Ζήτω η τρέλα!

Οι παρέες την γράφουν την ιστορία και αυτή η παρεούλα μια χαρά ευχαριστιέται τη ζωή της και αντέχει στα πάντα. Ακόμη και στις δικές της βλακείες, για να μη ξεχνιόμαστε! Κόντρα σε όλους και σε όλα. Κόντρα στα στραβά, κόντρα στα καλά, κόντρα στα ίσια.

Ο Ολυμπιακός άρχισε να δείχνει σφυγμό στο χαμένο ματς του ΟΑΚΑ. Ελάχιστοι το κατάλαβαν. Οι ίδιοι όμως το είχαν συνειδητοποιήσει την στιγμή που έμπαιναν στο πούλμαν για να επιστρέψουν στο ΣΕΦ! Ο αγώνας με τη Φενέρ, δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι. Ήταν οριακή αναμέτρηση . Αυτό το ματς θα λειτουργούσε ως ο πιο ισχυρός κρίκος στην αλυσίδα των μεγάλων υποχρεώσεων. Το ματς με τους Τούρκους, στέλνει ήσυχη την ομάδα στον Τελικό Κυπέλλου.

Μεσολαβεί η Ρεάλ στην Μαδρίτη, αλλά αυτοί οι αρκετά ταλαιπωρημένοι άνθρωποι δε θα ακούσουν τις κατάρες και τις μπαρούφες, αν χάσουν στην Ισπανία. Γιατί ξανάδειξαν και υπενθύμισαν τι μπορούν να κάνουν όταν παίζουν με τον τρόπο που γνωρίζουν. Το παιχνίδι με τη Φενέρ στέλνει τον Ολυμπιακό στα "Δύο Αοράκια" και εκεί απλά θα παιχτεί ένας τίτλος για την ψυχολογία και τη συνέχιση της ηρεμίας. Ο Σφαιρόπουλος και οι παίκτες ξέρουν, ότι με το πρωτάθλημα θα ασχοληθούν τον Ιούνιο. Οπότε τώρα ας αρχίσουν σιγά- σιγά υπολογισμούς. Το 95- 70 επί της Φενέρ παρέχει δικαιώματα νέου ανοίγματος της όρεξης για πλεονέκτημα, σε συνδυασμό πάντα με το τι θα γίνει στα επόμενα ματς. Όλα παίζουν ρόλο…

Η Φενέρ ήθελε πολύ να κάνει το διπλό, ήδη θα ‘χετε ακούσει ηλιθιότητες του στυλ "το παράτησαν". Ναι, φυσικά το παράτησαν. Όπως ο πυγμάχος που 'χει "φάει το ξύλο της ζωής του" και στο τέλος ξαπλώνει κάτω και παρακαλάει τον διαιτητή να μετρήσει για να μη "φάει" κι άλλες. Ο Σφαιρόπουλος (ναι αυτός που πρέπει να… απολυθεί), τον "έδεσε κόμπο" ξανά τον Ομπράντοβιτς και του ετοίμασε ένα μενού διαφορετικό και από αυτό του πρώτου γύρου. Βλέπετε στην Πόλη δεν υπήρχε το νούμερο "7".

Ο άλλος που πρέπει να… φύγει . Έτσι δεν είναι; Ή κάνω λάθος; Και μαζί και οι άλλοι Έλληνες. Αυτοί που δε κάνουν ντε. Που θα πρέπει οι Αγγελόπουλοι να τους αφήσουν να φύγουν, για να 'ρθουν άλλοι παίκτες από τις αγγελίες των εφημερίδων!!! Πόσο καλά περνάει τελικά αυτή η ομάδα στα αποδυτήριά της. Μα πόσο καλά…

Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην γοητεύτηκε από το πρώτο ημίχρονο ή μάλλον για να είμαι ακριβέστατος, από το πρώτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού. Η ομάδα μπήκε πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμενε ο ίδιος ο Σφαιρόπουλος. Άμυνα- σκυλίσια, συνεργασίες στο σωστό τάιμινγκ και δίχως την παραμικρή καθυστέρηση στην κυκλοφορία της μπάλας. Ο Σπανούλης σε μαγική κατάσταση να εκμεταλλεύεται κάθε εκατοστό που του άφηνε η άμυνα του Ομπράντοβιτς. Οποιαδήποτε αλλαγή τη "διάβαζε" ο αρχηγός σε χρόνιο- μηδέν. Τελείωνε φάσεις, κάτι που 'χε αρχίσει να κάνει από το ΟΑΚΑ. Όταν ο Βασίλης πατάει καλά, τρέμουν οι άμυνες και οι επικριτές του ψάχνουν τρύπα.

