Εχουν περάσει 36 χρόνια από την πιο μεγάλη στιγμή στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Εκείνο το χρυσό μετάλλιο του 1987 άλλαξε για πάντα το μπάσκετ στην Ελλάδα και ό,τι κι αν έχει μεσολαβήσει, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την αγάπη του Έλληνα για την Εθνική ομάδα μπάσκετ: Οποιος κι αν φοράει αυτή τη φανέλα, όσα μεγάλα αστέρια κι αν έχουν περάσει και έχουν φύγει, η στιγμή που η γαλανόλευκη μπαίνει στο παρκέ, η λαχτάρα, η ανυπομονησία και η υποστήριξη θα είναι εκεί.

Το απόγευμα της Παρασκευής στο ΟΑΚΑ, βρέθηκαν πάνω από 14.000 άνθρωποι. Οι περισσότεροι ίσως να μην είχαν γεννηθεί όταν η Ελλάδα πήρε το Eurobasket το 1987, ακόμα κι αν είχαν έρθει στον κόσμο δεν ήταν σε θέση να παρακολουθούν μπάσκετ... Φανταστείτε ότι κάποιοι που τώρα είναι είναι 40 ετών δεν θυμούνται τίποτα, ίσως κάποιοι να έχουν ελάχιστες μνήμες. Άρα δεν πρόλαβαν τον Νίκο Γκάλη στα καλύτερά του. Ούτε τον Παναγιώτη Γιαννάκη που βρισκόταν ψηλά στις θέσεις των επισήμων, μαζί με τον Φάνη Χριστοδούλου, τον Νίκο Φιλίππου, τον Λιβέρη Ανδρίτσο, τον Νίκο Σταυρόπουλο, τον Νίκο Λινάρδο και τον Μιχάλη Ρωμανίδη. Ωραία εικόνα από τους παλιούς του συμπαίκτες κι ας μην ήταν όλοι εκεί. Άλλοι δικαιολογημένοι, άλλοι γιατί προτίμησαν να πάνε για μπάνιο.

Ο Γκάλης αντιλήφθηκε τι ακριβώς έχει κάνει για το ελληνικό μπάσκετ

Όμως στην προκειμένη περίπτωση μετρούν οι παρόντες και ο Νίκος Γκάλης μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος για την 4η μέρα του Αυγούστου του 2023, δηλαδή 36 χρόνια και σχεδόν δύο μήνες, από την πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του, αντιλήφθηκε τι ακριβώς έχει κάνει για το ελληνικό μπάσκετ.

Το ΟΑΚΑ γέμισε για έναν σπουδαίο αθλητή που οι περισσότεροι απλά έχουν ακούσει ή έχουν δει στα video στο youtube, η Εθνική παραμένει αγαπημένη ακόμα κι αν μέσα σε αυτά τα 36 χρόνια, κατάφερε να πάρει μόνο τέσσερα μετάλλια... Το ένα το πήρε το 1989 η ίδια ομάδα σχεδόν του 1987. Και μετά ήρθε το χρυσό του 2005, το ασημένιο στο Παγκόσμιο του 2006 κι ένα χάλκινο το 2009.

Ο Έλληνας θα πιστεύει ότι μπορεί να έρθει ένα μετάλλιο

Κι όμως, παρότι η καταμέτρηση έχει σταματήσει καιρό τώρα, κάθε καλοκαίρι η εικόνα δεν αλλάζει. Τα φιλικά της Εθνικής στο ΟΑΚΑ μαζεύουν κόσμο, η ομάδα πάντα θα βρίσκει κάτι για να κάνει τον κόσμο να χαμογελά, όποιοι κι αν βρίσκονται στο ρόστερ, ο Έλληνας θα πιστεύει μέσα του ότι μπορεί να έρθει ένα μετάλλιο. Και πάντα θα δημιουργεί προσδοκίες πριν από μια μεγάλη διοργάνωση, όχι απαραίτητα γιατί η Εθνική είναι καλύτερη από τους άλλους, αλλά γιατί την αγαπάει.

Αυτό κατάφερε ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και η παρέα εκείνη του 1987. Να αγαπήσουμε τόσο πολύ την Εθνική μπάσκετ, που πάντα το όνομα που θα γράφει μπροστά η φανέλα, θα είναι πάνω από το όνομα που αναγράφεται πίσω. Ακόμα κι αν το όνομα είναι Γκάλης, Γιαννάκης, Γιάννης...

