Το "Καραϊσκάκης" έπαιξε καλύτερα από τον Ολυμπιακό

Την ώρα που η μπάλα πέρναγε δίπλα από το αριστερό δοκάρι του Γιαννιώτη στο 94’ του ματς στο Καραϊσκάκη, η Μπέτις έχανε την ευκαιρία για ένα διπλό και ο κόσμος του Ολυμπιακού, είχε εξαντλήσει κάθε ανάσα υποστήριξης. Τα έδωσαν όλα, χειροκρότησαν και πραγματικά, έπαιξαν καλύτερη μπάλα από την… ομάδα!

Μια ομάδα που άντεξε με δέκα παίκτες, έκανε λάθη, έχασε δυο- τρεις καλές ευκαιρίες αλλά στην γενική εικόνα δεν ήταν καλύτερη των Ισπανών. Δε θέλω να ξεχνάτε ότι ο Ολυμπιακός είναι μια καινούργια ομάδα, που ακόμη και ο προπονητής της μαθαίνει. Είμαι βέβαιος ότι έχετε παράπονα από κάποιες επιλογές του. Όμως ας καθίσουμε ήρεμα να τα δούμε όλα για να ξέρουμε και τι έγινε και τι θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να συμβεί. Ο Μαρτίνς λοιπόν πίστεψε ότι έκανε το ροτέισον, που απαιτούσαν αρκετοί. Και τι έπραξε επί της ποδοσφαιρικής ουσίας;

Έβαλε ένα καλύτερο στόπερ από τον Μιράντα (γνώμη μου), έβαλε ένα χειρότερο πλάγιο χαφ από τον Λάζαρο (επίσης γνώμη μου), άλλαξε τους φορ που στα δικά μου μάτια προσφέρουν κάμποσα πραγματάκια, απλά έχουν διαφορετικό στυλ. Σκέφτηκε ο Πορτογάλος προφανώς, ότι ο Χασάν ήταν πιο κοντά στην ανάγκη της αναμέτρησης (και δε του βγήκε) αφήστε που και ο φουκαράς ο Γκερέρο έχει καταπιεί χιλιόμετρα ως τώρα. Η υπόλοιπη ομάδα ίδια με τον άξονα να «βάφεται πράσινος» από νωρίς. Όταν έληξε η αναμέτρηση η Μπέτις είχε 686 πάσες και ο Ολυμπιακός 252! Στο κέντρο οι περισσότερες. πάσες - "ζαλάδας", αλλά η κατοχή ήταν των Ισπανών.

Ένα φανερό μειονέκτημα έχει η Μπέτις. Τον συντονισμό των αμυντικών. Εύκολα μπορούσαν να μπερδευτούν, εύκολα να λαθέψουν, εύκολα να χάσουν τη μπάλα. Αν όμως καταφέρουν να την περάσουν από την πρώτη πίεση του αντιπάλου, τότε πανεύκολα θα φτάσουν και στην περιοχή του. Όπως ακριβώς το έγραψα, το βίωσαν οι Ολυμπιακοί. Ασκήθηκε σωστή πίεση μπροστά από την ελληνική ομάδα (αν και πιστεύω ότι ο Γκερέρο θα ‘χε κλέψει και δυο μπάλες), όμως όταν έφταναν στο κέντρο οι Ισπανοί, με μια πεντάδα χαφ που άλλαζε θέσεις για πλάκα, επισκέπτονταν την περιοχή του Γιαννιώτη σα να ήταν στην προπόνησή τους. Αυτό είναι και το παιχνίδι τους.

