Πως το έγραψα μετά το ματς με την Μακάμπι; Θύμωσαν; Κρυφτείτε… Ναι, μόνο που ή ξεθύμωσαν ή δεν κρύφτηκε η Χίμκι. Ο Ολυμπιακός έπεσε πανεύκολο θύμα στην Μόσχα . Πραγματικά μια από τις πιο ηλίθιες ήττες της ομάδας και συμπαθάτε με. Πρέπει να ‘σαι μπασκετικά πολύ αφελής για να πάθεις αυτά που έπαθε η ομάδα του Πειραιά στο πρώτο ημίχρονο. Μα για ποιο πρώτο ημίχρονο μιλάω; Τα πρώτα λεπτά καλύτερα. Δυο λεπτά τον είδαμε τον Ολυμπιακό στο γήπεδο. Μετά, γεια σας…

Ο Ολυμπιακός έκανε την άμυνα της Χίμκι που συνήθως είναι για τα… πανηγύρια (συγγνώμη Γιώργο), να μοιάζει καλύτερη από τη δική του, του Παναθηναϊκού και της Φενέρ. Έβλεπες τους Αμερικανούς του Μπαρτζώκα να «τρώνε» τη μπάλα.

Την ίδια ώρα;

Ο Σφαιρόπουλος δε θα γράψω ότι απέτυχε με το αρχικό σχήμα, γιατί απλά έτσι ξεκινάει πάντα. Όμως ο Γιάννης έκανε μεγάλο λάθος να μην προχωρήσει σε αλλαγές πιο νωρίς. Τι περίμενε; Το 18-0; Ο Σπανούλης με τον Μάντζαρη αρχικά «έβλεπαν τα τρένα να περνούν». Ο Παπανικολάου έκανε δυο φάουλ. Ο Πρίντεζης τραβιόταν έξω από τον Ολυμπιακό και ο Μιλουτίνοβ ήταν σα τερματοφύλακας χωρίς άμυνα και δυο επιθετικούς μπροστά του. Ο Μπαρτζώκας «χτύπησε» τον Σπανούλη, ήταν ολοκάθαρη η διάθεση του Έλληνα προπονητή. Πήγε στα πόδια, στην τρεχάλα, στην ενέργεια και στο κέφι η Χίμκι. Και δε λυπήθηκε τον Ολυμπιακό, ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αν είχε δηλαδή καμιά έδρα της προκοπής και όχι το… θέατρο που διαθέτει, θα κέρδιζε με… 40 πόντους διαφορά στο ημίχρονο. Αφήστε την απίστευτη ευστοχία τους, προϊόν της κεκτημένης ταχύτητας από το τρομερό τελευταίο δεκάλεπτο στο Βελίγράδι.

Από την άλλη; Καρούτες… Πιο αργοί από τον Επιτάφιο.

Μπήκε ο δύστυχος ο Στρέλνιεκς που είναι στα όρια του «καψίματος» και ήταν και ο μοναδικός που πήρε τη μπάλα και έφτιαξε φάση μέσα σ’ όλους. Πότε; Στα 47’’ πριν το τέλος του ημιχρόνου. Πάσχιζε να ζήσει με βολές η ομάδα. Αν κάτι με ενόχλησε περισσότερο ήταν η έλλειψη αυτοπεποίθησης, μόλις τους πήρε η κάτω βόλτα. Ξεφορτώνονταν τη μπάλα. Τρεις φορές την πέταξαν στον Σπανούλη και αυτός σούταρε τελευταία στιγμή. Κανείς δεν έδειχνε έτοιμος να αναλάβει ευθύνη και ενώ ο αρχηγός δυσκολευόταν να περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο. Και όσο το βλέπει αυτό ο αντίπαλος, τόσο πιο επιθετικός γίνεται. Νόμος…

Είχε κάνει ο Ολυμπιακός δέκα δίποντα και δέκα τρίποντα (ένα μπήκε, το πρώτο) στο ημίχρονο. Και είχαν πάρει μόνο 9 (!) ριμπάουντ. Είχαν βάλει 49 πόντους οι Ρώσοι, ακούραστα. Και είμαι βέβαιος ότι και οι ίδιοι δε το περίμεναν.