Η Εθνική μπάσκετ ήταν υπόθεση για λίγους μέχρι το 1986. Λίγοι την παρακολουθούσαν, μόνο οι πιστοί μπασκετικοί. Από το 1987 έγινε η επίσημη αγαπημένη κι ας μην έχει τις περισσότερες επιτυχίες (πόλο) ή αν σόκαρε την Ευρώπη (Euro 2004). Σταμάτησαν Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου, Παπαλουκας, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Μπουρούσης, Φώτσης, Ζήσης, Ντικούδης και τόσοι άλλοι που έφεραν τα μετάλλια, αλλά η αγάπη δεν άλλαξε. Διεξάγονται φιλικά τον Αύγουστο και η τηλεθέαση σπάει τα κοντέρ, τα εισιτήρια στο ΟΑΚΑ γίνονται ανάρπαστα.

Κάθε ματς της Εθνικής είναι για τους Έλληνες κάτι που δεν πρόκειται να νικήσει κανένας

Πέρυσι έγινε ρεκόρ τηλεθέασης στο Eurobasket, το ίδιο θα συμβεί και φέτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο σε Φιλιππίνες, Ιαπωνία και Ινδονησία. Με Γιάννη ή χωρίς Γιάννη, δεν έχει καμία σημασία. Οχι ως προς τη δυναμική της ομάδας, αλλά ως προς το ενδιαφέρον και τη λατρεία. Την ανυπομονησία για τα ματς, την ελπίδα για μετάλλιο, ακόμα κι αν ξέρουμε όλοι μέσα μας πως μπορεί η 8αδα να είναι το ταβάνι.

Και ξέρετε γιατί; Γιατί κάθε ματς της Εθνικής μπάσκετ είναι για τους Έλληνες ό,τι και για τους Αργεντίνους, τους Άγγλους, τους Βραζιλιάνους οι αγώνες της Εθνικής ποδοσφαίρου. Είναι κάτι που δεν πρόκειται να το νικήσει κανένας. Ούτε ο χρόνος, ούτε κάποιο πρόσωπο. Κι αρκεί όσοι βρίσκονται στο παρκέ να είναι εκεί αφοσιωμένοι και μονιασμένοι.

Να είναι μια πραγματική ομάδα. Κάτι που είδαμε και στα δύο φιλικά της Εθνικής με τη Σλοβενία. Παιδιά που είναι ευτυχισμένα γιατί φορούν τα γαλανόλευκα και ζουν κάθε μέρα ξεχωριστά. Και έχουν τον τρόπο να διώχνουν να σκορπούν χαμόγελα εν όψει του Μουντομπάσκετ.

ΥΓ. Εξαιρετική γιορτή από την ΕΟΚ, ο Νίκος Γκάλης άξιζε ακριβώς μια τέτοια βράβευση. Κάτι αντίστοιχο πρέπει να συμβεί και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που άλλωστε και ως παίκτης και ως προπονητής είναι θρύλος της Εθνικής. Και η παρουσία του στο ΟΑΚΑ δείχνει πόσο αξιοπρεπής και σπουδαίος άνθρωπος είναι, διότι όλοι γνωρίζουν πως ποτέ δεν είχε καλή σχέση με τον Γκάλη.

ΥΓ.1: Αν κάτι δεν περίμενε κανείς και προκάλεσε άσχημη εντύπωση είναι ότι από το ΟΑΚΑ απουσίασε ο Παναγιώτης Φασούλας. Ο άνθρωπος που αποθέωνε τον Γκάλη όσο κανείς άλλος τον τελευταίο καιρό. Η απουσία του ήταν αν μη τι άλλο απρόσμενη. Ηχηρή από κάθε άποψη, όπως γράφτηκε και κάπου. Ήταν και συμπαίκτης του, είναι μέλος του ΔΣ της ΕΟΚ. Κοιτούσε και ξανακοιτούσε κάποιος προς τα επίσημα και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν ήταν εκεί.

Η κάλυψη των φιλικών αγώνων της εθνικής μας από το SPORT24 γίνεται με την υποστήριξη της Stoiximan

Δείτε τη συνέντευξη - σταθμό του Νίκου Γκάλη αποκλειστικά στο SPORT24: "Κανείς στη γη δεν μπορεί να με μαρκάρει"