Θέλω να βλέπω χαμόγελα

Κάθε αρχή και δύσκολη λέει η λαϊκή θυμοσοφία, μόνο που αυτό ρε παιδιά δε πρέπει να ισχύει μόνο για την ομάδα που υποστηρίζουμε. Έτσι δεν είναι; Κι αν ισχύει γιατί μπορεί για ορισμένους, η αρχή να είναι και εύκολη. Να, πάρτε παράδειγμα ας πούμε την Τσεχία. Τα πρώτα ματς του φετινού Ευρωμπάσκετ είχαν ξεκινήσει και την ώρα που σε Μονπελιέ, Βερολίνο και Ζάγκρεμπ υπήρχε ένταση και μόνιμη… ισοπαλία, οι Τσέχοι είχαν "αλλάξει τα φώτα" των Εσθονών στην Ρίγα.

Το θέμα είναι βέβαια, τι κάνουμε εμείς και εδώ που τα λέμε ας κοιτάμε τη δική μας την "καμπούρα" και να ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο με τον επόμενο αντίπαλο. Θα τα πάρω με τη σειρά λοιπόν, θα μιλήσω λίγο για εμάς, αλλά και για την Κροατία, που είναι ο επόμενος αντίπαλός μας.

Μέχρι να καταλάβουμε ότι ξεκίνησε η διοργάνωση χάναμε 7- 1 έχοντας μείνει προφανώς στο ζέσταμα ακόμα και στις ανόητες αποδοκιμασίες του ύμνου μας.

Πόσο γραφικό και… μακρινό είναι τώρα πια να αποδοκιμάζεις τον εθνικό ύμνο του άλλου, δε συμφωνείτε; Καμιά 500αρια Σκοπιανοί το έκαναν και νόμιζαν ότι ήταν και εξυπνάδα(πάντως οι τύποι μας μισούν αληθινά αν κρίνω από τις εκδηλώσεις τους). Και τους κοίταγαν οι λίγοι Κροάτες και Σλοβένοι που ήταν στο γήπεδο και κορόιδευαν. Δε θα σταθώ άλλο όμως στη βλακεία. Πάμε στα δικά μας. Όταν λοιπόν συνήλθαμε και καταλάβαμε ότι άρχισε η διοργάνωση, κάναμε ένα επιμέρους 2- 18 και δείξαμε ποιος θα είναι το "αφεντικό".

Το πήραμε το ματσάκι, ακούσατε τον sport24 radio 103,3 , διαβάσατε τα πάντα εδώ στο sport24.gr , οπότε δε θα σας ξαναζαλίσω με αναλύσεις. Ένα μόνο πράγμα θα πω με αποδέκτες τους παίκτες μας: Δε με νοιάζει πραγματικά αν κερδίζουν ή χάνουν. Εγώ –είναι και η δουλειά μου αυτή- θα είμαι πάντα στη θέση μου. Δε με νοιάζει αν είναι καλύτερος ο άλλος, ούτε καν αν μας αδικήσουν. Δε με νοιάζει καν , αν ορισμένοι δε βρεθούν σε καλή μέρα γιατί στην τελική άνθρωποι είμαστε όλοι, άνθρωποι είναι και οι αθλητές. Ένα μόνο πράγμα απαιτώ από τους διεθνείς μας: Χαμόγελο! Να δείχνουν ότι το ευχαριστιούνται. Δε θέλω κατεβασμένα κεφάλια, δε θέλω ακόμη κι αν κάποιος διαπρέπει να έχει μούτρα. Δε θέλω να μη χαίρονται την παρουσία τους στην εθνική, μιας και το κάνουν με ευχαρίστηση και στερούνται τόσα. Δε θέλω να γίνονται αλλαγές και όποιος βγαίνει να μουτρώνει. Θέλω να βλέπω τον Αντετοκούμπο να μην καταφέρνει να δώσει το χέρι στον Παπανικολάου και να τρέχει έξω από το γήπεδο για να προσπαθήσει και πάλι στην αλλαγή. Όταν ο Ζήσης μπαίνει, βγαίνει και δεν αλλάζει το πρόσωπό του. Όταν ο Μάντζαρης περνάει ένα τρίλεπτο (και λιγότερο) από το παρκέ, αλλά κάνει σα να παίζει 40λεπτο. Εκεί είδα την ομάδα. Εκεί "ζυγίζονται" τα σύνολα. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε με τον καιρό. Υπάρχει δρόμος ακόμη, είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν και καλά και άσχημα βράδια!