Πραγματικά, μετά την Μπασκόνια, έγραψα για ρεζιλίκι και το πιστεύω. Αυτή τη φορά, μιλάμε για ήττα-κωμωδία. Μπήκαν στο τσάρτερ; Έπαιξαν; Κατάλαβαν τι έγινε στο γήπεδο; Να με συμπαθάτε, αλλά αυτός ο Ολυμπιακός μπορεί να χάσει από τους πάντες. Και στην τελική, όταν πας στο… μέγαρο μουσικής-έδρα της Χίμκι και ξεφορτώνεσαι τις μπάλες, τι θα κάνεις στον Αστέρα ή στο ΟΑΚΑ, που… βράζουν αυγό. Και ναι ξέρω, σε τέτοιες έδρες είναι πάντα πιο τσιτωμένος ο Ολυμπιακός. Και ναι, η συγκεκριμένη ομάδα, έχει ποιότητα, εμπειρία, λεβεντιά κλπ κλπ. Όμως, είναι ανήκουστο και απαράδεκτο να ξεκινάνε ένα παιχνίδι και οι παίκτες της Χίμκι, να τους αντιμετωπίζουν σαν παιδάκια. Τους πέρναγαν όπως ήθελαν, τους έβαζαν καλάθια όπως ήθελαν, τους έκοβαν όπως ήθελαν. Διαφορά ταχύτητας, ενέργειας, όρεξης, α και φόβος! Πολύς φόβος.

Ο Σφαιρόπουλος στις υποχρεωτικές δηλώσεις της ανάπαυλας, τόνισε ότι όλα είναι δυνατά. Πράγματι δίκιο έχει, όμως φέτος δεν είναι δυνατά για τον Ολυμπιακό, όταν μένει πολύ πίσω. Και σε αυτόν τον αγώνα, η αλήθεια είναι ότι η ομάδα έχασε μέσα σε ένα πεντάλεπτο. Πήγαν στο ΣΕΦ να προπονηθούν, πήγαν αεροδρόμιο, έκαναν τόσες ώρες πτήση, έφαγαν κρύο, κάθισαν στην Μόσχα, για να χάσουν σε ένα πεντάλεπτο. Αυτό να σκεφτούν, είναι αρκετό…

Βέβαια, ο Ολυμπιακός μπήκε πράγματι με μικρή δύναμη στο δεύτερο μέρος, αλλά ο Μπαρτζώκας έκανε κάτι που δεν έκανε ο Σφαιρόπουλος. Μόλις το σκορ πήγε 51-29 (σιγά τον τρόμο δηλαδή), πήρε αμέσως ταιμ άουτ. Δεν ήθελε να αφήσει την ελληνική ομάδα να πιστέψει. Ο τεχνικός των «ερυθρόλευκων» δεν είναι κακό που ‘χει εμπιστοσύνη σε αυτούς τους παίκτες, αλλά τούτη τη φορά όλοι μαζί προδόθηκαν και «πνίγηκαν» στην Κόκκινη Πλατεία. Σίγουρα δεν έχει στον Τόμπσον, αφού πάλι ο φουκαράς πέρασε και δεν ακούμπησε. Και δε θα πάψει να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα ο Χόλις, όσο θα σέρνονται όλοι οι άλλοι και αυτός θα μοιάζει με τον «Τζανετάκο των προπονητών».

Σόρι, αλλά αυτό συμβαίνει.

