Tο χαμόγελο επέστρεψε. Μικροί, μεγάλοι, μεγαλύτεροι, ένιωσαν κάτι διαφορετικό το βράδι της Κυριακής. Άλλοι στο ΣΕΦ, άλλοι στο σπίτι τους ή σε ένα καφέ.

Η Εθνική μπάσκετ έχει πάντα το δικό της ξεχωριστό τρόπο να συγκινεί, να βγάζει διαφορετικά συναισθήματα, να κάνει περήφανους τους Ελληνες.

Η συγκίνηση περίσσευε εκεί κάπου στις 11 το βράδυ της 7ης Ιουλίου στο Νέο Φάληρο.

Κάποιοι δάκρυσαν. Οχι μόνο ο Γιάννης στο παρκέ, αλλά και στις εξέδρες. Ειδικά οι 45ρηδες και πάνω, ορισμένοι απ' αυτούς ήταν παιδάκια στο ΣΕΦ το 1987 και ήθελαν να ξανανιώσουν κάτι από την πρώτη τους νιότη.

Κάποιοι φώναξαν αυθόρμητα και με αγνή αγάπη το όνομα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αλλοι αποθέωσαν τον Βασίλη Σπανούλης στο ρυθμό. Το άξιζαν όλοι τους αυτό που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα στον Πειραιά. Και ο Γιάννης και ο Σπανούλης.

Ακόμα περισσότερο ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου και ο πιο παλιός στην Εθνική ο Νικ Καλάθης. Για το κλάμα του Παπ πέρυσι στις Φιλιππίνες. Για την αφοσίωση ενός παιδιού που ήρθε σαν ξένος και ένιωσε μίσος στα εφηβικά του χρόνια, αλλά λάτρεψε την Εθνική όσο λίγοι. Και γι αυτό λατρεύεται όσο ελάχιστοι.

Και ο Παπαγιάννης που κυριάρχησε απέναντι στον Ζούμπατς και έκανε το καλύτερό του παιχνίδι με τα γαλανόλευκα. Και ο Μήτογλου, ο Λαρεντζάκης, ο Τολιόπουλος, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Καλαϊτζάκης, που φορούν την μπλε φανέλα με την ελληνική σημαία από 16 ετών και δεν είπαν ποτέ όχι. Και ο άτυχος Κώστας Αντετοκούνμπο και ο Δημήτρης Μωραϊτης.

Και ο Τόμας Γουόκαπ. Αλήθεια, υπάρχει έστω ένας που πιστεύει ότι δεν νιώθει αυτό που κάνει; Οτι δεν αγαπά την ομάδα που παίζει; Φυσικά και δεν είναι Ελληνας, είναι μόνο στα χαρτιά συμπατριώτης μας. Ε, και; Μήπως δεν τα δίνει όλα; Μήπως δεν προσφέρει και την ψυχή του για την Ελλάδα;

Μονιασμένη ομάδα, δίχως γκρίνια και γκριμάτσες

Ποιος δεν το κάνει, θα πει κανείς. Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε τόσο μονιασμένη την Εθνική. Δίχως ο ένας παίκτης να κάνει κακή σκέψη για τον άλλο. Δίχως να νιώθει ριγμένος για το ρόλο του ή τον τρόπο παιχνιδιού.

Δίχως κάποιος να κάνει γκριμάτσα επειδή δεν πήρε την πάσα ή δεν έχει το κουμάντο. Δίχως ο προπονητής να κάνει έναν παίκτη να νιώθει λιγότερο σημαντικός από έναν άλλο.

Εργο Σπανούλη είναι αυτό. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Οχι μόνο γιατί κοουτσάρει σωστά. Αυτό το κάνουν κι άλλοι. Αλλά γιατί ακόμα κι όταν δεν (θα) κοουτσάρει σωστά, πάλι θα είναι όλοι μαζί του. Γιατί τους εμπνέει όλους, παίκτες, παράγοντες, φιλάθλους.

Δίχως άλλωστε να το επιβάλλει κανείς, στην Εθνική λειτουργεί ένας παλιός νόμος, που μεγάλωσε γενιές. Εβαλε την ιεραρχία και την πειθαρχία στη ζωή μας, τους κανόνες για να λειτουργήσουν όλα σωστά.

Κανόνας νούμερο ένα. Ο προπονητής έχει πάντα δίκιο.

Κανόνας νούμερο δύο: Οταν ο προπονητής δεν έχει δίκιο, κοιτάξτε τον κανόνα νούμερο ένα.

