Είμαι ο Παύλος Γιαννακόπουλος και πήρα τον Ντομινίκ Γουίλκινς

Το 1997 μία νέα γενιά δημοσιογράφων κλήθηκε να "αναστήσει" το παρηκμασμένο αθλητικό τμήμα της τηλεόρασης του SKAI. Μία από τις πρώτες οδηγίες που μας είχε δοθεί από τον διευθυντή και τους αρχισυντάκτες ήταν: Προσέξτε τον Παύλο Γιαννακόπουλο!

Όντως, ήταν μια συμβουλή που θα μας χρειαζόταν τα επόμενα χρόνια. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν τόσο παθιασμένος με τον Παναθηναϊκό, που έπαιρνε ο ίδιος στο σταθερό τηλέφωνο κάθε τηλεοπτικού Μέσου και ανακοίνωνε τις μεγάλες μεταγραφές του. Μεταγραφές όπως ο Γουίλκινς, ο Βράνκοβιτς, ο Σκοτ και άλλοι πολλοί. Μάλιστα ένας συνάδερφος, ο οποίος δεν είχε και τόσο μεγάλη σχέση με το ρεπορτάζ του μπάσκετ, είχε μιλήσει στον πρόεδρο του Παναθηναϊκού κάπως ειρωνικά -δεν περίμενε και δεν κατάλαβε ότι θα μιλούσε απ' ευθείας με τον Παύλο- με αποτέλεσμα να προκληθεί ένα μικρό επεισόδιο μεταξύ της διοίκησης και του τηλεοπτικού σταθμού. Ναι, αυτός ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Ένας Λάκωνας, ο οποίος τίμησε τον τόπο του, την ομάδα του, την οικογένειά του. Ο απόλυτος παράγοντας. Σε μια εποχή που η Ελλάδα είχε ανάγκη από τέτοιου είδους πρότυπα σε επιχειρηματικό και αθλητικό επίπεδο. Λατρεύτηκε και λάτρεψε τον Παναθηναϊκό όσο κανείς άλλος. Και λατρεύτηκε από ένα μεγάλο ποσοστό αγνών φιλάθλων και ας μην ήταν Παναθηναϊκοί. Ίσως ήταν ο μοναδικός παράγοντας που θα μπορούσε να πάει σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας -χωρίς σωματοφύλακες- και οι οπαδοί κάθε ομάδας να του σφίξουν το χέρι. Κατόρθωμα μοναδικό για τη σύγχρονη φίλαθλη Ελλάδα.

Το 1998 τον συναντήσαμε στο δεύτερο σπίτι του. Στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Για μια συνέντευξη στην σαββατιάτικη εκπομπή του σταθμού. Το ραντεβού το είχε κανονίσει ο τότε διευθυντής μας, Χάρης Αλευρόπουλος. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, απλός, ευγενικός, με σεβασμό απέναντι στο νέο δημοσιογράφο. Οι δηλώσεις του δεν κράτησαν πάνω από 20 λεπτά. Μάλιστα στο τέλος αυτής, μου έδωσε το τηλέφωνό του για να τον παίρνω απ' ευθείας για το ρεπορτάζ. Γυρίζοντας με το αυτοκίνητο στο Φάληρο, σκεφτόμουν. Είναι δυνατόν; Ο Παύλος Γιαννακόπουλος να μου δώσει το τηλέφωνό του; Κι όμως. Γιατί ήταν ο πρόεδρος που είχε ξεκινήσει από χαμηλά και ήξερε να εκτιμά τη δουλειά όλων. Από τον φύλακα του ΟΑΚΑ έως τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μιλούσε και φερόταν σε όλους και σε όλες το ίδιο.

Με τους παίκτες και τους προπονητές ήταν απόμακρος και σκληρός. Ήταν όμως παράλληλα και στοργικός, πάντα κοντά τους. Για οποιοδήποτε πρόβλημα. Αγωνιστικό ή προσωπικό. Δεν ήθελε να νομίζει ότι παρεμβαίνει στη δουλειά τους. Αν ήθελε κάτι, είχε πάντα τον συνδετικό κρίκο που λέγεται Μάνος Παπαδόπουλος. Λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Παύλου Γιαννακόπουλου, μιλήσαμε με έναν πρωταθλητή Ευρώπης και μέλος της χρυσής γενιάς του Παναθηναϊκού. Μας εκμυστηρεύτηκε μια ατάκα του "Προέδρου" μετά από μια ήττα στην Ευρώπη στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ: "Δεν είστε μηχανές, αλλά είστε ο Παναθηναϊκός και δεν πρέπει να συμβιβάζεστε με την ήττα".

