Μόνο ο Άρης μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα

Οι 21 τίτλοι που κοσμούν την οροφή της Nick Galis Hall και το βάρος που προσδίδουν στην "κιτρινόμαυρη" φανέλα του Άρη από την έλξη αυτής του Νίκου Γκάλη αποτελούν χωρίς αμφιβολία την διπλή απόδειξη για την οποία η ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν θα πάψει ποτέ να είναι ο "Αυτοκράτορας" του ελληνικού μπάσκετ. Μπορεί να έχει να κατακτήσει τίλο από το τελευταίο Final Four του Κυπέλλου στο Χαλκιιοπούλειο της Λαμίας το 2004 αλλά αυτό δεν στέρησε επ ουδενί την δίψα από τους πιστούς φιλάθλους του για τον επόμενο.

Η νίκη επί του Παναθηναϊκού στο τρίτο παιχνίδι της ημιτελικής σειράς των playoffs της Basket League ΣΚΡΑΤΣ δεν αποτελεί μία νίκη γοήτρου. Ή τουλάχιστον το σίγουρο είναι ότι κανένας στην ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν θέλει να αποτελέσει όπως έναν χρόνο πριν στην αντίστοιχη σειρά με τον Ολυμπιακό και στο ίδιο χρονικό σημείο. Η βασική διαφορά εξάλλου είναι ότι εκείνη είχε επιτευχθεί μπροστά σε άδειες κερκίδες της Nick Galis Hall λόγω τιμωρίας με ηγέτη τον Αλέξανδρο Βεζένκοφ σε αντίθεση με αυτήν όπου σε αυτές δεν έπεφτε καρφίτσα και ηγέτης ήταν ο Ντομινίκ Ουότερς. Κάτι που αναμένεται να συμβεί και μεθαύριο (11/5, 19:00) στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς.

Στο τρίτο παιχνίδι της ημιτελικής σειράς με τον Παναθηναϊκό ο Άρης στερήθηκε τρεις από τους παίκτες του που στηρίχθηκε στη διάρκεια της φετινής αγωνιστικής περιόδου και στην μέχρι σήμερα πορεία του σε Ελλάδα, σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, και Ευρώπη, στο Eurocup. Ο λόγος για τον εκ των της βασικής πεντάδας Τζαμέλ Χάγκινς και τα δύο βασικά γρανάζια που έρχονταν από τον πάγκο τους Βασίλη Ξανθόπουλο και Θόδωρο Ζάρα. Ε και; Ο κόσμος του Άρη ήταν εκεί και όσοι βρίσκονταν μέσα στο παρκέ... "έτρωγαν" σίδερα με αποτέλεσμα να μεταμορφωθούν και να φθάσουν στη μείωση της σειράς σε 2-1. Ή πιο σωστά στην έναρξη της αντεπίθεσης.

Οι παίκτες του Άρη έδειξαν αποφασισμένοι να μην αρκούνται σε αυτήν. Να μην αρκούνται στη μία νίκη στη σειρά επί του Παναθηναϊκού. Και επειδή... τρώγοντας ανοίγει η όρεξη έχουν κάθε λόγο μεθαύριο και πάλι στον ίδιο χώρο να κάνουν το 2-2. Αν μπορούν; Απέδειξαν πως ναι. Καλούνται να το κάνουν και στην πράξη μετά την επίτευξη της νίκης που τόσο πολύ έψαχναν από το ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου. Το σύνολο του Δημήτρη Πρίφτη μπορεί να κέρδισε στο ευρωπαϊκό του ταξίδι στο Eurocup πως μπορεί να κερδίσει ομάδες επιπέδου Euroleague όπως οι Άλμπα Βερολίνου και Αρμάνι Μιλάνο. Και όχι απλά επιπέδου αλλά και που συμμετείχαν στη φετινή διοργάνωση. Εκείνο όμως που έψαχναν ήταν μία νίκη επί των δύο ελληνικών ομάδων που συμμετείχαν στο θεσμό. Του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και πολύ περισσότερο στην έδρα τους και ενώπιον των διψασμένων για τέτοιου είδους νίκες αλλά και τίτλους φιλάθλους τους.

