Εδώ και περίπου ένα μήνα όλο το επιτελείο του SPORT24, με επικεφαλής τον Σπύρο Καβαλιεράτο, οργανώναμε το βράδυ της 14ης Ιουνίου του 2021. Την επέτειο των 34 ετών από τον θρίαμβο του 1987. Από νωρίς το απόγευμα όλοι όσοι ασχολούμαστε με την παραγωγή βρισκόμασταν στο ΣΕΦ. To LIVE θα άρχιζε ακριβώς στις 20:00. Την ώρα που είχε γίνει το τζάμπολ στις 14 Ιουνίου 1987.

Περίπου στις 19:30 με αργά βήματα λες και έσερνε μαζί του όλη την ιστορία του μπάσκετ, μπαίνει από την φυσούνα ο Αργύρης Καμπούρης. Λιγομίλητος, σεμνός και καλόκαρδος. Πήγαμε να κάνουμε πρόβα τις βολές και να φωτογραφηθούμε. Όσο μεγαλώνει όλο και περισσότερο νιώθεις ότι αυτός ο άνθρωπος παραμένει ίδιος. Όχι στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά στην ψυχή.

Μετά από δεκαπέντε λεπτά μπαίνει ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Αγέρωχος, στυλάτος και ένα κορμί που θα το ζήλευε και αθλητής που αγωνίζεται ακόμη και σήμερα. Μόλις εμφανίστηκε, το πρόσωπο του Καμπούρη έλαμψε.

"Αρχηγέ μου"

"Αργύραρε παικαρά μου"

Βλέποντας αυτή την πρώτη σκηνή και όσα ακολούθησαν πριν από την ζωντανή μετάδοση -πειράγματα, αστεία, μνήμες, συγκίνηση- συνειδητοποιήσαμε γιατί αυτή η ομάδα πέτυχε. Αυτή η Εθνική ομάδα πέτυχε και ανέβηκε ως την κορυφή γιατί ο ένας αγαπούσε τον άλλον. Και όσοι (λίγοι) δεν ένιωθαν αυτό το δέσιμο, είχαν τον σεβασμό προς τον συμπαίκτη τους. Γι' αυτό πέτυχαν και έπιασαν τα όνειρά τους.

Δεν είναι τυχαίο, αντιθέτως είναι πολύ συγκινητικό, πως 34 χρόνια μετά ο Γιαννάκης εξακολουθεί να "προστατεύει" τον Καμπούρη, να τον βγάζει μπροστά, να τον αντιμετωπίζει όπως ένας αρχηγός αντιμετωπίζει τον συμπαίκτη του.

Ο ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΙΜΙΟΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1959 στη Νίκαια. Ο Αργύρης Καμπούρης μεγάλωσε στον Κορυδαλλό, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την γειτονιά του "Δράκου". Αμφότεροι μεγάλωσαν δύσκολα. Αλλά είχαν πίστη στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους. Ο τίμιος γίγαντας μάλιστα, παιδί μίας οικογένειας με επτά παιδιά, άρχισε από πολύ μικρός να βοηθά τον πατέρα του στη δουλειά. Ήταν οικοδόμος. Γιαννάκης και Καμπούρης είχαν κοινή πορεία μέχρι να φτάσουν στον θρίαμβο. Ο ένας ως αρχισκόρερ στην αρχή της καριέρας του και ο άλλος ως ο ψηλός που κάνει όλες τις δουλειές μέσα στο γήπεδο. Το κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν ένα. Η δουλειά.

Η αφήγηση του Καμπούρη μετά από μία προπόνηση της Εθνικής σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

"Τελειώσαμε την προπόνηση και έβλεπα τον Παναγιώτη να βγάζει τα παπούτσια του. Είχε ανάμεσα στα δάχτυλά του πληγές και τα είχε δέσει. Και τότε γύρισε το παπούτσι του και έπεσε από μέσα ένα ποτάμι από ιδρώτα. Όταν αυτός έκανε τέτοια προπόνηση, πώς μπορούσα να μην τον ακολουθήσω. Ήταν ο αρχηγός μου. Όταν κάναμε προπόνηση ήμασταν εκεί. Δεν είχε πλάκα και χαβαλέ. Πονάω ή δεν αισθάνομαι καλά. Με τον Γιαννάκη δεν είχε τέτοια".

Και αυτό τους αναφέραμε την ώρα της ζωντανής μετάδοσης της εκπομπής του SPORT24 "Ο Αργύρης Καμπούρης έριξε ξανά τις βολές του '87". Αν δεν κάνατε εσείς την υπέρβαση, εμείς δεν θα ήμασταν εδώ. Θα κάναμε κάτι άλλο. Και αυτό αφορά πολλά παιδιά από την γενιά των 40αρηδων. Η ομάδα του 1987 έβαλε με ένα μαγικό τρόπο τα παιδιά στον αθλητισμό όχι μόνο στο μπάσκετ. Αλλά το σημαντικότερο στοιχείο που τους έδωσαν αυτοί οι παίκτες, είναι να πιστέψουν στις δυνατότητές τους. Και μετά από 34 χρόνια σχεδόν όλοι παραμένουν ίδιοι. Και δεν μας έχουν απογοητεύσει.

