Το ελληνικό βόλεϊ δηλαδή θα συνεχίσει να θεωρείται επαγγελματικό. Και λέω «θεωρείται» γιατί το περιβάλλον του μόνο επαγγελματικό δεν είναι. Όπως και να έχει η βοήθεια της πολιτείας είναι καταλυτική για τα σωματεία αφού πολλά από αυτά οφείλουν τη βιωσιμότητά τους στη κρατική επιχορήγηση.

Θεωρώ όμως, πως ήρθε η ώρα να γίνουν κινήσεις και να ληφθούν πρωτοβουλίες έτσι ώστε μελλοντικά, η ύπαρξη των σωματείων αλλά γενικότερα και του αθλήματος να μην εξαρτάται από το κράτος. Από τη στιγμή βέβαια που θέλουμε να μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό.

Σαφώς την ευθύνη και την πρωτοβουλία για τέτοιες αλλαγές δεν πρέπει να τη λάβουν μόνο τα σωματεία και η ομοσπονδία, που είναι οι κυρίως αρμόδιοι για αυτό, αλλά και εμείς οι αθλητές και γενικότερα όσοι συμμετέχουμε, εργαζόμαστε και διαμορφώνουμε το περιβάλλον του αθλήματος.

Όσοι έχουν τη θέληση, τη γνώση και την ικανότητα να μετατρέψουν το βόλεϊ σε προϊόν, το οποίο θα γίνει αντικείμενο του marketing, θα φέρει στα γήπεδα το δικό του κοινό και θα εξασφαλίσει έσοδα από χορηγούς, τηλεόραση, εισιτήρια και θα αφοσιωθεί στις ακαδημίες και στη παραγωγή αθλητών. Μιλάμε δηλαδή για άμεση σχέση επιστημών και επιστημόνων με το βόλεϊ. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα για να αναπτυχθεί ένα άθλημα, το οποίο όλα αυτά τα χρόνια δεν επένδυσε όσα θα μπορούσε και έπρεπε να επενδύσει παρόλο που είχε τις ευκαιρίες, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να ζει με μηχανική υποστήριξη.

Από την άλλη, αναμφίβολα αυτή η προσπάθεια γίνεται δύσκολη όταν δεν δίνονται κίνητρα από τη πλευρά του κράτους σε όσους επιθυμούν να επενδύσουν, όπως για παράδειγμα στην Τουρκία και τη Ρωσία. Συγκεκριμένα στην Τουρκία, το κράτος δεν επιδοτεί το βόλεϊ αλλά έχει δώσει σημαντικά κίνητρα σε κεφαλαιούχους να επενδύσουν σε αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές τράπεζες εκεί, είναι χορηγοί ομάδων βόλεϊ. Αν λοιπόν δεν ξεκινήσουμε μια τέτοια προσπάθεια τώρα, μοιραία κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε πολλά χρόνια πίσω.

Βέβαια θα μου πείτε… εδώ ο κόσμος χάνεται και εσύ μας μιλάς για υποδομές, marketing, εμπορικά τμήματα και τέτοια πράγματα. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα και θεωρώ πως δε χρειάζονται πάντα υπέρογκα ποσά για να δημιουργήσουμε κάτι. Το πιο βασικό είναι η θέληση και η γνώση. Το θέμα είναι υπάρχουν αυτά? Και σε ποιό βαθμό? Και αν υπάρχουν σε ικανοποιητικό βαθμό γιατί δεν καλλιεργούνται; Βέβαια κάνουμε τέτοιες αναφορές, ζώντας σε ένα κράτος το οποίο πρόσφατα κατάργησε τα αθλητικά σχολεία ως μη παραγωγικά. Τα σχόλια δικά σας.

Όσοι έχουν επισκεφθεί γήπεδα της Πολωνίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, της Γερμανίας, της Ρωσίας ή της Μπλέντ (Σλοβενία ) έχουν διαπιστώσει τι ακριβώς εννοώ με τα παραπάνω και πόσο απλά μπορεί ένας αγώνας βόλεϊ να μετατραπεί στο γεγονός της βραδιάς για ένα σύλλογο, μία πόλη, μία περιοχή.

Σαφώς πολλές ομάδες είναι επαρχιακές και αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των ομάδων που βρίσκονται σε μεγάλα αστικά κέντρα, αφού είναι πολύ πιο εύκολο να πετύχουν κάτι τέτοιο. Και για όσους θεωρούν ότι το βόλεϊ στην Ελλάδα δεν έχει ικανοποιητικό κοινό, σας πληροφορώ ότι σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει το κοινό του βόλεϊ στη χώρα μας είναι σχεδόν το ίδιο – σαν ποσοστό επί του πληθυσμού- με το κοινό του βόλεϊ στην Ιταλία.

Μπορούμε ώρες να μιλάμε για αυτά, αλλά τη δεδομένη στιγμή και μέσω του blog δεν είναι και τόσο εύκολο. Θα περάσω λιγάκι στο αγωνιστικό κομμάτι. Κληθήκαμε με τους υπόλοιπους οκτώ συμπαίκτες μου στο Παναθηναϊκό να δώσουμε τέσσερα παιχνίδια σε οκτώ ημέρες από τα οποία τα δύο μακριά από την Αθήνα. Ένα πρόγραμμα εξαντλητικό και παράλογο.

Ως τώρα δεν μας έχει στοιχίσει βαθμολογικά, αφού καταφέραμε σε δυο παιχνίδια απέναντι στη Κνακ να αποκομίσουμε τέσσερις βαθμούς και να διεκδικούμε πλέον τη πρόκριση στους δώδεκα του Champions League. Αυτή θεωρώ πως ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία αν σκεφτούμε πως η Κνακ είναι μια από τις πιο οργανωμένες ομάδες την Ευρώπη και εμείς είχαμε στη διάθεσή μας μόνο εννιά αθλητές.

Επίσης επιστρέψαμε στη κορυφή της βαθμολογίας κερδίζοντας στο ντέρμπι κορυφής τον ΠΑΟΚ την προηγούμενη Κυριακή. Ελπίζω να παραμείνουμε σε αυτή μετά και το αποψινό παιχνίδι με τον Εθνικό. Κάνουμε μια προσπάθεια που θεωρώ ότι αυτή τη περίοδο έχει υπερβεί τις δυνατότητές μας, όχι ως αθλητές μεμονωμένα αλλά ως σύνολο εννιά ατόμων και είμαι περήφανος για αυτό. Θέλω όμως να συγχαρώ ιδιαίτερα τους Λάππα, Ψάρρα και Μηνούδη που έχουν μείνει σε αγώνες και προπονήσεις χωρίς αντικαταστάτη και αποδίδουν τα μέγιστα ως τώρα.

Αυτό που προέχει τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι να συνεχίζουμε να χαιρόμαστε το παιχνίδι, την ομάδα μας και αν έρθουν και τα αποτελέσματα… έχει καλώς. Σας γράφω όντας χαρούμενος μετά τα τελευταία αποτελέσματα και με την ελπίδα ότι σύντομα η κατάσταση θα βελτιωθεί και θα μπορούμε πλέον να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο.

Να είστε καλά,

Αχιλλέας