Μετά το παιχνίδι πρωταθλήματος στο Περιστέρι είχαμε συμφωνήσει, ότι για τον Ολυμπιακό, το καλύτερο που μπορεί να του συμβεί, είναι να προκύψουν πολλοί Ατρόμητοι. Τελικά δεν ξέρω αν βγουν κι άλλες ομάδες σαν τους περιστεριώτες, αλλά τουλάχιστον οι ίδιοι αντέχουν.

Να κοντράρουν τον Ολυμπιακό, να του φράζουν διαδρόμους και να μπορούν με την τακτική τους, να «γεννάνε πονοκεφάλους» στον Μίτσελ .

Ο Παράσχος το έκανε. Ρίσκαρε και λίγο, είχε και την τύχη στα «ένας με έναν» Κάμπελ- Γιαννούλη(γάτα με ποντίκι), να μην ολοκληρωθούν οι προσπάθειες του κοσταρικανού και έτσι, όσο πέρναγε η ώρα στο Καραϊσκάκη οι Πειραιώτες ζορίζονταν και οι περιστεριώτες «ντοπάρονταν» στην ιδέα και μόνο, άλλου ενός θετικού αποτελέσματος. Η μόνη εκκρεμότητα είναι, ότι μιλάμε για κύπελλο.

Υπάρχει και δεύτερο 90λεπτο, στο Περιστέρι και εκεί ο Ολυμπιακός λογικά θα μπει πιο... φουριόζος. Συν το ότι ο Ατρόμητος θα κληθεί να διαφοροποιήσει και το στυλάκι του. Ίσως λοιπόν να μην είναι τα πάντα όπως στην αναμέτρηση του Φαλήρου. Ποιος ξέρει; Θα τα δούμε...

Επί της ουσίας, για αυτό το 0- 0 έγιναν πολλά . Η τριάδα των νταμπλούχων πίσω από τον Ολαϊτάν λειτουργούσε αρκετά καλά στο πρώτο μέρος, όμως μόλις έφταναν, μπροστά στον Σηφάκη κάτι πάθαιναν. Κύλησε το ημίχρονο με τον Σαβιόλα να κάνει... κόλπα και πιρουέτες.

Να μοιράζει ποδιές, αλλά να μην βρίσκει στόχο. Το παιχνίδι του Ολυμπιακού από το πρώτο λεπτό στηρίχθηκε περισσότερο στην πλευρά του Κάμπελ, γιατί πολύ απλά ο κοσταρικανός μπορούσε να ταλαιπωρήσει τον Γιαννούλη. Ο Σαβιόλα, δεν είχε σταματημό και η κατοχή ήταν καθολικά ερυθρόλευκη. Ο Ατρόμητος δυσκολευόταν να κρατήσει μπάλα, αμυνόταν όσο μπορούσε καλύτερα, αλλά μπροστά... μηδέν.

Ο Ταυλαρίδης και ο Λαζαρίδης δεν υπέφεραν τόσο, όσο οι πλάγιοι αμυντικοί, ενώ ο Παράσχος περίμενε από Πίτου και Ιγκλέσιας να κρατήσουν όσο γινόταν στην κουλούρα. Είδε κι απόειδε ο Όλαϊτάν και άρχισε κι αυτός να πηγαίνει στις άκρες να πάρει μπάλα, κάνοντας βέβαια ακόμη πιο απλή την ζωή του κεντρικού αμυντικού δίδυμου της ομάδας από το Περιστέρι.

Έχω ξαναπεί άλλωστε, ότι το ρόστερ του Ατρόμητου είναι εξαιρετικό και μπορεί να αντέχει μέσα στο Καραϊσκάκη. Όπως κύλησε τη μπάλα σε κάποιες στιγμές του πρώτου 45λεπτου τη μπάλα ο Ολυμπιακός, άλλη ομάδα θα ‘χε σίγουρα φάει γκολ.

Ο Ατρόμητος όμως όχι. Το μοναδικό θέμα των «κυανόλευκων» ήταν πως ο Παπαδόπουλος αποξενωμένος και δίχως να μπορεί να κρατήσει μπάλα, δεν ήταν σε θέση να κάνει ζημιά. Ούτε καν να απειλήσει. Και ο Ούμπιδες περισσότερο έτρεχε για να πιέσει ανασταλτικά, παρά για να δημιουργήσει.

Το θέμα βέβαια, ήταν και για τους δυο μονομάχους, πως θα γίνουν απειλητικοί. Και απέτυχαν! Για διαφορετικούς λόγους. Ο Ολυμπιακός γιατί: Όσο περνούσε η ώρα, ο Κάμπελ κουραζόταν. Μα δεν έπαψαν να τον τροφοδοτούν. Και αριστερά που πήγε να παίξει, το έκανε για να μπορεί και να σουτάρει, αφού πρώτα συγκλίνει.

Επίσης, ο Μίτσελ πάλι, λες και έχει ένα ρολόι στον πάγκο και χτυπάει μόλις φτάνει στο 60’ έβγαλε τον Σαβιόλα. Τώρα στο 63’. Ο Αργεντίνος θεωρώ ότι μπορούσε να δώσει κι άλλα. Ήταν η αιτία να ανακατευθεί ο καλοστημένος Ατρόμητος στο πρώτο μέρος και φυσικά, πέρασε δυο- τρεις φορές και σα σταματημένους , αντιπάλους.

Ο Τσόρι που μπήκε είχε την ηρεμία, απλά δεν ξέρω αν θα μπορούσε να βγει ο Ολαϊτάν αντί του Σαβιόλα. Τέλος πάντων, πάντα ένας προπονητής ξέρει καλύτερα. Από την άλλη, ακόμη κι όταν ανέβασαν πλήρως τις γραμμές τους οι «ερυθρόλευκοι» γκολ δεν έβαλαν. Φτάνοντας. Και όλα εξηγούνται:

Ο Παράσχος ήξερε τι θα γινόταν. Αφού κατάφερε να «γράξει» τον άξονα, αφού κατάλαβε ότι από τον Μανιάτη δεν θα κινδύνευε και πίεσε τον Σάμαρη, έδωσε εντολή στα στόπερ να βοηθάνε τον Γιαννούλη, ανάλογα σε ποιον θα έβγαινε η φάση.

Οι δυο κεντρικοί αμυντικοί, ο Ταυλαρίδης και ο Λαζαρίδης, δυο παιδιά που εκτιμώ πάρα πολύ, γιατί ποτέ και τίποτα δεν χαρίστηκε στην καριέρα τους, εργάστηκαν καλά. Ο Ολαϊτάν δεν πάτησε περιοχή. Το έκανε ο Στσέποβιτς, αλλά κι αυτός μέχρι να βρει ρυθμό στο ματς, έχασε δέκα λεπτά. Και στο τέλος σούταρε πολύ όμορφα αλλά πάνω στον Σηφάκη.

Ο Ατρόμητος δεν έκανε κάτι στην τύχη. Βέβαια, πέταξε στα σκουπίδια την περίπτωση απειλής. Ο Παπαδόπουλος ήταν αρνητικός και ο Ιγκλέσιας που διέπρεψε αποτέλεσε τη μόνη πηγή κινδύνου προς το τέλος. Πολλά πνευμόνια από τον Αργεντίνο, εξαιρετική η εμφάνισή του.

Το πιθανότερο είναι, το ματς αυτό να ξεχαστεί αμέσως, άλλωστε όπως είπε και στον πρόλογο, όταν μιλάμε για κύπελο και διπλά παιχνίδια, πάντα μετράει το δεύτερο 90λεπτο...