Το έκανε λίγο ανάποδα ο Ολυμπιακός αυτή την φορά, αλλά και πάλι κέρδισε. Τι εννοώ με το "ανάποδα"; Ε, ήταν αρκετά καλός στο πρώτο ημίχρονο και μακριά από τον εαυτό του στο δεύτερο. Μόνο που οι δικαιολογίες που μπορούν να βρουν στου Ρέντη είναι και πολλές και υπαρκτές.

Πρώτα απ' όλα, πας να παίξεις ντέρμπι χωρίς καθαρό φορ. Αυτό και μόνο αρκεί. Αυτό αλλάζει κάθε ισορροπία και δημιουργεί γρίφους αρκετούς. Και σταυρόλεξα και sudoku και ό,τι τραβάει η ψυχή σας. Η εικόνα του πρώτου μέρους, αποτελούσε εγγύηση για εύκολη κόκκινη νίκη. Η εικόνα του δεύτερου το διέψευσε σε συνδυασμό και με τις κινήσεις του Μπόλονι που δεν είχε πολλά να χάσει (ήταν κάκιστη η ομάδα του στο πρώτο) και αποφάσισε να ρισκάρει δίχως άγχος. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει νικήσει άλλους κι άλλους, συνεπώς, μια ήττα στο Καραϊσκάκη δε θα ήταν καταστροφή (πάνε αυτά τα χρόνια έχουν περάσει εδώ και πολύ καιρό που η χώρα ζούσε για αυτό το ματς).

Η ψαλίδα είναι πολύ μεγάλη για τους "αιώνιους" (από το '14 αήττητος ο Ολυμπιακός) και θα το καταλάβετε από τα σίγουρα ενθουσιώδη πράσινα σχόλια, παρά την ήττα. Κάποτε όταν ένας από τους δυο έχανε, κρυβόταν. Γιατί τα ντέρμπι δεν παίζονται, κερδίζονται!

Οι καιροί, είπαμε, άλλαξαν… Και έτσι μια σουτάρα με αριστερό πόδι παρακαλώ, έμελλε να κρίνει την αναμέτρηση.

Ο Φορτούνης από την στιγμή που ο Χασάν με τον Ελ Αραμπί "αιχμαλωτίστηκαν" με κορονοϊό, ήταν δεδομένο πως θα έπαιζε μπροστά. Αυτό που χάλασε τη… μανέστρα του Μαρτίνς ήταν ο τραυματισμός του Βαλμπουενά. Με τον Γάλλο στην ενδεκάδα και πάλι δεν θα είχε φορ, αλλά θα είχε δυο μαζί ποδοσφαιριστές να τσουλήσουν το τόπι, να δημιουργήσουν το απρόβλεπτο και να ανακατέψουν την άμυνα μπροστά τους.

Έτσι, αναγκαστικά πήγε με την τριάδα των χαφ που του θωρακίζουν την ομάδα και μπροστά έβαλε ό,τι είχε πιο έτοιμο. Ο Φορτούνης σε ρόλο "τα πάντα όλα" (και με ρυθμό χάρη στην εθνική ομάδα, να 'μαστε δίκαιοι) και ο Μασούρας με τον Ραντζέλοβιτς να υποστηρίζονται από τα δυο δεξιά (κι αυτό αναγκαστικά) μπακ ώστε να δημιουργούνται υπεραριθμίες. Καμιά φορά το "αυτούς έχω, έτσι θα πάω" είναι και πιο προσοδοφόρο. Σφίγγουν λίγο και οι πισινοί και μια ομάδα μπορεί να ξεκινήσει πιο σωστά από κάθε άλλη φορά το παιχνίδι. Όπως έγινε στην περίπτωση του Ολυμπιακού δηλαδή. Απλά το σφίξιμο διήρκησε μισό αγώνα.

Έτσι κι αλλιώς ο Ολυμπιακός πέρα από αυτό καθ' αυτό το αποτέλεσμα του ματς, είχε και έξτρα ξεχωριστά… στοιχήματα να κερδίσει. Πρώτα απ' όλα, να "κάτσει" καλά η ενδεκάδα έτσι όπως καταρτίστηκε -και- αναγκαστικά από τις απουσίες. Καλά πήγε. Δεύτερον και επίσης σημαντικό, να υπάρξει ένα ημίχρονο της προκοπής εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα. Κι αυτό έγινε!

Η διαφορά δυναμικότητας των "αιωνίων" είναι δεδομένη και αν ο Παναθηναϊκός ήθελε να ποντάρει κάπου, αυτό ήταν περισσότερο στο να πετάξει πάλι το 45λεπτο ο αντίπαλός του. Απέτυχε. Οι "πράσινοι" μπερδεύτηκαν με τις γραμμές, τους βγήκαν από το πουθενά ρίσκα αφού ο Ολυμπιακός του οδήγησε σε άσχημα για αυτούς μονοπάτια. Ο Μπόλονι βαρέθηκε να βλέπει τόσες πολλές μπάλες στην πλάτη της άμυνάς του. Ειδικά στη δεξιά του πλευρά, την οποίο σωστά "χτύπησε" ο Μαρτίνς.

