"Εκτός από τη μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται", είχε γράψει πριν από πολλές δεκαετίες ο Νίκος Καββαδίας κι αυτή είναι η αλήθεια. Μετά από μία εβδομάδα όταν η σκόνη καθίσει και τα φώτα της δημοσιότητας πέσουν, μόνο η μητέρα του Άλκη Καμπανού θα έχει αυτόν τον αβάσταχτο πόνο μέσα στην ψυχή της που δεν θα φύγει ποτέ. Και ένα ερώτημα που θα την βασανίζει και θα της κόβει την καρδιά στα δύο. Γιατί.

Εμείς θα συνεχίσουμε τις ζωές μας, πάλι θα πορωθούμε με το ποδόσφαιρο και με τα αθλητικά, πάλι θα βρούμε τη διέξοδο στο γήπεδο και στα χόμπι μας και πάλι θα θρηνήσουμε ακόμη έναν Άλκη. Ακόμη έναν 19χρονο όπως χαρακτηριστικά και κυνικά γράφουμε στα ΜΜΕ. Έχει κάποιος την αμφιβολία ότι θα γίνει ξανά; Ας έρθει κάποιος να μας αποδείξει το αντίθετο. Είναι κινδυνολογία; Μπορεί. Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια εδώ και χρόνια. Τι πρέπει να γίνει για να μην σκοτώνονται παιδιά στους δρόμους; Καμία απάντηση, κανένα πλάνο.

Η Θεσσαλονίκη από τα ξημερώματα της 1ης Φεβρουαρίου είναι μία πόλη βουβή. Αμίλητη. Πληγωμένη. Μαζί της κι όλη η Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με τα αθλητικά για να καταλάβεις τον πόνο και την οργή. Ανάμεικτα συναισθήματα. Τι να σκεφτείς και τι να αισθανθείς. Πώς να αντιδράσεις, πώς να δεις τα πράγματα με καθαρή ματιά, πώς να είσαι αισιόδοξος ότι ο Άλκης θα είναι το τελευταίο θύμα για το ποδόσφαιρο. Μια κοινωνία αποτυχημένη και αδιάφορη.

Αλλά η δολοφονία του Άλκη Καμπανού δεν είναι όπως λέμε οπαδική. Δεν ισχύει. Σε καμία περίπτωση. Είναι μία δολοφονία που αντικατοπτρίζει το εύρος της σαπίλας που υπάρχει στη χώρα μας, στους δρόμους, στα γήπεδα και στην εν γένει συμπεριφορά μας. Νιώθουμε άτρωτοι. Αφού δεν τιμωρούμαστε και δεν έχουμε συνέπειες. Κάνουμε ό,τι θέλουμε και δεν φοβόμαστε κανέναν. Άρα μπορούμε να φτάσουμε ακόμη και να σκοτώσουμε. Και όσο γράφουμε αυτό εδώ το κείμενο πάντα θα μας έρχεται στο μυαλό η εικόνα του VIDEO. Με τον Άλκη πεσμένο και κάποιον από πάνω του να προσπαθεί να του αφαιρέσει την ζωή. Αλλά ακόμη πιο ανατριχιαστικοί είναι οι διάλογοι που σου στοιχειώνουν το μυαλό.
"Φάτον" ακούγεται μέσα από την εικόνα. Όχι αυτό δεν είναι οπαδική βία. Είναι φρικαλεότητα, βαρβαρότητα, αγριότητα, θηριωδία. Είναι κάτι που δεν το χωρά ο νους.

Οι χούλιγκαν δεν έχουν τίποτα να χάσουν

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτά που μας είπε ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης στο πλαίσιο της έρευνας του SPORT24: Ωμή βία και σεξισμός στη συνθηματολογία.

"Οι συγκεκριμένοι χούλιγκαν συμμετέχουν και σε άλλου είδους μπίζνες που σχετίζονται τις περισσότερες φορές με τον κόσμο της νύχτας. Μοναδικός στόχος είναι να ασκήσουν ωμή βία, ακόμα και να σκοτώσουν αν τους δοθεί η ευκαιρία. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Μιλάμε για ξεκαθάρισμα λογαριασμών που ουδεμία σχέση έχει με την εκάστοτε ομάδα. Μάλιστα, οι εν λόγω οπαδοί δίνουν ραντεβού θανάτου δίχως στην πραγματικότητα να γνωρίζουν το λόγο. Μιλάμε, ουσιαστικά, για περιθωριοποιημένους ανθρώπους, ηλικίας έως 30 ετών, που βρίσκουν μία 'οικογένεια’ σ’ αυτούς τους οργανωμένους στρατούς.

Υπάρχουν κι οι 'μπαχαλάκηδες' τους οποίους μπορείτε να βρείτε παντού. Όχι μόνο γήπεδα. Είναι οι ίδιοι. Μάλιστα, πολλοί εξ αυτών είναι και μισθωμένοι. Πάει με το… κομμάτι.

"Θεωρώ πως οι άνθρωποι που πηγαίνουν στα ραντεβού θανάτου δεν έχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα πως είναι πιθανό να σκοτώσουν. Προφανώς, δεν μιλάμε για εγκληματοειδή στοιχεία που έχουν κάνει παρόμοια πράγματα στο παρελθόν, αλλά για εκείνους που συμμετέχουν με πρόφαση την υπεράσπιση της τιμής της ομάδας τους. Στην πραγματικότητα παρασύρονται από τον όχλο και προβαίνουν σε εγκληματικές πράξεις ύστερα από εντολές που λαμβάνουν από τον εκάστοτε αρχηγό ή καθοδηγητή. Θα πρέπει, βέβαια, να γνωρίζετε πως πολλοί εξ όσων συμμετέχουν στα επεισόδια μπορούν να βρίσκονται υπό την επήρεια ναρκωτικών, το οποίο αυτόματα σημαίνει πως δεν καταλαβαίνουν εκείνη την ώρα τι κάνουν. Όταν είσαι σε ένα αμόκ επιθετικής συμπεριφοράς δεν κάνεις διακρίσεις αν είναι γυναίκα ή άνδρας εκείνος που έχεις απέναντί σου. Εκείνη την στιγμή αν σου πουν να χτυπήσεις, θα χτυπήσεις. Επομένως τα βάζουν με όποιον βρουν. Αν η Αστυνομία μπορούσε να συλλάβει κάποιους από αυτούς και κάναμε μία μελέτη γύρω από τα αίτια της επιθετικής συμπεριφοράς θα βλέπαμε ανθρώπους με σεξουαλικά προβλήματα, εθισμένους στις ναρκωτικές ουσίες, κλέφτες κλπ. Το οποίο σημαίνει πως αυτά τα άτομα στην πραγματικότητα δεν έχουν αναστολές. Η ομάδα είναι η πρόφαση. Δεν υπάρχουν αυτά πλέον. Η φανέλα έχει τελειώσει".

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα της βίας στους δρόμους και στους συνδέσμους. Σε 300 λέξεις ο Γιάννης Πανούσης μάς εξηγεί την "φιλοσοφία" όλων αυτών των επεισοδίων που παρακολουθούμε σχεδόν κάθε μήνα στην Ελλάδα.

Το δύσκολο είναι να είσαι άνθρωπος

Ο Σέρχιο Αραούχο δεν έκανε κάτι αυτονόητο. Δεν το κάνουν όλοι. Μπορεί να μην το σκεφτούν, μπορεί να μην έχουν το υπόβαθρο να το κάνουν. Μπορεί και να μην θέλουν. Δεν είναι κακό. Δεν τους κατηγορεί κανείς. Αλλά η απλότητα και η σπουδαιότητα στο να είσαι άνθρωπος δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα γκολ. Με κανένα πρωτάθλημα.
Ο Αργεντινός φορ της ΑΕΚ φαίνεται ξεκάθαρα ότι αφιερώνει το γκολ στον Άλκη Καμπανό μέσα από την καρδιά του. Τα μάτια του και η κινησιολογία του καταμαρτυρούν πόσο συναισθηματικά φορτισμένος είναι εκείνη τη στιγμή, στην οποία μπορεί να έχει πετύχει και το καλύτερο γκολ στην καριέρα του. Αλλά προτίμησε να είναι άνθρωπος και όχι ποδοσφαιριστής. Ήξερε ότι η μπάλα δεν έχει σημασία. Ούτε η νίκη ούτε η δόξα. Έδειξε πώς πρέπει να αντιδρούν οι πραγματικοί επαγγελματίες και όχι οι αθλητές με οπαδικά ένστικτα και συμπεριφορές αισχίστου είδους. Τους Αραούχο θέλουμε στα γήπεδα και όχι άτομα που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι έχει χαθεί μία ζωή. Μια ζωή ενός παιδιού 19 ετών. Το παρήγορο ήταν ότι τα μηνύματα συμπαράστασης κατά την 21η αγωνιστική του πρωταθλήματος είχαν καθολική αποδοχή. Με τις ελάχιστες εξαιρέσεις δεν πρέπει να ασχοληθούμε καν. Άλλωστε οι πορείες αθλητών, προπονητών, παραγόντων, δημοσιογράφων κρίνονται καθημερινά.

Ας μην ξεχάσουμε, λοιπόν, αυτό το πρόσωπο. Να το θυμόμαστε να χαμογελά και όχι να παρακαλά για τη ζωή του.