Θάψτε τα φτυάρια βαθιά στο χώμα, η Εθνική έρχεται στο Παρίσι

Επτά ημέρες στη Λιλ. Μία εβδομάδα που νιώσαμε στην πραγματική διάσταση τους τι σημαίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε όλα τα επίπεδα. Αγωνιστικά, πνευματικά, οικονομικά. Η γιορτή του αθλητισμού σε όλο το μεγαλείο της. Το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε το απόγευμα του Σαββάτου και πριν μάθουμε το αν η Εθνική ομάδα προκρίθηκε στους προημιτελικούς της διοργάνωσης. Συνεχίστηκε αμέσως μετά τη νίκη της Σερβίας επί του Νότιου Σουδάν.

Το κείμενο θα γραφόταν έτσι κι αλλιώς, καθώς νιώθαμε την ανάγκη να το κάνουμε μετά το ματς με την Ισπανία.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ακολουθήσαμε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα από τις αρχές Ιουλίου όταν αγωνιστήκαμε στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Εκεί διαπιστώσαμε με σαφήνεια τρία πράγματα.

1. Αυτή η ομάδα είχε αρχές και ταυτότητα
2. Όλοι οι παίκτες ήθελαν παίξουν για το εθνόσημο
3. Είχαν επιστρέψει τα χαμόγελα στους αθλητές και στους φιλάθλους

Όταν φτάσαμε στη Λιλ και παρακολουθήσαμε το ελληνικό συγκρότημα στις προπονήσεις συνειδητοποιήσαμε ακόμη ένα στοιχείο.

Είναι παρέα.

Και το τελευταίο για τους παίκτες που αφήνουν το καλοκαίρι τους, την ξεκούραση τους, τις οικογένειες τους και την ηρεμία τους είναι το σημαντικότερο συστατικό, προκειμένου να δημιουργηθεί το κατάλληλο μείγμα για νέες επιτυχίες. Αυτή η Εθνική ομάδα μάς θύμισε στην γαλλική πόλη κάτι από τις εποχές του Παναγιώτη Γιαννάκη, στον οποίο οφείλουμε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ.

Αλλά αναφέραμε την ησυχία τους. Ναι, ξέρετε τι είναι αυτοί οι τύποι να χύνουν τόσο ιδρώτα, να παλεύουν σώμα με σώμα στα παιχνίδια και τις προπονήσεις, να μην έχουν ξεκουραστεί ούτε μία ημέρα από τότε που τελείωσαν τις υποχρεώσεις με τις ομάδες τους και να τα ακούν από πάνω. Από ποιους; Από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από το άθλημα, από άτομα που αν τους βάλεις να κάνουν ντρίμπλα από το την μία μπασκέτα στην άλλη θα χάσουν την μπάλα τρεις φορές, από προσωπικότητες που δεν έχουν ζήσει ούτε μία στιγμή την πίεση και το άγχος ενός επαγγελματία αθλητή και προπονητή.

Όλοι αυτοί οι επικριτές των social media, λοιπόν, έχουν τεράστιο μερίδιο στην πρόκριση της Ελλάδας στους “8” του Ολυμπιακού τουρνουά. Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο οι παίκτες διαβάζουν όσα γράφονται στο Facebook, στο Twitter, στο Instagram, στο TikTok. Είναι αναπόφευκτο. Είναι κλεισμένοι όλη την ημέρα στο Ολυμπιακό χωριό και συνεπώς είναι αρκετές οι ώρες τους στο διαδίκτυο.

Αυτά τα σχόλια, λοιπόν, έκαναν τους διεθνείς μας να πεισμώσουν, να τους τονώσουν το ηθικό, να τους βγάλουν κι άλλο τον εγωισμό τους μέσα στο παρκέ. Αποτέλεσμα ήταν να κάνουν μία καταπληκτική εμφάνιση στο τελευταίο ματς των ομίλων με την Αυστραλία, από την οποία θα μπορούσαμε να πάρουμε διαφορά άνω των 8 πόντων και να προκρινόμασταν απ’ ευθείας. Προσοχή η ομάδα δεν νίκησε χάρη σ' αυτή την κριτική. Ήταν πάρα πολύ καλή στα ματς με τον Καναδά και την Ισπανία. Ωστόσο της έλειψε η σταθερότητα σε όλο το διάστημα των αγώνων.

