Αυτή τη φορά θα ανατρέξω στα κιτάπια μου. Έχω πολλά κρατήσει για την πάρτη μου και δεν ξέρω αν κάποτε τα μοιραστώ.

Ήθελα πολύ αυτή τη φορά να γράψω για τη σταθερότητα του Αθηναίου, τη συμβατότητα -ξανά- του Πρίντεζη και την άνοδο του Μάντζαρη, όμως τη στιγμή που ο Σαφάρτζικ έβαλε σουτ από το κέντρο , αποφάσισα να σας ξεκαθαρίσω τι έγινε τότε. Γιατί όλοι σας μίλησαν για εκείνο το "τότε" που έπαιζαν Λιμόζ- Ολυμπιακός, σας ζάλισαν, 100% σας άφησαν απορίες και ερωτηματικά (πολλοί θα 'σασταν μικρούληδες) ε, ας διαβάσετε και κάποια πράγματα από έναν άνθρωπο που είδε (πριν καν κι αυτός συμπληρώσει δυο δεκαετίες ζωής) με τα ματάκια του και τις πέντε ήττες του Ολυμπιακού στην πόλη της πορσελάνης .

Όλοι λένε για τη… γραμμή του Ζάρκο. Εκεί έχουν μείνει. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Θα σας πω απλά, ότι στο δεύτερο προημιτελικό (59- 53), αν ο Τζιμ Μπιλμπά δεν άρπαζε στον αέρα τη μπάλα και δεν κάρφωνε ανάμεσα σε Μπέρι και Τάρλατς (έκανε το 56- 53 και έβαλε μπουρλότο στο γήπεδο), οι "ερυθρόλευκοι" θα 'χαν κάνει το 2-0 και θα 'χαν πάει στο φάιναλ-φορ. Όμως δε συνέβη. Ο Μπιλμπά κάρφωσε. Και έτσι μείναμε παραπάνω στο Λιμόζ.

Δεν αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός από τη γραμμή του Ζάρκο, που –επειδή ήμουν στην ευθεία- ίσως και την ώρα που του δωσε τη μπάλα ο Τόμιτς να 'χε σηκώσει τη φτέρνα. Όμως τι να πεις στον Ζανόν; 100-0 σφύριζε…

Το ματς ήταν 58-58, ο Ολυμπιακός είχε μπάλα, ήρθε η φάση της γραμμής, ήρθε το καλάθι του Ζντόβτς και μετά, έχασε ένα σουτ για τρεις ο Ζάρκο. Από 'κει και πέρα, ο Πάσπαλι χρεώθηκε με τέταρτο φάουλ στο 22' της αναμέτρησης. Δυο λεπτά αργότερα ο "ξανθός" αναγκάστηκε να τον βγάλει και τον επανέφερε στο 36'. Ο Ολυμπιακός και πάλι δε λύγισε. Τον Τζίμι Βερόβ επιτηρούσε ο Πάσπαλι, αλλά από φάουλ "χόρτασε".

Ο φοβερός και τρομερός Μάικλ Γιάνγκ, ήταν αυτός που οδήγησε με ασφάλεια τη Λιμόζ τότε και της έδωσε μετά και την κούπα. Σε εκείνο το ματς, όσο και να το πάλευε ο Σιγάλας, ο Αμερικανός είχε πάρει το τελευταίο οχτάλεπτο του παιχνιδιού στην πλάτη του. Έβαλε 13 πόντους σερί και δε τον σταματούσε κανείς! Οι Γάλλοι ήταν εκρηκτικοί και πήδαγαν στον Θεό. Καλή η κόκκινη φροντ λάιν, αλλά ο Μπιλμπά έπαιρνε τα ριμπάουντ σαν καραμέλες.

Το ίδιο έγινε στον πρώτο προημιτελικό που διεξήχθη στην Πάτρα, το ίδιο και στα ματσάκια της γαλλικής κωμόπολης. Μια Λιμόζ, που δεν έχει σχέση με την τωρινή. Υπήρχε ο Γιάνγκ και όλα σταματούσαν εκεί. Στις τρεις προσπάθειες -και βάλε- μια ήταν πάντα του Αμερικανού. Και οι συμπαίκτες του; Ξύλο και Άγιος ο Θεός. Μη γελάσετε και όσοι είστε νεαροί, μη γουρλώσετε τα μάτια. Ο Γιάνγκ πέτυχε στους δυο προημιτελικούς του Μπομπλάν μαζί, τους μισούς πόντους της ομάδας του. Ναι, η άμυνα του Σφαιρόπουλου θα τον ισοπέδωνε. Άλλο μπάσκετ όμως τώρα.

