Οσο άδικο είχαν αυτοί που έσπευσαν να αποδοκιμάσουν μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό και παράλληλα ζήτησαν την απόλυση Σφαιρόπουλου και την... απέλαση Ρόμπερτς - ΜακΛιν, άλλο τόσο (άδικο) έχουν κι αυτοί που τώρα πανηγυρίζουν επειδή η ομάδα τους είναι πρώτη στην κατάταξη της EuroLeague.

Τώρα είναι η σειρά όλων εκείνων που βλέπουν πιο ψύχραιμα τα πράγματα και δεν απαιτούν αλλαγές σε κάθε στραβό αποτέλεσμα, να αισθάνονται δικαιωμένοι. Εχουν άλλωστε τις πιθανότητες με το μέρος τους, διότι δεν είναι βιαστικοί και ανυπόμονοι, αλλά περιμένουν όσο χρειάζεται. Ακόμα όμως κι έτσι, δεν είναι ούτε η ώρα του απολογισμού, ούτε της πραγματικής δικαίωσης. Η σεζόν έχει δρόμο μπροστά της.

Από κάθε άποψη, βέβαια, ο Ολυμπιακός βγήκε αλώβητος από την εβδομάδα που ακολούθησε το στραβοπάτημα στο ΣΕΦ. Και η αλήθεια είναι ότι λίγοι περίμεναν τέτοια αντίδραση. Υπολόγιζαν σε τρίτη συνεχόμενη ήττα στην Πόλη και ήλπιζαν ότι στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα θα άρχιζε η ανάκαμψη. Το διπλό όμως στην Πόλη όχι μόνο έβαλε τους ερυθρόλευκους στο δρόμο τους, αλλά ακριβώς μία εβδομάδα μετά την κακή ήττα από τον Παναθηναϊκό, οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν στην κορυφή της κατάταξης της EuroLeague.

Αυτό βέβαια μπορεί να αλλάξει σε δύο εβδομάδες, διότι έτσι ακριβώς συμβαίνει με την EuroLeague από την περασμένη σεζόν, με τον μαραθώνιο των 30 αγώνων της κανονικής περιόδου.Τα σκαμπανεβάσματα είναι πολλά, η ψυχολογία μεταβάλλεται εύκολα, μία νίκη ή μία ήττα μπορεί να τα αλλάξει όλα.

Κάτι που έγινε με τον Ολυμπιακό. Φυσικά και τίποτα δεν ήρθε τυχαία. Η σφαλιάρα από τον Παναθηναϊκό τους πόνεσε όλους στο λιμάνι, ο Σφαιρόπουλος άλλαξε τακτική, δεν φοβήθηκε καθόλου τις αποδοκιμασίες και τις αντιδράσεις του κόσμου, έδιωξε την μίνι-κρίση με το δικό του τροπο. Εθεσε οπως μόνο ο ίδιος γνωρίζει τους παίκτες προ των ευθυνών τους και οι ερυθρόλευκοι μεταμορφώθηκαν.

Διότι είναι άλλος ο Ρόμπερτς που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του με Μπαρτσελόνα, τον Αρη και Παναθηναϊκό και άλλος αυτός που εμφανίστηκε σε Πόλη και ΣΕΦ αυτή την εβδομάδα. Οπως άλλος είναι ο ΜακΛιν ή ο Τόμπσον και φυσικά ο Πρίντεζης. Μόνο ο Στρέλνικς είναι σταθερός, τούτος είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία και προκαλεί απορία πώς υπάρχουν ακόμα οπαδοί του Ολυμπιακού που αναπολούν τον Γκριν, όταν βλέπουν τον Λετονό να κάνει τόσο καλή δουλειά.

Είναι προφανές πως όλοι στην ομάδα του Πειραιά ενοχλήθηκαν από τις αποδοκιμασίες και την ισοπέδωση. Πράγματι ήταν κακή η εικόνα από τις τρεις τελευταίες εμφανίσεις, άλλο όμως αυτό και άλλο να βγουν οι μισοί άχρηστοι και οι άλλοι μισοί τελειωμένοι. Ακόμα ομως κι αυτό, έδωσε και κίνητρο στους ερυθρόλευκους, που έβγαλαν και πάλι την αντίδραση που συνηθίζουν στα δύσκολα.

Περισσότερη ανάλυση δεν χρειάζεται, ο Ολυμπιακός κέρδισε με το σπαθί του όχι μόνο δύο παιχνίδια και προς το παρόν την πρωτιά, αλλά κυρίως το χρόνο που ήθελε για να δουλέψει κι άλλο στις αδυναμίες του. Συνάμα οι παίκτες του - ως επί το πλείστον οι ξένοι - έφτιαξαν την ψυχολογία τους και πήραν την ψήφο εμπιστοσύνης από το απαιτητικό κοινό του Φαλήρου.

Ο Ολυμπιακός βαδίζει σταθερά προς το στόχο του, είναι καλύτερος σε σχέση με πέρυσι και δείχνει ότι μπορεί να φτάσει ως το φάιναλ φορ. Κι όλα αυτά, δίχως να έχει ακόμα στη μηχανή του τον Βασίλη Σπανούλη και με τον Βαγγέλη Μάντζαρη να βρίσκεται μακριά από τον καλό του εαυτό. Απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα είχε καλύτερη ψυχολογία και έπαιξε πιο κοντά σε αυτό που πρέπει, όμως τα περιθώρια βελτίωσης είναι πολλά. Και για τον 27χρονο γκαρντ, αλλά και συνολικά για όλο τον Ολυμπιακό. Αργεί η στιγμή που οι ερυθρόλευκοι θα είναι 100% έτοιμοι, όμως είναι ξεκάθαρο ότι φέτος το ρόστερ και το ταβάνι τους, είναι πιο ψηλό απ΄ό,τι πέρυσι.

Κάτι που ισχύει και για τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο θα ασχοληθούμε σε επόμενο κείμενο. Και μην εκπλαγείτε αν τον προσεχή Μάιο δούμε δύο ελληνικές ομάδες στο φάιναλ φορ στο Βελιγράδι. Νωρίς είναι ακόμα - το επαναλαμβάνουμε - αλλά κάτι τέτοιες... εβδομάδες, με 4 νίκες σε ισάριθμα ματς, δεν φέρνουν μόνο χαμόγελα, αλλά επιτρέπουν κάθε είδους όνειρα.