Πρέπει κάποτε σε αυτή την χώρα να κόψουμε αυτή την παθογένεια του “σου κουνάω το δάχτυλο” εκ τους ασφαλούς. Δεν αναφέρομαι στους δημοσιογράφους γιατί αυτοί με την υπογραφή τους, παίρνουν και την ευθύνη όλων όσων λένε και γράφουν. Μερικές φορές συμφωνούμε άλλοτε όχι.

Όμως στην ολότητα του, το πράγμα έχει ξεφύγει. Ας αφήσουμε για μία φορά στον τόπο μας να ολοκληρωθεί μία διοργάνωση και στη συνέχεια να κάνουμε ταμείο. Η λογική ότι δεν δεχόμαστε καμία ήττα τείνει να γίνει εθιμοτυπική, σε ένα περιβάλλον που το περικλείουν άσχετοι, αμαθείς, κομπλεξικοί και ρεβανσιστές.

Αν με ένα μαγικό τρόπο τους είχα όλους αυτούς μπροστά μου θα ήθελα να τους μεταφέρω με κάθε τρόπο τις εικόνες που είδα στη Λιλ. Είδα αθλητές με χαμόγελο, με ευγένεια, με υπερηφάνεια για την χώρα τους, με σεβασμό, με πάθος, με πίστη για τα πιστεύω τους, Είδαμε χαρούμενα παιδιά που μόνο και μόνο που εκπροσώπησαν την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες αισθανόντουσαν ευτυχισμένοι.

Ήμουν μπροστά στη μικτή ζώνη του Πιερ Μορουά και τον είδα με τα μάτια μου να λέει “θα με βλέπει ο πατέρας μου από τον παράδεισο και θα χορεύει”. Ναι, είναι τα λόγια του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος έτσι εξέφρασε αυτό που έζησε ως σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης.

Τα σχόλια στο ίντερνετ είναι ο εύκολος δρόμος, ο δύσκολος για έναν αθλητή είναι να φτάσει στην κορύφωσή του. Και αυτή χωρίς καμία αμφιβολία είναι η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, Άρα ό,τι και να τους γράψετε, αυτοί το όνειρο τους το έχουν πιάσει και το έχουν γευτεί.

Γι’ αυτό τον λόγο βάλτε βαθιά μέσα στη γη τα φτυάρια και απολαύστε αυτή την Εθνική ομάδα στην τελική φάση. Στο Παρίσι η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την ευρωπαϊκή Dream Team, την Γερμανία, όμως η ποιότητα των Έλληνων διεθνών, του προπονητικού επιτελείου και όλων των μελών της αποστολής είναι ικανή για ακόμη μία μεγάλη πρόκριση στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Αν χάσουν, όμως, εκεί θα είμαστε πάλι για να τους χειροκροτήσουμε.

• Τέτοια ένταση προπόνησης δεν έχουμε ξαναδεί. Ο Σπανούλης να σπάει σκριν, οι συνεργάτες τους να μην αφήνουν φάση να πάει χαμένη και οι αθλητές να δίνουν το 100% των δυνάμεων τους, λες και είναι ο τελευταίος αγώνας της ζωής τους.
• “Η Εθνική είναι για να ενώνει και όχι για να διχάζει” είπε ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου και δεν αναφερόταν μόνο στους επικριτές των social media. Η δήλωσή του είχε να κάνει με καθετί τοξικό επικρατεί στον ελληνικό αθλητισμό. Η ομοσπονδία οφείλει να κρατήσει αυτή την σπουδαία προσωπικότητα κοντά στο μπάσκετ και μετά την λήξη της καριέρας του.
• Και επειδή ακούγονται διάφορα, ο Κώστας Σλούκας ήθελε σαν τρελός να είναι σε αυτή την ομάδα.

Ο διευθυντής του SPORT24, Παντελής Βλαχόπουλος βρίσκεται στο Παρίσι και μαζί με τη ΔΕΗ ακολουθεί την πορεία της Εθνικής ομάδας μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες.