Για να είσαι στο Τσάμπιονς Λίγκ, να περνάς καλά και να βγάζεις και χρήματα, πρέπει να είσαι γερός, υγιής και δυνατός, στον εντεύθεν των συνόρων χώρο. Καλά μέχρι εδώ; Πολύ καλά… Ο Ολυμπιακός αυτό το μονοπάτι, έχει μάθει εκ του ασφαλούς εδώ και πάρα πολλά χρόνια να το διασχίζει με ασφάλεια, σιγουριά και σε αρκετές σεζόν με μια απίστευτη υπεροπλία σε όλες τις γραμμές. Ναι αυτές τις γραμμές που φέτος βλέπετε να παραπαίουν…

Μια άμυνα «ελβετικό τυρί», με παιδιά που «σημαδεύονται» ακόμη από αντιπάλους που παλαιότερα θα «τα 'καναν πάνω τους» και μόνο στη σκέψη ότι θα πλησιάσουν την κόκκινη μεγάλη περιοχή. Με μια μεσαία γραμμή, μείγμα από κόφτες που δε μπορούν να κουβαλήσουν τη μπάλα και τεχνίτες που αντέχουν κανά μισάωρο. Και με επιθετικούς που συμπαθάτε με, αλλά ως τώρα δεν έχουν αποδείξει ότι αντέχουν να φοράνε αυτή τη φανέλα. Φανέλα που ‘χουν φορέσει παικταράδες και παικταράδες.

Τώρα δικαιολογημένα θα πεταχτεί από κάτω κάποιος με ψευδώνυμο(κλασικά) και θα γράψει ότι «άλλα έλεγαν όλοι μετά τις νίκες στο Τσ. Λ.». Ε ναι, κάθε ματς είναι και μια άλλη ιστορία. Κάθε ματς στην τελική, αντιμετωπίζεται και διαφορετικά. Εξάλλου, κόντρα στη Γιουβέντους και την Ατλέτικο, εσύ είσαι ο μικρός. Και χαίρεσαι και γιορτάζεις, που με την αμυντική τακτική , αρπάζεις το τρίποντο.

Ολυμπιακός - ΠΑΣ Γιάννινα 2-2

Στην Ελλάδα όμως; Μιλάμε για Ολυμπιακό! Ομάδα με ιστορία, με πάθος, με φανέλα και με κόσμο. Με κόσμο που έχει μάθει αλλιώς. Να με συμπαθεί και η νεολαία των τίτλων, η νεολαία που έχει μεγαλώσει με το «κερδίζουμε πάντα». Οι Ολυμπιακοί δεν είναι τέτοιοι. Οι Ολυμπιακοί, έχουν μάθει να περηφανεύονται και στην ήττα. Να ξυπνάνε το επόμενο πρωί και να νιώθουν πιο Ολυμπιακοί μετά από το κακό που τους βρήκε. Οι Ολυμπιακοί, οι περήφανοι, είναι αυτοί που δεν κωλώνουν να πουν τη γνώμη τους , να «φαγωθούν» μεταξύ τους κι αν πεταχτεί κανάς αντίπαλος να συμφωνήσει με τον έναν από τους δυο, θα τα… ακούσει κι από τους δυο. Οι Ολυμπιακοί έχαναν με τον Ντέταρι στην ομάδα τους και ζούσαν για να τον ξαναδούν. Ήταν 16 και πήγαιναν 70 χιλιάδες στο ΟΑΚΑ τραγουδώντας και προσμένοντας. Ναι, αυτός είναι ο κόσμος, το μεγαλύτερο ποσοστό του οποίου ανήκει στις φτωχογειτονιές του Πειραιά. Καταλαβαίνω τους πιτσιρικάδες που έμαθαν να αγαπάνε τα γκολ και τις νίκες (το ξαναλέω), αλλά το σήμα κατατεθέν του Ολυμπιακού, δεν είναι το αποτέλεσμα. Είναι η αγάπη στην θέα της ομάδας. Και εν έτη 2014, παρατηρείται το φαινόμενο κάποιοι να μη θέλουν να δουν την ομάδα τους. Δε συμφωνώ ποτέ με τις αποδοκιμασίες σε παίκτες, το ξέρετε. Ο παίκτης μπαίνει για να ιδρώσει, να δουλέψει, να «σκοτωθεί» μπας και κερδίσει.