Στη διάρκεια της κανονικής διάρκειας της Basket League ΣΚΡΑΤΣ ο Άρης ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό στην πρεμιέρα της με 70-76 απόντος του Τζαμέλ Χάγκινς όπως συνέβη και στο τρίτο παιχνίδι της ημιτελικής σειράς. Μόνο που δεν ήταν μόνος αφού εκτός ήταν επίσης οι Βασίλης Ξανθόπουλος και Θόδωρος Ζάρας. Κι από τότε χρειάστηκε να φθάσουμε στην 24η αγωνιστική και στο προτελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της κανονικής διάρκειας όπου οι "κίτρινοι" της Θεσσαλονίκης υποδέχτηκαν τον Ολυμπιακό και έφθασαν πιο κοντά στη νίκη πριν ηττηθούν με 70-74. Ειδικά αν μετρούσε το καλάθι του Τζερέλ ΜακΝίλ όταν το σκορ ήταν ισόπαλο η εξέλιξη του παιχνιδιού... μπορεί να ήταν διαφορετική.

Πλέον όμως στην τρίτη εντός έδρας απόπειρα του συνόλου του Δημήτρη Πρίφτη, στην εκ νέου κατάμεστη Nick Galis Hall με κάποιον από τους δύο "αιώνιους" της Αθήνας και δη τον Παναθηναϊκό στο τρίτο ραντεβού της ημιτελικής σειράς όλα ήταν διαφορετικά. Ο Άρης συσπειρωμένος από τις απουσίες του έδειξε αποφασισμένος να μην αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην επιτρέψει στον Παναθηναϊκό να κάνει το 3-0 της σειράς αλλά να του βάλει δύσκολα. Να τον κοιτάξει στα μάτια, να μειώσει σε 2-1 και να δείχνει πως θέλει και μπορεί να ισοφαρίσει σε 2-2. Εν ολίγοις η νίκη αυτή αποτέλεσε ένα πρώτης τάξης μήνυμα από την μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη προς το μόνιμο ζευγάρι των τελικών των playoffs τα τελευταία χρόνια. Πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο ώστε να πετύχει τη διάσπαση του ζευγαριού που απαρτίζουν οι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Όπως άγγιξε να το πετύχει πριν από 9 χρόνια στα playoffs της αγωνιστικής περιόδου 2006-2007 με πλεονέκτημα έδρας κόντρα στον Ολυμπιακό.

Τότε στη διοίκηση της ΚΑΕ Άρης ήταν η ΓΕΝΕΣΙΣ και ο Θανάσης Τζεβελέκης. Τώρα η έλευση του Νίκου Λάσκαρη πριν από κάτι παραπάνω από έναν χρόνο έβαλε το νερό στο αυλάκι στην ολοκληρωτική ηρεμία που αναζητούσε ο Άρης σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο. Η παρουσία του από την πρώτη στιγμή έκανε άπαντες να μην ασχολούνται με το οικονομικό σε καμία στιγμή μέχρι σήμερα και να ασχολούνται μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι. Ο σχεδόν διπλασιασμός του μπάτζετ το περασμένο καλοκαίρι αποτέλεσε την μεγαλύτερη απόδειξη ότι είναι αποφασισμένος να αλλάξει την ομάδα της Θεσσαλονίκης επίπεδο. Όπως και η δίψα του να την οδηγήσει στη Euroleague αν και στην πορεία όπως επέλεξε προτίμησε το νεοσύστατο Champions League της FIBA. Επόμενο ήταν να είχε κάθε λόγο στο πρόσωπό του να υπάρχει ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο καθώς πλησίαζε το άκουσμα της κόρνας της λήξης στη Nick Galis Hall με την επίτευξη της νίκης επί του Παναθηναϊκού και την μείωση της ημιτελικής σειράς των playoffs να πλησιάζει να γίνει γεγονός. Εξάλλου ήταν μία νίκη που δεν είχε γευτεί από την πρώτη μέρα της παρουσίας του.

Μία νίκη που ήταν και η πρώτη του Δημήτρη Πρίφτη επί του Παναθηναϊκού ως τεχνικού του Άρη. Κι αυτό γιατί το είχε πετύχει στο παρελθόν ως τεχνικός της Καβάλας και του Ικάρου Καλλιθέας αλλά όχι όμως και στον "κιτρινόμαυρο" πάγκο. Κι όλα αυτά λίγες μέρες πριν την επίσημη ανακοίνωση της παραμονής του και για την επόμενη - τουλάχιστον - αγωνιστική περίοδο και να συμβάλει με την σειρά του στο να γίνει πράξη η μεγάλη ανατροπή στον χάρτη του ελληνικού μπάσκετ. Τα συστατικά εξάλλου υπάρχουν. Υγιής διοίκηση, διψασμένος κόσμος και ένα μπάτζετ που με απόφαση του Νίκου Λάσκαρη θα μεγαλώσει ακόμη περισσότεροι και τον Έλληνα τεχνικό να καλείται να το διαχειριστεί αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά γιατί δικαιολογημένα συγκαταλέγεται στους κορυφαίους και συνάμα εξελίξιμους.