Τον δάγκωνε και γέλαγε

Όταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας αποφάσισε να πολεμήσει την Μπάγερν με το δικό της όπλο, ήταν αργά. Η ομάδα του Πειραιά, αυτή την φορά δε τα κατάφερε και μετά από μια γλυκιά διαβολοβδομάδα ήρθε η πικρή ήττα στο Μόναχο. Στην περίεργη φετινή Ευρωλίγκα, είναι πάρα πολύ νωρίς για να ξέρεις τι θα σου προσφέρει ή τι θα σου στερήσει ένα αποτέλεσμα.

Το πιο σωστό και φρόνιμο, είναι να βλέπεις κάθε αναμέτρηση ξεχωριστά και αυτό πρέπει να κάνουν και τώρα οι «ερυθρόλευκοι». Μικρό το ποσοστό μαχητικότητας και λίγοι αυτοί που μπορούσαν να το εκφράσουν. Ο Τρινκιέρι ήξερε ότι σε ποιότητα οι δυο ομάδες είναι η μέρα με τη νύχτα, αλλά ο Ιταλός κατάφερε πάλι να μην χάσει ως οικοδεσπότης από τον Ολυμπιακό. Γιατί τον ανάγκασε να κάνει 15 λάθη και να έχει μόνο 13 τελικές πάσες.

Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς την ανισορροπία. Στην συνέχεια ήταν θέμα ταχύτητας και ρόλων. Γιατί ο Ολυμπιακός συνεχίζει να έχει δεκάλεπτα αφιερωμένα σε παίκτες, να αναζητούνται ρόλοι και παίκτες όπως ο Τζέκνκινς για παράδειγμα να πρέπει μέσα σε σύντομο διάστημα να δείξει τι μπορεί να κάνει για να μείνει στο γήπεδο. Ο Αμερικανός τούτη τη φορά το έκανε καλά. Πολύ καλά, αλλά δεν μπορούσε μόνος να κερδίσει την Μπάγερν.

Δεν ήταν θέμα επίθεσης, δεν ήταν θέμα άμυνας. Όσο και να έψαχναν οι αναλυτάδες του περίεργου αυτού αθλήματος να βρουν αιτίες και αφορμές για την εικόνα της αναμέτρησης από το ξεκίνημά της, τα πράγματα ήταν πολύ απλά. Η μπασκετική Μπάγερν ακολουθεί κατά πόδας την ποδοσφαιρική. Τι εννοώ; Δεν χρειάζεται να έχει τον Λεβαντόφσκι, τον Γκνάμπρι, τον Αλάμπα ή τον Κίμχ για να απλώσεις την ταχυδύναμη και την αθλητικότητα στο γήπεδο.

Μια γερμανική ομάδα, με έναν Ιταλό προπονητή και παίκτες από διάφορα μέρη της γης, έχουν καταφέρει να κάνουν τα εξής: Γυρνάνε μπάλα τη μπάλα γρήγορα. Δε κωλώνουν να σουτάρουν αν τους παραχωρήσεις μισό μέτρο απόσταση. Πιέζουν εξαιρετικά στην άμυνά τους και διεκδικούν κάθε μπάλα. Δεν αφήνουν φάση. Οδήγησαν τον Ολυμπιακό σε αρκετά (για την εμπειρία των περισσότερων παικτών του) λάθη και αυτό ήταν το «κλειδί» για να διατηρήσουν το προβάδισμα όταν πήγαν στα αποδυτήρια. Το «κλειδί» για να ξεσπάσουν στην τρίτη περίοδο. Το «κλειδί» για να κρατηθούν και στο τέλος.

Δεν υπήρχε λόγος να καθίσει κάποιος και να δει αν το πρόβλημα ήταν η άμυνα ή η επίθεση. Θα ήταν άδικο για τους «ερυθρόλευκους» να τους… χρεώσεις πράγματα στα οποία πήγαν να κάνουν το σωστό, αλλά σε λάθος χρόνο και μια λάθος ένταση. Οι Βαυαροί δεν πέρασαν στην τύχη αέρα- πατέρα από Τελ Αβίβ και Κωνσταντινούπολη. Απλά μετά από δυο εκτός έδρας σερί επιτυχίες και μάλιστα σε διαβολοβδομάδα, η πιστοποίηση της επιτυχίας θα πρέπει να έρθει στο δικό σου σπίτι. Και οι Γερμανοί είχαν την υποχρέωση να τα βάλουν με τον Ολυμπιακό. Γιατί πιστέψτε με (αν και το ξέρετε πολύ καλά και εσείς) ότι ένα – 5 σε μισό παιχνίδι για την ομάδα του Πειραιά, είναι σα να έχει μια γρατζουνιά ένα λιοντάρι.

