Το να ξεκινήσει αυτό το άρθρο με το τι έγινε στο ματς κόντρα στην Φενέρ, θα ήταν ιεροσυλία. Το να καθίσω να αραδιάσω όλα αυτά που έχετε ήδη στο μυαλό σας για τον Βασίλη Σπανούλη, θα ήταν ο απόλυτος πλεονασμός. Όταν για αυτό τον άνθρωπο έχουν μιλήσει οι αριθμοί, τα λόγια έχουν ελάχιστη σημασία. Εγκώμια και αποθέωση. Ναι, κανείς δε τα βαριέται ποτέ. Σε όλους αρέσουν. Αλλά ο μεγάλος αρχηγός του Ολυμπιακού, ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας την δεκαετία που έφυγε, αξίζει να τα ακούει και να τα διαβάζει.

Το Ειρήνης και Φιλίας απλά ήταν ο τόπος της αποθέωσης. Ξεπέρασε σε πόντους, έναν πραγματικά μεγάλο σκόρερ. Και πλέον έχει τον σωστό… αντίπαλο. Τον έναν και μοναδικό που μπορεί να τον σταματήσει. Γιατί ο Βασίλης Σπανούλης, μεγάλωσε, ανδρώθηκε και αποθεώθηκε μπασκετικά, πορευόμενος με έναν και μόνο μεγάλο αντίπαλο. Τον ίδιο του τον εαυτό.

Στις βραδιές που κάτι δε πήγαινε καλά, ήταν γιατί ο ίδιος ο Βασίλης δεν το ‘χε όπως θα ήθελε. Τόσο απλά, τόσο εγωιστικά. Είπα, δε θα γράψω υμνολόγιο, αλλά αλήθειες. Και η παραπάνω είναι μια τεράστια αλήθεια που σίγουρα οι αντίπαλοί του το γνωρίζουν καλύτερα. Όπως άλλη μια μεγάλή αλήθεια, είναι η σχέση του με τον Ολυμπιακό. Ο Βασίλης όπως δήλωσε και ο ίδιος ήταν γραφτό να φορέσει τα ερυθρόλευκα. Απλά όταν ήθελε και πρόσμενε, η διοίκηση του Ολυμπιακού το χειρίστηκε λάθος.

Τη βραδιά όμως που ο Αντρές Ινιέστα ευστοχούσε και η Ισπανία κατακτούσε το παγκόσμιο με αντίπαλο την Ολλανδία, εκείνο το βράδυ, ο Ολυμπιακός υποδεχόταν και επίσημα τον ηγέτη του. Μια ομάδα που ήθελε πολύ, αλλά δε της έβγαινε. Μια ομάδα που ξόδευε, αλλά δεν αρκούσαν. Και ήταν όλοι στην αναζήτηση και την απόγνωση. Τότε, ο Βασίλης άπλωσε το χέρι, σήκωσε αυτή την ομάδα, τον κόσμο της, ο,τιδήποτε κινείτο στον Πειραιά και τις γύρω περιοχές. Και τους οδήγησε στη γη της μπασκετικής επαγγελίας.

Με buzzer beater με 30αρες, με τρίποντα, με μπασίματα… Σπανουλέικα. Με φωνές, με πάθος, με ουρλιαχτά. Ήταν τότε (Πόλη) που όλοι περίμεναν ότι θα σουτάρει, αλλά αυτός είδε τον Πρίντεζη. Ήταν τότε (Λονδίνο) που όλοι νόμιζαν ότι είχε …λιποθυμήσει και αυτός στο δεύτερο ημίχρονο διέλυσε την Ρεάλ. Ήταν τότε που (Μαδρίτη) που όλοι είπαν «σιγά μη το ξανακάνει» και το ξανάκανε. Ήταν τότε (ΟΑΚΑ) που έβαλε το… γκολ νίκης. Και όλοι τον αποθέωσαν. Όλοι είπαν «μα πως το έκανε;» Όλοι άρχισαν να αναλύουν, να ψάχνονται. Στην προπόνηση , οι ίδιοι οι συμπαίκτες του, τον ρωτούσαν «πως μπήκε;» και αυτός γέλαγε. Μόνο. Γιατί πολύ απλά, μετά από λίγες ημέρες, πήγε και το έκανε ξανά! Τόσο εύκολα. Τόσο απλά.

