Συνεχίζω να ελπίζω
Φίλοι και φίλες, μόλις έχουμε επιστρέψει από ένα κουραστικό ταξίδι στο πανέμορφο Ίνσμπρουκ στο οποίο δώσαμε το δεύτερο αγώνα για τη διοργάνωση του Champions League.
Ένα παιχνίδι στο οποίο θεωρώ ότι αν είχαμε "μισό" ακραίο ακόμα στη δωδεκάδα θα είχαμε κερδίσει.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που πέρα από τα διοικητικά ή οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ομάδα, βλέπουμε να προκύπτουν και τόσο σοβαρά αγωνιστικά εμπόδια, τα οποία δυστυχώς μας κόστισαν τις δύο ήττες στην Ευρώπη και απειλούν πλέον και το αήττητο που έχουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Όλο αυτό το διάστημα σκέφτομαι τι να γράψω. Από τη μια σιχαίνομαι τη μεμψιμοιρία και τη μιζέρια και θέλω να βλέπω τα πράγματα πάντα με θετική σκέψη. Από την άλλη δεν μπορώ να παραβλέψω ότι δεν περίμενα ποτέ, τόσο σαν αθλητής αλλά και γενικότερα σαν ένα άτομο που έχει όνειρα για το βόλεϊ, ότι ένας σύλλογος τέτοιου βεληνεκούς θα αντιμετωπίζει προβλήματα τέτοιου είδους.
Ίσως αυτή η κατάσταση να είναι μια ενδεικτική εικόνα του "ερασιτεχνικού" ελληνικού αθλητισμού στις μέρες μας. Και δεν μιλάω μόνο για τα οικονομικά, γιατί αυτά μπορούν να προκύψουν ανά πάσα στιγμή σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Για να είμαι ειλικρινής απέναντι στο κόσμο που μας παρακολουθεί, πολλές φορές όλα αυτά προκαλούν απογοήτευση αλλά και οργή.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα αυτή η ομάδα θα αντέξει να αγωνίζεται με 8-9 παίκτες και με παίκτες σε διαφορετικούς ρόλους και θέσεις. Τι να πω; Χωρίς ελπίδα βεβαίως, κανένας δεν συνεχίζει, και αυτό είναι κάτι που ως τώρα μας κρατάει "ζωντανούς", μαζί με την αγάπη που έχουμε γι' αυτό που κάνουμε. Θα πω ίσως για χιλιοστή φορά από το καλοκαίρι τη λέξη "ελπίζω", πως την επόμενη φορά που θα σας ξαναγράψω και θα είναι μετά τις εκλογές του Ερασιτέχνη, να έχει ξημερώσει μια καινούργια μέρα για το σύλλογο.
Ως τότε θα καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να παραμείνουμε στην κορυφή της βαθμολογίας, αναγκασμένοι να παίζουμε με συνθέσεις ανάγκης, αρχής γενομένης στον αγώνα με τη Λαμία την Τετάρτη και δεν θα επιτρέψουμε τίποτα να χαθεί χωρίς αγώνα και προσπάθεια.