Αυτό δεν είναι επιβολή. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο όποιος εμπνέει. Και ο Σπανούλης εμπνέει. Όλους τους παίκτες. Όλους. Με πρώτο και καλύτερο τον σημαιοφόρο Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αλλά και τους αρχηγούς να είναι δίπλα. Οποιος πάει να ξεφύγει, Παπανικολάου και Καλάθης θα τους θυμίσουν την ιεραρχία.

Παπανικολάου και Καλάθης στην Εθνική μέχρι τα 40 τους

Όχι ότι είναι δύσκολο σε αυτή την ομάδα, με τους 12 καταπληκτικούς χαρακτήρες. Αν η Εθνική ήταν έτσι και παλιότερα, θα είχαμε πάρει μετάλλια και με αυτή τη φουρνιά. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια. Ακόμα και για τους σημερινούς 34ηδες και 35ηδες.

Όχι δεν είναι ο τελευταίος τους χορός. Ουτε καν ο προτελευταίος. Ο Ρούντι παίζει ακόμα και είναι 39. Ο Γιουλ 37 και έχει δρόμο. Ας παίζουν μέχρι τα 40 τους στην Εθνική αν είναι ικανοί και αντέχουν.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια δικαίωση γι αυτούς. Ακολουθεί το Eurobasket του 2025 με τον όμιλο στην Κύπρο και την τελική φάση. Αν αυτή η ομάδα παρουσιαστεί ίδια ή με μικρές διαφοροποιήσεις, μπορεί να συνεχίσει να γράφιει ιστορία.

Την Κυριακή 7 Ιουλίου έκλεισε ένας κύκλος. Κι άνοιξε ένας καινούργιος. Ηταν και η Εθνική Εφήβων στο ΣΕΦ. Ισως η καλύτερη φουρνιά του ελληνικού μπάσκετ εδώ και 7-8 χρόνια. Οι επόμενοι είδαν τους σημερινούς.

Ο ρόλος του Βαγγέλη Λιόλιου στην επιτυχία

Αφήσαμε για το τέλος αυτόν που έβαλε τις βάσεις και τα θεμέλια για τη χθεσινή γιορτή. Το μπάσκετ δεν είναι μόνο παίκτες και προπονητές. Χρειάζονται πανίσχυροι παράγοντες. Το 1987 ήταν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος που έφερε το Eurobasket στην Ελλάδα. Και εκείνη η επιτυχία έκανε το μπάσκετ το Εθνικό μας άθλημα.

Ο Βαγγέλης Λιόλιος έχει δρόμο μέχρι να φτάσει τον Βασιλακόπουλο. Ομως δουλεύει 365 μέρες το χρόνο. 18 ώρες τη μέρα. Για το μπάσκετ και την Ελλάδα.

Το 2022 το όνειρο χάθηκε στι Βερολίνο. Το 2023 ήταν ένας εφιάλτης. Δεν το έβαλε κάτω. Βρήκε τη δύναμη, βρήκε τον τρόπο να φέρει το Προολυμπιακό στην Ελλάδα.

Μπήκαν οι βάσεις πρόκρισης. Μακριά από τον Πειραιά, το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων ίσως να μην γινόταν πραγματικότητα. Οχι μόνο το έφερε, αλλά έκανε τα πάντα που περνούσαν από το χέρι του. Εδωσε τα ηνία στον Σπανούλη, έκανε τα πάντα για να παίξει ο Γιάννης με την Εθνική. Δεν ήταν κάτι εύκολο. Κάθε άλλο. Και δεν είχε να κάνει με τη θέληση του Γιάννη. Αυτή ήταν και είναι δεδομένη. Επετεύχθη κι αυτός ο στόχος.

Και δεν σταματά εκεί. Θέλει και φέρει και το Eurobasket του 2029 στην Ελλάδα. H FIBA ξέρει πλέον ότι η χώρα μπορεί και πάλι να κάνει μεγάλη διοργάνωση. Και αν το 2029 ζήσουμε πάλι μέρες 87, 95 ή 98, όταν φιλοξενήθηκαν Eurobasket και Παγκόσμιο Κύπελλο, θα είναι καθαρά έργο του νυν προέδρου.

Δεν ξέρουμε πόσο θα μείνει στη θέση, τι μπορεί να καταφέρει. Αλλά σίγουρα έχει αποδείξει ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Για να κάνει πάλι δυνατή την ΕΟΚ και την Εθνική. Για να ξαναζήσουμε μεγάλες στιγμές.

Όπως λέει και το τραγούδι. "σ' αγαπώ για το τώρα το πριν το μετά και το πάντα"

Και όπως λέει πάλι το ίδιο τραγούδι. "Κι όλα πάλι ξανά όπως τελειώνουν, έτσι θα αρχίσουν".