Τώρα... Detroit Pistons

Κάποιος ποιητικός θα έγραφε " τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη". Πολλή ποίηση όμως πλάκωσε και στην τελική ούτε για κουρέλια πρόκειται. Δε μου άρεσε, να σας πω την αλήθεια, το ανάθεμα που έπεσε σε αρκετούς από τους παίκτες του Ολυμπιακού. Και όχι από εσάς. Ο κόσμος στην τελική, έχει τον καημό του.

Ναι, η ομάδα δεν ήταν καλή στο δεύτερο ματς, ήταν χειρότερη στο τρίτο, αλλά το να ειρωνεύεσαι παιδιά που όταν κερδίσουν θα τους βγάλεις "ήρωες", είναι και πολύ κρίμα. Τέλος πάντων, εγώ θα επιμείνω σε αυτό που σας έγραψα από την αρχή: Ο Παναθηναϊκός είναι το φαβορί, ο Ολυμπιακός δεν είναι ξεγραμμένος.

Η σειρά οδηγείται σε πέμπτη αναμέτρηση, σε μια διαδικασία… πέναλτι ! Και το έφερε εδώ τόσο εύκολα αυτό, η ομάδα του λιμανιού, στην καλύτερη εμφάνισή της σε τούτα τα τέσσερα παιχνίδια κόντρα στον ΠΑΟ.

Ήσυχο το ματσάκι, γιατί πολύ απλά, όλοι πίστευαν ότι ο Ολυμπιακός θα χάσει. Όλοι; Ε όχι δα… Κάποιοι ήθελαν να παίξουν τις ζαριές τους. Και το έκαναν σωστά στην μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης. Τώρα θα θελήσουν να το επαναλάβουν αν μπορούν στο ΟΑΚΑ.

Εξάλλου είπαμε, η ψυχολογία πάει με αυτόν που ισοφαρίζει τη σειρά, αλλά δε σημαίνει τίποτα! Κάθε παιχνίδι είναι και άλλη ιστορία. Αφήστε που το πρώτο ημίχρονο διήρκησε πάνω από μια ώρα, προϊόν των ασταμάτητων σφυριγμάτων. Έδιναν τα πάντα οι ρέφερι, βάλτε μέσα και κάτι τεχνικές ποινές και αντιαθλητικά, ε, δεν ήθελε και πολύ να γίνει ημίχρονο… ΝΒΑ! Προς Θεού, όχι σε θέαμα. Σε χρόνο μόνο.

Με την πλάτη στον τοίχο, οι "ερυθρόλευκοι" δεν είχαν πολλά να διαπραγματευθούν. Την όποια οξυδέρκεια παρουσίαζε το "τριφύλλι" στη σειρά, αλλά και το "γέμισμα" στο ροτέισον, οι "ερυθρόλευκοι" είχαν έναν μόνο δρόμο να τα αντιμετωπίσουν. Να είναι πνευματικά έτοιμοι.

Το ΣΕΦ ήταν όπως έχει συνηθίσει η ομάδα και αυτό βοήθησε. Στην τελική, δεν είναι ντροπή να πούμε ότι με τόσο κόσμο σημείωσε όλες τις μεγάλες του νίκες ο Ολυμπιακός . Δε γέμισε το γήπεδο (αναμενόμενο) για να τους… ψυχοπλακώσει (όπως λένε), φωνή υπήρχε από τις κερκίδες και το μόνο που έμενε, ήταν να μπει καλά η ομάδα.

Ο Πρίντεζης τούτη τη φορά είχε ρυθμό. Γιατί όπως έχουμε ξανασυζητήσει, ο Γιώργος δεν είναι κουρασμένος, απλά μπήκε στη σειρά χωρίς ρυθμό. Ο Σφαιρόπουλος πρόσεξε τις αλλαγές στην άμυνα, περιόρισε την δράση του Καλάθη και για ένα μεγάλο διάστημα είδε τους αντιπάλους του να σκοράρουν μόνο με βολές. Αυτό όταν συμβαίνει, μπορεί να φέρνει γκρίνια στην εξέδρα, αλλά αυξάνει την αυτοπεποίθηση της ομάδας.

Την ίδια ώρα, οι "ερυθρόλευκοι" δούλεψαν πολύ πιο σωστά, από κάθε άλλη φορά στο επιθετικό τρανζίσιον. Ήξεραν να βρουν απροετοίμαστους τους "πράσινους" και έτσι απείλησαν σωστά τόσο από το ζωγραφιστό, όσο και από απόσταση. Με καλά ποσοστά (13/25 συνολικά σουτ, 21- 12 τα ριμπάουντ) και κυρίως ισορροπία, ο Ολυμπιακός έφτασε στο σημείο σε τελικό (και μάλιστα με την πλάτη στον τοίχο) να σημειώσει 48 πόντους στο ημίχρονο.