Αυτό γίνεται πάντα… Χρόνια τώρα… Ο Πρίντεζης τιμωρούσε για πλάκα την ολιγωρία του Μέλι και ο Παπανικολάου ανάγκασε τον Ντατόμε να τον ψάχνει. Στο 28- 13 ο Ολυμπιακός είχε 4/4 τρίποντο και οι δυο αρχηγοί του ήταν άχαστοι. Το ΣΕΦ έβλεπε έναν Ολυμπιακό να "χτυπάει σαν χταπόδι" τη Φενέρ και να αναγκάζει τον προπονητή της να "τα χώνει" (κλασικά) στους αναπληρωματικούς του. Όλο αυτό βέβαια, ήταν προϊόν και της εξαιρετικής αμυντικής αφοσίωσης, στα σχήματα του Ομπράντοβιτς που τράκαραν συνεχώς στα κορμιά των "ερυθρόλευκων".

Ο Μάντζαρης αρχικά, ο Σπανούλης μετά και ο Στρέλνιεκς στην συνέχεια, προσπάθησαν να δώσουν μια ηρεμία, αλλά μάταια. Η Φενέρ πίεσε ως άλλη… Χίμκι και είχε αποτέλεσμα. Παγίδες που βγήκαν και μπροστά ο Ντίξον που εμφανίστηκε ως έσχατη λύση του Ομπράντοβιτς και άρχισε να τα βάζει. Το +9 του ημιχρόνου, μάλλον τους άφησε όλους ευχαριστημένους. Του γηπεδούχους γιατί κέρδιζαν και τους φιλοξενούμενους, γιατί αν οι παίκτες του Ολυμπιακού που ήρθαν από τον πάγκο συνέχιζαν τη δουλειά της πεντάδας, η διαφορά θα ‘ταν… 29! Οπότε ούτε στον… Χότζα δε το 'λεγαν οι Τούρκοι που απλά έπρεπε να ανατρέψουν μια διαφορά, που για το επίπεδο της διοργάνωσης και της ομάδας τους, δεν ήταν απαγορευτική.

Έγινε πιο εύκολο και πιο όμορφο όλο αυτό στο δεύτερο μέρος. Πόσα να βάλει ο μπαγάσας ο Ντίξον; Ο Σλούκας για άλλο ένα ματς κόντρα στον Ολυμπιακό δε μπορούσε. Λες και η μοίρα το θέλει ο Κώστας να μη του βγαίνει να κάνει όλα αυτά που μπορεί κόντρα στους φίλους του, που κάποια στιγμή θα τον ήθελαν (και το ξέρει) ξανά στα αποδυτήρια μαζί τους.

Ο Ντατόμε, ο Κάλινιτς και ο Ουαναμέικερ για κανά σουτάκι. Οι ψηλοί σε κακό βράδυ, αλλά λειτουργούσαν έξυπνα με τους προσωπικούς του αντιπάλους, μέχρι να βρει χώρους ο Μακλίν. Το γράφω έτσι γιατί ως το 25' ο Τζαμέλ με τον Νίκολα είχαν μαζί 3 πόντους κι αυτούς ο Σέρβος. Μετά πήρε φόρα ο Μακλίν. Ο Σφαιρόπουλος δε το έκανε απότομα το ροτέισον αυτή τη φορά, για να μην πάθει ότι και στο πρώτο μέρος. Όμως εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και εύκολο να ξαναγίνει γιατί ο Στρέλνιεκς είχε μπει στη εξίσωση, παρά την κούραση του τελευταίου καιρού. Πολεμιστές από τον πρώτο ως τον τελευταίο.

Όποιος μπήκε, πάλεψε. Κάποιοι οργίασαν. Κάποιοι άλλοι δεν ήταν τόσο καλά. Όμως κανείς δε μπορεί να τους κατηγορήσει. Πήρε και σκληρές αποφάσεις ο Σφαιρόπουλος, αλλά του βγήκαν σχεδόν όλα. Και εδώ που τα λέμε, με 13/17 τρίποντα, αυτή η ομάδα δε μπορεί να χάσει. Ψυχραιμία χρειάζεται, τίποτα δεν έχει τελειώσει και ο ήρεμος Σφαιρόπουλος έδωσε το στίγμα. Όπως ήρθε μια τραγωδία, έτσι ήρθε και μια ευτυχία! Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που ζει με θυσίες. Με άσχημα και πολλά όμορφα βράδια. Όποιος θέλει είναι δίπλα. Όποιος δε θέλει, ας δει καμιά ταινία. Τα λέμε μετά την Ρεάλ...

Υ.Γ. Μάνο Μίχαλε, βγάλε από μέσα σου όλα αυτά που θες εδώ και καιρό…