Ο Ολυμπιακός την ίδια ώρα πήγε με υποχρεωτικά σχήματα για να αντέξει. Ο Ιωαννίδης θυμάμαι είχε πάρει πάρα πολλά από τον Αντώνη Σταμάτη στην Πάτρα, όμως στη Γαλλία, προτίμησε περισσότερο τον Ελληνιάδη και δίπλα τον Τόμιτς. Ο Ζντόβτς και ο Φορτέ απέναντί τους και ο Σιγάλας να παλεύει με τον Γιάνγκ. Τίποτα όμως...

Ο Ζάρκο ήταν σε τρομερή βραδιά και το ήξεραν όλοι. Δυστυχώς το γνώριζε και ο Ζανό, που τον "γέμισε" φάουλ , όπως πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι γυάλιζαν τα μάτια και του μοναδικού Ουόλτερ Μπέρι. Κλασικά όμως έτσι όπως ήταν φτιαγμένη εκείνη η ομάδα γινόταν το εξής: ‘Εβγαινε ο Ζάρκο, τα έκανε όλα ο Μπέρι και "έσκαγε". Το ίδιο συνέβη και στο Μπομπλάν. Βλέπω τη στατιστική, δυο ασίστ σε όλη τη σειρά ο Ζντόβιτς και ο Ντακουρί γερασμένος να μη μπορεί να κάνει πολλά.

Ο Μάλκοβιτς να μιλάει στους ρέφερι, ο Ιωαννίδης να ουρλιάζει και το ματς μέσα στην… παράνοια. Έτσι κρατήθηκαν οι "ερυθρόλευκοι" και έφτασαν στο τέλος. Για να χαθεί η γαλλική επίθεση (μακρινό τρίποντο του νυν προέδρου Φρεντερίκ Φορτέ), να βιαστεί ο Τόμιτς να δώσει στον Πάσπαλι που έκανε κίνηση ποδοσφαιρικού εξτρέμ , να σφυρίξει "γραμμή" ο Ζανόν και να "σφάξει" τον Ολυμπιακό ο Ζντόβιτς στα 3".

Ναι, είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι αυτή ήταν η πραγματικά μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Ιωαννίδη. Γιατί θα 'χε πάρει την Ευρωλίγκα και δε θα 'χε καταλάβει πως έγινε. Μέσα στο ΣΕΦ με μια ομάδα που δεν πίστευε κανείς, με "εμφύλιο" ημιτελικό κόντρα στον αγχωμένο (φαβορί) ΠΑΟΚ, με, με, με… Όμως υποθετικά δε συζητάμε. Αυτά έγιναν τότε.

Πλέον τα χρόνια πέρασαν, οι παλαιότεροι ίσως διαβάσατε τις παραπάνω αράδες και πλέον χαμογελάτε γιατί θυμάστε, αλλά ταυτόχρονα ξέρετε και τι ακολούθησε. Οι νεότεροι μπορεί και να μην καταλαβαίνετε πολλά, ίσως και να μου παραπονεθείτε που γύρισα το χρόνο πίσω. Δεν είχα σκοπό να το κάνω, αλλά ειλικρινά, την ώρα που ο Σαφάρτζικ έβαλε το σουτ από το κέντρο ακόμη και τον… έξω από 'δω έπιασα στο στόμα μου λέγοντας: "Ε άει στο διάολο πάλι με το κωλογήπεδο".

Όμως τώρα πια όλα είναι διαφορετικά. Η ομάδα από το λιμάνι της Ελλάδας απέδειξε ότι το δικό της "τότε" δεν ήταν φωτοβολίδα. Προχώρησε στο πέρασμα των χρόνων, όρθωσε ανάστημα, δυνάμωσε, απέκτησε κύρος, σεβασμό και τώρα είναι ένα κλαμπ πανίσχυρο που όλοι το σέβονται, το υπολογίζουν και το τρέμουν. Σε ρυθμό ρελαντί κατακτήθηκε το διπλό και δίχως να χρειαστούν πολλά… κόλπα από τον πάγκο ή τις πεντάδες. Με πολύ… Ελλάδα (Πρίντεζης, Μάντζαρης, Αθηναίου, Παπαπέτρου) τελικά ο Ολυμπιακός πήγε στο Μπομπλάν μετά από χρόνια, έβαλε επιτέλους πάνω από 60 πόντους, και κέρδισε εύκολα τη Λιμόζ με την οποία είχε "χρωστούμενα". Ρε μπας και έπρεπε και τότε να παίξει με μαύρα η ομάδα για να τους "καθαρίσει". Ποιος θα τολμούσε όμως να το πει στον "ξανθό";

ΥΓ. Υπάρχουν και δεκάδες ιστορίες από αυτό το ταξίδι, που επιτρέψτε μου να τις κρατήσω για τους λίγους που τις ζήσαμε και τις λέμε καμιά φορά. Ξέρουν αυτοί…