Πάει ο Ολυμπιακός να παίξει στην Βέροια και ψάχνεις να βρεις τα... σημαντικά, για να τα παραθέσεις. Δύσκολο. Από την στιγμή μάλιστα που οι νταμπλούχοι «καθαρίζουν» άλλη μια υποχρέωση(με 5αρα παρακαλώ), πρέπει να είσαι σχολαστικός για να ανακαλύψεις πράγματα, που δεν έχουν εμφανιστεί κατά το παρελθόν. Τελικά, πάντα κάτι βρίσκεις. Πάντα κάτι υπάρχει να πεις, πάντα κάτι θα προκύψει. Αυτή την φορά, η ομάδα του Πειραιά «ξέβγαλε τη μπουγάδα» με συνοπτικές διαδικασίες στο δεύτερο μέρος.

Και αφού πρώτα- κλασικά- έβαλε... το χεράκι του και ο Μίτσελ από τον πάγκο με τις αλλαγές του. Κυρίως βέβαια, επιβάλλεται να τονιστεί ότι η τεράστια(σε σκορ) νίκη σημειώθηκε ανήμερα της θλιβερής επετείου της Θύρας 7! Αν μη τι άλλο η ομάδα, σε μια δύσκολη μέρα θλίψης, έκανε το χρέος της απέναντι στον κόσμο και την ιστορία της...

Η ομάδα της Βέροιας, βαθμολογικά, έχει μπει στην διαδικασία «μάζευε κι ας είναι ρώγες». Αν κατάφερνε να πάρει έναν βαθμό από αυτό το ματς, δεν θα μιλάγαμε για ρώγα, αλλά για ολόκληρο... καρπούζι. Πώς να το πετύχεις όμως; Με μια τελική προσπάθεια σε 70 λεπτά(η δεύτερη το δοκάρι στο 86’) και ενώ την ίδια στιγμή, ο αντίπαλός σου είχε περάσει τις 20; Δεν ήταν εύκολο. Ο Ολυμπιακός έδειξε να ψάχνεται δημιουργικά στο πρώτο μέρος, αλλά σε τέτοια παιχνίδια, όταν έρθει το πρώτο γκολ, θα βάλεις τα επόμενα χωρίς καν να το καταλάβεις. Και έτσι ακριβώς συνέβη...

Ο Μίτσελ έχει κάνει πλέον συνήθεια την θετική παρεμβατικότητα με τις αλλαγές του. Παρεούλα έβαλε μανιάτη και Ολαϊτάν. Στην πρώτη επαφή τους με το τόπι, ο πρώτος «έσκαψε», ο δεύτερος έπιασε την κεφαλιά και ο Τσόρι εύκολα άνοιξε το σκορ. Μετά ανέλαβε ο Αργεντίνος. Τρία... σερβιρίσματα.

Πρώτα «πάρτο βάλτο» στον Πέρεζ, μετά στον Ολαϊτάν και έπειτα στον Μανιάτη. Είχαν σημειώσει τρία γκολ οι «ερυθρόλευκοι» πριν το καταλάβουν οι ίδιοι. Και άρχισαν να χάνουν και εύκολα ευκαιρίες, μιας και η ομάδα της Ημαθίας είχε απωλέσει τα κουράγια της. Και ήρθε και το τέταρτο αργότερα και το πέμπτο (Παπάζογλου- Ολαϊτάν) για να «κάτσει σαν κερασάκι στην τούρτα». Εντάξει, κανείς δεν θα έλεγε στην Βέροια «γιατί έχασες;» αλλά κακά τα ψέματα, ήθελαν οι άνθρωποι να αντέξουν όσο περισσότερο γίνεται. Βέβαια, δεν είναι εύκολο να σταματάς τον Πέρεζ ή τον Κάμπελ, κάποια στιγμή ο Τσόρι θα σε παρασύρει στον ρυθμό του.

Όπως κι έγινε. Και αλλιώς μια άμυνα πιέζει έναν παίκτη καθαρά περιοχής όπως Στσέποβιτς, διαφορετικά όμως περιορίζεις τον Ολαϊτάν, που τόσο στην καλή όσο και στην κακή του μέρα, είναι ανακατωσούρας για τα αντίπαλα στόπερ και μπορεί να τους βγάλει μεγάλους μπελάδες πάνω στο χορτάρι.

Στον Πέρεζ, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι για πρώτη φορά βασικός, έδειξε ευδιάθετος, ομαδικός και κυρίως ορεξάτος να τρέξει σωστά στο γήπεδο και όχι μόνο για να βάλει γκολ. Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά και ο Παραγουανός το πήγε καλά το ματς! Ο Μανιάτης δεν έπαιξε με τον Πανιώνιο, πήρε ανάσες, επέστρεψε ξεκούραστος και ήρεμος. Έκανε αισθητή την παρουσία του πολύ εύκολα και με γκολ.

Τέλος, οφείλω να γράψω ότι έλειψε αυτό το... πολυεργαλείο ο Μαρκάνο, θα ‘ταν επίσης εξαιρετικό δώρο να αγοραστεί και αυτός. «Έδεσε» πανεύκολα με τον Μανωλά, ξέρει μπάλα και η ομάδα βρήκε ξανά τον παίκτη που μπορεί να ντουμπλάρει σε δυο σημαντικές θέσεις του γηπέδου και να ‘χουν όλοι το κεφάλι τους ήσυχο.

Υ.Γ. Με διαιτητές και πλάγιους δεν ασχολούμαι ποτέ όπως ξέρετε, αλλά ο πρώτος βοηθός σε αυτή την αναμέτρηση για 90 λεπτά ήταν ανίκανος να βρεθεί στην ίδια ευθεία με τον τελευταίο παίκτη της εκάστοτε άμυνας. Και επίτηδες να το κάνεις, αυτό δεν το καταφέρνεις!