Νάτοι, νάτοι, οι -άξιοι- Πρωταθλητές

Ο ΠΑΟΚ μέχρι το βράδυ της Κυριακής είχε να υπερηφανεύεται για το αήττητο πρωτάθλημα και το νταμπλ της περιόδου 2018/19. Πήρε και το φετινό, που ίσως έχει μεγαλύτερη αξία και από αυτό των invincibles.

Ο ΠΑΟΚ έδωσε το τελευταίο, αλλά ιστορικής σημασίας, παιχνίδι της χρονιάς στο "Κλ. Βικελίδης" έχοντας παρακαταθήκη το σερί των τριών νικών στα ντέρμπι με τους τρεις διεκδικητές του τίτλου που τον έφερε στην κορυφή της βαθμολογίας της Stoiximan Super League.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι η φιλοσοφία με την οποία αντιμετώπισε το δύσκολο ντέρμπι με τον Άρη δεν άλλαξε σε σχέση με τον τρόπο που προετοιμάστηκε και για τα προηγούμενα του παιχνίδια.

Με χαμηλούς τόνους με αποφασιστικότητα και χωρίς ουδεμία έπαρση πήγε να παίξει έναν…τελικό γνωρίζοντας πόσο πολλά ήταν όσα διακυβεύονταν σε αυτόν.

Ο ΠΑΟΚ δεν πήγε να παίξει ένα τοπικό ντέρμπι με τόσο μεγάλη αντιπαλότητα για να επιβεβαιώσει ότι ήταν η ομάδα που απέδωσε το καλύτερο ποδόσφαιρο στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν, έχοντας την καλύτερη επιθετική συγκομιδή, έχοντας δεχθεί τα λιγότερα γκολ από οποιαδήποτε άλλη, έχοντας την καλύτερη βαθμολογική συγκομιδή στα ντέρμπι με τους υπόλοιπους διεκδικητές του πρωταθλήματος…

Πήγε για να κερδίσει το παιχνίδι και να πάρει τον τίτλο και το έκανε με τον πιο…ΠΑΟΚ τρόπο με την υψωμένη γροθιά του Τάισον, με παίκτη λιγότερο και με την κεφαλιά του Ανσαριφάρντ στο τέλος να προκαλεί καρδιοπάθειες στους οπαδούς του…

Και μετά τη λήξη; Η έκρηξη… Χιλιάδες φίλοι του Δικεφάλου που έβλεπαν το παιχνίδι σε γιγαντοοθόνη κοντά στο γήπεδο έγιναν μια…βοή, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση του πρωταθλήματος, του πιο συναρπαστικού στην ιστορία του ελληνικού ποδόσφαιρου.

Ενός πρωταθλήματος που για να το πάρει ο ΠΑΟΚ, χρειάστηκε να κάνει τις υπερβάσεις τη μια μετά την άλλη, "ταβάνιασε" τις δυνατότητες του ρόστερ του και που φαινόταν χαμένο κάπου στη Λαμία.

Γέμισαν απ’ άκρη σε άκρη την Τούμπα σε κερκίδες και αγωνιστικό χώρο, βγάζοντας όλη την ένταση μιας σεζόν που θα τη θυμούνται για πάντα.

Θα έχουν να λένε για το ανεπανάληπτο φινάλε της, με τον ΠΑΟΚ να πετυχαίνει το απόλυτο νικών έχοντας να αντιμετωπίσει κατά σειρά ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στην έδρα του, να τους κερδίζει και τους τρεις και πάλι να χρειάζεται νίκη και μόνο νίκη στο Κλ. Βικελίδης.

Κι αυτό διότι το γκολ του Ντομαγκόι Βίντα μπορεί να μην ήταν αρκετό να δώσει τη νίκη και το πρωτάθλημα στην ΑΕΚ, αλλά της έδινε την ισοβαθμία.

Θα θυμούνται για χρόνια τον Τάισον που και ο ίδιος παραδέχεται ότι στον ΠΑΟΚ βίωσε ξανά την ευχαρίστηση που του προσφέρει το ποδόσφαιρο και σκοράροντας σε τρίτο σερί παιχνίδι τον οδήγησε τον στον τίτλο.