Αυτό που έχει σημασία σε κάθε ομάδα ωστόσο, είναι ποιοι φοράνε τη φανέλα της, ανάλογα με τη δυναμική και το βάρος του ρούχου. Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στην χώρα. Τη φανέλα αυτή την έχουν αντέξει παικταράδες και παικταράδες. Κάθε διοίκηση και κάθε προπονητής είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τις επιλογές τους. Τόσο απλά και τόσο εύκολα, αγαπητοί φίλοι αναλύεται η κατάσταση.

Όταν «χτίζεις» ένα σύνολο, είσαι υπεύθυνος για τον τρόπο που το κάνεις και για την φιλοσοφία που θες να του δώσεις. Έτσι είναι η μπάλα σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις κατηγορίες. Ο Μίτσελ λοιπόν , όταν αποφάσιζε να φτιάξει μια ομάδα που θα «βγάλει τα συκώτια» της Γιούβε και της Ατλέτικο, θα έπρεπε να ξέρει και τα ακόλουθα: Ότι θα του βγάλουν δυο κοντρούλες τα Γιάννινα και θα του κλείσουν το σπίτι. Ότι θα τον «χτυπήσει» ο Ατρόμητος στην πλάτη της αργής άμυνας που ετοίμασε. Ότι ο ΠΑΟΚ, δεν θα κωλώσει να τον δει κατάματα και ο αντίπαλος προπονητής θα του διαλύσει τον λατρεμένο του άξονα. Ότι ο Αστέρας Τρίπολης, θα κάνει μια αλλαγή στην δεξιά του πλευρά και θα πάρει ισοπαλία, ακόμη και με δέκα παίκτες από το 32’. Ότι ο Παναιτωλικός θα του έπαιρνε τσαμπουκαλεμένη ισοπαλία, παίζοντας και σκληρά. Ναι, έφτασε στο σημείο παίκτης με τη φανέλα του Ολυμπιακού να πει «με έπαιξαν σκληρά». Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού ιστορικά, όταν θυμώνουν με το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων τους, έχουν τον τρόπο να «απαντάνε» με τη μπάλα τους. Τι είπατε; Παλιά ε;

Μίτσελ: "Άξιο έκπληξης"

Τέλος πάντων. Το θέμα παιδιά είναι, το βράδυ της Τρίτης, αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει στην Ευρώπη, αν γίνει το τέλειο και προχωρήσει (μέσω Ατλέτικο) και στο Τσάμπιονς Λίγκ, θα γυρίσουν τούμπα όλα; Θα επανέλθει η ευτυχία; Η ομάδα μπορεί να είναι και στο -7 από την κορυφή αν ο ΠΑΟΚ περάσει από την Ξάνθη. Και πάντα στο λιμάνι γουστάρουν τις ευρωπαϊκές φορεσιές- καλά κάνουν- αλλά ποιος σας είπε ότι δεν αγαπάνε το πρωτάθλημα; Στην τελική, αν είναι να το χάσουν, θα πρέπει να δουν και τους παίκτες τους να πολεμάνε, όχι να γίνονται εύκολη λεία όλων όσων αντιμετωπίζουν.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης το καλοκαίρι που πέρασε, είπε «ναι» σε όλες τις εισηγήσεις του Μίτσελ. Έφυγαν παίκτες, άλλοι πουλήθηκαν, άλλοι δε γινόταν να συνεχίσουν, όμως κάθε χρόνο με ομάδες μίας χρήσης παίρνεις και το μεγαλύτερο ρίσκο που υπάρχει. Δεν προλαβαίνουν να γνωριστούν αυτοί που έχεις και ξαφνικά κουβαλιούνται άλλοι. Ο Ολυμπιακός άλλαξε όλη την άμυνά του, έχασε τον καλύτερο παίκτη του πρωταθλήματος (Κάμπελ) και γενικά πήρε για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, μια άλλη ταυτότητα από τον προπονητή του. Ο Μίτσελ έχει ευθύνη, όχι γιατί είπε «όχι» στην κλεισμένη μεταγραφή του Ρομπίνιο(ένα παράδειγμα λέω), αλλά γιατί αυτό που εμφανίζει στο χορτάρι, είναι κάθε φορά χειρότερο. Ο Μαρινάκης τον στηρίζει, αλλά εδώ που τα λέμε, έτσι δεν πρέπει να κάνουν οι πρόεδροι; «Η διοίκηση θα μπορούσε να πάρει καλύτερους παίκτες;» θα είναι η ερώτησή σας. Φυσικά, ορθά- κοφτά, είναι η απάντηση. Ο Γενάρης πλησιάζει, αλλά θα πρέπει να γίνουν πολλά για να αλλάξει η εικόνα του συνόλου.

