Οι Τζόκερ είναι στους δρόμους

Καταδρομικές επιχειρήσεις, δολοφονικές επιθέσεις, πολεμοφόδια, αίμα, ρεβανσισμός και σεξισμός. Αυτό είναι το πλαίσιο το οποίο διέπει τους χούλιγκαν της χώρας. Δρουν πλέον ανεξέλεγκτα και τυφλά. Ενίοτε καθοδηγούνται άλλοτε όχι. Είναι μικρά ή μεγάλα παιδιά με "σάπιο" ψυχικό κόσμο και εγωισμό που τους κάνει να λειτουργούν ως τον πρωταγωνιστή της περιβόητης ταινίας "Τζόκερ".

Ο Τζόκερ, όμως, είναι ένας ρόλος σε ένα φιλμ με πολλές ερμηνείες και τάσεις. Άλλες δικαιολογούνται άλλες όχι. Στην εμπόλεμη ζώνη του χουλιγκανισμού που περνάει από τις οθόνες τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, η προσέγγιση είναι διαφορετική. Εδώ μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα, για στρατούς, για ανθρώπους δεν φοβούνται να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους. Και όχι, δεν το κάνουν μόνο για την ομάδα τους. Το πράττουν γιατί βρίσκονται σε πνευματικό αδιέξοδο. Αυτοί και οι συνεργάτες τους. Το ποδόσφαιρο έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Η οπαδική βία πλέον εξελίσσεται κυρίως στους δρόμους, στους συνδέσμους, στις γειτονιές. Έχουν τη μορφή του αιφνιδιασμού -όπως στην καταδρομική κοκουλοφόρων στο Ρέντη- και της εκδίκησης. Στα γήπεδα οι ομάδες προσπαθούν να προστατεύσουν (όχι πάντα με επιτυχία) το προϊόν τους. Αν εξαιρέσεις τους τελικούς κυπέλλων που εκεί γίνονται πραγματικές μάχες. Χωρίς έλεος.

Η ανομία, λοιπόν, βρίσκεται στην κορύφωσή της. Οι διαπιστώσεις, ωστόσο, δεν είναι αρκετές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Αφενός γιατί κανείς επίσημος φορέας δεν έχει κοιτάξει το φαινόμενο στα μάτια -που συνεχώς αλλάζει και διαμορφώνεται- και αφετέρου στον "πόλεμο" των δρόμων κερδίζει πάντα αυτός που δεν έχει να χάσει κάτι.

Το Sport24.gr πραγματοποίησε μία πολύ μεγάλη έρευνα με τίτλο: "Ωμή βία και σεξισμός στη συνθηματολογία". Σ' αυτό το δημοσιογραφικό οδοιπορικό και μιλώντας με αθλητές, πολιτικούς, πανεπιστημιακούς, καθηγητές εγκληματολογίας, ψυχολόγους και ιστορικούς, διαπιστώσαμε ότι το πρόβλημα είναι σύνθετο και δεν αφορά μόνο στον αθλητισμό. Ακούσαμε από διαφορετικές πτυχές και οπτικές για έννοιες όπως για τον μιμητισμό των οπαδών και το κτήνος που τους ακολουθεί, τις σεξιστικές διαταραχές με τις οποίες διακατέχεται ένας άνθρωπος, το αρσενικό που θέλει να τα πάρει όλα, τον ρατσισμό ακόμη και τον ναζισμό.

Ένα παζλ που δύσκολα εξηγείται, δύσκολα μεταφράζεται, δύσκολα βρίσκει γιατρειά. Και από τη στιγμή που δεν υπάρχει μέθοδος και πλάνο, ολοένα και θα εξαπλώνεται σαν ανίατη ασθένεια. Η ατάκα να εφαρμοστούν οι νόμοι είναι εύκολη. Και κρέμεται στα χείλη μας όταν θα βλέπουμε το αίμα να ρέει στα στάδια και στους δρόμους. Αλλά ο νόμος δεν μπορεί να υπερκεράσει τη λογική.

Σε όλο αυτό το τοπίο υπάρχει και η ατομική ευθύνη. Από το σπίτι μας, από τους γονείς μας, από το σχολείο και από τους δασκάλους. Ο τρόπος να να γίνουμε καλύτεροι για την κοινωνία και τον συνάνθρωπό μας. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε, οδηγούμε, βοηθάμε, βελτιωνόμαστε. Και αυτές οι έννοιες είναι άγνωστες για το μέσο οπαδό και περισσότερο για ένα χούλιγκαν.

Τα τελευταία περιστατικά στον αγώνα Ολυμπιακού - Μπάγερν Κ19, στα Πετράλωνα, αλλά και στην Ακαδημία του Ολυμπιακού στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη, είναι ακόμη μία σταγόνα στον ωκεανό. Η λέξη σοκ έχει πάψει πλέον να υπάρχει στις προτάσεις μας, καθώς δεν μπορούν να μας σοκάρουν εικόνες και πράξεις που επαναλαμβάνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η επίθεση στις εγκαταστάσεις του Ρέντη μπορούμε να πούμε με σαφήνεια ότι ήταν ανεξέλεγκτη και είχε χαρακτηριστικά ρεβανσισμού και επίδειξης. Συνεπώς γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη.

Όταν χούλιγκαν "προσγειώνονται" σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο που παίζουν μπάλα παιδιά, τότε κάθε μορφή αθλητικού πολιτισμού έχει καταστρατηγηθεί. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν και τα παιδιά μιας άλλης κοινωνίας που προσπαθούν να βγουν μπροστά. Ανεξαρτήτως εθνικότητας. Αυτά που παίζουν πασούλες στη σέντρα του γηπέδου, καταπολεμώντας τον τρόμο που βίωσαν στη ψυχή και το μυαλό τους.

Αντί επιλόγου: "Την ώρα που ένας οπαδός βρίζει έναν αθλητή, τον βρίζει διότι του θυμίζει πόσο ασήμαντος είναι ο ίδιος. Και επειδή δεν μπορεί να τον φτάσει, γιατί θέλει δουλειά, λέει θα σου δώσω τώρα να καταλάβεις τώρα. Αυτό γίνεται. Πλην των οργανωμένων, αυτών των τρελών που χαπακώνονται και κάνουνε, γι' αυτό τον λόγο το κάνουνε. Είναι όπως αυτοί που πάνε και σπάνε τα αγάλματα, του Κοραή και του Παλαμά. Κανείς δεν έχει πει σε αυτά τα παιδιά ποιοι ήταν αυτοί. Και λένε για να είναι αγάλματα κάποιοι σημαντικοί ήταν. Ας τα σπάσουμε. Για να το γνωρίσω θέλει κόπο, για να το καταστρέψω δεν θέλει".

Γιάννης Μπέζος 9 Νοεμβρίου 2016 - Συνέντευξη στο Sport24.gr

* Κάθε ημέρα στην εκπομπή "Είναι να γελάει κανείς" στον Sport24 Radio 103.3 (16:00 - 18:00), έχουμε την ευκαιρία να συνομιλούμε με οπαδούς, φιλάθλους, νέα παιδιά, με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας και εμπειρίας, γονείς, αθλητές. Και ευτυχώς η αθλητική Ελλάδα δεν είναι μόνο οι κουκουλοφόροι των δρόμων.