση με τις αντοχές τους, την έδρα τους και την επιμονή τους. Το πείσμα είναι το μεγαλύτερο όπλο του Αστέρα.

Όμως ο Ολυμπιακός φέτος εκτός έδρας, αισθάνεται δυνατός όσες ελλείψεις και αν έχει. Πολύ δυνατός. Και αυτή τη δύναμη τη μεταφέρει και στον κόσμο του. Έναν κόσμο που επιβάλλεται επιτέλους να πάει την Παρασκευή στο γήπεδο για να το γεμίσει στη μάχη με τη Ρεάλ. Είναι η τελευταία αναμέτρηση για την κανονική περίοδο. Και βέβαια, μην το ξεχάσω: Ο Ολυμπιακός έχει πλεονέκτημα στα πλέι- οφ. Οριστικό και αμετάκλητο. Ένα μεγάλο χειροκρότημα αξίζει, Μεγαλύτερο από την όποια κλασική γκρίνια μπορεί να βγει από μέσα για μια ομάδα που περισσότερο κάποιοι τη βλέπουν για να γκρινιάξουν, παρά για να την αποθεώσουν. Οι ίδιοι οι παίκτες το γνωρίζουν και το ‘χουν ξεπεράσει.

Όπως βλέπετε αυτή η Κόκκινη Λερναία Ύδρα αποκτά συνεχώς κεφάλια, έτοιμα να δαγκώσουν. Έτοιμα να «σκοτώσουν». Έτοιμα να διαλύσουν και να συνεχίσουν. Δε θα γράψω τίποτα εγώ για κανέναν ψηλό, κανέναν Σπανούλη, κανένα παίκτη. Προσωπικά πιστεύω σε όλους και το γνωρίζετε. Οι συχνές λιποθυμίες στην τρίτη περίοδο, θα πρέπει να εξαφανιστούν σιγά- σιγά. Όλα τα άλλα θα είναι απλά, θα είναι εύκολα. Γιατί το ‘χουμε πει. Παίζει δε παίζει καλά, το συγκεκριμένο σύνολο, έχει πανίσχυρους νόμους. Δικούς του. Και ακόμη κι αν κάνει κάποιος λάθος, ακόμη κι αν κάτι δε γίνει σωστά, ο ίδιος είναι που θα τρέξει να το διορθώσει.

Πολλά συγχαρητήρια για το πλεονέκτημα. Πολλά συγχαρητήρια για την τριάδα, ανεξαρτήτως πλασαρίσματος. Αυτά τα παιδιά, το πείσμα τους και η δύναμή τους, αξίζουν…

Τα λέμε μετά τη Ρεάλ…

Μόνο Instagram: Pantelaras10