Καλοκαίρι 1988, ακριβώς ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Η Εθνική μπάσκετ παίρνει την 5η θέση στο Προολυμπιακό και χάνει το εισιτήριο για τη Σεούλ. Στη διαφορά πόντων, δεν χώρεσε στην πρώτη τριάδα. Πίσω στην Ελλάδα, ο κακός χαμός. Εντονη κριτική, που είχε αρχίσει από την προετοιμασία κιόλας. " Αυτό ήταν, φούσκα ήταν και η Εθνική, φούσκα θα είναι και το μπάσκετ", άρχισαν να λένε κάποιοι.

Καλοκαίρι 1989. Η Ελλάδα νικάει στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ την Σοβιετική Ενωση και περνάει στον τελικό για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση. Ηταν έναν άθλος, που για να καταλάβουν και οι νεότεροι, συγκρίνεται σε δυσκολία μόνο με την επικράτηση επί των ΗΠΑ το 2006. Μία μέρα μετά, συντρίβεται από την καλύτερη Γιουγκοσλαβία όλων των εποχών και την - Δευτέρα - στο αεροδρόμιο στην υποδοχή βρίσκονται μόνο συγγενείς και φίλοι. Ακόμα κι εκείνη η Εθνική, δεύτερη στην Ευρώπη, τα... άκουσε από μερικούς.

Πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια και η Εθνική έκανε έφτασε στο 2005 για να ανέβει στην κορυφή. Ενδιάμεσα η Ελλάδα βγήκε τρεις φορές 4η σε Ευρωμπάσκετ, δύο φορές 4η σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα και μπήκε στην 6αδα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά κατά τη διάρκεια προετοιμασίας και αγώνων ένιωθε και την έντονη και πολλές φορές την άδικη κριτική των Ελλήνων. Μέχρι που ήρθε η σπουδαία τετραετία (2005-2009 με τρία μετάλλια), που ακόμα κι αυτή στην αρχή της είχε μπόλικη αμφισβήτηση, μέχρι να έρθει εκείνη η σπουδαία νίκη επί της Ρωσίας στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι.

Ετσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι η Εθνική μπάσκετ. Την αγαπάμε τόσο πολύ στην Ελλάδα, που πολλές φορές γινόμαστε άδικοι. Την έχουμε τόσο ψηλά στην εκτίμηση και τόσο μέσα στην καρδιά μας, που στις περισσότερες φορές την τοποθετούμε πιο ψηλά απ' όσα πρέπει. Εχουμε απίστευτες απαιτήσεις από το 1987 και μετά, που αν επιβεβαιώνονται τα προγνωστικά εδώ και 32 χρόνια, θα είχαμε 20 μετάλλια ακόμα στα γραφεία της Ομοσπονδίας. Οχι μόνο 5..."Αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι", που τραγούδησε και η Μελίνα.

Η Εθνική μπάσκετ στην Ελλάδα είναι κάτι σαν την Εθνική Αγγλίας στο ποδόσφαιρο, όπως είχε πει κάποτε εύστοχα ο Παντελής Διαμαντόπουλος . Οι Ελληνες την λατρεύουν, νιώθουν σαν να βρίσκονται στον 7ο ουρανό όταν νικάει, αλλά νιώθουν προδομένοι όταν χάνει. Κι ας παίζουν κι άλλοι κι ας μην είναι μόνο αυτή στον κόσμο κι ας μην είναι πάντα η καλύτερη. Για τους περισσότερους, η Εθνική μπάσκετ είναι υποχρεωμένη να φτάνει στην 4αδα και να διεκδικεί μετάλλιο, αλλιώς μας απογοητεύει. Ακόμα κι εκείνη η ομάδα του 2011 στη Λιθουανία, που πήγε αποδεκατισμένη, πήρε την 6η θέση που ήταν άθλος. Και βρέθηκαν μπασκετικοί που ενώ ήξεραν ακριβώς την κατάσταση έλεγαν, " η Εθνική Ελλάδας είναι, δεν μπορεί να λέμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι που βγήκαμε 6οι". Ε, κοιτούσες τον ουρανό κι ήλπιζες να βρέξει εκεί στο Κάουνας.

Για να φτάσουμε στο τώρα. Αν είχαμε νικήσει την Βραζιλία τώρα θα ήμασταν με το ένα πόδι στους "8". Δυστυχώς βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας. Και τώρα το πράγμα έγινε πολύ πιο δύσκολο. Οχι αδύνατο, αλλά πολύ πιο δύσκολο. Οταν έγραφα στο προηγούμενο post ότι η " η είσοδος στην 8αδα θα διώξει κάθε υποψία αποτυχίας, η συμμετοχή στην 4αδα θα είναι μεγάλη επιτυχία. Κι αν έρθει και ένα μετάλλιο, θα είναι θρίαμβος", είχα τους λόγους μου. Δεν υποτιμούσα κανέναν, δεν χαμήλωνα εσκεμμένα τον πήχη. Βέβαια δεν ήταν η ήττα από την Βραζιλία στο μυαλό μου, αλλά το ματς με την Τουρκία. Εν τέλει την πατήσαμε από τον Βαρεζάο και ταυτόχρονα έφυγε από τη μέση η Τουρκία. Αλλά κάπου εδώ είναι το θέμα: Η Εθνική μπάσκετ έχει να μπει στην 8αδα από το 2006 σε Παγκόσμιο. Δεν έχει μπει σε 4αδα σε Ευρωμπάσκετ από το 2009 και μετά. Εχουμε βέβαια τον MVP Γιάννη Αντετοκούνμπο στη σύνθεσή μας, έχουμε τον Καλάθη και τον Σλούκα που ανήκουν στο πρώτο ράφι της EuroLeague, αλλά οι υπόλοιποι είτε δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας τους, είτε έχουν δρόμο μέχρι να πιάσουν το ταβάνι τους.

Το ρόστερ μας έχει ποιότητα, αλλά δεν είναι ούτε το κορυφαίο, ούτε ανίκητο. Άρα για να έρθει κάτι πολύ μεγάλο χρειάζονται υπερβάσεις. Χρειάζονται μεγάλες εμφανίσεις που θα μας αλλάξουν επίπεδο. Τέτοιες υπερβάσεις έγιναν και το 1987 και το 1989 και το 2005 και το 2006 και το 2009. Άρα δίχως υπέρβαση δεν γίνεται. Στο χέρι των διεθνών, λοιπόν, να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να γράψουν ιστορία. Δίχως να ενοχλούνται από την κριτική και το... κράξιμο, αλλά να χρησιμοποιούν ως κίνητρο κάθε σχόλιο που άκουσαν ή διάβασαν και ένιωσαν ότι τους προσβάλλει. Αν ενοχλήθηκαν, ας δώσουν την απάντηση στο παρκέ και όλη η Ελλάδα θα βγει στους δρόμους για πάρτη τους.

ΥΓ.: Δύο γκαρντ (ή και τρία) ταυτόχρονα στο παρκέ και ο Γιάννης περισσότερο στο 5. Να παίρνει αποφάσεις και να παίζει κυρίως με πρόσωπο, όχι με πλάτη.

Photo credits: Eurokinissi