Το μαρτύριο της σταγόνας

Ο αγώνας τελείωσε στη Λιβαδειά και οι μισοί ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού γονάτισαν. Θα μπορούσα να μη γράψω τίποτα περισσότερο. Αυτό τα λέει όλα. Άλλο ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα μιας ομάδας που βιώνει περίεργες εποχές.

Ο προπονητής θεωρείται "φευγάτος" από τους ρεπόρτερ, κάποιοι παίκτες απλά δε μπορούν και εκεί που φάνηκε ότι ένα 5/5 θα δώσει τουλάχιστον δεύτερη θέση, μέσα σε ένα 90λεπτο κι αυτό γκρεμίστηκε. Το μεγάλο κρίμα πάει στην σούπερ εμφάνιση των ακραίων αμυντικών της ομάδας του λιμανιού. Για άλλους δε γράφω. Δεν υπάρχει λόγος.

Εδώ ο Ανιγκό στο τέλος βγήκε και είπε ότι το 1-1 ήταν καλό αποτέλεσμα για τον Ολυμπιακό. Για να καταλάβετε που τον έχουν κατατάξει στα μυαλά τους και οι αντίπαλοι. Ο Γκαρθία "πέταξε" ένα ημίχρονο, είχε που είχε μια φουλ αμυντική ομάδα απέναντί του, στο δεύτερο μέρος έστρωσε λίγο το πράγμα, αλλά όλο αυτό δεν είναι η ομάδα που 'χουν μάθει να βλέπουν οι φίλαθλοι.

Ο Λεβαδειακός κλεισμένος πίσω, με το γνωστό του ταμπούρι, κατάφερε να κρατήσει έναν βαθμό και να φύγει ικανοποιημένος. Κι εκεί που ξεκινάει ο αγώνας και μετά από ένα λεπτό και κάτι δευτερόλεπτα, πιάνει την κεφαλιά ο Ανσαριφάρντ και περνάει η μπάλα ξυστά από το δεξί δοκάρι, λες "καλά μπήκαν". Όμως σε διαψεύδουν. Λίγα λεπτά χρειάστηκαν αργότερα, για να προηγηθεί ο Λεβαδειακός.

Ο Σισέ έδιωξε σα τσέλιγκας σε κόρνερ. Από την εκτέλεση αυτού, ο Οφόε δεν έφτασε τη μπάλα, ο Μποτία έχασε τον σκόρερ (ο οποίος έπιασε κεφαλιά Μπόμπο Βιέρι) και σα να μην έφτανε αυτό, στο δεύτερο δοκάρι, είχε πάει και ο πιο κοντός παίκτης της ομάδας, ο Μάριν, μπας και έσωζε την οβίδα (μεταξύ μας και ο Μιλουτίνοβ να 'ταν δε θα τα κατάφερνε). Ο Γκαρθία είδε την ενδεκάδα που επέλεξε να βρίσκεται νωρίς πίσω στο σκορ. Το χειρότερο για την ομάδα του Πειραιά, δεν ήταν το 1-0. Το χειρότερο ήταν, ότι απέναντί της, υπήρχαν οι Βοιωτοί , οι οποίοι έσωσαν νωρίς την κατηγορία με αυτό τον τρόπο. Να βάζουν… μισό γκολ και να κρατάνε τις γραμμές τους.

Δε κύλησε άσχημα το τόπι από τους περισσότερους "ερυθρόλευκους", όμως η ταχύτητα δεν είναι στα φετινά τους προτερήματα, η έκρηξη δεν υπάρχει στο 80% της ενδεκάδας και από τη στιγμή που επελέγη ο παχύς Οφόε να παίξει δεκάρι, ήταν και δεδομένα δυο πράγματα:

Πρώτον, θα καθυστερούσε η ανάπτυξη και η προτελευταία πάσα. Δεύτερον, δε θα έβρισκαν ποτέ τη μπάλα εκεί που θα ‘θελαν οι πλάγιοι χαφ (αν μπορούσαν) και κυρίως ο Ανσαριφάρντ. Καλύτερος του Ολυμπιακού στο πρώτο μέρος ο Ελαμπντελαουί. Ναι, κανείς δε θα ‘χε ποντάρει σε αυτό, αν υπήρχε στο στοίχημα. Ο Νορβηγός όμως, βρήκε "αεροδιάδρομο" μπροστά του, τον εκμεταλλεύτηκε και δημιούργησε κάποιες φασούλες.

Ήταν συγκλονιστικός και άξιζε να βάλει το γκολ στις καθυστερήσεις, όπου από το πουθενά εμφανίστηκε σίφουνας μπροστά στον Επασί. Είπαμε όμως, ο Λεβαδειακός στην έδρα του για να πάθει ζημιά, πρέπει ο αντίπαλος να κινείται συνεχώς. Η διακοπή του πρωταθλήματος, η 20μερη έλλειψη επίσημων ματς, είναι καλή δικαιολογία. Για όλους όμως. Στην τελική, δεν έπαιζε και πολύ καλύτερα ο Ολυμπιακός το προηγούμενο διάστημα.

Ο Γκαρθία έβαλε τον Φορτούνη (δεν υπήρχε λόγος να μη ξεκινήσει, με την Αίγυπτο ήταν στον πάγκο) και εμφάνισε στον Ανιγκό ένα 4-3-3. Πριν καλά-καλά οι γηπεδούχοι καταλάβουν τι θα 'κανε ο αντίπαλος, ο Κούτρης "ντύθηκε" Ελαμπντελαουί, πήρε μέτρα, έβγαλε καλή ξυραφιά και ο Ανσαριφάρντ βρήκε δίχτυα.

Τι καλύτερο από μια γρήγορη ισοφάριση. Ο Μάρτινς ήταν καλύτερος στα χαφ και από τον Οφόε και από τον Ρομαό, αλλά θυσιάστηκε για να μπει ο Σεμπά και αυτό είχε λογική ως θέση (όχι ως πρόσωπο), αφού παίκτες να τσουλήσουν τη μπάλα υπήρχαν και χρειαζόταν έξτρα απειλή στην επίθεση.

Ο Βραζιλιάνος βέβαια πήγε στο πλάι (δεν έκανε τη διαφορά), ο Μιραλάς από την άλλη έκλεινε μέσα και άφηνε χώρους στον Ομάρ, ψαχνόταν ο Ολυμπιακός, αλλά τίποτα δεν ήταν απλό. Τα χαφ κάποια στιγμή, είχαν μεγάλες αποστάσεις από τους Φορτούνη- Μιραλάς- Ανσαριφάρντ. Και ήταν τα δυο πλάγια μπακ, αυτοί που λειτουργούσαν ως… συνδετήρες στην επιθετική ανάπτυξη των φιλοξενούμενων.

Ο Λεβαδειακός δε κράταγε πλέον μπάλα. Η πίεση του Ολυμπιακού είχε αναγκάσει τους Βοιωτούς να «πουλάνε» το τόπι εύκολα. Και έτσι, ακόμη και αν οι παίκτες του Γκαρθία δεν είχαν πάντα τη σωστή απόσταση, κατάφερναν να κλέψουν μπάλες και να ‘χουν στο πρώτο τέταρτο του δευτέρου μέρους, τέσσερις τελικές φάσεις. Γενικά στο δεύτερο 45λεπτο, κανείς δε μπορεί να «κρεμάσει κουδούνια» στους παίκτες του Ολυμπιακού ότι δε το πάλεψαν.

Όμως το ταβάνι αυτής της ομάδας είναι συγκεκριμένο και εκεί που κάποτε τα κέρδιζε αυτά τα ματς έστω και με τη φανέλα, τώρα δε παίρνει τίποτα περισσότερο απ’ ότι πραγματικά μπορεί να αξίζει ή να της παραχωρήσει ένας προσεκτικά ταμπουρωμένος αντίπαλος. Για όλους κυριολεκτικά (από διοίκηση μέχρι υπαλλήλους και ομάδα) η σεζόν μοιάζει με κινέζικο βασανιστήριο. Το μαρτύριο της σταγόνας, σε μια εποχή που υπάρχουν τόσα μέτωπα ανοιχτά και την ίδια ώρα η ομάδα δεν μπορεί να ανεβάσει το ηθικό κανενός! Το καλύτερο για τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του, είναι αυτή η σεζόν να τελειώσει (όπως τελειώσει) όσο πιο γρήγορα γίνεται…

Photo credits: Eurokinissi