Ας δώσουμε τόπο στην οργή...

Το κείμενο θα ήταν εντελώς διαφορετικό αν γραφόταν αμέσως μετά το ματς με την Φινλανδία . Εκείνη τη στιγμή τα συναισθήματα που εκδηλώνονται όταν οι ανάγκες μας δεν καλύπτονται, ξεχείλιζαν.

Ηταν ο φόβος του αποκλεισμού; Ηταν η απόγνωση για όσα συμβαίνουν εντός και εκτός παρκέ; Ηταν πανικός; Αγχος; Ενταση; Νεύρα; Αγανάκτηση; Θυμός; Ντροπή; Ολα αυτά μαζί και πολλά περισσότερα.

Η ήττα από την Φινλανδία δεν κόστισε βαθμολογικά. Η Εθνική ήθελε και θέλει νίκη επί της Πολωνίας για να προκριθεί στους "16". Ομως η τρίτη συνεχόμενη ήττα στο Eurobasket 2017 δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή από κανέναν. Κι ας γνώριζαν όλοι εξ αρχής ότι ίσως και να βόλευε να χάσουμε. Με τη λογική ότι στο ενδεχόμενο νίκης - πρόκρισης στην τελευταία αγωνιστική, η 4η θέση μας φέρνει σε πιο βατό δρόμο στα νοκ άουτ ματς, σε σχέση με την 3η θέση.

Ομως ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι, δεν άντεξαν. Οχι γιατί έχασε η Εθνική, αλλά γιατί η εμφάνιση ήταν άθλια. Ηταν πάλι άθλια για να λέμε την μαύρη αλήθεια. Πάρτι έκανε η Φινλανδία στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης. Και τα χειρότερα ήρθαν αμέσως μετά. Ο Αντετοκούνμπο έριξε μπηχτές προς κάθε κατεύθυνση , ο Παπαπέτρου εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του , εν τέλει ο Θανάσης ανακάλεσε , αλλά το κακό έγινε.

Η κατάσταση στην Εθνική είναι πράγματι για γέλια και για κλάματα. Οσα συμβαίνουν δεν τα έχουμε ξαναζήσει, όχι μόνο στην Εθνική, αλλά σε οποιαδήποτε ελληνική ομάδα υψηλού επιπέδου. Αυτά τα περισταστικά μας τα είχαν περιγράψει οι παλιότεροι - στην προ Ευρωμπάσκετ 1987 εποχή - και πιστεύαμε ότι εμείς δεν θα τα ζήσουμε. Το "ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές", δεν ήταν απλά ένα τραγούδι που βγήκε μετά τις επιτυχίες, ήταν η πραγματικότητα που έζησαν οι πατεράδες μας, αλλά πλέον τι ζούμε και εμείς. Και ό,τι γίνεται τώρα, μας θυμίζει τους Σέρβους το 2007. Τότε που μάλωναν μεταξύ τους, έβριζαν ο ένας τον άλλο, έκαναν δηλώσεις, έβριζαν τους διαιτητές.

Είμαστε πάρα πολύ κοντά στο πισωγύρισμα, είναι ήδη τραγική η εικόνα που έχει δημιουργηθεί. Δικαιλογημένα υπάρχει αγανάκτηση, ο κόσμος ξεσπάει κατά δικαίων και αδίκων, όμως τώρα που πέρασε η ώρα, κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε και είναι άλλη μέρα, ας δώσουμε για λίγο ακόμα τόπο στην οργή.

Ας περιμένουμε μέχρι τις 7.15 το απόγευμα. Σήμερα η Εθνική, αυτή η Εθνική που μας έχει πικράνει όσο ποτέ άλλοτε, έχει μπροστά της έναν τελικό. " Κλείνουμε τα αυτιά, κατεβάζουμε το κεφάλι", είπε ο Κώστας Σλούκας και έχει τα δίκιο του.

Η Πολωνία μας περιμένει και είναι πολύ καλύτερη απ' ό,τι περιμέναμε. Κόντρα στην Φινλανδία βρέθηκε στο +9, μόλις 1:33 πριν από τη λήξη. Την Γαλλία την είχε ρίξει για 30 λεπτά στο καναβάτσο κι ας έπαιζε χωρίς Σλότερ. Οχι δεν θα κρυφτεί κανείς πίσω από κανένα δάκτυλο. Δεν είναι ούτε υπερομάδα, ούτε τίποτα η Πολωνία. Εχει παίκτες που δεν συγκρίνονται σε τίποτα με τους δικούς μας. Ομως έχουν και καλύτερη ψυχολογία κι επίσης δεν παίζουν με την πλάτη στον τοίχο.

Η δική μας Εθνική έχει 10 εκ. Ελληνες έτοιμους να την... φάνε αν χάσει, οι Πολωνοί θα χειροκροτήσουν ακόμα κι αν φτάσει κοντά στο στόχο.

Ας δούμε, λοιπόν, τι θα γίνει. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα έτσι όπως έχουν εξελιχθεί, αλλά ακόμα η Ελλάδα δεν έχει αποκλειστεί. Δεν έφτασε η ώρα για να γίνουν δίκες, δεν είναι η στιγμή του απολογισμού. Αν η ελληνική ομάδα χάσει και το απόγευμα της Τετάρτης, ορθώς να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Γιατί ναι, μας μπέρδεψε το σκηνικό με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αλλά αυτό δεν μας έκανε και ομάδα που δεν ανήκει στους "16" της Ευρώπης.

Η Εθνική έχει μια τελευταία ευκαιρία, ας την αφήσουμε να την διεκδικήσει. Με όσες πιθανότητες έχει. Κι αν προκριθεί, μετά τα βλέπουμε όλα από την αρχή. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια τη δεδομένη στιγμή. Υπάρχει μπόλικος χρόνος για κάθε είδους κριτική.