Δεν ήταν όμως γρατζουνιές. Ήταν δαγκωματιές. Η ποιότητα της ελληνικής ομάδας την κρατούσε παρά τις επιπλέον επιθέσεις (λόγω λαθών και ριμπάουντ) των αντιπάλων της. Ακολούθησε ένα κάκιστο τρίτο δεκάλεπτο. Γιατί τα καλά στοιχεία της Μπάγερν δεν εξαφανίστηκαν. Αλλαγές σε όλα τα σκριν οι Γερμανοί και 28 τρίποντα του Ολυμπιακού με κακές προϋποθέσεις. Μετά από ντρίμπλα. Όχι πάσα. Αργές αντιδράσεις. Επιθέσεις της πλάκας και δυστυχώς ο ένας να είναι χειρότερος από τον άλλο στην εκτέλεση.

Έτσι δε νικάς ποτέ! Όταν ο Σλούκας δεν κάνει αυτά που θέλει, η δυναμική της ομάδας πέφτει, αλλά εκεί είναι και ζήτημα επιλογών. Προπονητή και των υπολοίπων παικτών. Ο Κώστας πιέστηκε, οδηγήθηκε σε παγίδες και την ίδια ώρα δεν πήρε και αυτά που περίμενε από τους δυο σέντερ της ομάδας. Ο Έλις λίγα πράγματα, ο Μάρτιν εκτός τη φιλοσοφία του αγώνα και με φόβο από νωρίς λόγω φάουλ. Δεν γίνεται να λέμε άλλα από αυτά που είδαμε.

Οι Γερμανοί στο μεγαλύτερο διάστημα ήταν πιο θαρραλέοι και συν τοις άλλοις είδαν τον Μπάλντγουιν να κάνει όλα αυτά για τα οποία τον είχε πάρει ο Ολυμπιακός! Ο Αμερικανός με σουτάκια από τα πέντε μέτρα και απέναντι σε μια άμυνα που του τα έδινε, αφού ο εκάστοτε προσωπικός αντίπαλος δεν πήγαινε πάνω στο αμερικανάκι για να μην φάει την ντρίμπλα μετά. Του βγήκαν τα σουτ, έγινε το κακό. Ο Ολυμπιακός δεν φανταζόταν καν, ότι ο παίκτης αυτός θα ‘χει κίνητρο.

Λάθος.

Δε φαντάζονταν ότι ο Τρινκιέρι είχε τεράστια πρόκληση να πάρει κι άλλο παράσημο. Λάθος. Έμοιαζαν ώρες- ώρες σα να κοιμούνται, έχαναν με διαφορά, ξαφνικά ξύπναγαν και έτρεχαν να προλάβουν. Λήθαργος. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα στην δύση του αγώνα δεν ήταν ανασταλτικό, αλλά εμφανώς επιθετικό. Η γερμανική πίεση εγκλώβισε τον Σλούκα, τον Σπανούλη, ανάγκασε τον Μακ Κίσικ να κάνει… γιούργια και έμεινε ο Τζένκινς να δείχνει πιο ήρεμος. Ο Τρινκιέρι είχε διαβάσει τα 4αρια του Ολυμπιακού (Πρίντεζη-Βεζένκοβ) , οπότε τους κλείδωσε καλά (ο Ζαν-Τσάρλς μπορεί ή όχι;) για τους ψηλούς τα είπαμε και έμειναν τα ξεσπάσματα του Παπανικολάου με έναν κάτω του μετρίου Χάρισον.

Ε, δεν μπορούσε με αυτή την εικόνα να κερδίσει η ομάδα που όσο και να το κυνήγησε, την κρίσιμη ώρα έχασε βολές και στο 1’11’’ πριν τη λήξη με το σκορ 72- 68 ο Μακ Κίσικ βιάστηκε να σουτάρει για τρεις. Η πεντάδα Τζένκινς, Μακ Κίσικ, Παπανικολάου, Βεζένκοβ, Μάρτιν προσπάθησε να φράξει το καλάθι, αλλά δεν είχε διάρκεια μπροστά. Δεν άξιζε να κερδίσει ο Ολυμπιακός και δεν κέρδισε. Ούτε ο Μπαρτζώκας χρειάζεται να θυμώνει (έφαγε και μια τεχνική ποινή), ούτε οι παίκτες να προβληματίζονται.

Ο δρόμος είναι μακρύς και η δουλειά που πρέπει να γίνει δε φέρνει αποτέλεσμα μέσα σε μια εβδομάδα. Αν πρέπει να τονίσω τι με ανησύχησε πιο πολύ, είναι το ότι η Μπάγερν δεν τους έδειρε για να πεις ότι έφαγαν μπασκετικό ξύλο και δεν άντεξαν. Τους έτρεξε όμως, τους πίεσε και καλωσόρισε τους άπειρους στην διοργάνωση. Οι έμπειροι παρότι το ήξεραν δε μπορούσαν να σηκώσουν το φορτίο.

Τα λέμε μετά την Έφες…