Ζιοβάνι, ο μάγος που έχανε την όρεξή του!

Είχα πάρα πολύ καιρό να δω τέτοιο παροξυσμό, για παίκτη που 'χει εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο εδώ και κάτι χρονάκια! Σημεία των καιρών. Αλλά και δείγμα, ότι ο κόσμος διψάει για καλή μπάλα! Ο Ζιιοβάνι, έφτασε στην χώρα μας, σε μια εποχή που οι φίλαθλοι που τον λάτρεψαν δε βλέπουν πλέον κόλπα στο Καραϊσκάκη. Και αυτό μάλλον τους έκανε να αντιμετωπίσουν τον Τζιοβάνι με ακόμη μεγαλύτερη φρενίτιδα.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διάβαζες τρομερές ατάκες για τα «έργα και τις ημέρες»του Τζιο.

Η αλήθεια, είναι ότι άφησε κι αυτός την. σφραγίδα του. Έβαλε τα λιθαράκια του στην ιστορία του Ολυμπιακού. Έχουν κάθε δίκιο, οι φίλοι της ομάδας του Πειραιά, αλλά και γενικά οι Έλληνες φίλαθλοι, να τον θυμούνται σαν κάτι που «στόλισε» το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και βλέποντάς τον,θυμόμαστε και πολλά που έγιναν.

Προσωπικά,θυμάμαι σαν τώρα, το πρωτοσέλιδο του «Don Balon»,όταν η Μπάρτσα είχε πάρει το πρωτάθλημα. Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Άντερσον αγκαλιασμένοι με τη φανέλα των Μπλαουγκράνα. Ήμουν στην Βαρκελώνη και όλοι «έπιναν νερό» στο όνομα των Βραζιλιάνων. Έκαναν «παπάδες» οι άνθρωποι. Μετά από κάμποσο καιρό, ο Σωκράτης Κόκκαλης με τον Γιώργο Λούβαρη, έκαναν την κίνηση- ματ για την εποχή. Πήραν τον Τζιοβάνι! Για Ελλάδα,τέτοιος παίκτης δεν υπήρχε, ας τα λέμε όπως είναι τα πράγματα. Και είμαι σίγουρος, ότι αν δεν χτυπούσε σε εκείνο το καταραμένο ματς με αντίπαλο τον Σέμο (τι άκουσε κι αυτός ο άνθρωπος) θα έκανε πολλά περισσότερα, από αυτά που είδαμε.

Ήταν ένα μπιμπελό

Ο "Ζιο" είχε έρθει ορεξάτος, για να κάνει τα δικά του. Και στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος, ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Δεν τον σταματούσε κανείς. Αν δεν αντιδρούσε τότε στη Λεωφόρο στον Κυριάκο, ο Αλέφαντος θα 'χε πάρει πρωτάθλημα. Ο Τζιοβάνι, για την Ελλάδα, δεν ήταν απλά μάγος.

Ήταν ένα μπιμπελό, από αυτά που πρέπει να τα βάζεις σε σημείο που δεν θα σπάσουν ούτε με τσουνάμι. Ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής, από αυτούς που οφείλεις να ασφαλίσεις για εκατομμύρια ευρώ. Πηγαίνοντας σε πολλές έδρες για ρεπορτάζ, είχα βαρεθεί να ακούω τα επιφωνήματα θαυμασμού των αντιπάλων οπαδών. Ήσουν στην Τούμπα, στο ΟΑΚΑ, οπουδήποτε κι εκεί που έβριζαν, ξαφνικά, ο Ζιιοβάνι έκανε μια ποδιά και ακουγόταν ένα «αααααα». Πόσο άσχημα θα μπορούσε να αισθάνεται, ο αμυντικός που την είχε φάει; Δεν θα 'θελα ποτέ να ήμουν στην θέση του.

Ο Ζιο βέβαια, ως κλασικός Βραζιλιάνος, ήταν και άνθρωπος- ποδοσφαιριστής της στιγμής. Της ημέρας, του δευτερολέπτου. Έζησα πάρα πολλές προετοιμασίες των Πειραιωτών.Και αυτό που έβλεπα με τον Βραζιλιάνο, δεν το συνάντησα με κανέναν άλλο. Δεν ήταν θέμα πατρίδας και φυλής, να το ξεκαθαρίζουμε. Ο Ριβάλντο, δεν αλλοίωσε ποτέ τις επιδόσεις του. Ήταν ένας συγκλονιστικός ποδοσφαιριστής. Ένα. μηχάνημα,μια διάνοια. Ένας παίκτης που είχε πάνω του, τον απόλυτο σεβασμό όλων. Αντιπάλων εντός και εκτός συνόρων. Ο Ρίμπο, ήταν εξωπραγματικός για τα ελληνικά δεδομένα, ακόμη και στην ηλικία που ήρθε στο λιμάνι.

