Τα τελευταία γεγονότα εντός και εκτός βουλής κατά τη γνώμη μου έσβησαν και το τελευταίο ίχνος δημοκρατίας που είχε απομείνει σε αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια… αν είχε μείνει…

Μέσα σε αυτό το κλίμα προσπαθεί να επιβιώσει το βόλεϊ, ο αθλητισμός και οι «αγανακτισμένοι» αθλητές και μη.

Οι προτάσεις που ακούγονται επίσημα και ανεπίσημα θεωρώ πως όχι μόνο δεν οδηγούν μπροστά το άθλημα αλλά το γυρίζουν χρόνια πίσω. Μπορεί οι συνθήκες να μην είναι και οι καλύτερες σε όλους τους τομείς, αλλά από την άλλη δεν σημαίνει ότι θα διαλύσουμε κάτι επειδή δεν μπορούμε να το εξυγιάνουμε.

Πολλές φορές η κρίση, μια λέξη που έχει γραφτεί και ειπωθεί κάποια εκατομμύρια φορές τα τελευταία χρόνια, αποτελεί μια ωραία δικαιολογία στα στόματα όσων θέλουν να αποποιηθούν των ευθυνών τους και να κάνουν τη ζωή των αθλητών δυσκολότερη, παρόλο πουείμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα περισσότερα προβλήματαξεκινούν από την πολιτεία.

Από την άλλη βέβαια, χαίρομαι που κάποιες ομάδες δείχνουν σοβαρότητα και διάθεση να κάνουν έναν υγιή προγραμματισμό και αυτό το δείχνουν έμπρακτα. Με κάποιες από αυτές ήρθα σε επαφή κάτι που με τιμά ιδιαίτερα.

Όσον αφορά την πρώην ομάδα μου, τον Παναθηναϊκό, περνάει ίσως την πιο δύσκολη στιγμή στην ιστορία του, κάτι που αποτελεί πληγή για ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό. Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει και ούτε έχω λόγια γι' αυτό που περνάει ο σύλλογος αυτήν την περίοδο.

Ελπίζω έστω και την τελευταία στιγμή να βρεθεί κάποια λύση, τουλάχιστον λύση επιβίωσης, και κάποιοι να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, γιατί έχουν χρέος πρώτα απέναντι στην ιστορία του συλλόγου, στον κόσμο αλλά και σε εμάς τους αθλητές. Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι στο σύλλογο, αλλά από ό,τι φαίνεται τα προβλήματα είναι τόσο μεγάλα που δεν είναι αρκετοί.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους συνεργάστηκα στο ελληνικό πρωτάθλημα αφού σε λίγο καιρό θα το αποχαιρετίσω για να αγωνιστώ στη γαλλική Beauvais και να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Ρούλη Αγραπιδάκη, έναν από τους πιο αγνούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.

Χαίρομαι πολύ που θα αγωνιστώ σε ένα από τα καλύτερα και πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα της Ευρώπης, θα είναι μια καλή εμπειρία για μένα που θα με βελτιώσει ως αθλητή αλλά πιστεύω και ως άνθρωπο. Επίσης εύχομαι καλή τύχη στους Νίκο Ρουμελιώτη,Μίταρ Τζούριτς και ΑνδρέαΦράγκο (αν τελικά καταλήξει στην Ιταλία), που θα αγωνίζονται στο ιταλικό πρωτάθλημα.

Σε λίγες μέρες άλλο ένα ευρωπαϊκό λιγκτελειώνει. Μια διοργάνωση η οποία αποτελεί μέρος της προετοιμασίας της εθνικής ομάδας, που έχει ως απώτερο στόχο την πρόκριση στο επόμενο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Μια πρόκριση που θα κριθεί το επόμενο καλοκαίρι.

Σίγουρα οι πολλές απουσίες -για διαφόρους λόγους η καθεμία- για μια ακόμα φορά αναπροσάρμοσαν τους στόχους μας. Παρόλα αυτά θεωρώ πως από κάθε διοργάνωση το κέρδοςπάντα υπάρχει ακόμα και αν αυτό δεν είναι βαθμολογικής σημασίας. Ελπίζω να τελειώσουμε με νίκες το επόμενο σαββατοκύριακο στα Χανιά, να ξεκουραστούμε λίγο και να ξεκινήσουμε την προετοιμασία μας τον Αύγουστο για τα δύο προ-ολυμπιακά παιχνίδια που ακολουθούν τέλη Αυγούστου και αρχές Σεπτέμβρη.

Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω τη χαρά μου που κλήθηκα να αγωνιστώ σε έναν αγώνα handball των Special Olympics μαζί με άλλους αθλητές, ηθοποιούς και ανθρώπους του αθλητισμού, σε έναν αγώνα τόσο συμβολικής, όσο και ουσιαστικής σημασίας.

Ήταν κάτι το συγκινητικό αυτό που αντίκρισα και πραγματικά αυτοί οι αθλητές και άνθρωποι, το λιγότερο που αξίζουν είναι η στήριξή μας. Είναι χρέος μας να είμαστε πλάι τους, όχι μόνο όταν βρίσκονται κάμερες και φωτογράφοι, αλλά καθημερινά. Αλλά πάνω απ' όλα είναι χρέος μας να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που να τους «δέχεται».

Το πάθος που έδειχναν αγωνιζόμενοι, η θέληση για νίκη, και η χαρά της συμμετοχής, ήταν έντονα χαραγμένα στο πρόσωπό τους και αποτελούν ένα μάθημα για όλους μας. Κάποιοι αγωνίζονται καθημερινά για να αποδείξουν ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και αυτή είναι η μεγαλύτερη απάντηση στη ματαιοδοξία και στην απληστία κάποιων. Αυτοί είναι οι άνθρωποι των «Special»…