Υπάρχουν και ματς που θα τα πάρει περισσότερο η φανέλα σου και το "είναι σου", παρά το μπάσκετ που παίζεις. Κάπως έτσι την κέρδισε τη Μάλαγα ο Ολυμπιακός . Με πλουραλισμό στο σκοράρισμα, αλλά και στις κακές στιγμές.

Αγώνας πιο πολύ για να τον δουν στο βίντεο οι πρωταγωνιστές και να διορθώσουν αρκετά από αυτά που δεν έπραξαν σωστά. Και δεν ήταν λίγα, ευκαιρία λοιπόν μετά από νίκη να το κάνουν και πιο άνετα. Θα έρθουν ματς που τα λάθη δε θα "επιστρέφονται". Ο δρόμος είναι μακρύς, ευκαιρία για καλό μάθημα...

Πρέπει να "σφίξεις δόντια"λοιπόν, να δώσεις και το κάτι παραπάνω αν χρειαστεί. Ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ο Στρέλνιεκς το έκαναν. Δε μπορεί να γίνει και διαφορετικά. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια… Για την ομάδα του Πειραιά η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση που άπαντες τη ζουν έντονα.

Και τη ζουν με πάθος και όρεξη. Δεν είναι τυχαίες οι επιτυχίες του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια και έχουν λάβει χώρα μέσα από μεγάλη προσπάθεια και τεράστιο... πόνο. Λαβωμένοι, αλλά πάντα εκεί. Και έτσι θα πορευτούν και φέτος, έχει ήδη φανεί εξάλλου πριν καν αρχίσουν τα επίσημα ματς από τους συνεχείς τραυματισμούς.

Ο ρυθμός της ομάδας στο πρώτο μέρος ήταν ανάλογος με την εποχή. Μπήκαν δυνατά, πήραν διαφορά, έκαναν πολλά σωστά, αλλά όσο πέρναγε η ώρα "χάθηκαν στο διάστημα". Όταν οι δυο μονομάχοι πήγαν στα αποδυτήρια το +4 του Ολυμπιακού, ήταν υπέροχο για τον Πλάθα και τους δικούς του παίκτες. Οι "ερυθρόλευκοι" είχαν ήδη κερδίσει έναν εξαιρετικό Παπαπέτρου από τα πρώτα λεπτά.

Η ωμή πραγματικότητα βέβαια είναι, πως η ομάδα έχασε ισορροπία και αμυντική συνοχή. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι είσαι πολύ καλύτερος και θα κερδίσεις εύκολα. Ένα πράγμα όμως ήταν γνωστό από τη αρχή της διοργάνωσης.

Δίχως να κάνει τρελά πράγματα η ομάδα, έπαιξε πιο σοβαρά στο τρίτο δεκάλεπτο και κατάφερε να αποκαταστήσει την υπέρ της διαφορά, την οποία έχασε στο τέταρτο. Σε ένα ματς που πάλι είδαμε κάποια σχήματα να δοκιμάζονται, όπως και κάποιους να μην "κολλάνε" πολύ σε αυτό το ματς. Αυτός που θέλει πλέον τον χρόνο του είναι ο Ρόμπερτς , αφού ήταν εντυπωσιακός στην προετοιμασία, αλλά έχασε έδαφος με τον τραυματισμό του. Και χθες είχε καλές στιγμές, αλλά και κάποιες που "πνιγόταν" από την πίεση των αντιπάλων του.

Το καλό αλλά και συνάμα ρισκαδόρικο (όπως αποδείχτηκε) για τον Ολυμπιακό ήταν και το ότι δεν έδειξε να πιέζεται στιγμή, δε χρειάστηκε να "σανιδώσει το γκάζι" (θα 'ταν και δύσκολο με τόσα προβλήματα) και έτσι έγινε και μια σχετική οικονομία δυνάμεων, αφού η ερχόμενη εβδομάδα έχει "διπλό στοίχημα". Πρώτη έξοδο (Μακάμι) και μετά η φουριόζα Χίμκι στον Πειραιά.

Οι προπονητές έχουν -και θέλουν- να δουλέψουν ακόμη περισσότερο με κάποιες λεπτομέρειες. Δε γίνεται να σου κάνουν απλές "παγίδες" και να μη μπορείς να περάσεις τη μπάλα. Απαράδεκτο. Τέλος πάντων, έχουμε αρκετά να δούμε. Για να ξέρεις στην τελική, ακριβώς τι Ολυμπιακός θα δεις φυσικά, επιβάλλεται να περιμένεις και την επιστροφή του Σπανούλη. Γιατί πολύ απλά ο αρχηγός, έχει πολύ χρόνο στην στατιστική του, που σημαίνει ότι κάποια πράγματα θα ανατραπούν και θα μοιραστούν διαφορετικά.

πως θα χωρέσουν Τόμπσον, Παπανικολάου, Παπαπέτρου"η απάντηση είναι " μια χαρά χωράνε, μια χαρά παίζουν" (για την εποχή), αλλά θα περιμένω να μπει και ο Σπανούλης για να κρίνω αν "χαλάσουν" οι χρόνοι στους φόργουορντ ή στους κοντούς. Το σίγουρο είναι ότι με τον Σπανούλη στα τελευταία δευτερόλεπτα των αγώνων θα σταματήσουν να μένουν ζωντανοί και να ονειρεύονται οι αντίπαλοι.

Σας κουράζω λίγο με αυτή τη συζήτηση, το ξέρω, αλλά δεν είναι ώρα και καιρός, για τρομερές αναλύσεις. Ας κρατήσουμε τα χαμένα ριμπάουντ και φυσικά ότι είδαμε και ένα ματς με πολύ... ξύλο. Συνολικά, 50 φάουλ και πάρα πολλές βολές. Κουράζει αυτό και βοηθάει πάντα την ομάδα που είναι πίσω στο σκορ. Για να ‘μαι και ειλικρινής δε κατάλαβα πως ο Πλάθα τον Μούσλι δε τον ξανάβαλε μετά το 23', ίσως ο πολύ καλός ως εκείνο το σημείο παίκτης, να 'παθε κάτι.

Πολύ νωρίς πάντως για... μπασκετική ζαλάδα! Και είπαμε: μάζευε ροζ φύλλα και άσε τον χρόνο να δουλέψει για ‘σένα. Εξάλλου για τον Ολυμπιακό μιλάμε. Μια ομάδα που ξέρει την Ευρωλίγκα όπως όλοι εσείς, το σαλόνι του σπιτιού σας! Τα λέμε μετά τη Μακάμπι.

ΥΓ. Το σκορ 64- 58 και το γήπεδο ήταν όπως στη γιορτή του Ίβκοβιτς. Έπρεπε να πάει στο +3 για να καταλάβει κάποιος ότι υπάρχει κόσμος...