Πιο γρήγοροι στην κίνηση, βασάνιζαν τον Μπουχαλάκη (για την ακρίβεια του Ανδρέα του «άλλαξαν τα φώτα») και τον Καμαρά, ενώ υποχρέωναν τον Φετφατζίδη και τον Ποντένσε να κυλιούνται και να κάνουν τάκλιν για να τους σταματήσουν. Τον παραμικρό τρόμο δε προκαλούσε ο Ολυμπιακός, που δε μπορούσε να βρει ρυθμό ούτε καν τις στιγμές που ξεσηκωνόταν ο κόσμος. Τα μπακ επιφυλακτικά (άλλο Σούπερ Λίγκα), ο Φορτούνης εγκλωβισμένος. Και στην τελική πάλι καλά, που από κάποια λάθη πίσω δεν έγινε νωρίς το 0- 1. Ο Μπουχαλάκης έφυγε νωρίς για τον λόγο που σας προανέφερα.

Και κιτρινισμένος και μια ταχύτητα πίσω. Κουρασμένος. Μπορούσε να μην ξεκινήσει καν. Ο Μαρτίνς δε κώλωσε να… παραδεχθεί το λάθος του μετά από 35 λεπτά αγώνα. Και λάθος του και μπράβο του. Ως εκεί όμως. Δεν υπάρχουν περιθώρια να «χάνονται» παίκτες. Μεταξύ μας, θα προτιμούσα να μπει ο Γκιλέρμε. Κούμπωνε περισσότερο στην ανάγκη του ματς. Όμως ο Νάτχο ήταν επιλογή φορμαρίσματος και φυσικά… σκοραρίσματος (με Αστέρα). Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Πάντως, ο Ποντένσε με τον Χασάν απώλεσαν την ευκαιρία του 45λεπτου, ο Αιγύπτιος δεν πάταγε καλά στο γήπεδο δε θα του έλεγε κανείς κάτι του Μαρτίνς αν τον έβγαζε στην ανάπαυλα. Το τετ α τετ του Φετφατζίδη δε χάνεται, αλλά μπάλα είναι και όλα συμβαίνουν. Όπως και η ανοησία του Λεόν να μην πασάρει στον Μορόν, όταν είδε τον Βούκοβιτς να του κάνει το μεγαλύτερο δώρο της βραδιάς στο 61ο λεπτό. Και πέντε λεπτά πριν, είχε χρειαστεί ο Ελαμπντελαουί να κάνει την παρέμβαση της εβδομάδας και να αποσοβήσει βέβαιο κίνδυνο.

Η βραδιά ήταν γεμάτη από μικρές κακές στιγμές. Άλλη μια η αποβολή του Τσιμίκα. Τζάμπα και βερεσέ. Την ώρα που το Καραϊσκάκη είχε «πάρει φωτιά», είχε μπει ο Χριστοδουλόπουλος και η Μπέτις έχανε «βήματα», βγήκε ένας παίκτης αριστέρα, άπαντες είχαν επιστρέψει, αλλά ο Τσιμίκας τον κλάδεψε. Με δέκα, αχρείαστα. Ο Μαρτίνς όπως καταλαβαίνετε έχασε και δεύτερη αλλαγή (δίχως να φταίει). Γιατί αναγκαστικά μπήκε ο Τοροσίδης ώστε να υπάρξει αριστερό μπακ και θυσιάστηκε ο Ποντένσε. Πήγε αριστερό χαφ ο Φορτούνης 4- 4- 1 και ο Χασάν έβγαλε το ματς ως το τέλος δίχως να ‘χει βοηθήσει ουσιαστικά. Είχε δυο σούπερ ευκαιρίες η ομάδα, είχε όμως και λίγες βλακείες που –πάλι καλά- δε πλήρωσε. Το γήπεδο ήταν όπως ακριβώς έπρεπε!

Βοήθησε όσο μπορούσε ο κόσμος έναν Ολυμπιακό που ήταν κατώτερος του αναμενόμενου αλλά και απέναντι σε μια καλοκουρδισμένη από τη μέση και μπροστά ομάδα. Ο βαθμός άφησε ικανοποιημένους τους Ανδαλουσιάνους, οκ, έγραψα και πιο πάνω ότι το γκρούπ είναι περίεργο. Στο λιμάνι πρέπει να κρατήσουν δυο πράγματα για να χαμογελάσουν. Το ένα η τεράστια συμπαράσταση των 30 χιλιάδων ανθρώπων. Το άλλο, η μαχητικότητα και το πείσμα στα λεπτά που έπαιζαν με παίκτη λιγότερο. Κατά τα άλλα και ο Μαρτίνς διδάχτηκε πράγματα. Να μην επιμένει τόσο σε πρόσωπα. Να προετοιμάζει την ομάδα για περιπτώσεις φουλ πίεσης αντιπάλου και «γεμίσματος» των χαφ.