Άλλος παίκτης στάθηκε στην αμέριστη συμπαράστασή του -ηθική και υλική- όταν ένα συγγενικό πρόσωπό του, αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Έκανε τα πάντα για το ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ώστε να βρει τους κατάλληλους γιατρούς και τα κατάλληλα φάρμακα για να σωθεί ακόμη ένας άνθρωπος. Η "μάχη" χάθηκε, αλλά χτίστηκε ακόμη μία ανθρώπινη σχέση, δυνατή και ανεξίτηλη στον χρόνο.

Το πάθος για το πράσινο

Το χρώμα του, το πάθος του. Όλοι οι δημοσιογράφοι γνώριζαν την τρέλα του Παύλου για τον Παναθηναϊκό. Όλοι όσοι έχουμε περάσει από το ΟΑΚΑ, τον έχουμε να δει να υπερβάλλει, να σκίζει τα ρούχα του και τις γραβάτες του, να βρίζει, να αποθεώνει, να φιλάει και να φυλάει τους πάντες, να δίνει χρήματα και εισιτήρια στα παιδιά που δεν έχουν, να γίνεται ένα με τους οπαδούς, να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί. Όπως και τότε στα τέλη της δεκαετίας του '90 σε ένα ματς της Euroleague. Mαζί με τον Άγγελο Τόμπρο ήμασταν πίσω από τους τους πάγκους, προκειμένου να καλύψουμε το ρεπορτάζ για λογαριασμό του ALPHA. Κάποια στιγμή στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου o Γιαννακόπουλος, τρέχει από τα επίσημα και κατευθύνεται προς το παρκέ. Αρχίζει να απευθύνεται στους διαιτητές. Τον σταματάω. Και του λέω on air με φόβο και τρεμάμενη φωνή:

- Πρόεδρε, γιατί διαμαρτύρεστε;

- Μα δεν βλέπετε τι γίνεται εδώ; (εξοργισμένος)

- Τι γίνεται;

- Ο Παναθηναϊκός αδικείται, δεν τα βλέπετε; (και μου αρπάζει το μικρόφωνο)

- Πρόεδρε, μα η ομάδα δεν παίζει καλά (του απαντώ και πάει να σπάσει η καρδιά μου, μέχρι να απαντήσει)

- Έχετε δίκιο, αλλά μας αδικούν... (μου απάντησε και έφυγε πάλι για τα επίσημα).

Περιγράφω ένα μικρό περιστατικό για να καταγραφεί η οξυδέρκεια και η αντίληψη αυτής της μεγάλης προσωπικότητας. Την ίδια στιγμή που το πάθος του για την ομάδα του, τον είχε βγάλει εκτός εαυτού, είχε τον αυτοέλεγχο, να δει το ματς και μια άλλη οπτική. Και αυτό έκανε πάντα. Ήταν ένας παρορμητικός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που μπορεί να φώναζε, να έβριζε, να έβγαζε κραυγές λιονταριού από μέσα του, αλλά ποτέ δεν θα προσέβαλε κανέναν και φυσικά δεν είχε σκεφτεί να "πειράξει" με οποιοδήποτε τρόπο κανέναν. Με τους δημοσιογράφους ήταν πάντοτε άψογος. Και σίγουρα δεν ήταν από αυτούς που θα έκαναν παρέμβαση στη δουλειά τους. Είχαμε πολλές διαφωνίες όλα αυτά τα χρόνια και εντάσεις, αλλά στο τέλος όλα κυλούσαν ομαλά και χωρίς ακρότητες.