Ολυμπιακός - ΠΑΣ Γιάννινα 2-2 HL 13η αγωνιστική

Όταν οι λεγόμενοι βασικοί σέρνονται και μπαίνουν με τα Γιάννινα οχτώ παίκτες που δεν ξεκίνησαν με τον ΠΑΟΚ και παίζουν κι αυτοί νωθρά, ε τότε, όλο το θέμα, όλο το πρόβλημα είναι στο προπονητικό κέντρο. Δεν «τραβάει» η ομάδα, είναι στην εντατική. Και το χειρότερο; Δεν έχει ρεύμα αυτή τη στιγμή. Το μηχάνημα υποστήριξης δε λειτουργεί, η Μάλμε θα έρθει στην Ελλάδα για να τα εκμεταλλευτεί όλα αυτά. Μπορεί να μην κερδίσει, μπορεί και να χάσει. Ο Ολυμπιακός με τον κόσμο του(γιατί δεν θα την αφήσουν την ομάδα τους , να ‘στε σίγουροι) είναι σε θέση να προχωρήσει στην Ευρώπη σε μια από τις δυο διοργανώσεις. Όμως αλήθεια, είναι αυτό το ζητούμενο; Είναι αυτό που θα καλύψει τα πάντα; Θα κλείσει πληγές; Θα ξαναφέρει πλατιά χαμόγελα; Ή θα πάνε στη Λιβαδειά και θα σκοντάψουν και πάλι; Το πρωτάθλημα πριν καν φύγει το 2014, έχει αρχίσει να απομακρύνεται. Όμως, επιμένω σε αυτό που έγραψε μετά τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Οι βαθμοί της διαφοράς είναι το λιγότερο. Θα μπορούσε να είναι -1, θα μπορούσε να είναι -10. Ο Ολυμπιακός πρέπει να παίξει μπάλα, πρέπει να βρει και πάλι την δική του ταυτότητα.

Έχουν όλοι ξεχάσει ποιοι είναι. Η διοίκηση μόνιμα σε μια στάση αναμονής κι ενώ τα δείγματα για την κατάσταση της ομάδας είναι υπέρ- ανησυχητικά εδώ και καιρό. Ο κόσμος χαλαρός, ο προπονητής γελάκια, χαρούλες και ατάκες στις συνεντεύξεις Τύπου. Όλο ειρωνείες από παντού. Ναι, δέχεσαι μεγάλο πόλεμο, αλλά ο Ολυμπιακός είναι προτιμότερο να απαντάει με μπαλάρα και παικταράδες, παρά με το πόσα πρωταθλήματα έχει η μεταφράστρια. Οι παίκτες; Αν έχεις παίξει ή παίζεις μπάλα, ξέρεις ότι από τους πανηγυρισμούς και μόνο φαίνεται η κατάσταση σε μια ομάδα. Κάτι χάι-φάιβ, κάτι ξεχωριστά παρεάκια γιορτάζουν, κάτι χαλαρά και πλαδαρά πράγματα γίνονται σε κάθε τέρμα. Ο ΠΑΟΚ έβαζε γκολ και ήταν έτοιμοι να εκραγούν όλοι τους. Ναι, οι λεπτομέρειες κάνουν πάντα τη διαφορά στο ποδόσφαιρο.

Η ισοπαλία των Ιωαννίνων (και μπράβο τους), θα πρέπει να αποτελέσει το τελευταίο καμπανάκι που ήχησε στο λιμάνι. Αν θέλουν να τα «φέρουν τούμπα», πρέπει να περάσουν σε δραστικά μέτρα.

Στον Πειραιά, έχουν ξεχάσει ποιοι είναι. Και δε μιλάω για τους ξένους, που απλά ήρθαν, πληρώνονται και θα φύγουν. Μιλάω για όσους γεννήθηκαν και θα πεθάνουν Ολυμπιακοί. Τον Μαρινάκη, τον κόσμο, κάποιους παίκτες. Κι όσο θα ξεχνάς ποιος είσαι, τόσο θα εμφανίζονται αντίπαλοι να σε πληγώνουν και να σε «στέλνουν αδιάβαστο»…