Ο Ολυμπιακός με το "καλημέρα" είχε ανεβάσει όλες τις γραμμές και η αλήθεια είναι, ότι τρίτη πάσα οι "πράσινοι" δε μπορούσαν να αλλάξουν. Η τριάδα Εμβιλά, Καμαρά, Μπουχαλάκη ήταν απροσπέλαστη (με εξαίρεση μια αντεπίθεση του ΠΑΟ από τον άξονα στο 52’) και το μόνο που έμενε ήταν να βρεθεί ο τρόπος να φάει γκολ ο Διούδης.

Η απουσία καθαρού φορ δημιουργούσε θέματα, αλλά όσο οι μπάλες πέρναγαν στην πλάτη της άμυνας του τριφυλλιού, ήταν θέμα χρόνου. Και έτσι ήρθε το πρώτο κόκκινο γκολ σε πρώτο ημίχρονο (για αυτή τη σεζόν) από την αριστερή βολίδα του Φορτούνη! Η μεγάλη μπάλα του Εμβιλά, βρήκε τον Ραφίνια στην πλάτη του Χατζηγιοβάνη, αυτός έσπασε σωστά, ο Διούδης γλίτωσε από τον Μασούρα, όχι όμως από τον Φορτούνη. Το γκολ του Κώστα βοήθησε στο να… ανοίξει λίγο το παιχνίδι. Καλά μη τρελαίνεστε, δεν έγινε ξαφνικά Τσέλσι - Άρσεναλ, αλλά όπως και να το κάνουμε, ο ρυθμός διαφοροποιήθηκε.

Ο Παναθηναϊκός είπε να ξεμυτήσει, έφτασαν κάποιες μπάλες στην περιοχή του Σα, όμως ήταν τόσα πολλά τα βάσανα στα πράσινα άκρα (θα τα διαβάσετε αλλού αυτά), που οι φιλοξενούμενοι κόβονταν στα δυο κατά μήκος του γηπέδου, μιας και ο Μαουρίσιο με τον Κουρμπέλη έτρεχαν πότε στη μια, πότε στην άλλη πλευρά του γηπέδου για να διπλομαρκάρουν.

Ο Ολυμπιακός με τα χαφ που έχει, παρέχει το δικαίωμα στον προπονητή του, να είναι ήρεμος, όσο αντέχουν. Όλα τα άλλα μετά είναι θέμα τοποθέτησης και στιγμής. Είπαμε, καθαρό φορ δεν υπήρχε, αλλά όταν η τακτική σου είναι σωστή βάσει αναγκών θα βρεις και γκολ. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, δούλεψε όσο καλύτερα γινόταν στα πέντε μέτρα έξω από την μεγάλη περιοχή του ΠΑΟ.

Οι "πράσινοι" δε μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τη μπάλα, ένα κόκκινο ναρκοπέδιο απλωνόταν και οι μπάλες πήγαιναν συνέχεια στα πόδια των παικτών του Μαρτίνς. Ο Μπόλονι έβαλε τον Κουρμπέλη πίσω μήπως και το διορθώσει με ηρεμία και καθαρή σκέψη. Θεωρώ ότι υπήρξε καλυτέρευση, όπως επίσης και πιο σωστή αντίδραση όλου του Παναθηναϊκού που κινήθηκε καλά στην αριστερή του πλευρά στο δεύτερο μέρος. Ο Μαρτίνς δεν άργησε να το αντιληφθεί και έβγαλε τον Ραντζέλοβιτς που αργούσε να καλύψει, βάζοντας τον Σουντανί.

Γενικά το δεύτερο ημίχρονο είχε πολλές παρεμβάσεις από τους δυο πάγκους και ο Μπόλονι το έψαξε όσο μπορούσε για να διορθώσει τα κακώς κείμενα του 45λεπτου. Ο Ζαγαρίτης ήταν ένα θέμα για τον Ολυμπιακό. Η όρεξή του, ο ενθουσιασμός του και ο τρόπος που συνεργαζόταν με Σαβιέρ (χτύπησε άσχημα το παιδί, μακάρι να μην είναι ζημιά), Μακέντα και όποιον έβγαινε αριστερά παίδευαν την ανασταλτική λειτουργία της ομάδας του Πειραιά.

Ο ΠΑΟ πήρε το πλάτος του γηπέδου από το 60' και μετά και σίγουρα δεν ανησυχούσε από έναν Ολυμπιακό που γύρευε μεγάλες μπάλες στο… πουθενά. Οι αλλαγές του τριφυλλιού είχαν πιάσει τόπο, ο Ολυμπιακός έδειχνε κουρασμένος και με τάση να καθίσει στο 1- 0. Ο Πέπε κλήθηκε να δώσει φρέσκο αίμα αντί του Καμαρά που 'χε βγάλει -και- τα συκώτια του. Μετρημένα κουκιά για τον Μαρτίνς. Και Λοβέρα και Ανδρούτσος, μόνο ο ίδιος δεν μπήκε.

Η νίκη του Ολυμπιακού εκ των συνθηκών είναι πολλή μεγάλη. Περίεργη η εποχή, περίεργες και οι συνθήκες. Όλες οι ομάδες στην Ευρώπη έχουν θέματα. Όποιος κερδίζει είναι μάγκας. Και θέλω να τελειώσω με το εξής: Το τάκλιν του Ραφίνια στο 84’ ήταν βγαλμένο από την προπόνηση της Μπάγερν… Του βγάζω το καπέλο του Βραζιλιάνου…

Photo Credits: Eurokinissi