Μια 90λεπτη συνάντηση, δυο συνόλων που εργάζονται σκληρά δέκα μήνες και καταφέρνουν να ξεπεράσουν κάθε λογής εμπόδιο που θα βρεθεί μπροστά τους. Έτσι κυνικά, θα μπορούσε να δοθεί και αυτή η εξήγηση για το τι είναι ο τελικός του Τσάμπιονς Λίγκ.

Χωρίς δηλαδή να χρησιμοποιούνται λέξεις όπως "μαγεία", "γιορτή", "τεράστιο ραντεβού", "κορύφωση" και όλα τα σχετικά, που έχουν ως μοναδικό στόχο να μεγαλοποιήσουν, κάτι που από μόνο του, είναι τεράστιο.

Η κορυφαία διοργάνωση σε συλλογικό επίπεδο, έχει πάντα το δικό της φινάλε. Φέτος, δυο ομάδες που στάθηκαν πιστές στην αξία του αθλήματος, έφτασαν στο Λονδίνο! Από την μια, το καμάρι της Καταλονίας και από την άλλη, το δημιούργημα του Φέργκιουσον.

Μα δεν χρειάζονται αναλύσεις, για το αν άξιζαν ή όχι. Τα αποτελέσματα είναι καθρέφτης στο ποδόσφαιρο, σε ένα άθλημα, που επιτρέπεται να προκρίνεται ακόμη και ο πιο τυχερός ή ο λιγότερο καλός. Μόνο που στην περίπτωση αυτών των δυο, δεν υπήρξε άγραφος νόμος! Και οι δυο ήταν πολύ καλές και δίκαια βρίσκονται στην μεγάλη αναμέτρηση.

Ο καλύτερος λόγος για να δεις τον τελικό

Ακόμη πιο δικαία όμως, θα καμαρώσουμε, δυο ποδοσφαιριστές, στους οποίους προσωπικά υποκλίνομαι. Και χαίρομαι που μου ζητήθηκε να γράψω αποκλειστικά και μόνο για αυτά τα δυο παιδιά, που είναι οι κυριότεροι λόγοι, να καθίσω μπροστά στο χαζοκούτι και να δω τον αγώνα.

Στο ένα στρατόπεδο, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει να συνδυάσει, να παντρέψει, να ενώσει, την μαγεία της δημιουργίας με την απέραντη ανασταλτική δράση. Ένα άτομο, που όταν σταματήσει ή όταν "πέσει" σε απόδοση(γιατί σίγουρα θα γίνει κι αυτό), θα αφήσει ένα κενό τεράστιο στην μεσαία γραμμή της Μπάρτσα!

Στο άλλο στρατόπεδο, μια μορφή, μια "σημαία", μια ψυχή, ένας παίκτης που δεν βαρέθηκε να οργώνει, να καταπίνει χιλιόμετρα, να προσφέρει, να σκοράρει, να σερβίρει και να αποθεώνεται. Ένας άνθρωπος που γύρισε την πλάτη στην εθνική Αγγλίας, έτσι γιατί είναι Ουαλλός και γουστάρει. Και που πρόσφατα έγινε και θέμα στα Αγγλικά ταμπλόιντ για την κυρία που έχει στο πλευρό του.

Όταν ο Τσάβι και ο Γκίγκς, φορέσουν τις καλαμίδες, ανεβάσουν τις κάλτσες και δέσουν τα κορδόνια, όλοι εμείς πρέπει να καθίσουμε και να κοιτάμε. Φυσικά και δεν θα παίξουν δυο τους. Αλλά είναι το… μπαχαρικό, είναι το αλατοπίπερο, αυτής της αναμέτρησης.

Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο

Όταν τα μικρά παιδάκια και οι κυρίες, περιμένουν τον Μέσι να κάνει δυο ντρίμπλες ή τον αγαπημένο της Σακίρα να διώξει μακριά, ή τον Πουγιόλ με τις μπούκλες να βγάλει αγριάδα, θα υπάρχει ένας Τσάβι, για να πάρει τη μπάλα κάπου στο κέντρο. Θα γίνει ο αποδέκτης όλης αυτής της κυκλοφορίας, που οι άμπαλοι χαρακτηρίζουν "εκνευριστική". Κι όμως αυτός είναι ο… αργός θάνατος του αντιπάλου. Η κυκλοφορία αυτή, που δεν ανέχεται να την βλέπει ο Φιλέρης και ο κάθε οπαδός της "βασίλισσας"(λες κι αυτή με τους ζελεδάκηδες είναι καλύτεροι), περνάει από τα πόδια του Τσάβι.