Η αλήθεια είναι ότι είχε αρκετούς εχθρούς στον τομέα των φαρμάκων αλλά και στο μπάσκετ. Τους σεβόταν όμως όλους. Δεν ήταν ρεβανσιστής, αλλά ήθελε πάντα να νικά. Και το πέτυχε. Έγινε ο άνθρωπος των τίτλων. Και το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Αλλά όχι μόνο στο μπάσκετ. Οι καινοτομίες που έφερε με την εταιρία του έκαναν τον γύρο του κόσμου και μπορεί εμείς να ξέραμε το όνομα Γιαννακόπουλος μέσα από τον αθλητισμό, ωστόσο η φήμη του σε παγκόσμιο επίπεδο και η επιρροή του στον χώρο της φαρμακοβιομηχανίας, ήταν αυτή που τον έκανε έναν από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες στον πλανήτη.

Η εμμονή με το ακατόρθωτο

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβαζε συνεχώς στοιχήματα με τον εαυτό του. Και ήθελε κάθε φορά όπως και στην εταιρία του την "ΒΙΑΝΕΞ" να πηγαίνει σταθερά και μεθοδικά προς την κορυφή. Έτσι ξεκίνησε και με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Από την δεκαετία του '70 άρχιζε να είναι κοντά στο ποδόσφαιρο και μάλιστα είχε δώσει αρκετά εκατομμύρια δραχμές για να υποστηρίξει τους "πράσινους". Αλλά η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την Εθνική ομάδα το 1987, ήταν το έναυσμα για να ασχοληθεί με τη μεγάλη αγάπη του. Η εμμονή με το ακατόρθωτο είχε ως αποτέλεσμα να πει κάποτε στον προπονητή Ρίτσαρντ Ντουξάιρ να φέρουν στον Παναθηναϊκό τον Μάτζικ Τζόνσον. Πολλοί γέλασαν τότε. Άλλοι είπαν αργότερα ότι ο Γιαννακόπουλος δεν μαθαίνει ποτέ και ότι θα σκορπάει τα λεφτά του για να του παίρνει τα πρωταθλήματα ο Ιωαννίδης. Όλα αυτά κάποιοι τα έλεγαν. Παράγοντες, δημοσιογράφοι, αθλητές και οπαδοί. Αλλά τελευταίος μίλησε ο Παύλος. Μπορεί να μην έφερε τον Μάτζικ στην Αθήνα, αλλά έφερε τον Ντομινίκ, μπορεί να έφερνε και τον Ντράζεν Πέτροβιτς. Η ιστορία όμως έγραψε: 6 ευρωπαϊκά και αμέτρητους τίτλους. Και έκανε περήφανους όλους τους Έλληνες φιλάθλους, ανεξάρτητα από το χρώμα που υποστηρίζουν.

Το 2012 ο Παύλος Γιαννακόπουλος αποχώρησε από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού. 29 τίτλοι και αγάπη. Παντοτινή αγάπη. Το 2018 "έφυγε" από τη ζωή και διεκδικεί τον τίτλο του κορυφαίου παράγοντα όλων των εποχών στην Ελλάδα. Το "Παύλο θεέ" θα δονεί πάντα το ΟΑΚΑ και θα είναι ο οδηγός για τους νεότερους. Για τους νέους που βλέποντας τα καθαρά μάτια αυτού του ανθρώπου, μπορεί να κάνουν τη δική τους υπέρβαση.

* Το πιο σημαντικό το αφήσαμε για το τέλος. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος πέρα από το πόσο τεράστιος επιχειρηματίας και παράγοντας ήταν, άλλο τόσο υπήρξε και μεγάλος αγωνιστής απέναντι στον θάνατο. Τα είχε βάλει με τον θάνατο χιλιάδες φορές. Άλλες φορές τον νίκησε, άλλες όχι. Και αυτή η "μάχη" του δεν είχε γίνει γνωστή. Είχε βοηθήσει αμέτρητες οικογένειες να κρατήσουν στη ζωή τα παιδιά τους. Χωρίς κανένα αντάλλαγμα, απαιτώντας μάλιστα να μην βλέπει αυτή η μεγάλη προσπάθειά του τα φώτα της δημοσιότητας. Πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του, όπως πάλευε όταν ο Παναθηναϊκός του δεν ήταν (ακόμη) στην κορυφή. Αυτός ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Πάνω απ' όλα ένας μαχητής.