Το "Sportsillustrated" με αφορμή το τελευταίο επεισόδιο του "Last Dance" και το σουτ μπροστά στον Ράσελ, ρώτησε τους αναγνώστες του στο Instagram. "Did MJ push off"?

Για τους ανθρώπους του αθλητισμού και του μπάσκετ θα έπρεπε να ήταν άλλο το ερώτημα. Υπάρχει κάποιος άλλος παίκτης παγκοσμίως που θα λύγιζε τα πόδια του παράλληλα με το παρκέ, θα σηκωνόταν και θα έβαζε το τέλειο σουτ χωρίς να πάθει τουλάχιστον πέντε διαφορετικούς τραυματισμούς σε αστράγαλο, αχίλλειο, γόνατο, δάχτυλα, μέση;

Ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών γιατί πέρα από τους ομαδικούς και προσωπικούς τίτλους, τις απίστευτες στιγμές που μας έχει προσφέρει και την διαφορετικότητά του μέσα στο γήπεδο, μετά από 22 χρόνια επισκιάζει όλους τους αθλητές του πλανήτη μόνο μ' ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Αυτή την "πτήση" κανείς δεν μπορεί να την πλησιάσει. Σε κανένα άθλημα.

Δεν μπορεί να την πλησιάσει κανείς γιατί ακόμη μετά από τόσα χρόνια το όνομά του είναι πάνω από τον εν ενεργεία σταρ Λεμπρόν και τους "θρύλους" Καρίμ, Ράσελ, Μάτζικ, Τσάμπερλεϊν, Μπερντ, Ντάνκαν, Κόμπι και Σακίλ, Ολάζουον, Ρόμπερτσον. Και οι περισσότεροι απ' αυτούς τον αποδέχονται ως GOAT. Αλλά στο κάτω - κάτω τι σημασία έχει ποιος τον αποδέχεται ή όχι. Σημασία έχει ότι ο Μάικλ Τζόρνταν έζησε την πιο γεμάτη ζωή που θα μπορούσε να ζήσει αθλητής και άνθρωπος.

Με επιτυχίες, απογοητεύσεις, κατηγορίες, πάθη, αυτοτιμωρία, απόγνωση, αναγνώριση, απομόνωση, χρήματα, δάκρυα, εθισμούς, ανταγωνισμό, χειροκρότημα, θάνατο, λάμψη.

Όλα αυτά σε μία ζωή. Την απόλυτη ζωή.

Ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο μοναδικός παίκτης που περπατάει από το 1984 μέχρι και σήμερα δίπλα μας. Δεν υπάρχει παιδί παγκοσμίως που να ασχολείται με το μπάσκετ και να μην έχει φορέσει τα περίφημα παπούτσια "Air Jordan". Ακόμη και τώρα ένας δεκάχρονος μπορεί να είναι ντυμένος Τζόρνταν, χωρίς καν να τον έχει δει να αγωνίζεται σε ένα ολόκληρο ματς. Δεν είναι τυχαίο που ο κορυφαίος της νέας γενιάς, Κόμπι Μπράιαντ, είπε σε συνέντευξή του για το ντοκιμαντέρ -λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή- τα παρακάτω λόγια: "ό,τι είδατε από μένα, οφείλεται σε εκείνον. Δεν θα έπαιρνα 5 πρωταθλήματα χωρίς αυτόν γιατί με καθοδήγησε, μου έδωσε σπουδαίες συμβουλές".

Εκατομμύρια παιδιά εμπνεύστηκαν από τις κινήσεις του. Και τις μετέφεραν στα ανοιχτά γήπεδα παίζοντας μονό με τους φίλους τους ή και επαγγελματίες παίκτες μέσα στα παρκέ. Δεν ντρεπόντουσαν να τον αντιγράψουν, γιατί ήξεραν ότι ήταν ο κορυφαίος. Και ο πιο κυρίαρχος. Στους αγώνες και στις προπονήσεις. Εκεί που τον έχουν κατηγορήσει ως τύραννο. Αλλά και εκεί η απάντησή του ήταν αφοπλιστική.