Η παρουσία Σπανούλη και Στρέλνιεκς μαζί στην πεντάδα, αύξησε τον χρόνο του Λετονού, που μπορεί να μην έκανε χθες τον… Τζόρνταν, αλλά η παρουσία του, φέρνει πάντα έναν έξτρα πονοκέφαλο στον Πασκουάλ. Ο Παπαπέτρου βγήκε νωρίς με τρία φάουλ από την εξίσωση, αλλά για δεύτερο συνεχόμενο τελικό, οι "ερυθρόλευκοι" εργάστηκαν σωστά με τους ψηλούς.

Κι αν ο Μιλουτίνοβ δούλευε πιο σωστά στην άμυνα, ήταν ο Μακλίν αυτός που εργάστηκε μεθοδικά στην επίθεση και με το σκοράρισμα, αλλά και με τα κερδισμένα φάουλ. Επίσης ο Ρόμπερτς σε μικρή διάρκεια "κόλλησε" δυο σημαντικά τρίποντα για να μπει ακόμη πιο δυνατά, στον χρόνο που χρησιμοποιήθηκε στο δεύτερο μέρος.

Ο Σφαιρόπουλος γύρισε στην πιο λογική συνταγή. Άφησε στην άκρη το ρολόι, έπαιξε πιο γρήγορα, δεν "βασάνισε" τον Στρέλνιεκς και τον Ρόμπερτς (έβαλε τον Σπανούλη, αλλά άφησε τον Λετονό μαζί του), γενικά, οι παίκτες αισθάνθηκαν πιο ελεύθεροι και πιο κοντά στην εικόνα του πρώτου τελικού. Η ψυχολογία βελτιωνόταν ώρα με την ώρα. Και αυτό φάνηκε περισσότερο από ποτέ, όταν ο Παναθηναϊκός κατάφερε με συνεχόμενα τρίποντα του Λοτζέσκι να πάει τη διαφορά (ξαφνικά) στους τρεις πόντους.

Ο Ολυμπιακός των πρόσφατων αγώνων, θα 'χε πέσει λιπόθυμος. Αντιθέτως τώρα, ο Μάντζαρης έβαλε το καλάθι του ματς (56- 50), οι υπόλοιποι "έσφιξαν"την άμυνα και "χτύπησαν" τον Παναθηναϊκό εκεί που πονούσε. Τα όπλα των "πράσινων" στην επίθεση, είναι οι αδυναμίες τους στην άμυνα.

Ο Σφαιρόπουλος αν έχει συγκεκριμένους παίκτες μέσα, θα το εκμεταλλευτεί. Αν θέλει επιθέσεις στα 23'' με το κουραστικό μοτίβο που καταλήγει στο "βοήθα Παναγία μου" θα χάνει. Αν και περιττό αυτό που γράφω, ένας αγώνας έμεινε. Ο Ρόμπερτς άρχισε να το απολαμβάνει και μετά από καιρό, είδε ο κόσμος τον κανονικό Μακλίν. Το άδικο για τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του, είναι ότι δε γίνεται να περιμένει από όλη την ομάδα να παίζει όποτε της... (δε γράφω τη λέξη την καταλαβαίνουν και οι ίδιοι).

φάνε τα μουστάκια τους". Ελπίζω να το ευχαριστηθούν οι παίκτες, να γίνει ένα ωραίο παιχνιδάκι και να ‘χουμε να λέμε μόνο για αυτό.

Δε ξέρω αν ο Ολυμπιακός πάρει το πρωτάθλημα, αλλά το σίγουρο είναι πως οι παίκτες του, έχουν την υποχρέωση να δώσουν τα πάντα σε μια κακή σεζόν για αυτούς και τους προπονητές τους. Ο Ολυμπιακός θα τα καταφέρει, μόνο αν μιμηθεί τους Detroit Pistons, τέλη της δεκαετίας του '80!

Δε θα σας το αναλύσω, καθίστε να δείτε το καταπληκτικό δίωρο της επιτυχημένης σειράς του ESPN "30 for 30" με τίτλο "The Bad Boys" και θα καταλάβετε τι εννοώ. Αν αισθάνονται ότι όλοι είναι απέναντί τους, ας βρουν τρόπο να αντιδράσουν προς δικό τους όφελος.

Ο Παναθηναϊκός θα βάλει στην εξίσωση την έδρα, θα παίξει δυνατά και θα είναι πολύ πιο αποφασισμένος από την τέταρτη αναμέτρηση. Α, και δεν πρόκειται να χάσει 15 βολές! Όταν τελειώσουν όλα θα γίνει και ο σωστός απολογισμός. Για όλους και για όλα. Μέχρι τότε, ας τους αφήσουν να παίξουν τη ζαριά τους, όλοι αυτοί που τους αντιμετώπισαν τόσο άσχημα, μετά τον τρίτο αγώνα. Τα λέμε Κυριακή βράδυ…