Να υπάρχει δεύτερο πλάνο, όταν ο Φορτούνης «φυλακίζεται» και να δει τι θα κάνει με την λειτουργία των δικών του παικτών στο «6» και στο «8». Ο Γκιλέρμε αποκτήθηκε (αν δε κάνω λάθος) για βασικός και δεν έχει περάσει ούτε απ’ έξω. Ίσως αυτή τη φορά να έπαιζε, αλλά ατύχησε από την κόκκινη. Δε ξέρω, αλλά πρέπει και να το γράψω. Καταλαβαίνω τον Μαρτίνς, ξέρω πλέον πως σκέφτεται, αλλά πρέπει κι αυτός λίγο να δει ήρεμα το υλικό. Έρχονται σκληρά ματς. Και πριν πάρετε φόρα (όσοι το κάνετε) να τους «θάψετε», απλά να σας επαναλάβω ότι μια ευρωπαϊκή διοργάνωση, δεν είναι Σούπερ Λίγκα. Ο Ολυμπιακός μπήκε για να παίξει σε έναν περίεργο όμιλο. Σε ένα γκρουπ που για όσους ξέρουν, είναι από αυτά που δε θες να σου τύχουν.

Όταν υπάρχει ένα «πτώμα» ( η Ντουντελάνζ στην προκειμένη περίπτωση που τη Μίλαν πάντως τη ζόρισε οπότε ίσως η λέξη «πτώμα» να είναι και βλακεία μου), που λογικά θα χάσει έξι φορές (εκτός αν κοιμηθεί ο Θεός), οι άλλοι τρεις τρώνε τα μουστάκια τους με λιγότερες πλέον ευκαιρίες για γκέλα. Η πρεμιέρα για τον Ολυμπιακό λοιπόν ήταν σημαντική και βαθμολογικά. Η Μπέτις είναι ένα σύνολο περίεργο. Δεν είναι Ρεάλ, δεν είναι Μπάρτσα, αλλά έχει όλα τα στοιχεία των ομάδων της Ιβηρικής, που αν σε βρουν μπόσικο, θα σε κάνουν να δεις τα… ραδίκια ανάποδα. Παίκτες γρήγοροι, τεχνίτες, σωστοί στις μεταβιβάσεις και εκρηκτικοί δίχως τη μπάλα. Δε συζητάω για αλλαγές παικτών και τέτοιες βλακείες. Όποιος παίζει σε αυτές τις ομάδες, αξίζει να το κάνει και η «μείωση» αθλητών (με την αστεία ατάκα «τα δεύτερα») είναι ελληνικό χόμπι, που με αφήνει παγερά αδιάφορο. Η Ρεάλ Μπέτις, δε μπήκε στο Καραϊσκάκη για να μη χάσει, αλλά για να κερδίσει. Ο Ενρίκε Σετιέν το ‘χε προαναγγείλει στον «αέρα» του sport24radio 103,3, στην συνέντευξη που έδωσε και ξεκαθάρισε ότι η ομάδα του δεν έχει λόγο να αδιαφορήσει ούτε στον Πειραιά, ούτε σε καμία ευρωπαϊκή της υποχρέωση. Άλλωστε ξέρετε και εσείς, ότι οι Ισπανικές ομάδες από την τρίτη θέση και κάτω, δε γυρνάνε την πλάτη στο Γιουρόπα Λίγκ. Η Ρεάλ και η Μπάρτσα, απλά δε το γνωρίζουν! Τα λέμε μετά τον Πανιώνιο…

Photo credits: Eurokinissi