Θα έχουν να λένε για τον Ζίβκοβιτς, που ήταν ίσως ο πολυτιμότερος όλης της σεζόν όχι μόνο για την παραγωγικότητα στην επίθεση αλλά για την σκυλίσια άμυνα του…

Θα μνημονεύουν τις επεμβάσεις του Κοτάρσκι και δεν θα ξεχάσουν πως πανηγύρισαν την απόκρουση του στο τετ α τετ με τον Σπόραρ. Θα μιλούν με συμπάθεια για τον Ζίβκο Ζίβκοβιτς, τον αναπληρωματικό του Κροάτη.

Θα καμαρώνουν για τον Κουλιεράκη που έγινε αρχηγός, τον Κεντζιόρα που μόνο βαλσαμωμένος δεν χρειάστηκε να παίξει, τον Μιχαηλίδη που έπαιζε για τον πατέρα που έχασε.

Θα κατατάσσουν τον Ράχμαν Μπάμπα, που σκόραρε σε μια μόνο σεζόν σχεδόν όσα γκολ είχε βάλει σε όλη την προηγούμενη καριέρα του, στους κορυφαίους μπακ που φόρεσαν την φανέλα του ΠΑΟΚ.

Θα λένε πόσο τίμιος ήταν ο Ράφα Σοάρες και θα περιγράφουν πως ο Ζόαν Σάστρε κουτσαίνοντας το… μπουμπούνισε εκτός περιοχής στον αγώνα με την ΑΕΚ και κράτησε ζωντανό το όνειρο του τίτλου.

Θα συμβουλεύουν τους επόμενους ότι θα πρέπει να είναι υπομονετικοί με τους παίκτες που αποκτά η ομάδα τους, φέρνοντας για παράδειγμα τον Γιόνι Ότο.

Θα ξεχωρίζουν τον Μεϊτέ ως χαφ που έψαχνε χρόνια ο ΠΑΟΚ.

Θα παραδέχονται τον Σβαμπ που ξεκίνησε άσχημα αλλά έκλεισε εκπληκτικά τη σεζόν και που μαζί με τον Τσιγγάρα οδήγησαν το Δικέφαλο στην εκπλήρωση του πρώτου στόχου της χρονιάς στους ομίλους του Conference.

Θα χαρακτηρίζουν ως κορυφαία μεταγραφή τον Κίριλ Ντεσπόντοφ που ήρθε ως φίρμα από την Λουντογκόρετς και στον ΠΑΟΚ συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι μπορεί να έρχεται από τον πάγκο και έδωσε τον καλύτερο του εαυτό.

Θα λένε για τον Τόμας Μουργκ που ήταν… αγνοούμενος έναν ολόκληρο χρόνο και την χρονιά του πιο…μάγκικου πρωταθλήματος έκανε μεγάλα παιχνίδια.

Θα θυμούνται το χαμόγελο του Ντέλια, που αντιπροσώπευε την χαρά του ποδοσφαίρου, τόσο ωραίου όσο και αυτό που έπαιξε η ομάδα τους και θα περιγράφουν τη μαγική ενέργεια του στο γκολ του Οζντόεφ στη νίκη επί του Ολυμπιακού στο Φάληρο.

Θα εξιστορούν πως όλοι μαζί στήριξαν τον Σαμάτα και τον βοήθησαν να γίνει και πάλι λειτουργικός και θα διαφωνούν για την αξία ενός επιθετικού φέρνοντας για παράδειγμα τον Μπράντον Τόμας, που μπορεί να μην είναι καθ’ έξιν γκολτζής αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να τρέχει για να πιέσει τους αντιπάλους του. Θα λένε για το πόσες φορές διαφώνησαν με τον προπονητή, θεωρώντας πως ο νεαρός Στέφανος Τζίμας θα έπρεπε να έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής

Θα μιλούν για τον Βιεϊρίνια κάθε φορά που συζητούν για τους μεγάλους αρχηγούς και θα τον θυμούνται να πανηγυρίζει πάνω στις πινακίδες με ανοικτά χέρια.

Και θα μιλούν με σεβασμό για τον Ραζβάν Λουτσέσκου, τον πιο πετυχημένο προπονητή που κάθισε στην άκρη του πάγκου του ΠΑΟΚ και έγραψε τόσες νέες σελίδες στην ιστορία του συλλόγου…