Τα κόκκινα μεσημέρια...

Γενιές και γενιές Ολυμπιακών μεγάλωσαν με τη μεσημεριανή βόλτα στο Καραϊσκάκη. Ήταν οι Κυριακές, που ακόμη και η ώρα του φαγητού προγραμματιζόταν βάσει της υποχρέωσης των παιδιών του Πειραιά. Ήταν οι Κυριακές, που στιγματίζονταν, από τα ραντεβού των φιλάθλων σε όλη την Ελλάδα και κατηφόριζαν στα γήπεδα των ομάδων τους. Είχαν καιρό στο λιμάνι να το ζήσουν(από τότε που το μάρκετινγκ και η τηλεόραση ανέλαβαν το κουμάντο τους αθλητισμού), μια φορά πέρυσι το απόλαυσαν στο ματς με τον Βέροια. Έτσι σε αυτό το... ραντεβού με το ένδοξο παρελθόν και τις παιδικές (και εφηβικές) μνήμες πολλών, η ομάδα έπρεπε και συνεπής να είναι, αλλά να προσφέρει και όμορφες στιγμές!

Αυτό που ήθελε ο Ολυμπιακός λοιπόν, ήταν ένα πολύ γρήγορο γκολ. Και το καλό στην περίπτωση του, είναι ότι πραγματικά το κυνήγησε, άσχετα αν δεν το πήρε. Οι ποδοσφαιριστές του είχαν διάθεση, είχαν ταχύτητα, είχαν πείσμα και έφταναν για πλάκα μπροστά στον Παχαλάκη, χωρίς όμως να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα του. Ο κόσμος απολάμβανε έναν ανοιχτό και όμορφο ματσάκι. Μάλιστα, λίγα δευτερόλεπτα μετά το 25’ ο Τζάνης είχε μια καλή φάση(κεφαλιά) να πάει το σκορ κόντρα στην εικόνα της αναμέτρησης.

Τεχνικά δε χρειάζεται υψηλή ανάλυση. Έγινε αυτό που έπρεπε μετά από καιρό στο ελληνικό πρωτάθλημα: Ο Μπουχαλάκης με τον Μιλιβόγεβιτς καθάριζαν στον άξονα και η ομάδα είχε κανονικά παίκτες στις πτέρυγες. Ο Αφελάι από τη μια, ο Ντοσεβί από την άλλη και πίσω τους, Γιαννούλης, Ελαμπντελαουί αντίστοιχα. Ο Τσόρι έκανε ουκ ολίγα «χορευτικά», σε ένα από αυτά κέρδισε πέναλτι και το εκτέλεσε με ιδανικό τρόπο. Έμελλε να δούμε πως θα «πήγαινε» ο αγώνας από ‘κει και πέρα. Δυο λεπτά αργότερα έγινε μια φάση που δε συνηθίζεται. Ξανά ψηλά η άμυνα του Πανθρακικού, ο Ολυμπιακός καλή κόντρα, χαμένη φαινομενικά φάση, όμως μετά από το σουτ του Μπουχαλάκη η μπάλα πήγε σε Πασχαλάκη, Τζάνη, Παπαγεωργίου και,,, γκολ! Το 2- 0 του 45λεπτου, αδικεί και τους δυο μονομάχους. Ένα σκορ κοντά στο 4- 1(και χωρίς να γίνουν γκολ όλες οι φάσεις), θα ήταν το πιο δίκαιο, καθώς ο Ολυμπιακός έχασε σωρεία εξαιρετικών ευκαιριών, ενώ και ο Πανθρακικός τρεις φορές βρέθηκε σε θέση εκτέλεσης!

Το γήπεδο είχε πολύ περισσότερο κόσμο από απογευματινές και βραδινές αναμετρήσεις (πλην ντέρμπι και Τσάμπιονς Λίγκ) γιατί πολύ απλά ήταν μια ώρα γουστόζικη, ήταν μια ώρα που ο καθένας μπορούσε να πάει να ευχαριστηθεί 90 λεπτά μπάλας. Η υποχρέωση για τις ομάδες του Πειραιά και της Κομοτηνής, ήταν απλά να συνεχίσουν να δίνουν θέαμα και να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ο Μίτσελ έφερε από τον πάγκο τους Φουστέρ, Ντουρμάζ και Μήτρογλου. Ήθελε να «φορτώσει» κι άλλο την επίθεση με ρυθμό ταχύτητα. Τελικά βρήκε και δεύτερο τερματοφύλακα στο πρόσωπο του Μήτρογλου, που βρισκόμενος σε τείχος για φάουλ, όχι απλά βρήκε τη μπάλα με το χέρι, αλλά το σήκωσε τόσο ψηλά, που έμοιαζε με παραστάτη σε παρέλαση! Αντί να βάλει τέταρτο γκόλ ο Ολυμπιακός, δέχθηκε το πέναλτι από τον Κάσες. Ήρθε όμως το 4- 1 για να αποτελέσει το καλύτερο «επιδόρπιο». Ο Ντουρμάζ διέσχισε παράλληλα το γήπεδο, αποφεύγοντας τρεις παίκτες (κίνηση ψωμοτύρι για το ταλέντο του), είδε τον Γιαννούλη να κατεβαίνει υπέροχα από αριστερά, ο Έλληνας διεθνής έβγαλε τη δεύτερη σέντρα- ασίστ και ο Διαμαντάκος που ‘χε κάνει τη σωστή κίνηση στο δεύτερο δοκάρι, χρίστηκε σκόρερ. Τέτοια γκολ βγαίνουν μέσα από τις προπονήσεις, από τη συνήθεια και την ικανότητα των ποδοσφαιριστών να τα δημιουργήσουν.

Ο Μήτρογλου πήρε την εκδίκησή του με το πέμπτο γκολ και την εξαιρετική προβολή του στο πρώτο δοκάρι. Κερδισμένο φάουλ του Ντουρμάζ, εκτέλεση Μπουχαλάκη. Του βγήκαν και οι αλλαγές του Μίτσελ, αν και σε τέτοιο αγώνα, με την όρεξη που είχε η ομάδα και τον τρόπο που έπαιξε ο Πανθρακικός(δεν κλείστηκε στιγμή και ανέβαζε και ψηλά τις γραμμές παίζοντας μπαλίτσα) και ο ίδιος να έμπαινε, θα μπορούσε να διακριθεί...