Κι αφού εμείς κερδίσαμε και οι Σκοπιανοί εξαφανίστηκαν από την αρένα του Ζάγκρεμπ, ακολούθησε ένα ματς γεμάτο ένταση, φωνές και συνθήματα. Βλέπετε οι οικοδεσπότες, είδαν μπροστά τους τέσσερις χιλιάδες Σλοβένους να αλαλάζουν και να "δίνουν φτερά" στους παίκτες του Ζντόβτς. Οι Σλοβένοι ήταν εξαιρετικοί στο μισό ματς και υποχρεώθηκαν να κυνηγάνε στο υπόλοιπο! Και οι δυο δε σου "γεμίζουν το μάτι", αλλά έχουν και όρεξη και κέφι και βγάζουν πολλή ψυχή. Η Σλοβενία πάντως δεν τα παράτησε και χάρη στον ήρωα της ζωής Μίχα Ζούπαν που στην τελική δε λύγιζε κι από τα ουρλιαχτά των γηπεδούχων(έχει χάσει ο άνθρωπος την ακοή του λίγο μετά τη γέννησή του), έμεινε λίγο ακόμα ζωντανή και δημιούργησε μικρούς μπελάδες στον Περάσοβιτς. Α να πω και το άλλο: Τρομερός πάγκος Σλοβενίας. Όλοι όρθιοι και «χτυπιούνται». Έχει και την πλάκα του, αφού δε κουράζονται και οι διαιτητές να τους κυνηγάνε. Οι Κροάτες έχουν ποιοτικούς παίκτες, δεν είναι ομάδα να σε τρομάξει, αλλά με έδρα, ενθουσιασμό και εμπειρία θα κάνει τα πάντα να μας ρίξει στο καναβάτσο και ουσιαστικά να κάνει άλμα για την πρώτη θέση του ομίλου!

Όλων αυτών προηγήθηκε η αναμέτρηση Γεωργία- Ολλανδία. Δυστυχώς, το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο μη λέμε τα ίδια. Οι Ολλανδέζες που βλέπετε στις εξέδρες του Μουντιάλ και του Euro, απείχαν του μπάσκετ. Σε ένα σημείο του γηπέδου μόνο υπήρχε έντονο πορτοκαλί χρώμα, άλλωστε βρισκόμαστε σε μια πόλη που ‘ναι κατακλυσμένη οπαδικά από Κροάτες, Σλοβένους και Σκοπιανούς. Αν όμως πρέπει να συνεχίσω αυτό το… mixed μπάσκετ με ποδόσφαιρο, πρέπει να πω και κάτι άλλο: Η ομάδα μπάσκετ της Ολλανδίας έχει ένα στοιχείο που δε θα αποκτήσουν ποτέ στο ποδόσφαιρο οι "τουλίπες". Συνεργάζονται, μιλάνε μεταξύ τους, έχουν καλή σχέση. Η εθνική της Ολλανδίας, κινδυνεύει να μείνει εκτός Euro στο ποδόσφαιρο, η μπασκετική ομάδα όμως έχει διάθεση να πολεμήσει. Το φανέρωσε απέναντι και σε αυτές τις καλτ φιγούρες των Γεωργιανών. Μισοί ψηλοί με περίεργο στυλ (αλα Σερμαντίνι) κι άλλοι μισοί με κάτι μούσια, κάτι καραφλίτσες, ένα τρομερό μείγμα, απολαυστικό για κάθε φωτογράφο. Εξαιρείται ο Πούλεν βέβαια, ο οποίος στις Ηνωμένες Πολιτείες μεγάλωσε, αλλά ξαφνικά θυμήθηκε ότι …έχει γεωργιανές ρίζες.

Ελάχιστες ομάδες δε το κάνουν πια το κόλπο, αν μη τι άλλο η δική μας δε μπαίνει σε τέτοιες διαδικασίες και μαγκιά μας. Κι εκεί που οι Ολλανδοί έδειχναν να "καθαρίζουν" εύκολα, ξαφνικά έπαθαν… κοκομπλόκο και οι γεωργιανοί με πιο έμπειρους παίκτες, την κρίσιμη στιγμή του ματς "καβάλησαν" στο σκορ. Όσοι θέλουν να λέγονται "ειδικοί" είπαν ότι η πιο έμπειρη ομάδα κέρδισε. Τελικά οι "τουλίπες" το ξαναγύρισαν το ματσάκι και με πρωταγωνιστές δυο παίκτες του Ρεθύμνου, κατάφεραν γιορτάσουν στο τέλος. Πίσω από το ένα καλάθι και ο Θανάσης Σκουρτόπουλος (η εθνική μας είχε φτάσει στο γήπεδο) καμάρωνε τους δυο παίκτες του. Τον Κλούφ άλλωστε τον ανακάλυψε στη δεύτερη κατηγορία της Τουρκίας και από την πρώτη αγωνιστική του Ευρωμπάσκετ ήδη πολλοί προσπαθούν να μάθουν περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες για τον Ολλανδό γκαρντ. Όσα και να ψάξουν όμως, όσα και να βρουν, όση όρεξη και να κάνουν, ο παίκτης τη νέα αγωνιστική σεζόν θα βολτάρει στα σοκάκια του Ρεθύμνου…