Οι Άγγλοι κάποτε έλεγαν "το βλέπουμε στα μάτια μας, είμαστε έτοιμοι". Και δυστυχώς για αυτούς, η συγκεκριμένη ατάκα ήταν μόνιμη στα χείλη και στις φυλλάδες τους, κάθε φορά που η εθνική τους ομάδα πήγαινε σε ένα Μουντιάλ. Πλην του '66, δεν έχουν κατακτήσει άλλο.

Και για εκείνο ακόμη παίζουν στοιχήματα αν η μπάλα πέρασε ή όχι την γραμμή. Γενικά πάντως, πολλοί άνθρωποι του αθλητισμού, δίνουν σημασία, στο πως εμφανίζεται μια ομάδα, τι βγάζει στο όλο παρουσιαστικό της! Για αυτό θα μιλήσω σήμερα, όσον αφορά στο φάιναλ- φορ.

Όλες οι αναλύσεις έγιναν, όλα τα ποιήματα γράφτηκαν, ε, ας πάμε κάπου... διαφορετικά. Μου αρέσει άλλωστε εμένα πάρα πολύ να παρατηρώ. Μια κίνηση, ένα νόημα, ένα βλέμμα, καμιά φορά σημαίνουν και «λένε» περισσότερα, από ένα καλάθι, από ένα κάρφωμα ή από ένα γκολ, αν μιλάμε για ποδόσφαιρο!

Την Ευρωλίγκα, την κατέκτησε η ομάδα που πραγματικά σου έβγαζε στον μεγαλύτερο από τους άλλους τρεις βαθμό, την αίσθηση πως πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να διασκεδάσει. Προσέξτε, μην μπερδευτούμε: Δεν ήταν... καφενειακή η παρουσία των Πειραιωτών, αλλά μιλάμε μακράν για την πιο χαμογελαστή ομάδα της διοργάνωσης. Και δεν το λέω εγώ, το παραδέχτηκαν όλοι που ήταν εκεί. Ας τα πάρουμε όμως ξεχωριστά κι ας πούμε δυο κουβέντες για την τετράδα:

Παναθηναϊκός: Ήταν σα να έβλεπες την Ρεάλ Μαδρίτης με Μπέκαμ, Ρονάλντο, Ζιντάν. Ξέρω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοί που ήταν στο Σινάν Ερντέμ και διαβάζουν τώρα δεν θα καταλάβουν τι εννοώ, μα δε με νοιάζει. Με ενδιαφέρει να καταλάβει ο απλός αναγνώστης. Οι «πράσινοι» στα δικά μου μάτια, ήταν η ομάδα που ξεχείλιζε από εμπειρία. Θαρρείς ότι πάταγαν το παρκέ και αυτό τους χαιρετούσε. Εμφανίστηκαν ήρεμοι στην Κωνσταντινούπολη, ξεκούραστοι και έκανε... μπαμ από χιλιόμετρα ότι ήταν η πιο «ποτισμένη» ομάδα από την συγκεκριμένη διαδικασία.

Ο Ομπράντοβιτς με τον Διαμαντίδη δεν χρειάστηκε να ρωτήσουν που είναι η πόρτα της συνέντευξης, ούτε να απορρήσουν για κάποιο γεγονός Ήξεραν. Όπως ήξεραν ότι είχαν πολλή δουλειά να κάνουν απέναντι στο φαβορί της διοργάνωσης. Οι "πράσινοι" τα πήγαν πολύ καλύτερα από ότι περίμενε και ο πιο πιστός φίλος τους. Φρόντισαν να δώσουν απαντήσεις με το μπάσκετ που έπαιξαν κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, ήταν χαλαροί στον αγώνα 3ης θέσης και έφυγαν από την Πόλη με πίκρα, αλλά και με την άνεσηπου συντροφεύει ανθρώπους που έχουν τόσους τίτλους στην καριέρα τους.

ΤΣΣΚΑ: Αυτή είναι για λύπηση πραγματικά! Μια ομάδα με έξι τίτλους, που ακούμπησε τον έβδομο και τον έχασε! Εμφανίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη, με τον... αέρα του απόλυτου φαβορί. Το ήξεραν, ότι είναι οι καλύτεροι. Έβλεπες τις προπονήσεις των τεσσάρων ομάδων και παρατηρούσες, απλούς μπασκετμπολίστες σε τρεις ομάδες και κάτι θηρία στο ρόστερ του Καζλάουσκας. Το άγχος που 'χαν εναντίον του Παναθηναϊκού, ήταν άνευ προηγουμένου.

Ακόμη κι ο Καζλάουσκας, κοούτσαρε φορώντας διαπίστευση λες και ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Συντροφιά τους από την Μόσχα, κουβάλησαν ένα περίεργο τουπέ και αυτό τους «έφαγε». Είχαν το θράσος εναντίον του Παναθηναϊκού να παίξουν για ένα ημίχρονο δυο εναντίον δυο στα πικ 'ν ρολ του Διαμαντίδη με τον εκάστοτε ψηλό. Ξεφτιλίστηκαν. Μετά άλλαξε η άμυνά τους, πέρασε... λίμπερο ο Κιριλένκο και το «μάζεψαν». Στον τελικό είχαν πάρει το... μάθημα. Αγκάλιασαν την κούπα, αλλά στο +19, έβαλαν στο γήπεδο ξανά το τουπέ. Μέγαλο λάθος, ειδικά απέναντι σε μια... πολεμική μηχανή, που δεν είχε κάτι να χάσει. Ο Κιριλένκο και ο Σβέντ το βράδυ της Κυριακής χόρευαν σε κέντρο στο Βόσπορο. Η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Ο Καζλάουσκας όμως,έχει τελειώσει...