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΒΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΠΑΣΚΕΤΑ

Όταν ο Αργύρης Καμπούρης σηκώθηκε να εκτελέσει τις βολές μετά από 34 χρόνια, η αγωνία μας ήταν πάλι η ίδια. Όπως όταν βλέπουμε ματς. Αν δείτε το πλάνο, όμως, δεν πάει χαλαρά. Και στην ερώτηση θα τις βάλεις δεν κάνει πλάκα. Λέει "θα προσπαθήσω". Και ο Γιαννάκης από πίσω του να τον ενθαρρύνει. Όπως τότε. Πού σαν αγρίμι είχε μπει στο γήπεδο και του είπε. "Μην ακούς κανέναν πήγαινε και θα τις βάλεις". Και αυτός με ολύμπια ψυχραιμία του είπε "Εγώ". Μας το θύμισε ο Θέμης Καίσαρης από μία ξεχασμένη παρακάμερα.

Πριν τις βολές ρωτήσαμε τον Παναγιώτη Γιαννάκη αν εκείνη την ώρα σκέφτηκε να εκτελούσε κάποιος άλλος τις βολές. Με αγριεμένο βλέμμα απάντησε: "αφού ήξερα ότι θα τις βάλει".

Στο γύρισμα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο Αργύρης Καμπούρης έκανε το... 102-101. Και με αυτό το σκορ θα το είχαμε σηκώσει. Αλλά και τις δύο να έχανε, η έκφραση "Ο τίμιος γίγαντας" του Φίλιππου Συρίγου στη μετάδοση της ΕΡΤ, δεν θα ξεθωριάσει ποτέ. Γιατί είναι μεγαλύτερο να είσαι τίμιος από πρωταθλητής.

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΝΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΜΠΑΛΑ

Δίπλα από τους θρύλους καθόταν ο Βασίλης Σκουντής. Ουσιαστικά κάναμε μαζί τη συνέντευξη. Πρακτικά, όμως, ήταν και αυτός μέρος αυτής της ιστορίας. Εκείνες τις ημέρες έκανε το ρεπορτάζ στα αποδυτήρια του γηπέδου και από τότε μέχρι σήμερα, υπηρετεί τη δημοσιογραφία, το μπάσκετ και τον αθλητισμό μ' έναν μοναδικό τρόπο. Ήταν από τους πρώτους μας δασκάλους στο επάγγελμα και μετά από χρόνια η τύχη και η επιθυμία ένωσε ξανά τους δρόμους μας. Όπως τότε έτσι και τώρα ο Βασίλης Σκουντής δεν είναι άνθρωπος που λέει πολλά. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει είναι υποδειγματικός. Η στάση του και η συνέπειά του σε αυτό που κάνει, είναι αρκετά για να σε εμπνεύσουν.

Δεν θα μπορούσαμε να λησμονήσουμε ότι για να γίνει αυτό το γύρισμα, χρειάστηκε η παρέμβαση, του ανθρώπου της τελευταίας στιγμής. Του Μένιου Σακελλαρόπουλου. Μας έφερε ακριβώς πέντε λεπτά πριν αρχίσει η εκπομπή, τη μπάλα του τελικού. Μία ιστορική μπάλα. Η μπάλα της ζωής μας, όπως την χαρακτήρισε ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο συνάδερφος και συγγραφέας ήταν ο τυχερός της βραδιάς (14 Ιουνίου 1987), αφού είχε την οξυδέρκεια να την μαζέψει από το παρκέ του ΣΕΦ, την ώρα που επικρατούσε πανζουρλισμός. Ο "Δράκος" έκανε το παν για να κρατήσει τη μπάλα μετά την εκπομπή, αλλά μετά από παρέμβαση των ψυχραιμοτέρων το επεισόδιο θεωρήθηκε λήξαν.

Και του χρόνου...

* O τίτλος του κειμένου είναι μία ατάκα του Παναγιώτη Γιαννάκη, η οποία μας έκανε να ανατριχιάσουμε. Καθώς την αισθανθήκαμε κοιτώντας τις εξέδρες του ΣΕΦ. "Οι καρδιές των φιλάθλων ακούγονταν μέσα στο παρκέ, όταν ο Αργύρης πήγαινε να εκτελέσει τις βολές".

** Ευχαριστούμε τη διοίκηση του ΣΕΦ για την παραχώρηση της κεντρικής σάλας, για τα γυρίσματα της εκπομπής και την Zakcret Sports για την χορήγηση της φανέλας του Νίκου Γκάλη.

Δείτε ολόκληρη την εκπομπή "Ο Αργύρης Καμπούρης έριξε ξανά τις βολές του '87"