Μια ομάδα – Ζόμπι κατέβηκε να παίξει και όπως η Μπαρτσελόνα και η Μπασκόνια, έτσι και η Χίμκι πέτυχε μια από τις ευκολότερες νίκες της ιστορίας της. Και ναι, από τα μισά της δεύτερης περιόδου και μετά, κάπως το έφτιαξαν, αλλά τι με νοιάζει εμένα, όταν στα πρώτα 15’ οι Ολυμπιακοί αναγκάστηκαν να βλέπουν το ματς κρυμμένοι πίσω από τους καναπέδες λες και παρακολουθούσαν θρίλερ; Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να χάνει. Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να κάνει «κοιλιά». Ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτούς τους κανόνες. Να είναι έτοιμοι όμως και για τα δικαιώματα που παραχωρούν σε σχετικούς και άσχετους, ώστε να λένε τα δικά τους, να «θάβουν», να ζητάνε… κεφάλια και γενικά να τραγουδάνε σε ελληνικούς ρυθμούς γκρίνιας. Όμως δίνεις δικαιώματα και στον γκρινιάρη και στον σχετικό και στον άσχετο.

Και να πάλι η συζήτηση για τους ξένους, για τους κοντούς, τους ψηλούς, για όλα. Πως το δήλωσε ο Μπαρτζώκας; « Για κάποιο λόγο στην αρχή, δε ξέρω, βρήκαμε ανοιχτά σουτ». Όταν δουν βίντεο στο ΣΕΦ, ας ψάξουν και το τι έγινε… Το ρεκόρ μια χαρά, είναι και τίποτα δεν έχει κριθεί. Για κανέναν. Αυτό όμως που πρέπει να απασχολήσει τους «ερυθρόλευκους», είναι ότι μόλις μια ομάδα βάζει ενέργεια, τους πιέζει, τους «βαράει», τους αρπάζει τα ριμπάουντ και τους διαλύει τις συνεργασίες κοντών- ψηλών, καταφέρνει να τους ξεβρακώσει κιόλας. Όταν θες να ‘χεις τους καλύτερους Έλληνες και ευχαριστημένους, θα ρισκάρεις με τους ξένους. Αυτό κάνει ο Ολυμπιακός, αλλά θα έρθουν και αγώνες που οι Έλληνες θα ‘χουν «πιει θάλασσα» και οι ξένοι θα πρέπει να βγουν μπροστά.

Διαβάστε εδώ την κριτική των παικτών του Ολυμπιακού στο ματς με τη Χίμκι

Ο Μακλίν έλειπε, ο Ρόμπερτς του οποίου η συμβολή ήταν τεράστια σε μεγάλες νίκες έχει βγει απ’ τον ρυθμό, ο Στρέλνιεκς είναι «σκασμένος», ο Ουίλτζερ λίγα πράγματα για Ευρωλίγκα στα «καυτά» ματς (μη τρελαίνεστε που βάζει τρίποντα, αν και αυτός βάζει εδώ που τα λέμε), ο Τόμπσον χρησιμοποιείται στο « άντε μπες και εσύ» και μένει ο Μιλουτίνοβ. Αυτή είναι η αλήθεια.

Ο Σφαιρόπουλος έπαιξε την τέταρτη περίοδο με τους ξένους, τον Μπόγρη και τον Τολιόπουλο, η ομάδα συνεχίζει όταν χάνει, να χάνει άσχημα. Και το μέλλον σίγουρα έχει ενδιαφέρον. Άντε θέλετε και ένα καλό; Ήταν όλοι τραγικοί (πλην του Στρέλνιεκς). Όλοι. Πάρ’ τον ένα και βάρα τον άλλο.

Θα το ξανακάνουν;

Τα λέμε μετά τον Ερυθρό Αστέρα…

Υ.Γ.: Μπράβο στον Ολυμπιακό που έστειλε Έλληνα παίκτη (από τους παλιότερους) για δηλώσεις και όχι τον Στρέλνιεκς ή τον Ουίλτζερ. Μπράβο στον Μάντζαρη που δε κώλωσε και μίλησε. Μπορείτε να τους προσάψετε ό,τι θέλετε (χόμπι το ‘χετε κάποιοι), αλλά ποτέ δε κρύφτηκαν και ποτέ δε θα κρυφτούν.