"Ένα πράγμα που θα πουν οι συμπαίκτες μου για μένα είναι ότι ότι ποτέ δεν ζήτησα να κάνουν κάτι που δεν έκανα ο ίδιος. Όταν ο κόσμος το δει αυτό (συμπεριφορά στις προπονήσεις), ίσως πει ότι "δεν ήταν καλό παιδί. Ήταν τύραννος. Όχι, αυτό το σκέφτεσαι εσύ, επειδή δεν κέρδισες ποτέ τίποτα. Εγώ ήθελα να νικήσω, αλλά ήθελα και αυτοί να θέλουν να νικήσουν.

Ήταν κυρίαρχος ξανά και ξανά. Από μικρό παιδί. Όταν τον πίεζε ο πατέρας του να γίνει ακόμη καλύτερος. Και να ξεπεράσει τον μεγαλύτερο αδερφό του.

Από το κολέγιο του Νορθ Καρολάινα εκεί όπου άρχισαν όλα, έως τον τελευταίο χορό στη Γιούτα. Εκεί που καθόρισε τη μοίρα τη δική του και των άλλων. Τραβάει τους συμπαίκτες τους να κάνουν την υπέρβασή τους, πέρα από τα όριά τους. Και εκεί που ξέρει ότι τα πράγματα δυσκολεύουν, το παίρνει πάνω του ολοκληρωτικά. Κλέβει με μανία τη μπάλα από τον Μαλόουν, σκοράρει μ' έναν μοναδικό τρόπο και τελειώνει το ματς, αφήνοντας τον καρπό λυγισμένο λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω για να τον απαθανατίσουν οι φωτογράφοι. Η απόλυτη φάση σε άμυνα και επίθεση. Θέλετε να συζητήσουμε αν ήταν φάουλ. Ναι, υπάρχει επαφή. Αλλά ποιος διαιτητής στον κόσμο θα έβαζε στο στόμα τη σφυρίχτρα; Η απάντηση είναι δεδομένη: κανείς. Κανένας δεν θα ήθελε να καταστρέψει αυτό το έργο τέχνης. Και εδώ που τα λέμε και διαιτητικά δεν μπορεί να δοθεί μία τέτοια παράβαση. Είναι σαν να "σκοτώνεις" το παιχνίδι. Όλοι οι διαιτητές του κόσμου το γνωρίζουν αυτό.

Η λάμψη αυτού του αθλητή είναι θεατρική. Αλλά κυρίως κινηματογραφική. Τα έκανε όλα με τον δικό του τρόπο. Και έμεινε στην ιστορία. Και το ντοκιμαντέρ μάς έδειξε να καταλάβουμε ότι οι σταρ είναι άνθρωποι. Είναι ευάλωτοι και έχουν τρωτά σημεία. Αλλά κυρίως έχουν το φίλτρο της ανωτερότητας, το οποίο τους κάνει νικητές. Με όποιο κόστος.

* Το "Last Dance" μάς δίδαξε αρκετά πράγματα. Όπως πως μπορείς να δημιουργήσεις ένα ποιοτικό τηλεοπτικό προϊόν χωρίς δημοσιογραφικές αγκυλώσεις. Και μας έμαθε κυρίως εδώ στην Ελλάδα, ότι οι αθλητές είναι κι άλλα πράγματα εκτός από άτομα που έχουν κάποιες ικανότητες παραπάνω του κανονικού. Μας έδειξε ότι ένα ντοκιμαντέρ πρέπει να πιάνει όλες τις πλευρές ενός "μύθου". Τις καλές και τις κακές. Και να τις αποδέχονται όλοι. Όσο σκληρό κι αν είναι.

** Το ντοκιμαντέρ είναι μία έμπνευση πώς να ασχολείσαι με τα σπορ και τους αθλητές. Και όχι με τη δημοφιλία των παραγόντων. Οι αθλητές πάντα θα είναι τα αστέρια και αυτοί θα εξελίσσουν τα σπορ.

*** Κλείνεις τα μάτια. Και σκέφτεσαι. Πόσες φάσεις θυμάμαι από την καριέρα του Μάικλ Τζόρνταν. Δέκα, είκοσι, τριάντα, μπορεί και παραπάνω. Τα ανοίγεις και θες να τα ξανακλείσεις. Και μόλις τα ανοίξεις εκ νέου, πηγαίνεις στο Youtube για να τις ξαναδείς. Αυτό είναι ο Μάικλ Τζόρνταν.