Η ΑΕΚ το είχε ανάγκη. Όλος ο οργανισμός το είχε ανάγκη, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στα Σπάτα, στα γραφεία της ομάδας, στις εξέδρες της. Το είχε ανάγκη για να ξεφύγει από ένα κλίμα συνεχόμενης μιζέριας, από διαδοχικά αρνητικά ρεκόρ επί εποχής Αλμέιδα, για να σηκώσει κεφάλι ενόψει της δύσκολης συνέχειας.
Όλοι γνώριζαν ότι δεν μπορούσε να γίνει το ανέφικτο, βέβαια θα ήταν εφικτό να νικήσει η ΑΕΚ με ένα σκορ 4-0 όταν εκείνη χάνει με 0-6 σε 5 τελικές του αντιπάλου. Αλλά αυτή είναι πάντα και διαχρονικά η Ένωση, όταν έχει τις ευκαιρίες να κάνει ό,τι της κάνουν, ή έστω να πλησιάσει κοντά σε αυτό, δεν τις εκμεταλλεύεται.
Η πρόκριση ήταν χαμένη ούτως ή άλλως, όμως πόσο χειρότερα θα ήταν αλήθεια τα πράγματα αν είχε ηττηθεί και σε αυτό το παιχνίδι, Πολύ χειρότερα. Ο κόσμος ήταν αρκετός στο γήπεδο, εξαρτάται βέβαια απο το πώς θέλεις να βλέπεις το μπουκάλι.
Εγώ θα το δω ως μισογεμάτο διότι σε καθημερινή, εργάσιμη ημέρα, δίχως να παίζεται πρόκριση και με την απογοήτευση συσσωρευμένη από τα τελευταία γεγονότα και τα κακά αποτελέσματα, η εικόνα στις εξέδρες θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική από τους περίπου 20.000 φίλους της ομάδας που βρέθηκαν στο γήπεδο.
Επίσης, δεν ξέρουμε το πώς θα ήταν η συμπεριφορά τους αν στο τέλος του αγώνα δεν είχε έρθει ένα καλό αποτέλεσμα, αν κρίνουμε από τον ενθουσιασμό τους επειδή η ΑΕΚ κατάφερε να παρουσιάσει εξαιρετική εικόνα και να κερδίσει με 2-0 τον Ολυμπιακό. Αντίστοιχη, δηλαδή προς το κακό, θα μπορούσε να είναι αν τα πράγματα είχαν πάει και πάλι στραβά.
Ίσως αυτή η νίκη να εξελιχθεί ως μία από τις πιο σημαντικές της σεζόν, εφόσον αποδειχτεί ότι θα ευεργετήσει το μυαλό και την ψυχολογία όλων. Ή σχεδόν όλων αν κρίνουμε από την έντονη και κατ’ εξακολούθηση αποδοκιμασία προς τον Λάζαρο Ρότα, όμως και εκείνος πρέπει να καταλάβει ότι έτσι είναι ο κόσμος και αντιδρά αναλόγως όταν κάτι που συμβαίνει συχνά, δεν του αρέσει.
Πρέπει και εκείνος, πως όλοι, να πατήσουν σε αυτή την εμφάνιση και να αποκτήσουν περισσότερη αυτοπεποίθηση για όσα μπορούν να πετύχουν. Δεν γίνεται από την μία ημέρα στην άλλη, ειδικά τώρα στα τελειώματα που δεν υπάρχει και ιδιαίτερος χρόνος για να αλλάξουν δραματικά τα πράγματα, να γίνει η ΑΕΚ ξανά η ομάδα που ήταν πέρσι και πρόπερσι, αλλά σίγουρα έχει πιθανότητες και τη δυναμική για να πετύχει τουλάχιστον το μίνιμουμ των στόχων, τερματίζοντας δεύτερη στο πρωτάθλημα.
Όσον αφορά στο παιχνίδι, ο Αλμέιδα παρουσίασε αυτή τη φορά την ΑΕΚ όπως πρεσβεύει το σκεπτικό του και όχι όπως έπραξε σε εκείνο το 0-1 της Νέας Φιλαδέλφειας μετά τη βαριά ήττα στο Καραϊσκάκης. Πολλοί πριν από το συγκεκριμένο παιχνίδι, μεταξύ των οποίων και εγώ, πιστεύαμε ότι ίσως έπρεπε να παρουσιάσει και πάλι την ομάδα με τριαδα στην άμυνα, συγκεντρωμένα και ανασταλτικά για να σβήσει με ένα χαμηλό σκόρ το παιχνίδι, ανεξάρτητα αν θα ερχόταν ισοπαλία ή ποιος θα ήταν ο νικητής.
Εκείνος επέλεξε να παίξει για όσο μεγαλύτερο σκορ θα μπορούσε να πάρει, προφανώς με ρίσκο να του γυρίσουν όλα ανάποδα, αλλά εν τέλει δικαιώθηκε. Κι αν θέλουμε πραγματικά να καταλάβουμε τον Ματίας Αλμέιδα, αυτή είναι η πραγματική προπονητική φύση του.
Να παίξει για να νικήσει ακόμα κι αν υπάρχει ρίσκο ή σε κάποιες, λίγες περιπτώσεις, ακόμα και αφελή παρόρμηση. Έτσι βλέπει το ποδόσφαιρο, έτσι το αντιλαμβάνεται, αυτός είναι ως τεχνικός. Αν η ΑΕΚ θεωρεί ότι μπορεί να βρει καλύτερον, προφανώς και θα πρέπει να προχωρήσει διαφορετικά.
Αλλά πριν πάει σε αυτή την απόφαση ίσως πρέπει να κοιτάξει ξανά και ξανά αν θα πρέπει να εξαντλήσει πρώτα κάθε λογική που θα μπορούσε να οδηγήσει στη συνέχιση τη συνεργασίας με τέτοιον τρόπο που θα καθιστούσε ξανά τον Αλμέιδα τόσο αποδοτικό και αποτελεσματικό ήταν κατά τον πρώτο 1,5 χρόνο της καριέρας του στην ΑΕΚ. Με σωστό σχέδιο, νορμάλ λειτουργία και πλάνο που θα εφαρμοστεί στο ακέραιο και όχι με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε όπως κατά το παρελθόν συνέβη.
