Χρυσό να είναι...
Το μετάλλιο της Κορακάκη το πανηγύρισαν όλοι με την ψυχή τους. Ακόμα κι αν η σχέση τους με την σκοποβολή ήταν οι βολές που έριξαν στο allou fun park για να κερδίσουν αρκουδάκι. Γράφει ο Σπύρος Καβαλιεράτος
Εύστοχες βολές, άστοχες βολές. Ευτυχώς η τελευταία της Κορακάκη βρήκε στόχο και σαν άλλος Αργύρης Καμπούρης μας έδωσε το χρυσό μετάλλιο. Όσο ήξεραν από μπάσκετ οι Ελληνες το 1987, άλλο τόσο ξέραμε από σκοποβολή το 2016... Η μόνη διαφορά είναι ότι από μπάσκετ έμαθαν όλοι στην πορεία. Με την σκοποβολή θα ξανασχοληθούμε το 2020.
Είχε την πλάκα της όλη η διαδικασία, διότι άκουγες φωνές από παντού. Σε κάθε εύστοχη βολή της Κορακάκη, πανηγυρισμοί από παντού. Σε κάθε αστοχία... βουβαμάρα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το μετάλλιο έχει την ίδια αξία, είτε το κερδίζει ο Ντουράντ, είτε η πιο άγνωστη αθλήτρια του κόσμου. Η 20χρονη από τη Δράμα ήταν γνωστή μόνο σε λίγους και καλούς μέχρι πριν από λίγες ημέρες, έγινε διάσημη με το χάλκινο μετάλλιο και θα μείνει πλέον στην ιστορία του ελληνικού αθλήτισμού χάρη στο χρυσό... Από τον Τσικλητήρα το 1912 έχει να πάρει Ελληνας ή Ελληνίδα δύο μετάλλια στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες... Ποιος ξέρει. Ισως χρειαστούν άλλα 100 χρόνια για να ξανασυμβεί. Και οι στατιστικολόγοι του 2120 να μνημονεύουν την Κορακάκη στα αφιερώματά τους. Αν υπάρχουν ακόμα Ολυμπιακοί Αγώνες τότε... Αν υπάρχουν άνθρωποι για να τα λέμε όλα.
Αλλά αυτό δεν μας απασχολεί. Αυτό που μετράει είναι ότι μάθαμε τι σημαίνει σκοποβολή. Στο περίπου, βέβαια. Όπως μάθαμε πάλη τη δεκαετία του '80, άρση βαρών τη δεκαετία του '90 και θυμόμαστε την κωπηλασία ή την ιστιοπλοΐα κάθε τέσσερα χρόνια. Δεν είναι καλό που περιμένουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να ασχοληθούμε με τα μη εμπορικά σπορ, αλλά δεν είναι και κακό να πανηγυρίζουμε ακόμα κι αν αγνοούμε ακόμα και τους βασικούς κανονισμούς. Χαρήκαμε, συγκινηθήκαμε... Αγχωθήκαμε κιόλας όταν το... ματς πήγε στην παράταση. Και ίσως μερικοί από εμάς να μην την βλέπαμε καν την Κορακάκη, αν η ελληνική τηλεόραση έδειχνε εκείνη την ώρα την μπασκετική ματσάρα ανάμεσα στην Βραζιλία και την Ισπανία...
Αλλά δεν πειράζει. Χαλάλι της, της Κορακάκη. Μπάσκετ θα δούμε και αύριο και μεθαύριο. Αθλητή ή αθλήτρια να παίρνει δύο μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορεί να μην δούμε ποτέ στη ζωή μας. Μπράβο, λοιπόν, στην ΕΡΤ που δεν έδειξε την ματσάρα, γιατί τελικά είδαμε την κοριτσάρα από τη Δράμα. Και όχι μόνο την είδαμε, αλλά πανηγυρίσαμε κιόλας μαζί με καμιά 20αρια άλλους ακόμα, που η μόνη τους σχέση με την σκοποβολή ήταν το allou fun park. Είχαν ρίξει κάτι βολές στο λούνα παρκ της γειτονιάς, για να κερδίσουν αρκουδάκι.