Παραήταν αυθόρμητος

Ο Ζιοβάνι, δεν ήταν έτσι. Κατά τη γνώμη μου, ήταν ένα αστείρευτο ταλέντο. Μπορεί να σας φανεί παράξενο, αλλά είχε περισσότερο ταλέντο από τον Ριβάλντο, όμως θεωρώ ότι δεν έβαλε το μυαλό του να «εργαστεί» όπως ο συμπατριώτης του. Ήταν αυθόρμητος. Παραήταν αυθόρμητος. Ο Ριβάλντο, δεν παρασυρόταν όσο ήταν στον Ολυμπιακό. Δεν τον ενδιέφερε τι γράφουν οι εφημερίδες και τι του. μετέφερε η βραζιλιάνικη παροικία.

Ο Ζιο, όλα τα πέρναγε στην σκέψη του. Τον είχα δει στην προετοιμασία, να «σκάει μύτη» κάποιες φορές στην προπόνηση και να μην έχει όρεξη. Να μην κουνιέται. Και άλλες φορές, αυτά που έκανε, υποχρέωναν ακόμη και τα δέντρα στο προπονητικό κέντρο να χειροκροτήσουν. Γκολ από το κέντρο έβαζε ο άνθρωπος και το φώναζε στον τερματοφύλακα. Ο γκολκίπερ ήξερε ότι ο Τζιοβάνι θα σουτάρει και το είχε ήδη φάει το γκολ και μόνο από την σκέψη.

Στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό, ο Ζιοβάνι των πρώτων χρόνων ήταν απόλαυση.Έπαιρνε και συμπαίκτες στις πλάτες του. Ειδικά στα παιχνίδια εντός έδρας.Θυμάστε πόσες φορές το ΟΑΚΑ και η Ριζούπολη είχαν σηκωθεί από τη γη;

Εκτός έδρας δεν ήταν ποτέ το ίδιο! Δε γίνεται να μην γράφουμε τα πάντα! Πολλές φορές οι προπονητές, ήταν «κλειδωμένοι». Η ομάδα μπερδευόταν. Πότε έμπαινε να παίξει επίθεση, πότε να αμυνθεί. Άλλοι τον έβαζαν στην κορυφή για να 'χουν και τρίτο παίκτη να μαρκάρει στα χαφ. Άλλοι τον έβαζαν πίσω από τον επιθετικό, αλλά κι εκεί τα αντίπαλα αμυντικά χαφ τον «δάγκωναν».

Όταν έχανε την όρεξή του

Δεν ήταν ο Ζιο της Μπάρτσα και το ήξεραν όλοι. Συζητήσεις και τοποθετήσεις του στυλ «παίζουμε με δέκα» έδιναν κι έπαιρναν. Η ποιότητά του βέβαια, όταν έπαιρνε τη μπάλα ήταν δεδομένη, αλλά έπρεπε όλοι οι άλλοι να τρέξουν για να την πάρει. Όμως οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, οι ξένοι γενικά, δεν τον άφηναν να την πάρει την άτιμη. Μετά εκνευριζόταν, έχανε την όρεξή του και όλα τελείωναν. Ήταν πολύ εύκολο για τον ίδιο βέβαια, τέσσερις μέρες μετά, να διαλύσει τον αντίπαλο εντός των συνόρων και να ξαναμοιράσει χαμόγελα στον κόσμο του Ολυμπιακού.

Θεωρώ,ότι μια μέρα που ο Θεός είχε κέφια και αποφάσισε να ρίξει περίσσιο ποδοσφαιρικό ταλέντο σε έναν ποδοσφαιριστή, επέλεξε τον Ζιοβάνι! Δεν είναι τυχαία η λατρεία που του έχουν οι Ολυμπιακοί. Και αντίθετα με τον Ριβάλντο, έφυγε με αγάπη.Γιατί ο Ρίμπο, μπορεί να ήταν απίστευτος, αλλά δεν κατάφερε να τιθασεύσει τον εγωισμό του και όταν πήγε στην ΑΕΚ, έκανε ακόμη και χειρονομίες. Για τον λόγο αυτό, οι φίλοι του Ολυμπιακού, βάζουν στην άκρη το ποδόσφαιρο, βάζουν στην άκρη τα συστήματα και επιλέγουν με την καρδιά. Κι εκεί, προηγείται ο «μάγος τους».Κι ο Ντέταρι, για να μην ξεχνιόμαστε.