Την βραδιά λοιπόν, που ο ίδιος πάτησε στην κορυφή του Έβερεστ του σκοραρίσματος, ήταν απέναντί του η Φενέρ που κέρδισε, ο Ομπράντοβιτς (με τον οποίο προπονητή σημείωσε κάμποσους από τους πόντους αυτούς στον Παναθηναϊκό) και δίπλα του, οι χιλιάδες τυχεροί που εξοικονόμησαν μια θέση για να το ζήσουν από κοντά. Να σηκωθούν όρθιοι, να χειροκροτήσουν, να αποθεώσουν και να αποδώσουν τα σέβη τους στον απόλυτο σκόρερ. Στον άνθρωπο- μπάσκετ , σε έναν χαρακτήρα δύσκολο, περίεργο, μαχητή, πορωμένο με το άθλημα και υπέρμετρα «εχθρό» της ήττας και της μετριότητας.

Ο Βασίλης Σπανούλης, είναι το μπάσκετ. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι το πάθος που πρέπει να ‘χουν όλοι στην δουλειά τους. Δε θα γράψω ότι ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο Ολυμπιακός. Αυτό είναι ο Πρίντεζης. Όμως ο Βασίλης είναι ο λόγος, που ακόμη και ο Γιώργος έγινε περισσότερο ο Ολυμπιακός! Όπως δε θα είχε αναγεννηθεί ποτέ αυτή η ομάδα αν δεν την αναλάμβανε ο τεράστιος Γιάννης Ιωαννίδης, όπως δε θα γιγαντωνόταν αν δε φόραγε τη φανέλα της ο Ζάρκο Πάσπαλι, έτσι και δεν θα έγραφε τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας της, αν δεν έβαζε τα κόκκινα ρούχα ο Βασίλης Σπανούλης. Την αξία του συγκεκριμένου παίκτη, θα την καταλάβουν όλοι πολύ περισσότερο, όταν δε θα παίζει.

Όταν θα λένε «θυμάσαι τον Σπανούλη;» και θα κουνάνε το κεφάλι με λησμονιά… Αλλά αυτό μη το φωνάζετε δυνατά, γιατί ο Βασίλης δε θέλει να το ακούει . Ήταν ξεκάθαρο λοιπόν εδώ και καιρό, πως η μεγαλύτερη χαρά των Ολυμπιακών για αυτή τη σεζόν (εκτός πια κι αν γίνουν μαγικά) , θα ήταν η νύχτα που ο αρχηγός τους θα ξεπερνούσε τον Ναβάρο. Βλέπετε, καμία μα καμία συνθήκη εργασίας φέτος, δεν εγγυάται ότι οι «ερυθρόλευκοι» είναι σε θέση να κάνουν τα μαγικά τους. Με εφήμερες χαρές πορεύονται ως τώρα. Και τίποτ’ άλλο…

Απέναντι στη Φενέρ λοιπόν, ήθελαν να σκάσουν το πρώτο χαμόγελο του 2020. Μόνο που οι Τούρκοι δεν άφησαν να περάσει ανεκμετάλλευτο το ότι ήταν σε καλή βραδιά από μακρινή απόσταση. Ακόμη και το σουτ του Σλούκα για να λήξει το δεκάλεπτο, βρήκε στόχο. Η Φενέρ δε παίζει καλά φέτος, έχει και προβλήματα. Όμως απέναντί της, δε στάθηκε κανά φόβητρο. Ίδια βάσανα έχει και ο Ολυμπιακός και με χειρότερο προπονητή για να τα λέμε και όλα. Και με ρόστερ πιο… λάιτ. Όσο πέρναγε η ώρα στο 20λεπτο η κατάσταση χειροτέρευε γιατί πολύ απλά τα σουτ των Τούρκων έβρισκαν στόχο από παντού και οι ουκ ολίγοι άπειροι «ερυθρόλευκοι» που εμφανίστηκαν στο ροτέισον δεν είχαν υπομονή και καθαρή σκέψη να αντιδράσουν.