Η τελική πάσα, τις περισσότερες φορές είναι δική του. Η κίνηση στο πέναλτι, είναι δική του, μα θα βγει και δεύτερο δοκάρι, όταν παιχτεί η μπάλα από το πλάι, γιατί δεν βαριέται. Θα μπει στην αντίπαλη περιοχή, θα ψάξει το σκοράρισμα, δεν θα κωλώσει και να σουτάρει. Και ναι, αυτός ο παικταράς, επειδή είναι ο καλύτερος στον κόσμο, δε λέει ποτέ "παίζω στην Μπάρτσα, ας τρέξουν άλλοι".

Πάει πρώτος στην κάλυψη της πλευράς, επιτρέπει πάντα στο μπακ που έχει δίπλα του να ανέβει, να ντουμπλάρει με το πλάγιο χαφ και μένει αυτός πίσω, όπως επιβάλλουν οι αυστηροί ποδοσφαιρική νόμοι, για να καλύψει το όποιο κενό. Δεν θα διστάσει να κυνηγήσει τον αντίπαλο, μέχρι την μικρή περιοχή της Μπαρτσελόνα. Θα τρέξει περισσότερο, θα παλέψει περισσότερο, θα φανεί και πάλι ένας τεράστιος γίγαντας με μικρό μπόι! Γιατί είναι επαγγελματίας, είναι ποδοσφαιριστής και χαίρεται αυτό που κάνει!

Η πραγματική σημαία

Όταν τα μικρά παιδάκια και οι κυρίες θα περιμένουν τον κακομούτσουνο Ρούνεϊ να μπει στην περιοχή να βάλει κανά γκολ για να κοκκινίσει τη μούρη του, όταν θα στηριχθούν στα στημένα και στις επισκέψεις του Βίντιτς ή του Φέρντιναντ στην αντίπαλη περιοχή, εκεί γύρω θα υπάρχει ο …γκριζαρισμένος πλέον Γκίγκς.

Έτοιμος για άλλη μια επέλαση. Έτοιμος να κάνει άψογε την διαγώνια κίνηση, να μπει στην περιοχή και να περιμένει, όπως ο λύκος στη γωνία για να περάσει το απροστάτευτο θήραμα. Κι αν οι αντίπαλοι κάνουν το λάθος και δεν διώξουν, τότε ο Ουαλλός θα είναι εκεί. Από δεξιά ή αριστερά, δεν θα κωλώσει να βγει με το ανάποδο πόδι. Ναι, δεν είναι Ρόμπεν να συγκλίνει και να σουτάρει άψογα με το δεξί, αλλά την άκρη θα την βρει.

Ένας Γκίγκς, που θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για κάθε πλάγιο χαφ. Από τον πλουσιότερο στον κόσμο, μέχρι το μεγαλύτερο τεμπέλη. Γιατί ο Γκίγκς θα κοιτάξει και πίσω του, δεν θα αρνηθεί να δώσει κάλυψη, να κυνηγήσει το αντίπαλο μπακ βρε αδερφέ. Αν δεν τα έκανα αυτά, δεν θα έπαιζε σε άλλον ένα τελικό. Και είναι μαγκιά του ότι δεν αναπαύεται στην άνεση της πλευράς, αφήνοντας την ευθύνη του άξονα. Θα μπορούσε να πει "ας κυκλοφορήσουν τα χαφ τη μπάλα, να μου την δώσουν".

Όχι, ο Γκίγκς, βγαίνει συχνά- πυκνά από την κουλούρα, παίζει κάθετα, στηρίζει τον τρόπο παιχνιδιού του Φέργκιουσον. Είναι εξαιρετικός ο τρόπος ανάπτυξης της Γιουνάιτεντ, όταν ψάχνει να βγάλει την κόντρα και αλλάζει το παιχνίδι της. Και αυτό το ξέρουν και το φοβούνται στην Ισπανία. Κρατήστε το…

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για τους δυο αυτούς παικταράδες, που θα είναι τα πιο ακριβά κοσμήματα στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ. Όποιος και να το πάρει, χαλάλι του. Κι ας αλλάξουν στο τέλος και φανέλες, για να ‘χουν να θυμούνται αυτό το όμορφο βράδυ στο Λονδίνο!