Μπαρτσελόνα: Υποκλίνομαι βαθιά, στην παρουσία της στο αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ! Όλοι με τα κοστούμια τους και σοβαροί όσο δεν πάει. Δεν ήταν ομάδα μπάσκετ, αλλά ομάδα ποδοσφαίρου. Ούτε γελάκια, ούτε τουπέ. Ούτε άνεση, ούτε στυλ, ούτε μούρες κατεβασμένες. Απλοί, ήρεμοι και σα να είχαν πάει να παίξουν στην Μαδρίτη με την Ρεάλ. Έκλεψαν την παράσταση με τον τρόπο που ενήργησαν. Πέρασαν μπροστά από όλους είπαν ένα «όλα» επιβιβάστηκαν στο πούλμαν και εξαφανίστηκαν.

Στον ημιτελικό ήταν σ' όλο το ματς κατώτεροι, έχασαν, έμειναν άλλες δυο μέρες επειδή έπρεπε και εξαφανίστηκαν. Μια άοσμη παρουσία παικτικά και σε θέμα κερκίδας δυο, τρεις φορές ιαχή «Μπάρτσα» από φωνούλες που σε έκαναν να πιστέψεις ότι το μεγάλο αυτό σωματείο συνοδεύτηκε στην Πόλη από δημοτικό σχολείο. Τα μεγάλα κλάμπ δε χάνονται ποτέ. Η Μπάρτσα θα 'ναι και του χρόνου από τα φαβορί...

Ολυμπιακός: Μακράν, ό,τι πιο χαμογελαστό έχουν δει τα μάτια μου στα τόσα φάιναλ- φορ που έχω παρακολουθήσει. Από τη στιγμή που έφυγαν από το Ειρήνης και Φιλίας, ως την ώρα που γύρισαν με το ίδιο ύφος. Σα να πήρε ο μπαμπάς τα παιδιά του και πήγαν πρώτη φορά στο λούνα πάρκ! Ειλικρινά αυτό το ύφος είχαν! Έκαναν πλάκα, ταξίδευαν μαζί με το «η υπέρβαση έγινε, τώρα απλά απολαμβάνουμε» και φρόντισαν τελικά να το τηρήσουν. Γιατί κάποιοι σκέφτηκαν ότι απλά η συγκεκριμένη ατάκα ήταν το... ξεκάρφωμα προς τα έξω. Λάθος! Ο Ολυμπιακός δεν είχε πίεση, δεν είχε χωνέψει κανείς ότι δυο 40λεπτα έφταναν για να κατακτηθεί αυτός ο τεράστιος τίτλος.

Την Μπαρτσελόνα την κέρδισαν κατά κράτος. Και στον τελικό, όταν έχαναν -19, «γύρισαν τα μυαλά τους» και έπαιζαν σα ρομπότ και όχι σαν άνθρωποι. Ο ένας έβλεπε τον άλλο και όλοι μαζί είχαν ένα ύφος πέρα από τη λογική. Πάνω- κάτω, επίθεση- άμυνα, τρέξιμο, άλμα στα ριμπάουντ, σουτ άστοχα, σουτ εύστοχα, λάθη, σωστά, όλα γίνονταν μακριά από κάθε ανθρώπινη λογική! Η ΤΣΣΚΑ προσπαθούσε να αντέξει, έχει παικταράδες, αλλά τι να σου κάνουν, όταν ο άλλοι απέναντί τους ζούσαν σε έναν δικό τους μπασκετικό κόσμο και τους «έβγαλαν τα συκώτια;» Ο Ολυμπιακός κατάφερε κάτι μοναδικό, γιατί άπλωσε στο παρκέ τα νιάτα του, τα κουράγια και πάνω απ' όλα, το χαμόγελο!

Είναι μεγάλο πράγμα να φτάνεις σε μια τέτοια διοργάνωση και να αισθάνεσαι ότι παίζεις. Παιχνίδι, όχι αγώνα. Όχι τρόπαιο, όχι εκατομμύρια, όχι διαφήμιση, όχι συμβόλαια! Απλό παιχνίδι. Σαν αυτό που τα ελληνάκια έπαιξαν στις ομάδες τους όταν ξεκίνησαν καιοι ξένοι στα δικά τους ανοιχτά γήπεδα με τους φίλους τους. Ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ευρώπης, γιατί αν θέλετε δεν κάθισε να σκεφτεί το βάρος μιας τέτοιας υποχρέωσης. Ήξεραν ότι από τους τέσσερις συμμετέχοντας, τα δικά τους ποσοστά ήταν τα λιγότερα. Αλλά ακόμη και τα ποσοστά, τα έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια! Τρομερή ανατροπή, απίστευτο σενάριο, δικαίωση μιας χαμογελαστής παρέας...