Η επιστροφή του Σπανούλη στο 15’ έδωσε λίγο ρυθμό και κάποιες λύσεις. Άρχισε να δείχνει ομάδα ο Ολυμπιακός όμως η Φενέρ που μπήκε και 7/8 τρίποντα(!) δε κρατιόταν, έπιασε την 52αρα μπροστά και πήγε στα αποδυτήρια με + 12. Με την ίδια κεκτημένη ταχύτητα μάλιστα πήγαν στους 19, αλλά κάπου εκεί «ξύπνησε» ο Ολυμπιακός. Βγήκαν άμυνες, μπήκε ρυθμός, πέρασαν μπάλες μέσα στη ρακέτα που «πονάει» η Φενέρ και έτσι η κατάσταση μαζεύτηκε με τον κόσμο να μπαίνει στην εξίσωση. Ο Ομπράντοβιτς έβλεπε τους παίκτες του να βγάζουν τα φετινά τους μειονεκτήματα και τους αντιπάλους του να τα εκμεταλλεύονται μέχρι να βάλει ένα τρίποντο ο Ντε Κολό και να τον καθησυχάσει.

Όταν το ματς πήγε στην …δύση του η Φενέρ είχε καταφέρει να κερδίζει με 13 πόντους. Ο Ολυμπιακός δεν έχει παίκτη να ρίξει «ξύλο» σε διάρκεια. Δεν έχει παίκτη να θυσιαστεί και να αγνοήσει τα λεπτά συμμετοχής του. Από την άλλη, όταν δίνεις τέτοιο ματς και ο αντίπαλος δε συμπληρώνει καν τα φάουλ για να πας στις βολές (εξαίρεση η τελευταία περίοδος), σημαίνει ότι και τις επαφές απέφυγες, αλλά και δεν είχες την απαιτούμενη ένταση. Και δεν είναι μπάσκετ σίγουρα, μπας και κλέψεις καμιά μπάλα και καρφώσεις.

Στις αμυντικές αλλαγές ειδικά στο πρώτο μέρος, ο Ολυμπιακός «τα έκανε σαλάτα» και αυτό ήταν κάτι που δε το άφησαν να περάσει έτσι οι Τούρκοι και «ξανάφυγαν» για να μην… ξαναγυρίσουν. Τα μπέρδεψε λίγο και ο Κεμζούρα, αλλά και τι να του πεις αυτού; Σάμπως ο άνθρωπος θα κοούτσαρε ποτέ τον Ολυμπιακό; Του τα ‘φερε έτσι η μοίρα και ο… Μπλάτ και συνέβη. Ε, θα φύγει η σεζόν θα πάει κι αυτός στο καλό. Ο κόσμος πρόσμενε τους πόντους του Σπανούλη, ο οποίος ισοφάρισε τον Ναβάρο στο 35’ και κάτι, για να πατήσει λίγο αργότερα στην κορυφή των σκόρερ τη κορυφαίας διοργάνωσης! Και ο ίδιος θα ήθελε να το σημειώσει σε μια νίκη και σίγουρα με την ομάδα να βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Η ιστορία όμως έγραψε…

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΣΠΑΝΟΥΛΗ ΣΤΟ SPORT24.GR

Είναι ο άνθρωπος της δεκαετίας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο θρύλος του Ολυμπιακού. Αυτός που δεν δίστασε να φύγει από τον Παναθηναϊκό για τον αιώνιο αντίπαλο και δικαιώθηκε όσο κανείς άλλος. Ακολούθησε τον δικό του δρόμο, πήγε κόντρα στο ρεύμα επειδή μόνο αυτό ήξερε να κάνει. Και στη μεγάλη, αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε πριν μερικές ημέρες στο Sport24.gr, ο Βασίλης Σπανούλης σκάλισε τις αναμνήσεις του και θυμήθηκε την πορεία του μέχρι την κορυφή.